ราตรีอันมืดมิด สะกดจิตให้คิดถึง
ดาราพาคำนึง เธอผู้ซึ่งตรึงใจเรา
จันทรยามอ่อนแสง ราวกับแผลงศรความเหงา
อ้ำอึ้งสะอื้นเบา โอ้แสนเศร้าเขาจากไป
วันนั้นถึงวันนี้ ไม่เคยมีที่วันไหน
ไม่ขอพรให้ยาใจ เธอผู้ไกลไม่อาจคืน
ถึงแม้ดาราลับ จันทราดับมิอาจฝืน
แต่ฉันผู้ที่ยืน- ยันยามตื่นคือรักเธอ