13 กันยายน 2551 20:47 น.
เจ้าชาย
สุดท้ายก็ลงเอย
ขอโทษที่ปล่อยปะละเลยแบบนี้
ความเหงา+ความคิดถึงที่เคยดีๆ
เป็นอยู่อย่างนี้เรื่อยๆไป
ยังอยู่กับวันเวลาเก่าๆ
ยังคงคิดถึงวันของเราวันนั้น
ยืนเดินย่ำ *กับวันเวลาเบาๆ
วันเวลาที่ความเหงามันเดินตาม
สุดท้ายไม่เหลือใคร
บ่นพร่ำกับใจที่เหนื่อยล้า
มีเพียงคืนวันเก่าๆมาเป็นลวงตา
สมแล้วกันคนไม่เห็นค่า...เธอ
6 กันยายน 2551 11:44 น.
เจ้าชาย
เมื่อก่อนไม่เคยได้รู้
ตอนที่มีเธออยู่ไม่เคยห่วงหา
เห็นเธอเป็นของตายเรื่อยมา
ไม่มีทีท่าว่าจะรักเธอ
ตราปจนวันนี้วันที่เธอไป
ได้ยินเสียงหัวใจมันเรียกหา
อยากให้วันที่มีเธอคืนมา
รู้วันนี้มันสายกว่า......จะมีเธอ
ก็เธอไปแล้วไปลับ
มองดูเธอเดินกลับลับตา
จริงๆเสียดายที่ไม่เคยไข่วคว้า
วันเวลาที่......มีเธอ
วันเวลาว่างเปล่า
เห็นเพียงเงาใบไม้ไหว
ได้ยินเสียงเรียกหาเธอ...อยู่ข้างใน
คิดว่าทำไม.....ไม่ดึงเธอ
....ปล่อยเธอปล่อยไปกลับใครอื่น
วันเวลาไม่หวนคืนรู้สึกได้
สมแล้วละกับคนไม่เคยสนใคร
ไม่สนใจปม้กะทั่งคนที่รัก....ตัวเอง
หน้าส่วนตัว
956
