จะกี่..โศก กี่..เศร้า กี่..เหงาผ่านกี่..วันวาน กี่..หวานขม อารมณ์ไหวกี่..ซานซม ทุกข์ตรม ถาโถมใจกี่..ผิดหวัง กี่..คว้าไขว่ มีน้ำตากี่..หยัดยืน ขืนสู้ อุปสรรคกี่..เจ็บหนัก ขอเพียงพัก ได้รักษากี่..หมดแรง แทบม้วยดิน สิ้นชีวาขอกัดฟัน สู้ยิบตา ไม่ยอม..ปราชัย
หยาดน้ำค้าง พร่างพรม ลมพลิ้วไหวหรีดเรไร ร้องระงม ข่มพฤกษาเมฆขับเคลื่อน เลื่อนบัง ดวงจันทราอีกดารา ให้มืดดับ ลับราตรีกาลลมเรื่อยเรื่อย เอื่อยเอื่อยฉิว ต้องผิวเนื้อให้เครือสั่น พรั่นไหว ไหล่สะท้านให้เหน็บหนาว ร้าวลึก ในรอยราญในดวงมาลย์ ชาเย็น ขืนเข็ญใจหยาดน้ำตา พร่างพรม ลมพลิ้วไหวร้าวทรวงใน อกระทม ตรมหมองไหม้เสียงหรีดหริ่ง ร้องระงม ข่มพฤกไพรใบไม้ไหว เอนโยก เคล้าโศกตรมกี่..ธิวา หมื่นราตรี ไร้แสงส่องฤทัยต้อง จมทุกข์ ที่รุกห่มกี่..เหน็บหนาว ร้าวรอน ซ่อนซานซมกี่..ขื่นขม พบแสงทอง สาดส่องใจ
จำได้ไหม ? ..ทำร้ายใจ ใครกี่ครั้งจำได้ไหม ?.. เผลอพลั้งไป กับใครกี่หนจำได้ไหม ?..เคยขอโอกาส กับใครหนึ่งคนจำได้ไหม ?..สักกี่หน คนนั้นอภัยจะร่วมเรียง เคียงข้าง ทุกย่างก้าวเจ็บปวดร้าว ทุกข์ทน แห่งหนไหนจะเคียงคู่ สู้ฝ่าฟัน ไม่หวั่นสิ่งใดจะไม่ไหว โอนเอน เช่นผ่านมาจะสัตย์ซื่่อ ถือมั่น ตั้งคำสัตย์จะคุ้มครอง ป้องปัด พิทักษาจะถนอมน้ำใจ ให้สัญญาตราบชั่วสิ้น..ดินฟ้า.. จำ.ได้ไหม?
เสียงโอดอวล ครวญคร่ำ ร่ำสะอื้น น้ำตารื้น ร่วงหล่น บนหน้าหมอง ปากพร่ำเพ้อ ถึงคนเคย หมายปอง บัดนี้ต้อง ลาจาก พรากกันไกล เหตุใดหนอ เหตุใดเล่า เฝ้าเพ้อพร่ำ เพราะตัวดำ หรือจน เหตุผลไหน เพราะไม่ดี หรือเพราะชั่ว เอาแต่ใจ ดีเกินไป หรืออย่างไร แจ้งไขที เฝ้าแอบมอง คนครวญคร่ำ ร่ำสะอื้น รักเป็นอื่น ใจหมองหม่น ช้ำป่นปี้ รักขาดเยื่อ สิ้นไย ไร้ไมตรี ในฤดี คงช้ำชุก ทุกข์ระบม หยุดเถอะนะ หยุดละเมอหยุดเพ้อพร่ำ หยุดครวญคร่ำ ร่ำร้อง ตรองเหมาะสม รู้มันยาก ทำใจขืน ฝืนอกตรม อย่ามัวจม กับทุกข์ รีบลุกเผชิญ……..
โอด..โอด..โอย.. โหยหวน... ครวญสะอื้นน้ำตารื้น...เลียบเลียบเลาะ...คลอตาใสค่อย..ค่อย..หลั่ง.. หยาดหยด...รดฤทัยซึม..ซึม..ซาบ.. ซับใน... หลั่งไหลรินชุ่ม..ชุ่ม..ชื่น..ดื่มด่ำ...ฉ่ำหยาดหยดซึม..กำซด..ทั่วอณู... ไม่รู้สิ้นสะอึก...สะอื้น..เบาเบา.. เว้ายลยินเฝ้า..ถวิล...รักลา..ด้วยอาลัย...........
หน้าส่วนตัว
10005
