มนุษย์เราเอ๋ย เกิดมาทำไม นิพพานมีสุข อยู่ใยมิไป ตัณหาหน่วงหนัก หน่วงชักหน่วงไว้ ฉันไปมิได้ ตัณหาผูกพัน ห่วงนั้นพันผูก ห่วงลูกห่วงหลาน ห่วงทรัพย์สินศฤงคาร จงสละเสียเถิด จะได้ไปนิพพาน ข้ามพ้นโลกสาม ยามหนุ่มสาวน้อย หน้าตาแช่มช้อย งามแล้วทุกประการ แก่เฒ่าหนังยาน แต่ล้วนเครื่องเหม็น เอ็นใหญ่เก้าร้อย เอ็นน้อยเก้าพัน มันมาทำเข็ญ ให้ร้อนให้เย็น เมื่อยขบทั้งตัว ขนคิ้วก็ขาว นัยน์ตามืดมัว เส้นผมบนหัว ดำแล้วกลับหงอก หน้าตาเว้าวอก ดูน่าบัดสี จะนั่งก็โอย จะลุกก็โอย เหมือนดอกไม้โรย ไม่มีเกสร จะเข้าที่นอน พึงสอนภาวนา พระอนิจจัง พระอนัตตา เราท่านเกิดมา รังแต่จะตาย ผู้ดีเข็ญใจ ก็ตายเหมือนกัน เงินทองท่านนั้น มิมีติดไป ตายไปเป็นผี ลูกภรรยาสามีรัก เขาชักหน้าหนี เขาเหม็นซากผี เปื่อยเน่าพุพอง หมู่ญาติพี่น้อง เขาหามเอาไป เขาวางลงไว้ เขานั่งร้องให้ แล้วกลับคืนมา
หน้าส่วนตัว
หรือจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันอยากจะไขว่คว้า
ค้นหาความรักที่ไม่เคยมีมาตั้งแต่ครั้งไหน
หรือนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายของหัวใจ
ที่จะค้นหาความจริงใจจากใครสักคน
ถ้าครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้าย
ขอฉันได้ค้นหารักที่มีความหมายดูสักหน
ฉันยอมเหนื่อย..ฉันยอมท้อ..ฉันยอมทน
เพื่อรู้จักรักนี้จากคนดี
และพันธนาการรักที่ฉันเต็มใจจะค้น
จะเป็นรักสุดท้ายจากคน...ที่งดงาม...
แค่เพียงขอ รอเธอ เพ้อถึงอยู่ ก็เพราะรู้ ว่าใจ ไม่หน่ายแหนง ถึงแม้เธอ จากไป ให้ระแวง และแม้เธอ กลั่นแกล้ง แรงเท่าใด เพราะตัวฉัน ห่างเธอไป ไกลสุดฟ้า ตัวเธอคง พบพา หาคนใหม่ แม้นรักแท้ แต่ไม่ได้ ใกล้ชิดใจ รู้แน่ไซร้ เธอเหงาใจ ถึงไกลกัน... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม) หากขอบฟ้าที่ขวางกั้นคือกำแพง ขีดเส้นแบ่งความรู้สึกที่ร่วมฝัน หากระยะทางกว้างไกลเกินกำลัง ขอเธออย่าสิ้นหวังแห่งศรัทธา อย่าคิดท้อ ต่อหัวใจที่ยิ่งใหญ่ เพราะเธอเปรียบดั่งหลักชัยให้ไขว่คว้า เพราะเธอคือทุกสิ่งที่ล้ำค่า เป็นจริงตลอดมา ตราบนิรันดร์... (vaproud) แต่รู้ไหม ยิ่งนานไป ใจยิ่งล้า เสียน้ำตามากมาย ให้ไหวหวั่น เขาเปลี่ยนใจ รักแท้พ่าย ใกล้ชิดกัน ยอมรับมัน ทั้งที่ฉัน ไม่เต็มใจ ไม่มีสิทธิ์ เรียกคืน ให้ชื่นจิต ไม่มีสิทธิ์ สักนิด เหมือนคิดไว้ ไม่มีสิทธิ์ อีกแล้ว เมื่อแคล้วไป ไม่มีสิทธิ์ ผูกรักไว้ ให้มั่นคง... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม) ได้รับรู้เสมอเมื่อเธอเจ็บ อย่าไปเก็บความหม่นเศร้า เพียงเศษผง ขอเชื่อมั่นต่อใจอันซื่อตรง ฉันคนนี้จะไม่หลง ไม่มองใคร สิทธิ์ คือเธอเพียงผู้เดียว ฉันมีสิทธิ์ข้องเกี่ยวเธอบ้างไหม หากเธอจะเชื่
๏ เอาเบี้ยเชิดเปิดมา นำหน้าขุน
เอาเรือหนุนแนบกาย ทั้งซ้ายขวา
