อาจจะดู.....เร็วไปใจรักฉัน อาจจะดู.... เหมือนฝันหรือไฉน อาจจะดู.... เหมือนเราต่างรอใคร อาจจะดู.....ไม่ใสในรักเรา ฉันรักเธอ....ใช่เพียงแค่พลั้งเผลอ ฉันรักเธอ... ใช่จะเบลอหรือโง่เขลา ฉันรักเธอ... ใช่เหงาของสองเรา ฉันรักเธอ... เกินเขาจงเชื่อใจ เพียงหัวใจ.....ร้องบอกชอบแล้วหนอ เพียงหัวใจ.... บอกพอไม่หวั่นไหว เพียงหัวใจ.... ว่าใช่มากกว่าใคร เพียงหัวใจ.... เน้นรักทักว่าเธอ ขอจงเชื่อ...... เพื่อรักเราทั้งสอง ขอจงครอง.... ใจฉันมั่นเสมอ ขอจงหมั่น..... คิดถึงอย่าเผอเรอ ขอใจเธอ.... ให้ฉันนั้นดูแล.
หน้าส่วนตัว
ภาพตอนที่ฝนพร่ำ
ผสานเสียงคำออดอ้อนรำพัน ที่ฉันยังจำได้เสมอ
สัมผัสคำว่า -รัก- ด้วยหัวใจ ผ่านสายตาเธอ
ราวกับทุกสิ่งคือเธอ... ดั่งกาลเวลาเผลอ หยุดเข็มวินาที
ภาพยามดอกไม้บาน
รอยยิ้มที่งดงาม ต่อเติมต้นรักให้เบ่งบานในใจฉัน
นาทีนี้ ทุกคำถาม ใช้เสียงหัวใจพูดกัน
ทุกวัน คือคืนวัน ที่ดอกไม้รักฉันผลิบาน
เก็บอยู่ในหัวใจ คือคืนวันที่งดงาม
เก็บภาพแรกของวันวาน ของเธอและฉัน
ทุกชั่วโมง นาที ของความรักที่ร่วมเดินทางกัน
วั น ห นึ่ ง จ ะ เ ป็ น เ รื่ อ ง ร า ว ค ว า ม ท ร ง จำ
ที่ ร อ ใ ห้ ฉั น ... อ่ า น ใ น คื น วั น ที่ ฉั น ห่ า ง เ ธ อ.
บทกวีเพื่อชีวิต ส่วยซ่อนรูป กลบทเจ้าอักษรสองพันสิบ เห็นส่วย ห่วยเสีย เฮียสูญสิ้น ซ่อนกิน สินเกิน เอิ้นกองใกล้ มันทำ หม่ำทั่ว มั่วทิศไทย หนักใจ ไหนเจอ เพ้อบอกจริง ตำรวจ ตรวจแหลก แยกหลอกหลอน หมกซ่อน หมอนซื่อ ถือจับซิ่ง ต้อนลา ตาเหล่ เท่หลอกลิง ท้วงติง ทิ้งเตือน เหมือนใกล้ตาย หลบมุม หลุมมาก ฝากจ่าหมู่ บ้าขู่ บู๊แข้ง แบ่งเครือข่าย ซ่อนรูป สูบลอย ปล่อยลวดลาย แสนอาย สายอ้าง สร้างอบอวล ส่วยหมด ซดมาม ถามไถ่มั่น จัดสรร จันทร์เสาร์ เข้าสมส่วน จัญไร ใจร้าย หมายตีรวน ชี้ป่วน ชวนป้อง ร้องเปลี่ยนปม ฝากหน่อย ฝอยนิ่ม อิ่มอกแน่ กระแส แก้ส่วย ด้วยสีส้ม หอมเย็น เห็นยอม พร้อมนิยม ตากลม ต้มลาญ ขานไขลอง ขาดถม ขมธรรม ยิ่งหมดท่า หรรษา หาเศร้า เข้าสอดส่อง ช่วยกัน ฉันแก แลก่ายกอง ฝากน้อง ฟ้องเนต เผ็ดอีกนาน นายตุ้ม คลองสามวา ชมรมนักกวีเพื่อชีวิตคลองสามวามหากล ชมรมนักกลอนบึงกุ่มวรรณศิลป์
