ทนผ่านฝนผ่านแล้งคืนแห้งหนาว แสงแดดพราวสาดส่องน้ำนองหาย ใบไม้แห้งไฟป่าเผาวอดวาย ไม้ยืนตายโคนต้นทนแตกกอ ป่าต้นน้ำไม้ใหญ่หลายคนโอบ คนละโมบจ้องทำลายไม่เหลือหรอ ตัดเตียนโล่งไม่นานเหลือแต่ตอ ต้นแตกหน่อโผ่พ้นโดนทำลาย ไม้แดงไม้สักไม้พยุงอันมีค่า ต่างเสาะหาตัดมาเพื่อซื้อขาย ได้ราคามีออเดอร์อีกมากมาย เป็นที่หมายนายทุนสั่งเข้ามา อีกตะเคียนมะค่าโมงคงไม่เหลือ กลิ่นสาบเสือสูญสิ้นถิ่นภูผา ป่าสูญหายสัตว์ล้มตายไร้ชีวา มนุษย์หนาหาใช่ทำลายตัว ที่เกิดดินโคลนถล่มกับลมฝน ไม้ยืนต้นลากใบใช้เป็นรั้ว เป็นกำแพงพายุแรงไม่น่ากลัว ฟ้ามืดมัวดินอุ้มน้ำชุ่มฉ่ำใบ ลากไม้ใหญ่เคยใช้ช่วยอุ่มดิน ฝนหลั่งรินดินโคลนก็ลื่นไหล น้ำพาพัดซัดกระหน่ำล่องลอยไป ถล่มใส่พังสูญหายให้ล่มจม พัดซุงตอพืชไร่ทำลายบ้าน ดินโคลนปานน้ำหลากซากทับถม คนสูญหายบ้างล้มตายเศร้าโศกตรม ทุกข์ระทมไม่มีป่าให้หากิน
ไหวลมใจแผ่นดินภูระโลก ไกวดอกโศกสู่เหวบาดาลสถาน งามดอกไม้ปาริชาตช่อตระการ เบ่งบานประดับภูมิเบื้องบรรพต แว่วเสียงทองการเวกมาครวญหา จากป่าหิมพานต์หวานหยาดหยด โผผกเทียมเวหาสราชรถ ทศทิศโพยมยานไปลับตา ไหวลมใจงามแผ่นดินชมพูนที สายวารีบ่าเซาะเพิงภูผา งามเงื่อนเงาอรัญเถาวัลย์วนา ปรารถนาสนองนับชั่วกัปกัลป์ โค้งเคียวทองข้าวรวงรุกขชาติ บรรเลงพาทย์โรยลมหอมมากล่อมขวัญ ปวงพฤษภกงเกวียนกล้าสารพัน อภิวันเทพีข้าวคุ้มดินแดน ประหนึ่งสายชีวามหาอุปรากร มหิธรเจ้าของธาตุอากาศแสนย์ ปรุงฟากฟ้าสุธารสมิขาดแคลน แว่นแคว้นสุวรรณภูมิสุนทรีย์ เสนอสนองวิญญาญสมานสมัย จักไม่ไปแม้พรหมโลกวิเศษศรี แตกดับเกิดกลายหลายพันปี ผลิพลีแด่มนุษย์ทุกยุคไป โรยละอองสายน้ำค้างกลางหาว คืออัสสุชลหมู่ดาวยิ่งใหญ่ วิปโยคกระจิดกระจ้อยน้อยใจ รำไพพรายพระจันทร์วันเพ็ญ สะอึกสะอื้นยังเหม่อมองโลกธาตุ ลานสะอาดดอกหญ้าดาราเห็น หนึ่งแววตาชรายากอยู่ลำเค็ญ จักฉายแสงพอเป็นทิพย์ส่องทาง กลั้นลมใจรวดร้าวดาวอมโศก อับโชคแสงส่องคุ้งเมื่อรุ่งสาง ปรุงธาตุแผ่นดินเช้าค่ำอำพราง แล้วปล่อยวางชีพจรสอนวิมุตติ หมู่ปลากระซิกกระซี้สายน้ำไหล เสรีภาพอันใดใหญ่เท่ามหาสมุทร เกลี
ใครคนนั้นที่ฉันนึกถึงเขา เขาเคยเอาฉันไปเที่ยวทุกแห่งหน เขาส่งเสียให้เรียนได้ดีตน เขาอยู่หนแห่งใดคิดถึงเธอ เขาดุด่าตีตูดฉันไม่โกรธ เขายกโทษแม้ผิดอภัยเสมอ เขาอดทนเหน็ดเหนื่อยไม่เคยเจอ รักฉันเสมอแม้ฉันเลวอย่างไร เขาหวังดีหาให้ไม่ทุกอย่าง เขาปล่อยวางฉันเดินใช่ผลักไส เขาแก่ตัวอ่อนแอเกินดูแลใคร แล้วใยฉันกลับไม่มาแล คนอ่านคงเข้าใจว่าใครหนอ ผู้มีคุณเกินพออย่างนี้แน่ ยังห่วงหาอาทรสองตาแล พระดูแลเขาทั้งสองจงแข็งแรง...
