23 กุมภาพันธ์ 2550 19:36 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
ฉันเป็นคนแบบนี้ได้ยังไง
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันเลย
พยายามเป็นคนเก่าดังเช่นเคย
เวลาเลยผ่านไปไม่ยอมเปลี่ยน
บอกตัวเองจากนี้ไปต้องลืมเธอ
แต่ใจเผลอจับปากกามาขีดเขียน
เป็นเรื่องราวว่ารอเธอนอกห้องเรียน
วาดภาพเขียนใบหน้าเธออย่างชัดเจน
รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่กลับมา
แต่บางคราทำให้ต้องไหวเอน
รู้ทั้งรู้ว่ารอเธอช่างลำเค็ญ
แต่ก็เป็นคนโง่ที่เดียวดาย
ยามกลางคืนฉันนั้นไม่ยอมนอน
หัวถึงหมอนเมื่อไหร่กลับฝันร้าย
ไม่เคยคิดว่ารักฉันไร้ความหมาย
นอนฝันร้ายทุกคืนจนรุ่งเช้า
ไม่อยากนอนไม่อยากหลับกลัวฝันไป
กลัวไม่ไหวตื่นไม่ได้จากรูปเงา
เอนกายนอนลงไปอย่างเศร้าเศร้า
ยังเหมือนเก่าฝันร้ายอีกทั้งคืน
ทำไมฉันกลายเป็นคนแบบนี้
คงเป็นหนี้ความรักจึงกล้ำกลืน
เธอไม่กลับทำไมไยฉันฝืน
นอนทุกคืนด้วยฝันร้ายที่น่ากลัว
ยังรอเธอกลับมาในที่นี่
ที่คนดีเคยเป็นเพื่อนยามสลัว
อยู่เคียงข้างไม่ให้ฉันนั้นหวั่นกลัว
แม่ทูลหัวฉันยังรอเธอกลับมา
22 กุมภาพันธ์ 2550 01:29 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
เคยสั่งสมความดีมานานเนิ่น
และก้าวเดินบนเส้นทางที่ยากเย็น
ฝ่าพายุมรสุมทุกข์แสนเข็น
เพื่อให้เห็นรอยยิ้มที่อิ่มหน้า
เดินข้ามฟ้ามหาสมุทรตั้งใจเรียน
พร่ำหมั่นเพียรเขียนอ่านทุกตำรา
ความตั้งใจคือเกรดเออยู่เบื้องหน้า
กับเวลาที่แสนสุขมีให้เธอ
ในวันนี้ฉันไปแล้วครึ่งทาง
แม้อ้างว้างยังสู้อย่างคนเซ่อ
เพราะว่าฉันตั้งใจทำเพื่อเธอ
มั่นเสมอไม่แพ้และไม่พ่าย
มาวันนี้คว้าเกรดเออยู่ตรงหน้า
แต่ไร้ค่าเพราะเธอนั้นห่างหาย
ถึงจะได้เกรดเอมามากมาย
ไร้ความหมายเป็นเกรดเอที่ไร้ค่า
ส่องกระจกดูเงาเราคือคนเศษ
มองดูเกรดที่คว้าได้ทั้งน้ำตา
ยิ้มเหงาๆกับรอยเศร้าไม่ชื่นหน้า
เราไร้ค่าพร้อมน้ำตาที่ล้นเอ่อ
เคยสัญญายังจำได้ในวันนั้น
คว้ารางวัลเป็นเกรดเอมอบให้เธอ
แต่วันนี้น้ำตาไหลบ่าล้นเอ่อ
เพราะว่าเธอจากไปทิ้งฉันไว้
เกรดเอที่คว้าได้ก็ไร้ค่า
หยดน้ำตาไร้ความหมายเพราะเธอไป
ต่อจากนี้ต่อให้สู้หนักเท่าไหร่
ก็คงไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว...