ใช้เม็ดคุมกลุ่มเพื่อน ให้เคลื่อนตา
เบี้ยอยู่หน้านำก่อน ทุกตอนชัย
เกมหมากรุกมุกเดิม มาเจิมบอก
เกมกระจอกจำเดิม มาเสริมไข
เกมกระดานนานโคตร พิโรธใคร
เซียนเขาใช้เช่นว่า ทุกตาเดิน หลอกเบื้ยแลกแหวกโหน ว่าโคนบุก หลอกเบี้ยรุกโรมรัน ประจัญเหิน หลอกว่าเรือเอื้อหลัง กำลังเกิน เบี้ยเผชิญชนก่อน ทุกตอนไป โขยกตาม้าคล่อง มาย่องแหย่ ขยับแง่งันเงื่อน เขยื้อนไส แต่โคนฟ้า ม้าเอื้อ และเรือไฟ ไม่เห็นใครแลกก่อน ทุกตอนตา สงสารเบี้ยใบ้บอด ที่พรอดรัก ที่พร้อมพรักพลีกัน ขยันหวา ต้องพลีตนชนแหลก เพื่อแจกตา ถวายค่าขุนก่อน ทุกตอนเบย ๚ะ
ก่อนเคยคิดเคยหวังที่จะฝัน
ก่อนคอยวันเวลานี้มาหา
ก่อนเคยคอยและคอยทุกเวลา
เฝ้ามองหาและคอยไม่น้อยใจ
รู้ทั้งรู้นะรู้ไม่มีหวัง
แต่ก็ยังเฝ้าคอยครำครวญหา
ยังไม่รู้เมื่อไรใจจะมา
ยังคอยหามีความหวังกับการรอ
ดอกไม้ดอกนี้ นานทีกว่าจะผลิ ต้นแกร็นเปลือกปริ ต้านลมแรงเรี่ยว ในยามรุ่งเช้า กลีบใบแห้งเหี่ยว สีสันซีดเซียว ไร้คนเหลียวแลมอง เจ้าดอกเล็กนั้น แข็งขันเศร้าหมอง น้ำตาไหลนอง ร้องไห้ทุกวัน ไร้คนเอาใจ เด็ดใบให้กับฉัน จะหาใครที่ไหนกัน มาดูแลฉันสักที เวลาผ่านไปนาน ฉันเดินผ่านเร็วรี่ หัวใจตื่นเต้นยินดี เห็นดอกนี้ผุดมา เจ้านั้นเกิดมาเมื่อไหร่ ฉันมิเห็นเลยหนา เป็นดอกเดียวกลางพารา ระเบียงหน้าคอนโด รับขวัญด้วยริบบิ้น ดอกจิ๊ดนั้นไม่โหล ดอกเดียวอุตส่าห์โผล่ โต้ลมได้อย่างไร ? เจ้าดอกเล็กเล็กของฉัน ฉันรักเจ้ารู้ไหม ?? จะเป็นดอกอะไรไม่สนใจ รักนี้ให้เจ้าหมดเลย.... ทิกิ ตอบกลอนละอองน้ำ น่ารักมากค่ะ รักต้นไม้ ปลูกไว้รอบบ้าน มองเย็นสำราญ ยืินนานจิตใจ ร่มเย็นเป็นสุข ไร้ทุกข์ไร้ภัย ชมดอกชมใบ เลี้ยงไว้เพลิดเพลิน จาก : รหัสสมาชิก : 4895 - tiki รหัส - วัน เวลา : 177178 - 13 ต.ค. 46 - 02:44
ฟังบทเพลงขับขานประสานเสียง รับรู้เพียงราตรีนี้แสนหวาน เพิ่งเริ่มต้นมืดมิดรัตติกาล ยังอีกนานผ่านพ้นจนรุ่งเช้า มองเมฆฝนโปรยปรายสยายม่าน กับเสียงเพลงร้าวรานว่าฉันเหงา เพราะฟากฟ้าค่ำนี้เป็นสีเทา เพลงจึงเศร้าร้าวรานสะท้านใจ เสียงกระซิบฝากฟ้ามากับฝน บอกว่าคนอีกฝั่งยังหวั่นไหว ฝากเรื่องราวเล่านิยามบอกความใน ว่ามีใครห่วงหาแสนอาทร อยากให้เจ้าหลับตามาซบไหล่ เพียงมาใช้ท่อนแขนหนุนแทนหมอน จะร้องเพลงของเรากล่อมเจ้านอน เพื่อหัวใจรุ่มร้อนได้ผ่อนคลาย จนตะวันเบิกฟ้าอุษาสาง ได้เคียงข้างเกินฝันเคยมั่นหมาย อ้อมกอดคงไม่เหงาหรือเปล่าดาย จนแดดสายกอดเกยเย้ยตาวัน
เดินทางเปลี่ยวเดียวดายไม่มีเพื่อน
ก็ไม่เหมือนไร้คู่มาสู่สม
ทางเถื่อนถ้ำพรรณไม้พอได้ชม
เปลี่ยวอารมณ์โดดเดี่ยวแสนเปลี่ยวใจ
หนาวลมพัดพอสมจะห่มเสื้อ
แต่หนาวเนื้อไร้คู่ชิดพิสมัย
หนาวน้ำค้างหนาวยิ่งจะผิงไฟ
แต่หนาวใจไม่คลายหนาวร้าวระบม
...........เด็กเมืองยศ.........
