๑

ท้องทะเลสีเทาใต้เงาผ่อง

จันทร์เสี้ยวส่องอร่ามเรืองเบื้องเวหน

ส่วนเบื้องล่างทางดินถิ่นมืดมน

แหละคลื่นซนสาดซับไม่หลับนอน

คือความงามแห่งคลื่นตื่นจากหลับ

ฉันขยับฝีพายไม่ถ่ายถอน

มุ่งหัวเรือล่องหน้าไม่อาทร

ความเร่งร้อนไปสะดุดหยุดฝั่งทราย

                ๒

เดินอีกไมล์ตามชายหาดอันอบอุ่น

กลิ่นละมุนชื่นฤดีไม่หนีหาย

ข้ามสามทุ่งมุ่งนารักไม่พักกาย

ถึงจุดหมายจึงจำเพาะเคาะหน้าต่าง

แทนคำพูดครูดข่วนทวนเป็นสื่อ

สีเงินคือเปลวไม้ขีดวาบดีดผาง

เสียงแผ่วเบาเคล้าสุขกลัวทั่วสารพางค์

ยังเบาบางกว่าเสียงรัวสองหัวใจ!

Meeting at night

            I

The grey sea and the long black land;

And the yellow half-moon large and low;

And the startled little waves that leap

In fiery ringlets from their sleep,

As I gain the cove with pushing prow,

And quench its speed i’ the slushy sand.

            II

Then a mile of warm sea-scented beach;

Three fields to cross till a farm appears;

A tap at the pane, the quick sharp scratch

And blue spurt of a lighted match,

And a voice less loud, thro’ its joys and fears,

Than the two hearts beating each to each!

(Robert Browning, 1812-1889)

หมอกเมืองเหนือ

หนาวหมอกเมืองเหนือเบื่อคนหลายรัก

คิดถึงวงพักตร์อกหักซ้ำสอง

เมฆม่านผ่านพัดสัมผัสผิวผ่อง

ลมหวนทวนล่องนวลน้องแรมไกล

หนุ่มเมืองร้อยเอ็ดเตร็ดเตร่เหว่ว้า

จากบ้านเมืองมาน้ำตารินไหล

รักคนไกลถิ่นถวิลเพียงใจ

ที่แท้เขาไม่ไยดีปรีดา

หักอีกยังไหวหัวใจชอบหัก

รักแล้วแคล้วรักจักไม่ใฝ่หา

หยุดคำแสลงเสียดแทงอุรา

ฝากไว้กับฟ้าอำลาความรัก

อีสานแดนเฮาเขาชิงชังซ้ำ

ไม่โทษเคราะห์กรรมที่ทำเราหนัก

โทษใจตัวเองชอบเก่งดีนัก

อยากเยี่ยมเทียมศักดิ์มักสูงยูงทอง

เมืองเหนือแดนงามก็ตามเมืองนั่น

ไม่อยากใฝ่ฝันสัมพันธ์เกี่ยวข้อง

อีสานเขาทำช้ำมาหน้านอง

ชลนัยน์ไหลล่องต่างลำน้ำปิง

หนาวหมอกเมืองบนสู้ทนห่มผ้า

ไม่อยากเห็นหน้าดวงตาของหญิง

อยากอยู่เดียวดายแม้ตายได้จริง

จะขอซบนิ่งหมอกขาว...หนาวตาย

ธันวาคม ๒๕๓๐