19 กุมภาพันธ์ 2550 00:59 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
เกิดมาชาตินี้ไม่เคยดีเลยสักครั้ง
ไม่เคยยั้งจิตใจที่จะทำชั่ว
และไม่รู้เส้นทางนี้ช่างมืดมัว
จนลืมตัวลืมตนเดินหลงทาง
ตั้งแต่เล็กไม่เคยฟังแม่สักครั้ง
มีหรือหวังขอเพียงได้เหินห่าง
จากสายตาของแม่ทุกทิศทาง
ฟ้าไม่สร่างเดินหนีออกจากบ้าน
ไม่เคยฟังแม่พูดเลยสักหน
ได้แต่บ่นเกียจคร้านไม่ทำงาน
ยามแม่เผลอลักลอกออกจากบ้าน
คบคนพาลไม่เคยรู้ถึงอกแม่
แต่ละวันมีความหวังคือได้กิน
ไปทั่วถิ่นลักของไม่เคยแคร์
แต่ชาวบ้านคิดบัญชีกับคุณแม่
ท่านก็แก่ลงทุกวันไม่เคยสน
แม่พร่ำเตือนเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง
ยังเสียงดังทำแม่น้ำตาหล่น
ไม่เคยฟังคำพูดของผู้คน
หนึ่งตัวตนคือฉันหนึ่งชีวิต
จากเด็กน้อยคอยขโมยก็เติบใหญ่
ไม่เคยไหว้แม่สักครั้งซ้ำทำผิด
แม่พร่ำเตือนเท่าไหร่ไม่เคยคิด
ชั่วสนิทสันดานร้ายหมายแต่ได้
เริ่มคบเพื่อนเลื่อนขั้นสูบบุหรี่
ตังค์ไม่มีเริ่มลักของชิ้นใหญ่
จากนั้นสันดานชั่วเลื่อนยศให้
ศิษย์พี่ใหญ่หัวหน้าแกงค์แห่งภพมาร
จากบุหรี่กลายเป็นเหล้าเจ้ายืนยง
นั่งตั้งวงเช้าจนค่ำไม่กลับบ้าน
แม่ร้องไห้ขอเท่าไหร่ไม่สงสาร
ยังยืนกรานชีวิตฉันแม่อย่ายุ่ง
ควันบุหรี่เริ่มหายไอเหล้าหมด
ก็เริ่มกดประสาทยามใกล้รุ่ง
ลักตังค์แม่ไปแชร์กับเพื่อนฝูง
ความฝันสูงคือบุหรี่กับขวดเหล้า
กาลเวลาผ่านไปเลื่อนขั้นใหม่
ศิษย์พี่ใหญ่กลายเป็นศิษย์พี่เง่า
เริ่มเสพย์ยาและดมของมืนเมา
ความสุขเราใครจะกล้ามาขัดขวาง
วันละเม็ดเสพย์ไปช่างมีสุข
ไร้ความทุกข์เห็นนางฟ้าอยู่เคียงข้าง
จากนั้นเพิ่มขนาดไม่จืดจาง
เช้ากลางวันเย็นกลางคืนจนวันใหม่
ลักตังค์แม่จนหมดเกลี้ยงกระเป๋า
เหลือแต่เงาของแม่ที่ร่ำไห้
แม่ร่ำร้องเรียกหาไม่ให้ไป
ช่างหัวใครชีวิตฉันคือยาบ้า
จนวันหนึ่งฉันบ้าหมดสติ
แม่ตำหนิตัวฉันลูกขี้ยา
ฉันโมโหเพราะเลือดขึ้นใบหน้า
แค่พริบตาฉันเอาปืนชักขึ้นฟ้า
ในความหวังคือเอามาขู่แม่
ให้อย่าแคร์ชีวิตลูกขี้ยา
ทันใดนั้นตัวฉันเกิดคลั่งบ้า
เล็งตรงหน้าหัวอกของใจแม่
ลั่นไกปีนเสียงดังป้างแม่ล้มลง
สมประสงค์ฉันแล้วไยมาแคร์
ไม่เคยนึกถึงหัวอกหัวใจแม่
ที่ดูแลเคียงข้างไม่เหินห่าง
พริบตาเดียวตำรวจล้อมตัวฉัน
เหมือนแค่ฝันฉันนั้นติดตาราง
นอนหนึ่งคืนตื่นมาตาสว่าง
ฉันได้สร้างบาปกรรมไว้มากมาย
เพิ่งมารู้ว่าฉันนั้นฆ่าแม่
เพิ่งมาแคร์ความหวังแม่เมื่อยามสาย
อยู่ในคุกมืดมนจนวันตาย
ได้ทำร้ายคุณแม่จนดับหาย
สายไปแล้วที่ฉันจะกลับตัว
ไอ้ลูกชั่วหลั่งน้ำตาเมื่อยามสาย
ชีวิตนี้ไม่เคยทำให้แม่สบาย
ขอปิดตายชีวิตลูกชั่วช้า
ขอสัญญาต่อแผ่นดินแห่งคุกนี้
ใช้ชีวีอยู่ในคุกจนชาติหน้า
จะเกิดมาชดใช้หนี้ที่ทำมา
จะเป็นข้ารับใช้แม่จนแก่เฒ่า
จะเป็นสัตว์เดียรัจฉานในชาติใหม่
ให้ใครๆนำไปใช้กรรมเก่า
จะกี่ชาติขอใช้หนี้ให้กับเขา
ทดกรรมเก่าที่เราได้ทำมา
แม่จ๋าลูกขอโทษที่ผิดไป
ในชาติใหม่จะมาใช้หนี้แม่หนา
ถึงอย่างนั้นแม่ยังจะเมตตา
ปราณีข้าลูกขี้ยาอกตัญญู
18 กุมภาพันธ์ 2550 20:35 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
ตั้งแต่เธอเข้ามาในชีวิต