...กับเรื่องราวที่เธอสงสัย... ว่าคนไหนที่อยู่ในใจฉัน ไม่อยากเดาไป ก็เลยมาถามกัน เธอหรือเปล่าคือคนนั้น คนที่อยู่ในฝันทุกคืน ...งั้นช่วยตอบคำถามของฉันบ้าง... ยามที่เราไกลห่าง เคยไหม อ้างว้าง ขมขื่น ในคืนร้างไร้ จะมีบ้างไหมแม้สักคืน ที่ความคิดถึงกลั่นเป็นเสียงสะอื้น พร้อมภาพฉันที่ปรากฏขึ้นในห้วงคำนึง ...บางช่วงที่ฉันเงียบหายไป... เคยทุรนทุรายบ้างไหม แม้เพียงสักแวบหนึ่ง ความรู้สึกห่วงใย จับขั้วหัวใจเมื่อนึกถึง อ่อนโยนลึกซึ้งแค่เพียงได้ยินเสียงกัน ...ความรู้สึกของฉันที่พบเจอ... เอ่ยถามเธอ ในใจยังนึกหวั่น หากคำตอบจากเธอ คือ ไม่ เพียงสั้นๆ ก็จะกลั้นน้ำตาตอบไปเหมือนกัน ว่าคนนั้นคงไม่ใช่เธอ
คำว่าว้าเหว่.........มันใช่ความหมายเดียวกันกับเหงาไหม ไม่รู้สินะ.......... อย่าไปหา ให้ปวดหัวเล่น ๆ เลย ถ้า............... ในวันหนึ่ง.......หากรู้สึกว่าหม่นหมองร้องให้อยู่ในใจ ลองหลับตาซิ........... นึกให้ดี.......เราว่างเปล่ามากไปไหม ? เหงาจากอะไร..........หม่นหมองเพราะอะไร ปัจจัยมากมีไม่ว่าจะ บรรยากาศ ฝนฟ้า กาลเวลา หรือแม้แต่คน.................. อย่าอยู่เพียงลำพังกับตัวเอง......... แต่............. หากว่าจำเป็นที่จะต้องอยู่กับความเหงานั้นเพียงลำพัง ลองหันไปทำอะไร ๆ ใหม่ ๆ ทำ ถ้า ไม่เคยหาดอกไม้ ปักแจกัน หาดอกสวย ๆ ปักแจกันดู มองหาความสดชื่นจากดอกไม้ เสียงเพลง ฟังดู ให้ชีวิตมันรื่นรมย์..................จิตใจจะสงบสุข........... เพราะว่าชีวิตไม่ได้ขึ้นอยู่กับใคร ๆ อื่น หากเราตั้งความสุขไว้กับคนอื่น เสมอ ๆ ๆ ดูเหมือนว่า..............จะเป็นทุกข์ได้อยู่เนือง ๆ ๆ ในเวลาที่ไม่มีใครสักคน.................. ดาหลา & ปะการัง ๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๔๗
ฉันจะรักเธอไปเพื่ออะไร
รักทั้งๆที่รู้ว่าเรื่องระหว่างเราจะจบลงวันไหน
ไม่มีจุดหมายปลายทางอย่างที่คนอื่นเข้าใจ
ไม่มีทางเป็นจริงได้กับการได้มีเธอ
แล้วฉันจะไปจากเธอได้อย่างไร
ในเมื่อทั้งหัวใจมันยังคงมีแต่เธอเสมอ
เมื่อฉันยังใช้ทั้งชีวิตยึดติดกับเธอ
กับความฝันเพ้อเจ้อที่ก็รู้ดีว่าไม่ว่าจะรอนานเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเป็นจริง
หาเหตุผลมากมายในการไม่รัก
มันมีมากซะจนหักล้างได้กับทุกๆสิ่ง
แต่จนแล้วจนรอดฉันก็ยังคงมองข้ามความเป็นจริง
เพราะเธอก็ยังคือทุกสิ่งคือคำตอบของความรักที่ฉันไม่อาจ...