ดวงดอกไม้ยังร่ายฟ้อนอ้อนอุษา มวลนกกายังเริงร่าฟ้าแสนหวาน ปลายังว่ายในทะเลอย่างเบิกบาน ดั่งตำนานแผ่นดินมิสิ้นวน หากทุกสรรพสิ่งย่อมพลัดพราก ดวงดอกไม้ต้องจากต้นปลิดร่วงหล่น มวลนกกาถึงเวลาทิ้งตัวตน เสมือนคนเมื่อถึงคราวหนาวอำลา คืนกลับเป็นหนึ่งเดียวกับผืนดิน ทิ้งอาวรณ์ถวิลในปรารถนา มาลำพังไปลำพังนะดวงชีวา จิตแจ่มจ้าเท่านั้นอัญมณีงาม แล้วเหตุใดใจเจ้าต้องร้าวทุกข์ แสวงสุขทางสายธรรมฝ่าขวากหนาม สะสมเสบียงบุญในทุกยาม เพียรต่อตามเติมตนพ้นพันธนา..นิรันดร์...! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song401.html ฟ้าแดง สนธยาฟ้าแดง สุรีย์ร้อนแรงโรยอ่อนรอนแสงหม่นมัว สกุณาเรียกหารังตัว ชะนีเรียกผัว รัวเร้าร่ำกำสรวล โอ้ชีวิตชีวิตจิตใจ มันหนาวเย็นเป็นไข้ พิไลพิลาศครวญ สิ้นตะวันสรวลสันต์จาบัลย์รัญจวน เห็นลางพบพรางร่างนวล ให้โหยหวนชวนเศร้า สิ้นแสง สิ้นสีโศลกแดงแฝงแทงใจเรา สายัณห์เงื้อมเงา ลบล้างสล้างเสลา จางห้วงหาวพราวใจ ฟ้าแดง ฟ้าแดงผันแปรเปลี่ยนแปลงแผลงไป ตราบอาสัญฉันยังฝันใฝ่ จูบแดนฟ้าอาลัย ฝังรอยรักใคร่ฝากเธอ สิ้นแสง สิ้นสีโศลกแดงแฝงแทงใจเรา สายัณห์เงื้อมเงา ลบล้างสล้างเสลา จางห้วงหาวพราวใจ ฟ้าแดง ฟ้า
ขอให้โชคดีกับคนที่เธอรัก ฉันจะหักห้ามใจไม่หวั่นไหว ถึงเวลาที่ฉันนั้นต้องจากไป ฉันขอให้เธอจงโชคดี ต่อไปนี้คงไม่มีคนคอยเป็นห่วง โอ้พุ่มพวงดูแลตัวเองนะคนดี สำหรับคนที่ห่วงเธอคนนี้ ขอจากไปด้วยดีตามทางที่ฉันมา
หน้าส่วนตัว
นานๆครั้งฉันจะได้พบเจอ กับเธอคนในฝันซึ่งวาดไว้
เป็นความบังเอิญอันโชคดี ได้พบและชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น
อยากไปทักทายทำความรู้จัก ชวนเธอพูดคุยไถ่ถาม
ว่าเธอเป็นใครเปิดเผยว่าฉันเป็นใคร เผื่อเราอาจจะเข้าใจจริงใจกัน
ไม่เคยเลยโอกาศจะเปิดออกให้ ไม่เคยเลยสวรรค์จะเป็นใจ
โอกาศไม่เคยเป็นของฉัน เมื่อโอกาศเปิดออก ฉันก็ได้เห็นเธอ
แต่เป็นความโชคร้ายอยู่ดีเกิดมาขี้อาย เป็นไอ้บื่อไอ้ใบ้ไม่กล้าจีบเธอ
เพียงแค่ส่งยิ้มแต่เธอคงไม่เห็น คือความลำเค็ญของคนปอดแหกอย่างฉัน
