...บทกวีแห่งความคิดถึง...

ผู้หญิงสีม่วง

มันน่าแปลกใจไหม.. 
หัตถ์แห่งความคิดถึงเธอ.. ได้ยื่นออกไปในอากาศที่เวิ้งว้าง..ซึ่งเขาเรียกกันว่าต้นไม้.. 
ความคิดถึงเธอนั้น.. เมื่อวิ่งตามที่เธอจากไป.. เรียกว่าเส้นทาง..
เมื่อความคิดถึงเธอนั้นเริ่มลึกลงไป.. เขาเรียกกันว่าแม่น้ำ.. ในลำน้ำที่ไหลลึกลงไปเรื่อย ๆ..
ทุกครั้งที่ฉันลงไปสัมผัสเธอ.. ลำน้ำจะไหลลึกลงไปเรื่อย.. ฉันจึงไม่อาจสัมผัสเธอได้.. 
โอ้.. หัตถ์แห่งความคิดถึงเธอนั้น.. ไหนเลยจะมีเพียงต้นไม้และแม่น้ำ.. 
สรรพสิ่งบนปฐพีทั้งมวล.. ล้วนเกิดจากเมล็ดแห่งความคิดถึงที่ฉันมีต่อเธอ.. 
ขยายเป็นลำต้นและให้กำเนิดเมล็ดแห่งความคิดถึง.. คิดถึงเธอ..  ทุกสิ่งได้สูญสลายไป.. 
นอกจากความคิดถึงที่ฉันมีต่อเธอ.. มีเธอเท่านั้นที่เป็นโลกใบใหญ่ใบเดียวของฉัน.. 
ท้องฟ้าของเธอ.. เส้นทางของเธอ.. ต้นไม้ของเธอ.. อาทิตย์อัสดงของเธอ.. 
เธอนั้นคือตัวฉันแต่ไม่เห็นตัวฉันสักที.. ทว่าฉันนั้นอยู่ในทุกที่.. 
เป็นหมอกน้ำที่กระจายอย่างเลือนลาง.. ช่างน่าเสียดาย..  
แสงอาทิตย์อัสดงเป็นหัวใจฉันที่กำลังหม่นหมองลง.. ความมืดมิดคือความเดียวดายองฉัน.. 
ฝนปรอย ๆ นั้นเป็นหัวใจฉันที่บอบบางลง.. ความโศกเศร้าที่คิดถึงเธอเป็นใบไม้ที่กำลังร่วงหล่น..
น้ำตาที่คิดถึงเธอกลายเป็นน้ำค้าง.. หากพบภูเขาลูกสีขาว..ให้รู้ว่าเป็นหน้าอกของฉัน..
แต่หากพบภูเขาไฟที่ร้อนระอุ.. ได้โปรดอย่าตกใจ.. หากพบนกไฟสีแดงที่อุ้มเปลวเพิลงไปหาเธอ..
ให้รู้ว่าเป็นหัวใจองฉันเอง..อา..เธอนั้นคือตัวฉัน.. อาจจะดีกว่าถ้าเธอผู้เพียบพร้อมลืมฉันไปเลย..
แต่วันนี้ ณ วัดใหญ่สีดำในความยิ่งใหญ่ของเธอ..  ฉันยังคงชะเง้อรอด้วยร่างกายที่สั่นไหว.....
.......................................
ปล. เป็นบทกวีอันยิ่งใหญ่ที่แสดงออกถึงอารยธรรมและภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของมนุษย์โลก
ที่พยายามอธิบายถึง " วิถีมนุษย์ " จากอดีตกาลถึงปัจจุบัน ถูกนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์เกาหลี..
ในชื่อ..." MAGO มาโกะ อารมณ์เปลือยระบือโลก "
..................................