..เธอจะผ่าน เรื่องเลวร้าย สักกี่ครั้ง เธอจะผิดหวัง อกหัก มากี่หน เธอจะทุกข์ ร้องไห้ เพราะคนมากี่คน เธอจะเจ็บ จนจำ ลึกสุดใจ ..เธอจะเหนื่อย อ่อนล้า กับความทุกข์ เธอจะหยุด ขังใจ ตัวเองไว้ เธอสับสน เหงาเศร้า ไม่มีใคร เธอหวั่นไหว อกพรั่น จมน้ำตา ..ใครคนนั้น จะเป็นใคร ไม่ขอสน ใครคนนั้น เป็นใคร ไม่เสาะหา ใครคนนั้น ทำเธอทุกข์ ใจด้านชา ใครคนนั้น ลืมเถอะหนา เจ้าคนดี ..พี่คนนี้ ขอสัญญา ไว้กับฟ้า พี่คนนี้ บอกได้ว่า ยังมีพี่ พี่คนนี้ จะดูแลเจ้า เท่าชีวี พี่คนนี้ จะไม่ทำ ให้ปวดใจ ..จะขอรัก เสมอมั่น กุมมือไว้ ก้าวเดินไป เคียงข้าง ไม่ผลักไส จะรักกัน ดูแล ใจทั้งใจ ตราบเพียงลม หายใจสุดท้าย จะพรากเรา
ใจเอย หลงเขาเฉยๆ เสียแล้วอย่างนี้ พอทีเถิดหนา ระอาเสียที กับคนดีๆที่ไม่มีใจ เจ็บจริง มอบให้ทุกสิ่ง หวังเธอหวั่นไหว กลายเป็นสูญเปล่า เราทำเท่าไร เธอโยนทิ้งไป ไม่มีค่าพอ บ่อยจัง หัวใจจะพัง เสียแล้วเราหนอ สมานมันใหม่ ด้ายใจทักทอ อดทนเฝ้ารอ รักแท้จริงใจ ชินชา คนที่เข้ามา จะลวงอีกไหม รักร้อยเจ็บร้อย หรือยังน้อยไป อีกคนเป็นไร ให้ใจมันเตียน เหยียบย่ำ กี่คนก็ช้ำ ไม่เคยแปรเปลี่ยน เพียงพอหรือยัง สำหรับบทเรียน หัวใจจวนเจียน จะแตกมลาย หยุดมัน ห้ามใจให้ทัน ก่อนมันจะสาย ถอยเสียให้ไกล ก่อนใจจะตาย นิยามมากมาย ไร้ความคำจริง "ความรัก"
กลิ่นความจนปนซับรับกลิ่นเหงื่อ กลิ่นความเอื้ออาทรป้อนความหวัง กลิ่นค่าคนต้องกล้าแกร่งเมื่อแรงยัง เติมพลังอย่าย่อท้อสู้ต่อไป กลิ่นความรวยอื้อฉาวข่าวขายหุ้น กลิ่นนายทุนเถื่อนถ่อยคอยรีดไถ กลิ่นตุตุกลิ่นกล้ายางกลิ่นลำใย กลิ่นไฟไหม้โชยผ่านสุวรรณภุมิ กลิ่นน้ำตาชาวใต้ไม่แห้งเหือด กลิ่นเหมือนเลือดเชือดส่งลงเพลิงสุม กลิ่นประชนชนรวมร่วมชุมนุม ขับไล่กลุ่มโกงกินแผ่นดินไทย กลิ่นความเหงาเคล้ามาคราอกหัก กลิ่นความรักเริงร่าคราสดใส กลิ่นความช้ำพร่ำพรมคราขมใจ น้ำตาไหลครวญคร่ำกลิ่นคำลวง กลิ่นกรุ่นกรุ่นแก้มนางยังฝังจิต กลิ่นจุมพิตสะกิดเตือนเหมือนติดบ่วง กลิ่นมายาล่อเราเข้ากลลวง เจ็บซอกทรวงมิสร่างสิ้นกลิ่นน้ำคำ กลิ่นน้ำหมอกหยอกเย้าเจ้าดอกหญ้า กลิ่นกายาชื่นชมแม่คมขำ กลิ่นนวลนางข้างแคร่ยังจดจำ ในคืนค่ำกระท่อมเก่าเคยเคล้าคลอ กลิ่นความฝันของชนคนนักสู้ กลิ่นความรู้พร่ำเพรียกเรียกร้องขอ กลิ่นศึกษาไม่อยากย้ายไปอบต. อย่าพึ่งท้อนะคุณครูสู้อดทน กลิ่นของคนชอบงับคอรัปชั่น กลิ่นโกงกันโกงกินแผ่นดินหม่น กลิ่นผู้ร้ายคราบผู้ดีที่ปลอมปน กลิ่นโจรปล้นบ้านเราเข้าเผาเมือง กลิ่นปลาร้าตราตรึงยังซึ้งซ่าน กลิ่นอีสานรัฐเสริมเริ่มฟู
คิดถึงยังคงเดิม......
