27 กรกฎาคม 2549 22:17 น.
แอนนาจิว
6 เดือนแล้วนะที่เราคบกันมา สุดท้ายคำพูดของใครบางคนก็ไม่เป็นจริง เจนลืมวันเวลาไปแล้ว ไม่รู้วันเดือนปี ขอ
โทษที่ไม่ได้นึกถึงเรื่องเวลาเลยค่ะ แค่จำตัวเองยังงงเลย ช่วงนี้งานเยอะจริงๆ ค่ะ แต่ยังไงความรักที่มีก็ยังมีให้พี่
เหมือนเดิม รู้ค่ะ...ว่าพี่รักเจน แต่อาจรักไม่เท่าใครบางคน คนอย่างเจนได้แค่นี้ก็มากเกินพอแล้วค่ะ ไม่คิดอยากจะ
เทียบกับใคร เพราะรู้ว่าเทียบใครคนนั้นไม่ได้อยู่แล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่พี่มีให้เจนนะคะ เอาเป็นว่า ความ
รู้สึกที่ให้ก็ยังเหมือนเดิมค่ะ รักพี่นะคะ
23 กรกฎาคม 2549 09:21 น.
แอนนาจิว
ดึกมากแล้วนะตอนนี้ พี่คงหลับไปแล้ว แต่เจนหลับไม่ลงเลย เจนพึ่งรู้ว่าพรุ่งนี้แม่ต้องไปกรุงเทพ เพื่อไปหาหมอ แม่อาการไม่ดีขึ้นเลย ยาที่หมอให้มาไม่ได้ผลสักนิด เป็นห่วงแม่มากเลย มากจริงๆ ก็เลยกะว่าจะรีบกลับบ้านพรุ่งนี้ ให้ทันก่อนแม่ไปกรุงเทพ ยังดีที่แม่มีลุงไปเป็นเพื่อน พี่รู้ไหม สิ่งที่เจนรู้สึกแย่มากๆ ในตอนนี้ก็คือ การที่เจนไม่สามารถช่วยอะไรแม่ได้เลย กะว่าไม่แน่อาจไปส่งแม่ที่นั่น และที่ยิ่งไปกว่านั้น เจนโทรหาพี่โอ๋ ถามว่าพรุ่งนี้แม่จะลงไปหาหมอพี่โอ๋จะมาหาแม่ไม๊ คำตอบที่ได้มา ฟังแล้วยิ่งกว่าคนโดนตบหน้าอีก "พอดีไม่ว่างเลยต้องทำงานเพราะ....." ทั้งๆ ที่มันเป็นวันเสาร์ เหตุผลต่างๆ นาๆ ที่เอ่ยขึ้น โอเคเจนเข้าใจว่างานเขาสำคัญ ก็เลยถามว่าวันอาทิตย์ล่ะ คำตอบก็เหมือนเดิม นั่นคือไม่มีเวลา ทั้งๆ ที่แม่ป่วยมาก มากจนแทบจะเดินไม่ไหว พูดก็แทบจะไม่ได้เลย พ่อต้องหุงข้าว ทำข้าวต้มให้แม่กิน เจนรู้ว่าพ่อทุกข์ใจมากกว่าเจนเป็นร้อยเท่า แต่พ่อพยายามไม่พูด ไม่อยากให้ลูกคิดมาก แต่เท่าที่ดูคงมีแค่เจนที่คิดมากอยู่คนเดียว ยังดีที่แม่ไปพักที่บ้านน้าวรรณ แล้วน้าก็พาแม่ไปหาหมอ พี่ลองคิดดู มีลูกอยู่กรุงเทพ แต่ลูกแท้ๆ ไม่มีเวลาแม้กระทั่งที่จะพาแม่ตัวเองไปหาหมอ เจนนะพอฟังที่เขาตอบมา เจนพูดอะไรไม่ออกเลย แบบว่าอึ้งมาก นี่แม่ทั้งคนนะ มีแม่แค่คนเดียวอ่ะ แต่เขาไม่มีเวลาเพราะเขาต้องทำงาน พี่คิดดูเจนเป็นน้องสาว ฟังแล้วยังอึ้งมาก แล้วคนเป็นแม่ล่ะ แม่จะรู้สึกอย่างไง เขาเป็นคนบอกเจนเองว่า ต้องดูแลแม่...ฯลฯ แต่แล้วไงล่ะ พอแม่เป็นเข้าจริงๆ สิ่งที่ได้มาเขาไม่มีเวลา ตอนนี้เจนเกลียดพี่โอ๋มากเลย คืนนี้ทั้งคืนเจนไม่รู้ว่าจะนอนหลับหรือเปล่า เป็นห่วงแม่มากเลยค่ะ ไม่อยากให้แม่เป็นอะไร ตอนที่พี่โอ๋ป่วยแม่หยุดงานทั้งหมดเพื่อลงไปดูแลพี่โอ๋ ไม่เคยบ่นเลยสักคำ ทำให้ทุกอย่าง แม้กระทั่งซักเสื้อผ้าให้ แต่พอแม่เป็นล่ะ พี่โอ๋เคยนึกถึงซะที่ไหน ไม่แน่เจนคงหยุดเรียนอาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์ ขอเลื่อนสอบ แล้วไปกับแม่ เจนเรียนซ้ำทั้งเทอมยังได้เลยค่ะพี่ แต่นี่แม่เจนมีแค่คนเดียว ชีวิตเดียว ถ้าแม่เป็นไรไปเจนคง...คง...ไม่รู้จะทำไงเลย เจนไม่อยากร้องไห้ให้แม่เห็นในวันพรุ่งนี้ เจนกลัวแม่คิดมาก จะทำไงกับวันพรุ่งนี้ล่ะ
20 กรกฎาคม 2549 00:31 น.
แอนนาจิว
ความระแวงเกิดขึ้น พร้อมๆกับความไม่ไว้วางใจ ก่อตัวขึ้นมาในความรู้สึกของ
ฉัน ทำไมนะ ฉันต้องระแวงเค้าได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่ฉันก็ยังจับไม่ได้คาหนังคาเขา
ว่าเค้าแอบมีใครรึเปล่า ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย ตอนที่ฉันเกิด
อารมณ์.....หึงหวง เมื่อเวลาผ่านไปคลื่นลมพายุร้ายได้สงบลง มันทำให้ฉันคิด
อะไรได้หลายๆอย่าง แต่มันก็สายไปเสียแล้ว เพราะว่าคลื่นพายุลมแรงของฉันนี้
ได้พัดพา และทำลายสิ่งต่างๆลงไปหมดสิ้น ฉันรู้สึกไม่ดีเลย ยิ่งกลับทำให้ตัว
เองกลายเป็นคนเลวร้ายไปในสายตาของเธอ และท้ายสุด ก็เป็นฉันเองที่กลับ
ต้องเป็นฝ่ายพูดคำว่า "ขอโทษ" แต่ยังไงก็ตาม เมื่อพายุร้ายสงบลง ความสุขก็
กลับเข้ามาอีกครั้งนึง ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆกับเธอ ถึงแม้ว่าจะเป็น
ช่วงเวลาอันสั้นๆก็ตาม .....
10 กรกฎาคม 2549 13:59 น.
แอนนาจิว
เอาเป็นว่า อยากบอกอะไรพี่อย่างหนึ่งค่ะ เจนตั้งใจว่า ต่อไปนี้..
เจนจะดีและจริงใจกับพี่มากกว่านี้ ให้สมกับที่พี่รักเจนมากมาย
ก็มีที่เจนอาจเผลอบ้าบอไปกับคนในเอ็มบ้าง แต่มันก็แค่นั้น
มันกลับทำให้เจนรู้ด้วยซ้ำว่า พี่น่ะดีขนาดไหน
แต่ก็ใช่ว่าที่ผ่านมาเจนไม่จริงใจนะ เพียงแต่เจน...ยังกลัว กลัวมากค่ะ
ที่จะยกความรู้สึกทั้งหมดให้ใครสักคน
เพราะความเจ็บปวดที่เคยได้รับ มันทำให้ปิดกั้นและต่อต้านความรู้สึกอยู่หลายส่วน
แต่เมื่อนานไปก็รู้ได้ว่าพี่ดีกับเจนเหลือเกิน ทุกอย่างเลย ทุกๆ ครั้งที่พี่ต้องขอโทษ
เจนรู้สึกผิดไม่น้อย เจนเป็นคนปากหนักค่ะ รู้ตัวเองเหมือนกัน
ขอบคุณพี่ค่ะ เจนจะตอบแทนอย่างดีเลย
4 กรกฎาคม 2549 20:39 น.
