...ผีเข็นแพ...

ค้างคาวคืนคอน

เบื้องหน้า เป็นภาพทะเลที่กว้างใหญ่ เสียงที่ได้ยินใกล้ๆ คือเสียงของคลื่นที่ซัดกระทบกับผืนทราย
     เบื้องหลัง คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาแล้ว ครั้งล่าสุดเป็นการรอ รอที่อยากมาเห็นภาพเบื้องหน้า
     ...ชายคนหนึ่งรูปร่างหน้าตาไม่ค่อยดี จำเป็นที่ต้องเก็บภาษีมูลค่าเพิ่ม เพื่อจะได้เติมความสนใจของคนรอบข้างได้  กำลังเดินลงไปในทะเลที่กว้างใหญ่ ท่ามกลางระลอกคลื่นที่ซัดฝ่าเข้ามาหาฝั่ง ทันใดนั้นเขาก็กระโจนข้ามคลื่นลูกใหญ่
ที่กำลังซัดเข้ามาหาฝั่ง แล้วร่างของเขาก็หายไปพร้อมกับระลอกคลื่นที่เบาลงเมื่อมันซัดเข้ามาหาฝั่ง ไม่กี่อึดใจร่างของเขาก็โผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำทะเลที่ไม่ถึงกับเค็มนัก แต่ก็ไม่จืดเกินไป
    เบื้องหน้า คือแพยางสีน้ำเงินไม่ใหญ่นัก ที่มีเพื่อนร่วมชะตากรรมสี่คน กำลังนอนตากแดดบนแพยาง โดยมีคลื่นจากทะเล คอยกล่อมเห่ลอยขึ้นลงตามระลอกคลื่น ที่หนักบ้างเบาบ้างอย่างเพลิดเพลิน
    เบื้องหลัง คือฝั่งที่มีแรงของระลอกคลื่น ที่คอยซัดเข้าหาระลอกแล้วระลอกอีก ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะเป็นแรงแห่งความคิดถึง หรือเป็นแรงแห่งความคิดร้าย
    ...ชายคนนั้นพยายามคอยดันไม่ให้แพยางสีน้ำเงินนั้นเคลื่อนที่เข้าหาฝั่ง โดยเกาะอยู่ข้างแพยางคอยดันและคอยเข็น สู้กับระลอกคลื่นที่แรงบ้างเบาบ้าง อย่างนั้นตลอด เพื่อให้ชีวิตเพื่อนที่ร่วมชะตากรรมสี่คน อยู่รอดจากการถูกคลื่นซัด
ไม่ต้องกินน้ำทะเลโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่ต้องแสบตาเพราะน้ำทะเลที่โผเข้ามาอย่างตั้งใจ
    โดยที่หารู้ไม่ว่า ขณะที่เขาเกาะแพยางอยู่นั้น ภาพเก่าๆที่ผ่านมา ค่อยๆชัดขึ้นๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ มันคือสิ่งที่ไม่มีรูป มันคือสิ่งที่ไม่มีกลิ่น สุดท้ายมันคือสิ่งที่ไม่มีเสียง แต่มันเป็นสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยได้สัมผัส เป็นสิ่งที่หัวใจเพรียกหา
    ...หากเธอคนนั้นอยู่บนแพยางอย่างตอนนี้
    ...หากเธอคนนั้นมาอยู่ใกล้ๆอย่างตอนนี้
    ...หากเธอคนนั้นมาคอยพูดคุย หรือคอยส่งเสียงยามถูกระลอกคลื่นซัดเข้ามาอย่างตอนนี้
    ชายคนที่กำลังเกาะแพยาง คงจะมีความสุขไม่น้อย ขณะกำลังเผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตามสิ่งที่หัวใจเพรียกหา มีเสียงเรียกมาจากเพื่อนที่อยู่บนแพยาง
    ...พี่เข็นแพ...พี่เข็นแพ...พี่เข็นแพ...
    แล้วเขาคนนั้นก็กลายเป็น พี่เข็นแพ เข็นแพยางสีน้ำเงิน เพื่อต่อสู้กับลูกคลื่นที่โถมเข้ามาอย่างหนักและแรง  ผลที่ได้รับ เพื่อนบางคนหล่นลงจากแพยาง เพื่อนบ้างคนแสบตาด้วยน้ำทะเลเข้าตา เพื่อนบางคนกินน้ำทะเลเข้าไป ส่วนคนที่ยังอยู่บนแพยางก็ส่งเสียงร้องอย่างตกใจ แต่ทุกคนดูมีความสุขเพราะด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ตามมาเมื่อตั้งหลักได้ และเป็นอยู่อย่างนี้ตลอดของการเล่นน้ำทะเล
     โดยหารู้ไม่ว่า....ชายคนที่กำลังเข็นแพยางสีน้ำเงินสู้กับคลื่นที่ซัดมาอย่างแรงนั้น กำลังไล่ผี...  ผีซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่มีรูป เป็นสิ่งที่ไม่มีกลิ่น เป็นสิ่งที่ไม่มีเสียงคอยตามหลอนหัวใจอันอ่อนไหวแถมอ่อนแอของเขา เมื่อมาเจอสภาพที่เคยคุ้นเคย
    ...ไม่อยากให้เธอคนนั้นอยู่บนแพยางอย่างตอนนี้
    ...ไม่อยากให้เธอคนนั้นมาอยู่ใกล้ๆอย่างตอนนี้
    ...ไม่อยากได้ยินเสียงที่คอยฉอเลาะของเธอคนนั้นอย่างตอนนี้
    อยากให้ผีตนนั้นเข็นแพออกไป...เข็นออกไปให้พ้นฝั่งหัวใจ เข็นออกไปสู่ทะเลใจที่ครั้งหนึ่งเคยสุข เข็นออกไปแล้วไม่ต้องกลับมา เมื่อมาเจอสภาพที่เคยคุ้นเคย
    เบื้องหน้า คือถนนที่พาเขากลับไปสู่ความจริง
    เบื้องหลัง คือสิ่งที่ทิ้งไว้ในความทรงจำ ว่าครั้งหนึ่งของเขาคนนั้น เคยมาเล่นน้ำทะเลอันกว้างใหญ่ แต่ออกไปไกลได้ไม่มาก
    ...อยากบอกว่า...
    อยากกลับมาที่ทะเลใจแห่งนี้ มาดูผีตนนั้นยังเข็นแพอยู่หรือไม่ 
    อยากกลับมาที่ทะเลใจแห่งนี้ มาฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่งและฟังเสียงของคนที่เริ่มรู้จัก
    อยากกลับมามาที่ทะเลใจแห่งนี้ ว่าจะมีใครหรือเปล่าที่คิดถึงเขาคนนั้น คนที่เข็นแพ...