@@บนเส้นทางฝุ่นแดง...ของพ่อ @@ ทิกิ_

tiki

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
.........หากเป็นคนอื่นคงรวยล้นฟ้า
แต่สำหรับคุณพ่อแล้ว ท่านกล้าแม้แต่ไล่ผู้รับเหมาให้ก้าวเท้า
ออกจากบ้านไป.
.มันหยามน้ำหน้ากัน
พ่อว่า.....
          แต่ละก้าว ของพ่อ ลูกซึมซับความเป็นไปของพ่อ ผู้อาจดู
หยิ่งยะโส สำหรับคนทำการค้าผู้รับเหมาโครงการเหล่านั้นเหลือเกิน..
        .พ่อจะสอนเสมอถึงความจนของข้าราชการแต่มีศักดิ์ศรี
ที่ขายกินไม่ได้
 ศักดิ์ศรีที่ลูกทุกคนจะยืนบนโลกนี้อย่างมือสะอาดปราศจาก
เครื่องหมายกากะบาดหรือ เครื่องหมายคำถามจากสังคม ว่า
เธอมารวยล้นฟ้าเช่นนั้นได้อย่างไร ?				

บนเส้นทางนับร้อยกิโล ที่ลาดไปด้วย ดินลูกรัง
 และหินที่กระเด็นกระดอนไปทั่วทิศทาง    
น้องชายจะพูดเสมอว่า 
นี่ต้องวิ่งตามเส้นทางที่มีรอยวิ่งอยู่ข้างหน้า 
และต้องวิ่งเร็วด้วย
เพื่อไม่ให้รถกระโดดเด้งบนก้อนหินนั้น

            พ่อนั่งฝ่าฝุ่นไปบ่อยครั้งเมื่อน้องชายปิดเครื่อง
ปรับอากาศในรถเพื่อพักเครื่องไม่ให้ทำงานหนัก 
         พ่อ ต้องใช้ผ้าปิดจมูกไปตลอดทาง ไอ จามก็บ่อย 
ไม่ดูภาคภูมิฐานเหมือนสมัยเป็นข้าราชการ 
นั่งรถประจำตำแหน่ง...

           ไม่มีรถแลนด์โรเวอร์ประจำตำแหน่ง ของ
กรมชลประทาน พร้อมคนขับ นายเบิ้ม หรือ นายประเสริฐ
ผู้ซื่อสัตย์และอ่อนน้อมถ่อมตน ผู้คอยยืนโค้ง แล้วมองพ่อ
ด้วยดวงตาอันเทิดทูน จงรักภักดี คนที่เฝ้าพ่อทุกย่างก้าว
แห่งการทำงานของพ่อ.
.คนที่ไปกับพ่อทั่วสารทิศในประเทศ...ถ้าพ่อสั่ง				

ในระหว่างสาธกกันเรื่องใกล้วันพ่อ
          ...ภาพของพ่อมากมายก็ค่อยๆหลั่งไหลกลับคืนมา ..
.ในบางวันฉันก็เห็นชีวิตวัยเยาว์ของฉัน กับพ่อ..ผู้ชื่นชม
โสมนัสกับชีวิตชนบท และการเลี้ยงสัตว์ไว้ดูเล่นมากมาย
ของพ่อนัก...

          พ่อ ได้ย้ายกลับมาทำงานที่สำนักงานใหญ่
การไฟฟ้าฝ่ายผลิตบางกรวยอยู่หลายปี ก่อนจะเกษียณ..

         วันนี้ ฉันรำลึกถึงพ่อ กับฝุ่นแดงคลุ้งกระจายอยู่
เบื้องหน้า บนเส้นทางสายกาญจนบุรี เขื่อนเขาแหลม 
เขื่อนเจ้าเณร เขื่อน ศรีนครินทร์...
....เป็นภาพที่ฉันระลึกด้วยความรักอย่างที่ไม่เคยคิด..
ว่าจะนึกถึงได้ขนาดนี้


ทิกิ_tiki
เขียนเมื่อเช้าพระเสาร์ ๑๘ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๔๗
ณ กรุงเทพฯ เมืองฝนโปรยปรายสายหมอก..				

ฉันจอดรถไว้หน้าคฤหาสน์ของแม่..
.นึกถึงพ่อผู้จากไปนาน...นานมากแล้ว
เหลือเพียงเงาไว้เบื้องหลัง...ซินแสซึ่งเคยอบรมว่า 
* ลื้อนะ สมบัติพ่อแม่น่ะ ลื้อต้องเก็บไว้อย่าไปขายนะ*

             วันนี้ฉันยืนมองด้วยความเสียใจ.
.ที่ไม่สามารถเก็บ..ส่วนหนึ่งจากมรดกพ่อ..ราคาชีวิต
เส้นทางฝุ่นแดงของพ่อไว้ได้...ฉันเศร้าจริงๆ

  เขียนเกือบสุดท้าย สองทุ่มครึ่งคืนอาทิตย์ วันเดียวกัน