ฉันจะมีความสุขถ้ารู้ว่าเธอได้อ่านกลอนของฉัน และจะส่งให้ทุกทุกวันเท่าที่ฉันคนนี้จะทำให้ได้ กลอนแต่ล่ะกลอนได้กลั่นมาจากความรัก ของฉันที่มีอยู่มากมาย... ซึ่งมันจะไม่จางหายหรือว่าลบเลือน หากอยากได้เดือนก็จะหามาให้ได้ แม้หากเป็นดอกไม้ที่อยู่สูงก็ไม่หวั่น หากมันทำให้เธอและฉันยังคงรักกัน ฉันก็จะไม่หวั่นจะทำมันให้ดี เพราะผู้ชายคนนี้มันได้รักเธอเข้าแล้ว แต่ว่าจะแห้วรึเปล่านั้นฉันคนนี้ไม่สน หากได้เพียงรักข้างเดียวก็จะทน แม้เพียงได้เป็นฝนก็ดี... ที่ได้อยู่ข้างกายเธอยามเปียกปอน
หน้าส่วนตัว
ชีวิตคนมีปัญญามากกว่ามด
สู้ออมอดบางครั้งยังขยัน
มีความซื่อทำงานจริงสิ่งสำคัญ
ทำได้นั้นอยู่อย่างมดไม่อดตาย
หากเรามัวสุขสรรค์เช่นราชันย์
สุขทุกวันเสวยสุขบรรทมสบาย
หากแต่ไม่คิดทำงานก็วอดวาย
อาจสลายเพราะความสุขไร้ทำการ
ชีวิตคนเหนื่อล้าก็จงทน
จงฝึกฝนวิชาชีพให้แตกฉาน
หนักฝึกเอาเบาฝึกสู้ให้รู้งาน
แล้วสักวันจะพบพานวันฟ้าใหม่
บนถนนนั้นมีคนอยู่มากหลาย แต่ทำไมใจฉันมันเปล่าเปลี่ยว เพราะใจฉันนั้นมีเธอคนเดียว มันเปล่าเปลี่ยวเหลียวหาไม่เห็นเธอ ไปไหนหนอพี่มารอเฝ้าคอยพบ เธอกับหลบหนีหน้าพาใจเศร้า พี่มาคอยทั้งวันตั้งแต่เช้า แม้แต่ข้าวไม่ได้กินแทบสิ้นใจ หวังว่าเธอคงมาหากันหนอ พี่จะรอจนกว่าวันฟ้าใหม่ ขอแค่เพียงเห็นหน้าให้ชื่นใจ ในวันวาเลนไทน์เท่านั้นพอ
งามแดนดินถิ่นทองผ่องอรุณ แสงแดดอุ่นทาบทอกอไม้ไหว ความสดเขียวเรียวก้านสะท้านใบ ตามสายลมพรมไกวดอกไม้คลอน หยดน้ำค้างล้างใบให้สวยสด หยาดน้ำจรดปลายแววแพรวสะท้อน ความสดใสล้างฤดีที่อาวรณ์ และอาทรแสงเช้าที่พราวตา เริ่มความหวังครั้งใหม่ใจฮึกหาญ ดังแสงฉานสานชัยในแหล่งหล้า ดำเนินตามรอยต่างหว่างมรรคา อย่างรู้ค่าชีวิตและจิตใจ ทุกหนแห่งคือแหล่งสังเวียนสู้ ให้รับรู้ประสบการณ์ผ่านวิสัย เสริมทักษะชนะละปวงภัย ต้องมีใจอดทนบนความดี
วันนี้ขอลองแต่งอีกบทค่ะ..คงไม่ได้เขามาอีหหลายวัน เพราะต้องไปเรียนค่ะ พงษ์พัฒน์พูดพร่าพ้อ.....ผิดใด เสื้อต่างสีสิใย..........กล่าวท้วง ยืดยื้อที่อาศัย...........ผิดพร่อง ไหมนา หยุดกล่าวล่วงแทรกซ้อง..........ร่ำร้อง โทษใคร พยายามแก้ไข แล้วนะคะ ขอบคุณทุกท่านค่ะ ที่ชี้แนะ
