23 ธันวาคม 2556 22:08 น.

เดียวดาย : Alone

Prayad

เดียวดาย

ไนติงเกลละคอนค้างไว้ว่างเปล่า

มาลีร้าวหนาวไอเยือกเป็นเปลือกแข็ง

เสียงโหยหวนจิ้งจอกบอกสิ้นแรง

หอนจากแหล่งแข็งขาวรังหนาวเย็น

 

อนิจจา รักฉันพลันสูญสิ้น           

เจ้าโบยบินจากลาไม่มาเห็น

ฉันเดียวดายหมายเศร้าเหงาลำเค็ญ              

เหมันต์เน้นหนาวเหน็บเจ็บดวงจินต์

 

เคยชื่นชมดมสุคนธ์จากต้นพิ๊งค์                                                                                        

รวงผึ้งนิ่งแขวนแมกไม้ใคร่ถวิล

สุรีย์ฉายแจ่มเจิดจ้าพายลยิน

ทุกสิ่งสิ้นเคยสดสวยม้วยกระเด็น

 

อนิจจา รักฉันพลันสูญสิ้น

เจ้าโบยบินจากลาไม่มาเห็น

ฉันเดียวดายหมายเศร้าเหงาลำเค็ญ                              

เหมันต์เน้นหนาวเหน็บเจ็บดวงจินต์

 

เทียนฉันส่องสบเงาอย่างเหงาเงียบ

เบื้องฟ้าเรียบหมู่ดาวพรานผสานศิลป์

เงาทะมึนผีเสื้อเผื่อลงกิน

เพราะโลกสิ้นหมดความหมายตายทั้งเป็น

 

อนิจจา รักฉันพลันสูญสิ้น

เจ้าโบยบินจากลาไม่มาเห็น

ฉันเดียวดายหมายเศร้าเหงาลำเค็ญ                              

เหมันต์เน้นหนาวเหน็บเจ็บดวงจินต์

Alone

The abode of the nightingale is bare,

Flowered frost 

congeals in the gelid air,

The fox howls from his frozen lair:

            Alas, my loved one is gone,

            I am alone;

            It is winter.

Once the pink cast a winy smell,

The wild bee hung in the hyacinth bell,

Light in effulgence of beauty fell:

            Alas, my loved one is gone,

            I am alone;

            It is winter.

My candle a silent fire doth shed,

Starry Orion hunts o’erhead;

Come moth, come shadow, the world is dead:

            Alas, my loved one is gone,

            I am alone;

            It is winter.

(Walter de la Mare,1873-1956)

20 ธันวาคม 2556 03:51 น.

ภวังค์รักสลักบึง

Prayad

ภวังค์รักสลักบึง

 

โอ้...ร้อยเอ็ดบึงพลาญตำนานรัก

ยังสลักเกาะกลางมิห่างหาย

เห็นหนุ่มสาวอ้อยอิ่งคู่หญิงชาย

แลชม้ายมองเมินสะเทิ้นใจ

 

ดอกบัวหลวงในธารตระการเด่น

น้ำกระเซ็นพุพุ่งสูงไสว

หมู่มัจฉาว่ายแหวกแทรกบังใบ

แลวิไลน่าทึ่งบึงพลาญ

 

แต่ชายหนึ่งซึ่งเศร้านั่งเหงาเงียบ

กับพื้นเรียบเขียวขจีฤดีซ่าน

ปล่อยใจลอยล่องลับไปกับกาล

ค้นตำนานรักหวานบุราณมา

 

สุริยันผันผ่ายลงบ่ายคล้อย

ยังเลื่อนลอยฝันฝากกับฟากฟ้า

จิตสำนึกตรึกการณ์ผ่านเวลา

เรียนวิชารักศาสตร์วิลาศลอย

 

ความมืดมิดปกคลุมทุกมุมเกาะ

น้ำค้างหยาดหยดเหยาะลงเผาะผ็อย

เสียงหรีดหริ่งเริงร่าดังป่าดอย

วับแวบแสงหิ่งห้อยคล้อยตามดิน

 

สายตาจับดวงดาวเริ่มหนาวหนัก

เรียนบทรักในภวังค์หวังถวิล

เดินจากบึงบัวหลวงซึ้งดวงจินต์

แว่วได้ยินเสียงไก่วันใหม่เยือน

(๒๐ มกราคม ๒๕๓๐)

19 ธันวาคม 2556 05:18 น.

สิ่งนี้ที่ฉันสัญญา : These I can promise

Prayad

สิ่งนี้ที่ฉันสัญญา

สัญญาแห่งแสงทองของชีวิต

ฉันไม่คิดสำคัญคำมั่นหมาย

ไม่สัญญารวยเงินทองกองมากมาย

ไม่ทำนายทางเดินจะเพลินจร                      

 

สู่ทางเปลี่ยนแปรผันนับวันแก่

สัญญาแต่ใจกายมิถ่ายถอน

และรอยยิ้มซับน้ำตาคราอาวรณ์

นิรันดรรักจรุงทุกรุ่งทิวา

 

These I can promise

I cannot promise you a life of sunshine;

I cannot promise riches, wealth or gold;

I cannot promise you an easy pathway

That leads away from change or growing old.

 

But I can promise all my hearts devotion

A smile to chase away your tears of sorrow;

A love thats ever true and ever growing;

A hand to hold in yours through each tomorrow.

(Mark Twain, 1835-1910)

17 ธันวาคม 2556 06:32 น.

เดินทางไกลด้วยใจรัก

Prayad

เดินทางไกลด้วยใจรัก
หากต้องจรจรัลหลายพันลี้
รองเท้าดีควรพิเคราะห์เลือกเหมาะสม
รองรับเท้าก้าวไกลใฝ่ภิรมย์
ถึงหกล้มมิจมปลักตั้งหลักเดิน
ดุจดั่งคู่ชีวิตยามคิดรัก
พึงพร้อมพรักเคียงกันชนสรรเสริญ
จะหนาวร้อน อ่อนล้า กล้าเผชิญ
มิหมางเมินร่วมทางแม้ย่างไกล
แม้นรองเท้ากระทบเนื้อจนเหลืออด
ฤๅคิดปลดปล่อยวางร้างไฉน
ถึงกัดบ้างแต่อุ้มเท้าทุกก้าวไป
พึงอดใจก่อใยรักเกื้อภักดี
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟPrayad
Lovings  Prayad เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟPrayad
Lovings  Prayad เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟPrayad
Lovings  Prayad เลิฟ 0 คน
  Prayad
ไม่มีข้อความส่งถึงPrayad