แอนนาจิว
ลูกรัก ... แม่จะเขียนจดหมายนี้ช้าๆ น๊ะ เพราะแม่รู้ว่แกน่ะ อ่านหนังสือไม่ค่อยเร็ว ตอนนี้พวกเราไม่ได้อยู่ที่บ้านเดิมแล้วนะลูก พ่อแกเขาอ่านหนังสือพิมพ์เจอ เค้าบอกว่าอุบัติเหตุส่วนใหญ่จะเกิดในบ้านตัวเอง 45 เปอร์เซนต์ ดังนั้นพวกเราจึงย้ายบ้านมาเช่าเขาอยู่ไง รอบคอบดีมั๊ยล่ะ เออ..แต่แม่ส่งที่อยู่ใหม่ให้แกไม่ได้หรอกน๊ะ เพราะไอ้คนเช่าคนก่อนมันเอาป้ายเลขที่บ้านไปด้วย สงสัยมันคงจะเอาไปติดบ้านหลังใหม่พวกมัน อ้อ.. บ้านนี้มีเครื่องซักผ้าด้วยนะ แต่เครื่องแบบนี้มันเสียอยู่อย่างเดียวสงสัยถังมันรั่วน่ะลูก ใส่น้ำทีไรมันไหลออกทางท่อข้างหลังทุกทีก็ ใส่น้ำเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม แม่เลยหันมาใช้กาละมังเหมือนเดิม ที่นี่อากาศดีนะลูก ฝนตกแค่อาทิตย์ละสองครั้งเอง ครั้งละสามวัน กับครั้งละสี่วัน อ้อ .... เสื้อแจ็กเก็ตที่แกอยากให้แม่ส่งไปให้น่ะ กระดุมมันเป็นเหล็กน๊ะลูก หนักมากเวลาส่งไปก็จะเสียตังค์เยอะ ดีที่ป้าแกเขาฉลาด เขาก็เลยเลาะกระดุมออกหมด ถ้าแกอยากใส่ก็เย็บกระดุมเอาเองน๊ะ แม่เอากระดุมใส่ถุงแนบมาพร้อมกับแจ็กเก็ตแล้ว เออ..... น้องสาวแกเพิ่งคลอดลูกน๊ะเช้านี้ แม่ยังไม่รู้ว่าเป็นชาย หรือ หญิง
ดังนั้นแม่เลยบอกไม่ได้ว่าแกจะได้เป็นป้าหรือเป็นลุง
ป.ล. แม่กะจะส่งเงินให้แกอยู่พอดี แต่แม่ดันปิดซองจดหมายแล้วน่ะสิ.....(ลืม).....?
รักจากแม่
ลูกตอบ จ.ม.
เมื่อลูกได้รับจดหมายก้อตอบมาทันทีดังนี้ จดหมายตอบจากลูก แม่คับ ผม
อ่านจดหมายแม่จบภายในเวลาที่แม่เขียนเลยคับ แม่กะเวลาเขียนได้เยี่ยมจริง ผม
รู้สึกรักแม่อีกมากคับ เรื่องบ้านเลขที่ แม่ไม่ต้องห่วงนะคับ ผมคิดให้แม่ใหม่
แล้ว เป็น 741 นะคับ พอดีวันนั้นผมดูหนัง แล้วเห็นบ้านเลขที่พระเอก เป็น 741 อ่ะคับ พระเอกหล่อดี เผื่อใช้แล้ว ผมจะหล่อเหมือนพระเอกนะคับ จดหมายฉบับนี้ผม
ก้อเลยจ่าหน้าซองเป็น 741 เลยนะคับ หวังว่าแม่คงจะชอบ ถ้าน้องสาวคลอดลูกหญิง ก้อดีซินะคับ ผมจะได้เป็นป้านะ ผมไม่อยากเป็นลุงหรอกคับ เห็นไอ้พวกเพื่อนผมเป็น
ลุงกันหมดทุกคนเลย ผมไม่อยากเหมือนมันเลยคับ เนื่องจาก แม่ลืมส่งเงินมาให้ผม เพราะฉนั้นถือว่า แม่ติดผมโดยไม่รู้ตัว ไม่เป็นรัยคับ ครั้งหน้าแม่ส่งเป็น 2 เท่านะคับ ... ผมจะรอจดหมายจากแม่ด้วยใจจดจ่อคับ
ป.ล. จะเป็นการดี หากแม่ส่งจดหมายโดยไม่ปิดซองคับ ป้องกันการลืม
รักมากกว่าจากลูก
หน้าส่วนตัว
1313
Lovers
0 คน เลิฟแอนนาจิว
Calendar