แค่เพิ่มเติมความห่วงใย.....
ถามว่ามากแค่ไหน......
ด้วยรักที่ให้ไป.....
เต็มหัวใจมอบให้เลย.....
ไม่เคยคิดเมินเฉย......
อยากเฉลยซึ่งความใน.....
มอบรักด้วยหัวใจ......
ให้เธอไปนะคนดี......
สุดท้ายไม่หน่ายหนี.......
มอบขีวีนี้ให้เลย.......
รัก... ตราบชั่วฟ้าดินสลาย รัก...ไม่คลายสิเน่หา รัก...แน่แท้ตรึงแน่นเต็มอุรา รัก...สูงค่า รักคนยาก รักแต่เธอ หว่านคำหวานมัวใจให้มืดบอด หลงอ้อมกอดพรอดรำพันให้ฝันเพ้อ เหลือสุดท้ายเพียงลมปากสำรากเรอ แค่เพียงเผลอก็หนีหายลายช่ำชอง ............... อยากกระชากลากไส้ให้เห็นแก่น คงอัดแน่นด้วยคำลวงถ่วงสมอง ผ่าหัวใจไชเลือดเนื้อเถือลงกอง แล้วยืนมองของไร้ค่าแสนน่าชัง ............... สุมไฟเผาเป่าควันให้สาสม ภาพจ่อมจมน้ำตาแค่คราหลัง เอาเป็นเชื้อไฟจุดดุจพลัง ให้ไฟคลั่งเผาเป็นผงปลงลงดิน .................. ไม่เหลือแล้วความหลังฝังกลางอก น้ำตาตกเหือดแห้งแล้งหมดสิ้น ไม่เหลือค่าให้เจ็บช้ำจนชาชิน ดับแดดิ้นสิ้นกรรมคำคนลวง
. ๑. ฝากถ้อยชื่นรื่นแผ่ กระแสสาย ท่ามลมชายโชยเห่ เสน่หา ความคิดถึงตรึงบท พจนา มอบแด่กาลเวลา ที่ห่างไกล จากทุกทุกความรัก อันถักทอ ปรารถนาเติมต่อ ความอ่อนไหว ฝากงดงามแห่งฝัน จากวันวัย แทนหัวใจร่ายพา บรรดาคำ ฝากสายลมผ่านล่วง ทุกห่วงหา แผ่วแผ่วครวญหวนพา ใจดื่มด่ำ ก่อนจะเลือนจากคล้อย ถ้อยลำนำ หวังใจจำ นัยบทอันจดจาร ๒. แต่เหมือนเราต่างหน คนละฟาก ปล่อยความคิดถึงล่องฝาก สายลมผ่าน กอดความเหงาเฝ้ารอ รักเบ่งบาน คงได้มาพบพาน กันอีกครั้ง หากแต่ค่ำคืนนี้ ที่เปลี่ยวเหงา ความเหินห่างเคลื่อนเงา เข้าโถมถั่ง เลือนบางสิ่งที่เห็น เป็นจริงจัง จบทุกสิ่งนิรันดร์ ในปวดร้าว ............................... โดยคำ ลานเทวา
สุดท้าย ... ทุกสิ่งคลี่คลายข้อเคยกังขา ... อะไรต่ออะไรที่เคยได้ประสบมา ... อนิจจา ...ไร้คุณค่าควรจดจำ?... ต้องยอมรับความจริง... ด้วยความเป็นลูกผู้หญิง...ใจป้ำ!!! ยอมรับกับตัวเองว่าเดินตกลงไปในน้ำครำ... น้ำสีดำกลิ่นเหม็น...กระเด็นใส่... จดจำกลิ่นไว้ให้ดี ... ต่อจากนี้ต้องหลีกหนีลี้ห่างไกล... แม้ตอนแรกจะเป็นน้ำกลิ่นหอม...ไหลรุกไล่... หานานไม่!!...กลิ่นกลายทันควัน... โลกใบเล็ก..กลม..หม่นหมาง... เลือนลาง ...ศรัทธา...ความฝัน... ทำลายล้าง..หัวใจรัก..หักชีวัน... หึ...แบ่งปัน...ฝันไปเถอะ...ไม่มีทาง... โลกกว้างใหญ่ใบนี้... ใช่มีแค่คนไม่สรรค์สร้าง... ร่ำร้อง...เรียกหา...ค้น...หนทาง.. แต่ไม่เคยลุกขึ้นสร้าง..ศรัทธา..สักที... ก้าวต่อไปข้างหน้า ... ทิ้งศรัทธาเน่าเน่า!!...ลงตรงนี้ ... เข้าใจแล้ว...สิ่งที่เคยคิดว่าดี ... บางที ...ข้างในกลวง...ลวงกัน... สุดท้าย... ลูกผู้ชาย..หรือลูกผู้หญิง..สิ่งใดมั่น... ใจแข็งแกร่ง...ยืนยงคงกระพัน... เคยสร้างสรรค์ความดีแท้แท้? ... รู้แน่แก่ใจ ...