ฉันเริ่มคิดได้สิ่งที่สร้างสรรค์
แม้ปัญหามากมายเป็นร้อยพัน
ไม่เคยหวั่นเพราะมีเธอเป็นแรงใจ
ฉันนอนดึกทุกคืนเพราะทำงาน
ไม่เกียจคร้านไม่ท้อแท้และอ่อนไหว
ฉันตื่นเช้าก่อนนาฬิกาอย่างชื่นใจ
และยิ้มได้ต้อนรับแสงแห่งวันใหม่
ฉันตื่นเช้าด้วยแรงเธอที่ผลัดดัน
และนอนฝันด้วยแรงแห่งหัวใจ
ยามรุ่งเช้าตื่นมายิ้มหน้าใส
ใครต่อใครมองว่าฉันเริงร่า
ฉันเข้าครัวทำกับข้าวอย่างมีสุข
ไร้ความทุกข์เพราะ.ฉันนั้นไร้น้ำตา
แม้ว่าเราจะอยู่ห่างไกลหน้า
ทุกเวลาฉันนั้นมีเพียงเธอ
มีหลายครั้งที่ฉันพูดในใจ
และยิ้มให้ห่วงใยเธอเสมอ
ขำตัวเองเพราะฉันเหมือนคนเวอร์
เพราะมีเธอจึงยิ้มได้ตลอดเวลา
มาวันนี้เธอจากไปทิ้งฉันอยู่
ฉันเพิ่งรู้ว่าวันนี้ช่างเหนื่อยล้า
ตื่นเช้ามาเห็นรอยคราบน้ำตา
เหมือนไร้ค่าไร้เธอไร้ความหมาย
ตกกลางคืนฉันนั้นไม่อยากนอน
หัวถึงหมอนเมื่อไหร่หลับเป็นตาย
มิหนำซ้ำแถมยังจะฝันร้าย
มองข้างกายมีเพียงแค่หมอนข้าง
เช้ามาไม่อยากตื่นฝืนนอนต่อ
ยามเมื่อพ่อเข้ามาปลุกบอกไม่ว่าง
แม่เข้ามาบอกว่ายังไม่สว่าง
เหมือนคนคว้างไร้แรงไร้พลัง
เหน็ดเหนื่อยจังวันนี้ฉันเพิ่งรู้
นั่งเฝ้าดูเงาตัวเองอย่างสิ้นหวัง
เธอคงไม่หวนกลับคืนมาอีกครั้ง
ไร้พลังจะสู้ในวันใหม่
ฉันเพิ่งรู้ว่าวันนี้ฉันเหนื่อยเป็น
แสนยากเย็นที่จะตื่นอย่างสดใส
คงอีกนานกว่าฉันนี้จะยิ้มได้
หรืออาจไม่มีวัน...วันนั้นเลย
16 กุมภาพันธ์ 2550 18:58 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
ลูกจ๋าลูกแม่ที่น่ารัก
มาหนุนตักแม่สักครั้งก่อนจะสาย
มากอดแม่อีกครั้งก่อนแม่ตาย
อันร่างกายแม่ทรุดโทรมแทบหมดลม
อันคนเราเกิดมานั้นต้องจาก
จำพลัดพรากจากกันอย่างขื่นขม
จากนี้ไปคงไร้แม่คอยติชม
คอยอบรมสั่งสอนเจ้าเจ้ารู้ไหม
เป็นเด็กดีของสังคมนะลูกน้อย
จงอย่าคอยวาสนาจากสิ่งใด
จงตั้งมั่นก้าวไปสู่วันยิ่งใหญ่
ที่เจ้าใฝ่และฝันมาเนิ่นนาน
แม่จากเจ้าใช่ว่าจากเพียงครึ่งวัน
แต่จากกันชั่วนิรันดร์ในสุสาน
ไม่มีแม่คอยแลเจ้าดั่งวันวาน
อย่าเกียจคร้านนะลูกน้อยลูกของแม่
สังขารเราเกิดมาไม่จีรัง
มีหรือหวังชีวิตมีแต่แก่
จากนี้ไปชีวิตเจ้าไร้เงาแม่
เหลือเพียงแต่ความทรงจำที่ย้ำเตือน
ลมหนาวมาคงไม่มีใครห่มผ้า
เจ้าเรียนมาคงไม่มีใครเป็นเพื่อน
เจ้าทำผิดคงไม่มีใครคอยเตือน
อย่าแชเชือนเถลไถลนะลูกจ๋า
หน้าฝนมาเจ้านั้นคงเปียกปอน
ยามเจ้านอนจะไม่มีแม่แล้วหนา
แม่จากไปเพราะว่าโชคชะตา
วาสนาพานพบจบแค่นี้
จงตั้งใจร่ำเรียนหาความรู้
ผิดเป็นครูหนูจำไว้เป็นเด็กดี
อีกร้อยครั้งพันหนาวหวนมากี่ปี
เจ้าไม่มีแม่แล้วนะลูกน้อย
แม่จะเช็คน้ำตาให้ครั้งสุดท้าย
หลังแม่ตายจงก้าวหน้าอย่าเดินถอย
เมื่อเจ้าล้มก็รีบลุกอย่านั่งคอย
เจ้าจงสอยดาวดวงนั้นที่ฝันหา
แม่จากเจ้าไปแล้วนะลูกแก้ว
หยุดได้แล้วหยุดร้องไห้หยุดน้ำตา
หากมีใหม่เราค่อยเจอกันชาติหน้า
แม่จะมาดูแลเจ้า...อีก...ดัง...วัน...วาน...นะ...ลูกรัก...ของแม่
แม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่..................................................................ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หน้าส่วนตัว
1141