หากวันหนึ่งเจอใครคนใกล้กว่า อยากรู้ว่า...เธอนั้นจะหวั่นไหม? แล้ววันหนึ่ง! เขามอบรักปักใจ จะหวั่นไหว...สับสนไหมคนดี... เพราะสองเราห่างเหินเกินจะใกล้ หากมีใคร...แทรกกลางหว่างวิถี แล้ววันหนึ่ง ปล่อยเฉย รักเคยมี กลัวคนดี...เปลี่ยนไปเมื่อไกลกัน... ความสัมพันธ์แนบชิดสนิทใกล้ อาจทำให้...หัวใจเธอ ไหวหวั่น กลัวรักแท้ อาจแพ้ ใกล้ชิดกัน ขอเธอนั้น...แน่นหนักในรักเรา... ขอเพียงเธอใจภักดิ์และรักมั่น จะไม่หวั่น...เส้นทางที่ว่างเหงา มีหัวใจ แน่นหนัก "รักสองเรา" อย่าให้คนไกลคอยเฝ้า "ภาวนา"
ทำไมจึงรักเธอรู้ไหม
เธอรับได้ในนิสัยคนอย่างฉัน
ไม่เคยนิ้งอย่างผู้หญิงเขาเป็นกัน
ไม่คะขาไม่อ่อนหวานก๋ากั่นเกินพอดี
บางทีห้าวบางทีเฮี้ยบเฉียบคล้ายชาย
บ้างร้องไห้บ้างน้อยใจบ้างวิ่งหนี
เธอยังรับได้หมดใจที่เธอมี
จะไม่รักได้ไงล่ะทีนี้...
...คนดีรักเธอที่สุดเลย
..๏ หลากใบไม้ร่วงหล่นบนทางเถื่อน หยดเลือดเปื้อนเห็นทั่วหวาดกลัวหนอ โรงเรียนร้างไร้เสียงนักเรียนคลอ ภัยเกิดก่อจากไหนใครทบทวน ? " ต่างศรัทธานั่นไง "..บางใครอ้าง มิกระจ่างคำตอบจึงสอบสวน แต่ละศาสตร์คำสอนย้อนใคร่ครวญ ทุกศาสน์ล้วนตอกย้ำกระทำดี " เกมการเมืองฉ้อฉล "..บางคนเอ่ย ซ้ำเปรียบเปรยรัฐบาลยุคนั้นนี่ ไฟลุกลามถังแดงหลักแหล่งมี รอยแผลนี้ผ่านวันมิบรรเทา " ต้องการแยกดินแดน ".. บ้างแค่นรู้ ความเป็นอยู่,ความคิดผิดแผกเหล่า ใครข้ามถิ่นจำไว้ข้าฯ ไม่เอา หากเฉียดเงาระวังไว้ข้าฯ ใคร่เตือน " ยามสงบ-งบไม่มี " เท่าที่เห็น สร้างประเด็นฆ่าฟันกันกลาดเกลื่อน บ้างอวดรู้ช่ำชองแต่สมองเลือน บ้างบิดเบือนโทษซัดให้รัฐบาล ทั้งหมดคือสนามแห่งความคิด อาจถูก-ผิดตามใจปากใครขาน แผ่นดินใต้จะรุ่มร้อนย้อนตำนาน หรือสราญสุขสดใสไทยยินดี คงขึ้นอยู่กับหัวใจไทยทั้งชาติ ขับไล่ความวิปลาส,ความบัดสี ไม่ว่าพุทธมุสลิมยิ้มไมตรี สุขปรองดองร่วมปฐพีจากนี้ไป ๚ะ๛
อยากให้รักเป็นเหมือนดั่งนิทาน ดั่งตำนานที่เล่าต่อกันมา ปราศจากอุปสรรคกาลเวลา ที่พลัดพาเรานั้นแยกจากกัน