แล้วสายลมก็พัดพาเธอไป เมื่อสายฝนสาดมาเธอก็หาย
ต่อหน้าต่อตาโดยไม่อาจทำอะไร ทำได้อย่างเดียวคือเสียดาย
มันไม่ง่ายเลยจะเจอใครอย่างเธอผ่านเข้ามาได้พบเห็นในชีวิตจริง
ไร้เรี่ยวแรงจะกล่าวเรื่องอันใด มันหวั่นไหวหัวใจจนท้อถอย มีคำถามมากมายที่เฝ้าคอย ใยถึงปล่อยเรื่องราวให้เขาลือ ฟ้าคือฟ้าคนคือคนคือเหตุผล จะยอมทนแค่คำคนเท่านั้นหรือ ยอมก้มหน้าลาออกแล้วลบชื่อ แค่นี้หรือความสัมพันธ์ที่ผ่านมา เปิดบ้านกลอนอ่านแล้วสะท้อนจิต ไม่อยากคิดเรื่องอันใดไห้โหยหา มันสับสนคิดไม่ออกยอกอุรา กลอนภาษาพาน้ำตาให้ไหลริน พูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าแบบไหน มึนทั้งใจมึนทั้งกายให้โศกสิน นั่งอ่านกลอนหมองหม่นใจยุพิน พี่ชายสิ้นหายไปในบ้านกลอน หากตัดใจออกบ้านไม่หวนกลับ ห้ามลาลับกลับมาอย่าถอดถอน เพื่อนพี่น้องยังรอพี่ที่บ้านกลอน ขอให้ย้อนกลับมานะพี่ชาย...พี่ฤทธิ์ ศรีดวง
@ ฝากกระทงลงคงคาในคืนนี้ คืนศิวาราตรีนี้แสนสวย เพ็ญราตรีสิบห้าค่ำล้ำงงงวย กระแสน้ำไหลรื่นรวยปริ่มฝั่งชล @ อธิษฐานฝากพระแม่คงคาตามประทีป ช่วยส่งกรรมแรงรีบหมดถึงก้น ล้างอาถรรพ์ฝากคงคามาตุชล ขอเป็นคนสุขคนใหม่ในหล้าเอย . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . tiki
หอมแก้มนวลชวนกลิ่นประทินนาสา ศาสตร์เสน่หาย้อมจิตคิดหวาดไหว ประชิดชมแม้เพียงนิดคิดเลยไกล อยากหยุดใจไว้ตรงนี้..ตรงที่เธอ ก็หัวใจเจ้าใยไม่เข็ดหลาบ ทั้งที่ทราบว่าระกำยังย้ำเผลอ ที่ร่วมเรียงอาจเพียงทาสราษฎร์บำเรอ เธอเสนอเพียงมายา....มาล่อลวง ไม่อาจลืมวันคืนชื่นเราสอง กระทั่งหมองมิยั้งหยุดสุดห่วงหวง รักยิ่งเย้าย้อยรยางค์ ณ หว่างทรวง จนสุดสรวงยังบ่ลืมปลื้มภิรมย์ เฝ้าโอดครวญจวนใจจะสลายแหลก มิอาจแหวกพ้นภวังค์ประดังถม เปลวสวาทรักสุมฤทัยในอารมณ์ ทอดระทมก็มิคลาดสวาทสิ้นเอย ....
จะเปลี่ยนอะไรก้อเปลียนได้
แต่ใม่อาจเปลียนความรู้สึกในใจ...ไม่ให้คิดถึง
ไม่รักกันไม่เป็นไรขอเพียงใจได้..เพ้อรำพึง
เพียงแค่วินาทีหนึงให้เป็นเสี้ยวนาทีแห่งความคิดถึง
..ที่มีให้เธอ.......