วิ่งหนีหัวใจตัวเอง
ทะเลหมอกงามงดหมดจดนัก มาทายทักบัวตองงามดั่งความฝัน เย็นสายลมพลิ้วไหวคล้ายตำนาน ร่วมขับขานเพลงแห่งเขาเร้ากมล จันทร์รูปเคียวโดดเดี่ยวเสี้ยวหุบผา ดาวบนฟ้าสุกสกาวคราวฟ้าหม่น เสียงหริ่งหรีดร่ำร้องดั่งต้องมนต์ ยามได้ยลดุจสวรรค์วิมานทอง แม่ฮ่องสอนถิ่นนี้มีมนต์ขลัง งามทุกครั้งที่ได้ไปคลายทุกข์หมอง ประดับเขาอร่ามสวยด้วยบัวตอง ยามได้มองสุขฤทัยคราได้เยือน ทะเลหมอกงามตระการดั่งลานหมอก เหลืองด้วยดอกบัวตองฉายหาใดเหมือน หุบเขางามทอดไกลไม่ลางเลือน เหมือนลอยเลื่อนตรึงใจไม่อาจลืม -------------------------------------------
Write the word love as thick as the wall With the beautiful color to display Combining with my sincere heart for you to see from a far distance The scripts are easy to understand All are from the bottom of the heart With the meaning of the sweet remarks If not for love, I wouldnt dear try To following the devoted sound inside I proclaim because of love Even if I have to be in pain In return for someone to be near To stop the loneliness and tears Every letter comes from the heart Please know that I pretend not Using the common words to clarify Which I would not hide it inside If all the words have no value Let lightning strike my heart in two In punishment for not lying to you For you to feel pity for me Write the word love as thick as the wall To spread love throughout the world And carry over the bruises from the past For Im not giving it up ...silvery white silk...
เหลือไว้เพียงรอยร้าวคราวรักสิ้น
น้ำตาหยดรดรินดวงจินต์เศร้า
ด้วยหวังเพียงรอยระแหงแห้งบรรเทา
อีกดับไฟความเหงาแผดเผาใจ
รอยน้ำตาเคยหยดแห้งหมดแล้ว
แต่ความช้ำกลับทิ้งแนวรอยแถวไถ
ยามรำลึกนึกสัมผัสเพลาใด
ก็เจ็บช้ำร่ำไห้ในเวลา
ระหว่างร่ำร้องระงมด้วยขมขื่น
รอยรวดร้าวที่ชื้นกลับเหมือนว่า
มีดอกไม้เบ่งบานบนลานอุรา
กลายกุหลาบน้ำตาที่ข้าริน
รากกุหลาบหลอมมานครั้งรานแหลก
สานรอยแยกเยียวยารักษาสิ้น
ยังรวยรสสุคนธ์พร่างพรมจินต์
หอมละมุนกรุ่นกลิ่นถิ่นกมล
หอมเอยหอมรักสุขสดชื่น
ยากแปลใจเป็นอื่นสักคราหน
เพียงหยดหนึ่งความทุกข์กลายสุขล้น
เกิดกุหลาบน้ำตาตนบนลานใจ
กว่าจะฝ่าพายุฝนและหนาว
ร้อยเรื่องราวปนทุกข์สุขและฝัน
มองหาใครคนหนึ่งเพื่อถึงวัน
เธอและฉันพบกันสักวันนึง
อาจจะเคยเจอะเจอคนมากมาย
หาความหมายไม่ได้เพียงสักครึ่ง
เพียงเศษเสี้ยวหัวใจที่ตราตรึง
แค่ได้ซึ้งกับรักเพียงสักครา
โลกใบนี้กว้างใหญ่เกินไปนัก
หมอกควันรักบังตาปรารถนา
ขอบรั้วกั้นรักเราให้ไกลตา
แต่ขอบฟ้ามิอาจกั้นรักเรา
อาจจะนานแสนนานเพื่อรอใคร
ที่มาปลดปล่อยหัวใจคลายเงียบเหงา
มาเติมแต่งความฝันเพื่อบรรเทา
ให้ความเศร้าในใจนั้นหายไกล
รอแค่เพียงบางใครหนึ่งคนนั้น
ที่มีฝันเหมือนกันคอยมอบให้
มาเริ่มต้นเอ่ยบอกความจริงใจ
ยากไปไหมที่ใจจะเริ่มต้น...
~ + * + * + * + ~