แม้นมิต้องเกิดมาเพื่อสิ่งใด ก็เกิดมาได้ทั้งนั้น ทั้งคน สัตว์ อีกธรรมชาติสารพัน ก็เกิดกันอยู่ทั่วไป เกิดมาเพื่อสิ่งใดนั้นตามแต่ตั้ง ตามแต่หวังคิดทำเอาเองไฉน จะทำตามสิ่งที่ใครบอกเอาไว้ก็ทำไป หรือจะทำตามใจตน หากเกิดมาแล้วเรียนรู้เร่งศึกษา ตามมรรคาพระพุทธองค์ตรงมรรค ผล ถึงที่สุดแห่งทุกข์ นิพพานยล เลิกเวียนวนตายเกิด...เลิกเกิดตาย เขียนไว้ในความคิดเห็นที่บทกลอน คือตัวตน? ของคุณอัลมิตรา นึกถึงอีกทั้งยังชอบใจอยู่มาก จึงนำมาเขียนลงไว้ที่นี่ด้วยครับ ท้ายที่สุดนี้ โปรดติตามงานเขียนชิ้นถัดไป อันอาจเป็นงานเขียนชิ้นสุดท้ายแล้วของผู้เขียน ที่จะได้เขียนเรื่องราวต่างๆ ผ่านบทกลอน ลงเก็บบันทึกไว้ในที่อันเป็นที่รัก...แห่งนี้ !! ได้ในวันพรุ่งนี้(ถ้าไม่มีเหตุขัดข้องเกิดจากผู้เขียน หรือโดนปิด) ครับ ลักษมณ์ :]
อยากมีคนเอาใจมาเคียงคู่ คอยนั่งอยู่ข้างกายให้สีสรร เลยเริ่มหาผู้เปนคู่รีบจีบพลัน อ้ะเห็นเด็กคนนึงน่ารักดี รีบเดินรี่ไปหา หวัดดีจ้า มาจากไหนมากับใครมีเพื่อนไหม หากไม่มีฉันจะไปเป็นเพื่อนให้ ไม่ทำไร ฉันจริงใจ อย่างแน่นอน เด็กคนนี้ท่าทีไม่ยอมตอบ วิ่งหนีรอบไม่เอาไม่อยากเห็น คนหน้าม่อไม่เอาไม่อยากเป็น แฟนคงเข็ญทุกข์ใจแทบทุกวัน ฉันไม่ลดไม่ละเดินหาต่อ ฉันไม่ม่อแค่หาคนถูกฉัน เธอคนเดียวที่รู้สึกถูกตาพลัน ไปไปมาอ้าวมาอยู่ โรงเรียนเดียว ว้าวชะตา ฟ้าพาเรามาคู่ เราได้อยู่ห้องข้างข้างน่าหวาดเสียว ทุกทุกวันฉันคิดหาเธอคนเดียว เพราะคิดว่าเราคงเกิดมาคู่กัน ฉันยังตามต่อไปไม่ลดละ ก้อฉันจะ จีบเธอ ไม่ย่อท้อ แต่บางที เธอเล่นตัว จนฉันต้อ เอาไงดี จะจีบต่อไปทำไม คนแบบนี้ ไมรียังไม่รับ ฉันจึงกลับ เหหันหาคนใหม่ รู้สึกเธอน่ารำคาญ กระดองใจ อยากให้เธอไปพ้นพ้น ลูกตา เธออวดนู่นอวดนี่มีคนชอบ ฉันจนตรอก กลายเป็นแค่ลูกหมา แค่จีบเด็กไม่สำเร็จ ยังมาบ้า ฉันเบื่อหน่ายอำลาดีกว่านะ จำไว้เลย เล่นตัวมากก้อไม่ดี แต่บางทีก้ออย่าปล่อยตัวเลยหนา ทำพอดีเฉยเฉยจะนำพา คนดีดี มาหามาชอบเอง
คิดถึงคนเคยเข้าใจมาไกลห่าง
จึงเคว้งคว้างหวั่นไหวฤทัยผวา
จากทั้งตัว ทั้งใจ ไกลสุดตา
จนปัญญาจะแย้งเธอกลับคืน
ที่จะต้องสูญเธอไปในครั้งนี้
ยิ้มทั้งที่หมองหม่นจนสุดฝืน
เจ็บแสนเจ็บชอกช้ำทนกล้ำกลืน
โอ้ใครอื่นหรือจะเป็นดังเช่นเรา
คิดถึงเอยคิดถึงลึกซึ้งนัก
คนเคยรักจากไปทิ้งให้เหงา
คงจะลืมความหลังครั้งวัยเยาว์
โลกจะเศร้าอย่างนี้อีกกี่วัน
อยากรู้นักเธอวันนี้อยู่ที่ไหน