ขอเพียงแค่ใจได้มีรัก
ขอเพียงแค่ได้รู้จักทายทักได้อยู่ใกล้ๆเธอเสมอ
นาทีแห่งความรักถึงแม้เป็นชั่วโมงของการอกหักยามพบเจอ
อยากให้เธอรู้เสมอยังงัยคนที่จัยเพ้อ...ยังคงเป็นเธอผู้เดียว
---อังโกะ--- ทะเลดาวพร่างพราวกลางฟากฟ้า ดวงดาราพราวระยับสว่างไสว นั่งมองดาวประดับฟ้าประดับใจ อบอุ่นในอ้อมกอดดวงจันทรา ----ไส้ดินสอ---- นั่งนับดาวบนฟ้าอยู่คนเดียว มองเห็นเสี้ยวพระจันทร์แล้วอิจฉา ทุกค่ำคืนมีดาวเป็นแก้วตา ดวงดาราส่องแสงทอประกาย ----อังโกะ----- เธอเป็นเช่นดวงดาวในใจฉัน ไม่มีวันดับแสงดาวหรือห่างหาย เพราะท้องฟ้ามีดวงดาวมากมาย ร้อยเรียงรายดาราฟ้าอำไพ ----ไส้ดินสอ---- จะเป็นฟ้าโอบกอดดาวเอาไว้ รู้บ้างไหมมีใครคอยห่วงหา ดั่งแสงจันทร์เรืองรองทุกเวลา เหมือนดังมีดาวอยู่ในหัวใจ -----สองสาว เอ และ บุษ มาชวนเพื่อนๆ ดูดาวค่ะ----
จันทร์เจ้าเอ๋ยจันทร์นวลกระจ่างฟ้า เหมือนมนตราพราวแสงกระจ่างใส ความคิดถึงจึงเดินทางตามแสงไป จันทร์ในใจมีใครเคียงหรือเพียงเงา เมฆเคลื่อนคล้อยลมขานรับกับกิ่งสน หวิวไหวจนก้องกังวานผ่านความเหงา กลิ่นจำปีที่ปลายผมหอมบางเบา ในวันเหงาเงียบสงบอย่างเดียวดาย หริ่งเรไรแว่วกังวานหวานอ่อนนุ่ม เยือกเย็นทุ้มแว่วเสียงสำเนียงสาย หยดน้ำค้างพรมพร่างทอประกาย บนดอกไม้ไหวชูช่ออ้อล้อลม ระริกไหวกระไรหนอใต้คืนค่ำ ความคิดถึงยิ่งลึกล้ำเกินใจข่ม ยิ้มหน้าชื่นหน่วยน้ำตาพร่าเกลื่อนพรม ใจตรอมตรมช่างอ่อนล้าน้ำตาพรู ฝืนใจคิดแม้อยากถามในความห่วง ใจทั้งดวงแตกสลายให้อดสู น้ำตาพรมปนน้ำค้างไหลพร่างพรู ใครเล่าเอยจะรับรู้ว่าเดียวดาย กี่วันล่วงกี่คืนลับกับอ้างว้าง ปนรอยทางซึมแทรกแยกไม่หาย ใจร้าวรอนปวดแปลบแทบมลาย เวิ้งว้างเปล่าข้างกายไร้ใครเคียง
"ฉันรู้สึกว่าเธออยู่ไกลนัก" ฉันรู้สึกว่าเธออยู่ไกลนัก แต่ยากเกินไสผลักหักใจไหว สัมผัสช่าง เบาบางและว้างใจ รู้สึกเหมือนฉันไหมเราไกลเกิน คว้าไม่ถึง ใช่แค่เพียงคิดคะนึงซึ่งห่างเหิน ปรารถนาธรรมดาไม่ก้ำเกิน ยังมิอาจเพลิดเพลินดั่งใจคิด ซ่อนมิไหว ทั้งสองตาดวงนัยน์คนไร้สิทธิ์ ปากนิ่ง ก็มิอาจสนิทมิด กับความคิด ที่มิอาจประกาศใจ หนอความรัก คิดถึงแรกรู้จักมักอยากได้ พร้อมจะมอบแก่กันและกันไว้ เป็นสายใยเป็นสัมพันธ์ คือสัญญา รู้สึก - งดงามทุกยามพบ เป็นน้อมนบรบเล่ห์สิเน่หา กลับ "คือ" ความทรงจำ อันทรมาน์ เหลือแต่วันเวลา พะว้าพะวัง ถึง คิดถึง ก็ไม่ได้ ส่วนหนึ่ง ที่ซึ้งสั่ง เดี๋ยวอารมณ์ ก็ประเด ประดาดัง แล้วก็พัง ลงมา น้ำตาคลอ โถความรัก ฉันทายทัก รักเธอ เสมอหนอ ถึงน้ำตา หล่นพราก จนหลากออ ก็ยังรอ รักที่ลับ หวนกลับมา มองฝั่งฟ้าอีกคราน้ำตาร่วง ฟ้าชั่งลวง เล่ห์นักความรักหนา นี่หรือ รักหนอ ที่รอมา "คือ" น้ำตา แต่ละหยด ที่รดริน ฉันรู้สึกว่าเธออยู่ไกลนัก แต่ยากเกินไสผลักหักถวิล สัมผัสช่าง เบาบางระหว่างจินต์ รู้สึกเหมือนสูญสิ้น วิญญาณแล้ว ---------------------------------------------------------------------
รู้ดีว่าเธอคนดีต้องมีเพื่อน ไว้คอยเตือนคอยถามไถ่ไว้ปรึกษา คอยเทคแคร์แชร์ทุกข์สุขทุกเวลา สิ่งตามมาคือใจสองคล้องเกี่ยวกัน เขาโทรมาลำบากใจเธอไม่น้อย บอกค่อยค่อยจะโทรกลับลับหลังฉัน เธอร้องไห้เพราะเขาเศร้านานวัน จู่จู่หันบอกรักมากอยากคืนดี ยังนึกถึงวันเก่ากับเขาอยู่ แต่ต่อสู้กับศึกหนักรักศักดิ์ศรี เขาคนนั้นทิ้งเธอไปได้หลายปี ตัดสินทีเลือกใครใยคิดหนัก เธอจะเลือกอยู่กับฉันที่รักเธอ หรือเลือกเกลอคนเคยเจอที่เธอรัก มีคนหนึ่งต้องร้องไห้ใจถูกหัก คนหนึ่งจักกราบเบื้องบนที่ดลใจ บอกอย่างไรเมื่อเขาถามตามคำตอบ เรื่องรักชอบเป็นปัญหาน่าสงสัย ความผิดหวังลำเค็ญเป็นของใคร คนที่ให้คำตอบได้ใช่แล้ว เธอ เธอจ๋าเธอตอบมาอย่าลังเล ว่าเธอเทใจให้ใครเสมอ อย่าปล่อยให้ใจใครใฝ่ละเมอ หลงพร่ำเพ้อเธอชอบจริงรักยิ่งนัก เธอจะเลือกอยู่กับฉันที่รักเธอ หรือเลือกเกลอคนเคยเจอที่เธอรัก มีคนหนึ่งต้องร้องไห้ใจถูกหัก คนหนึ่งจักกราบเบื้องบนที่ดลใจ
...เพียงอยากจะเผยมนกะน้อง ละก็ต้องกระอ่วนใจ ควรหรือจะเอ่ยพจนไป สิมิใช่จะควรกาล เขียนเป็นวสันต์ดลกฉันท์ มนมั่นณนงคราญ ควรหรือมิควรฤจะประจาน ละก็แล้วก็ตามใจ แรกพบประสบฤดิสะดุด ดุจหยุดมโนทัย พร่ำเพ้อละเมอนะสิปะไร อุระไหม้ระทมครวญ จึ่งอยากจะเผยมนกะเจ้า บ่มิเอามิรบกวน อย่างน้อยฤดีจะมิกระอ่วน ผิวได้เฉลยความ
ทะเลที่ปลายฟ้า กับคำสัญญาของเธอกับฉันที่มี ฉัน..จากมานานหลายปี แต่ใจดวงนี้ไม่เคยไกลจากเธอ ถนนที่ทอดยาว เราเคยจูงมือกันก้าวเดินเสมอ คิดถึงแล้วทำให้..อยากพบเจอ อยากรู้ว่าเธอจะเป็นอย่างไร หาดทรายสีขาวเป็นประกาย คิดถึงคนมั่นหมายยามหลับใหล ภาพของเธอยังตราตรึงใจ แก้มใสๆช่างน่ายล ริมธารที่เคยนั่ง ได้ฟังเสียงธรรมชาติช่างสุขสม ขอฟ้า......ช่วยดาลดล ให้เธอ..คนทางนั้นเชื่อสัญญา
เอื่อยเอื่อยเรื่อยเรื่อยไหล
ธารพริ้วไหวไหลลงต่ำ
ตะวันตกในพลบค่ำ
คล้ายตอกย้ำวิถีคน
มีเช้าจึงมีค่ำ
มีตกต่ำ..มีสูงโตง
มีละ.....และมีโลภ
ความละโมบไม่ปราณี
เวลายังคงไหล
เหมือนน้ำใส..ไม่ไหลกลับ
ยิ่งกระทำ..ยิ่งทมทับ
ต้องแบกรับ..กระทำตัว
ชั่วดีอยู่ที่ใจ
ถ้าละได้ไม่หมองมัว
แยกใจจากความชั่ว
พ้นหมองมัว..สุ่นิพพาน