อำนาจในโลกนี้ คณนา
ยิ่งใหญ่เยี่ยงภูผา ผ่านได้
ด้วยแรงรักจักพา บินสู่ กันแฮ
ข้ามขอบฟ้านั่นไซร้ ส่งให้ใจถึง.......ฯ
ฟ้านี้..มิอาจกั้น ให้เธอฉันนั้นห่างไกล
ภูผา..ทอดยาวไป แสนยิ่งใหญ่ใช่บังตา
ทะเล..ที่สดใส ลึกเพียงใดใจห่วงหา
สิ่งใด..ในโลกา มิมีค่าน่าสำคัญ
อำนาจ..ในโลกนี้ มิได้มีมาเปลี่ยนผัน
ด้วยรัก..จักผูกพัน ยังคงมั่นฝันมิคลาย
ภูผา..ที่กล้าแกร่ง อาจถูกแบ่งล่มสลาย
พ่ายแพ้..พังทลาย ขวางใจกายไม่ห่างกัน
รักเรา..นั้นมีปีก จะบินหลีกไม่เหหัน
ข้ามฟ้า..ไปหาพลัน ทุกคืนวันนั้นแน่นอน
ขอเพียง..สองใจรัก นั้นแน่นหนักดั่งสิงขร
สัตย์ซื่อ..คือนิวรณ์ ห่วงอาทรวอนสัมพันธ์
รักนี้..ที่มั่นคง สื่อรักตรงดังใฝ่ฝัน
ส่งใจ..ใกล้ชิดกัน ฟากฟ้านั้นมิหวั่นกลัว......ฯ
ชายตาบอดคนหนึ่งออกเดินทาง ไปเยี่ยมเพื่อนบ้านอยู่ห่างที่ปลายถนน กลางค่ำคืนไร้แสงจันทร์อันมืดมน บอกกับเพื่อนฉันขอตน...ต้องจากลา เพื่อนบอกควรเอาโคมไฟติดไปด้วย ...ตาฉันป่วยถึงถือไปก็ไร้ค่า... ที่ให้ท่านถือโคมไฟติดมือมา ไม่ใช่เหตุอันใดหนาป้องกันตัว แม้นท่านอาจไม่ต้องการแสงไฟนี้ เพื่อส่องทางหว่างวิถีที่มืดสลัว แต่ในท่ามกลางความมืดที่หมองมัว น่าหวั่นกลัวผู้มาชนบนหนทาง ชายตาบอดดุ่มเดินไปในท้องถนน กุมโคมไฟไว้มั่นจนทุกก้าวย่าง เสียงดังโครมก่อนล้มกลิ้งร้องครวญคราง ฉันมีไฟไม่เห็นบ้างเดินมาชน!!! ผู้เดินชนว่ามีไฟไหนวานบอก ท่านกระแทกฉันจนออกที่ริมถนน โคมที่ท่านถือมั่นใจ,ไร้กังวล ดับเพลิงไฟไร้โภคผล...ไปนานแล้ว
กลับมายืนบนผืนทรายของวันเก่า แต่แสนเหงาเพราะเงาเธอสูญสิ้นแล้ว เธอมาสอนเรื่องรักพอเป็นแนว แล้วก็แคล้วจากไปชั่วนิรันดร์... ท้องทะเลแสนกว้างในวันนี้ เธอคนดีของวันวานนั้นอยู่ไหน อยากให้รู้ไม่ว่าอยู่ที่ใด เธอจะอยู่ในหัวใจ...เช่นวันวาน จะขอเก็บทุกอย่างของเราไว้ เผื่อวันใดเราได้เจอกันในฝัน เธอจะได้รู้ถึงความผูกพัน ความสัมพันมั่นไว้เช่นดังเดิม ถึงวันนี้เธอจากฉันไปแล้ว โปรดแน่แน่วมั่นใจในตัวฉัน เรื่องที่คิดลืมเธอไม่มีวัน สัญญามั่น...จะรักเธอคนดีนี้ตลอดไป