อีกเมื่อไหร่จะกลับมารับขวัญ
ไม่คิดเยือนแล้วหลอกไปทำไมกัน
ปล่อยให้ฝันแล้วเก้อเพ้อคนเดียว
ภาพพระองค์ ทรงประทับ นั่งกับพื้น อย่างมิฝืน เพื่อยื่นถาม ความสงสัย ปวงประชา เป็นสุขบ้าง ฤา อย่างไร สดับใน หทัยมั่น เมื่อท่านมา มองผืนดิน ถิ่นที่นา และป่าดง กล้องพระองค์ ทรงบันทึก เพื่อศึกษา สิ่งใดควร ทรงดำรัส ให้พัฒนา สิ่งใดพา ไร้คุณค่า ให้ทบทวน ทรงนั่งคิด ติดประชา ให้กล้ากล่าว บอกเรื่องราว เล่าปัญหา เพื่อพาหวน เก็บข้อมูล เป็นศูนย์กลาง การประมวล รายล้นล้วน เพื่อทวนจิต เมื่อคิดทำ ดินเกษตร ว่าเหตุหนึ่ง ซึ่งเป็นกรด ทรงกำหนด ลดดินเปรี้ยว เกี้ยวดินขำ ชื่อโครงการ ว่า แกล้งดิน คณินนำ ได้จดจำ แกล้งดินช้ำ ทำกลับดี อันโครงการ ตาม พระราช ดำริ ทรงตรัส ติ ดำริความ ตามสนอง เผด็จการ หารน้ำใจ หากใครมอง ในครรลอง ใช่ปองสั่ง ให้ทำตาม จึงทรงความ เห็นว่างาม เอาตามออก และชวนบอก ออกโดยจิต ที่ชิดถาม เป็นประชา พิจารณ์ไซร้ ไว้งดงาม แทนด้วยคำ อันเนื่องมา จากคงดี (จาก โครงการตามพระราชดำริ เปลี่ยนเป็น โครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ) หนึ่งในข้าฯ สนองได้ ใต้พระบาท เป็นจอมราช ยศพระบาท ธ ทรงศรี เหตุไฉน ต้องเหนื่อยองค์ ทรงงานมี เพราะหน้าที่ ใช่ทรงชี้ ให้มีทำ พระทรงตรัส ดำรัสตอบ ตามชอบถาม ทรงเห็นความ อยู่
อิทิสังฉันท์ ๒๐ (โองการบูชาครู)
โอมนมัสพนมกร์ยกชุลี จะไหว้พระครูวิชากวี
นมัสการ
โดยอนึ่งพระครูพระโคลงสิสาน สิสร้างสิสรรค์สิทาน
วิบทวัฒน์
ครูกวีนที่จะกล่าวนมัส กำเนิดคำกลอนไสวสวัสดิ์
บุชาครา
ครูกะรายยะพัฒน์อุบัติเพราะผ่าน สมัยกาพย์กวีสิปาน
ประดิษฐ์แปลง
ครูคำร่ายนมัสการแสดง สุภาพคำหลวงบุราณแสลง
ละก่อนมา
ผืนนราสุธานมัสมหา สมุทรสิงคริงนครา
นมัสการ
เพราะลั่นทมลมทวนก็หวนหม่น หล่นจากต้นใครเล่าจะเฝ้าถนอม และดอกโรยโหยไห้ไร้คนดอม แอบจมจ่อมซุกร่างอย่าง..ลั่นทม ร่วงอยู่ข้างกอหญ้าคราหน้าหนาว บนทางเท้าถูกคนเหยียบจนขม กลีบกระจายช้ำชอกท่ามหมอกลม เพราะเป็นเพียงลั่นทมที่กลมกลืน มิใช่อย่างสารภีที่หอมหวน ตรลบอวนนาสาชมว่าชื่น หรือเกินใฝ่ดั่งบุหลันเจ้าขวัญยืน ชั่วคราชื่นแล้วตรมเพียงลมล้อ.. สะบัดดอกบอกใบขอไกลห่าง ควงกลีบร้างหล่นไหวใจเหี่ยวห่อ และลั่นทมขมขื่นยังฝืนรอ เหงาใบช่อไร้คนชมลั่นทมครวญ.... ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ
ใต้ธารา นั้นยาก ลำบากเดา ว่ามีเต่า ตอไม้ หรือไอ้เข้ ขืนประมาท พลาดไป ได้จบเห่ จึงโอ้เอ้ เรื่องมาก ไม่อยากลง ใช้ขันตัก รดกาย สบายกว่า จะติดมา เพียงแต่ แค่ฝุ่นผง เปื้อนนิดหน่อย ไม่ตาย สบายองค์ ดีกว่าลง ไปแช่ เสี่ยงแน่นอน แต่ผู้คน ก็ยัง ต้องการน้ำ ขาดเช้าค่ำ ร่างกาย ก็ผ่ายผอม ขาดบ่อยบ่อย มีไหม ใครเขายอม ถึงหว่านล้อม แค่ไหน ใครจะฟัง
กลับมาแล้วใช่ใหม.. กับใจดวงนึง...ที่เคยห่างหาย กลับมาที่เก่า..ที่เราให้สิ่งดีๆมากมาย คลายความเดียวดาย..เศร้ากายและเหงาใจ คิดถึงกำลังใจดวงเก่า.... คิดถึงวันเหงา..ที่เราเคยร่วมสร้างร่วมแก้ไข กลับมาแล้วสินะ...จากการที่รอคอยที่ยาวไกล ซากจากความแตกร้าวคงจางไปเมื่อใจดวงนั้น ..................ก้าวเข้ามา.................................. น้ำค้างบนยอดหญ้า..ลมโชยอ่อน น้ำค้างบนใบบอน....เม็ดกลมใสในพฤกษา เหมือนใจควงเก่าที่มีจากไป..แล้วกลับมา เหมือนน้ำค้างเมื่อผ่านเวลา..ก็หยดลงมา .....ที่ผืนหญ้าให้ชุ่มใจ.......................... เหมือนละอองฝนที่ซัดสาด... เหมือนภาพวาด..ที่ได้พบพู่กันอันใหม่ เหมือนหมู่ปลา......เหมือนดาราเจอฟ้าคู่ใจ เหมือนใจดวงนี้ที่ไม่มีใคร...ได้เจอสิ่งใหม่ .............แล้วใจก็ชื่นบาน.................
วาเลนไทน์อีกคราอุราหมอง คนเคยปองครองรักมาหักหาย เห็นคนอื่นมีคู่วาเลนไทน์ ให้เศร้าใจยิ่งนักรักจากจร ปีที่แล้วทำฉันเศร้ามาคราวหนึ่ง ยังตราตรึงไม่หายคล้ายถูกศร ยังเจ็บปวดอุราด้วยอาวรณ์ เมื่อไหร่หนอเธอจะย้อนหวนคืนมา วาเลนไทน์ปีนี้อยู่ที่ไหน รู้หรือไม่คิดถึงซึ้งหนักหนา อยากให้รู้ฉันรอวันเวลา เธอกลับมาคู่ฉันที่ฝันรอ...
เสียงเว้าวอนสะท้อนคำจำนรรพูด ดังไม่หยุดมาแต่ไกลให้ฉงน ดังสลับกับเสียงเพลง ยิ่งชอบกล แต่มีคน วิ่งควัก กวักริมทาง เป็นผู้หญิงทั้งนั้นที่รุมล้อม บอกว่าหอมไม่แพงแข่งกันซื้อ เราผู้ชายด้วยกัน แหม่!! นับถือ ดูในมือถุงสีขาว อ้าว??..หอมแดง รถพ่อค้า ขายเร่ เสน่ห์เหลือ ขายหอมแดง ระเรื่อ ดั่งแก้มขวัญ สี่โลร้อย เช้า-เย็น เช่นทุกวัน สุขอนันต์ หอมถูก ทุกครัวเรือน
