บนบันไดดาวกวีขั้นที่สองการเลือกเรื่องร้อยกรองต้องจู้จี้สรรหาเรื่องชนิด "ความคิดดี"เขียนแบบที่เขียนคล่องร้อยกรองกานท์อาจเป็นเรื่องปัจจุบันทันสมัยอาจเป็นเรื่องพิษภัยในสถานเรื่องจุกอก ปกปิด พิสดารหรือเรื่องราวข่าวสารในบ้านเมืองผูกเป็นเรื่องแปลกแปลกแทรกแง่คิดบ่งถูกผิดสะกิดใจอยู่ในเรื่องแต่ซ้ำรอยเก่าเก่าย่อมเปล่าเปลืองไม่กระเตื้องตามก้นคนอ่านเซ็งถ้าความคิดแปลกแยกและแตกแถวคนอ่านแล้วชมเปาะก็เหมาะเหม็งส่งคอลัมน์กวีที่ตนเล็งแต่อย่าเกร็งทรมานกับการคอยเขาจะพิมพ์หรือไม่ทำใจเฉยเอ้อระเหยเปิดหาตาละห้อยเขียนเรื่องใหม่อย่างต่ำรำรำร้อยรีบทยอยส่งใหม่ส่งไปเตือนเห็นคอลัมน์กวีที่ใดใดรีบส่งไปติดติดอย่าอิดเอื้อนแต่ถ้านานปานกัปหายลับเลือนคงเพราะเดือนดาวเด่นไม่เป็นใจถ้าหากยังไม่ท้อรอและเขียน"ความพากเพียรต่อสู้อยู่ที่ไหนความสำเร็จหวานหอมย่อมไม่ไกล"คือบันไดสองขั้นอันเป็นจริง
บนบันไดดาวกวีขั้นที่หนึ่งเป็นขั้นซึ่งสำคัญกว่าขั้นไหนเป็นจุดเริ่มจุดก่อขั้นต่อไปจึงยิ่งใหญ่กว้างตามความสำคัญเอาความจริงที่มีในชีวิตสร้างความคิดบันดาลสานสร้างฝันหาหนังสือพื้นฐานการประพันธ์อ่านจบพลันทันทีไม่รีรอเลือกหนึ่งในโขยงโคลงกลอนกาพย์ที่พอทราบฉันทลักษณ์สักหัวข้อความรู้สึก รัก ชัง ที่หลั่งออมาถักทอตามผังบังคับคำตรวจดูความถูกต้องคล้องสัมผัสแรกฝึกหัดผิดจมงมจนหงำอ่านออกเสียงถ้าคล่องแบบท่องจำเป็นลำนำอารมณ์สมดังจินต์เรื่องส่วนตัวเป็นร้อยทยอยเขียนเขียนจนเอียนอ่านแล้วอายเขียนให้สิ้นจนรู้สึกวุ่นวายอายฟ้าดินเขียนเรื่องหินเรื่องบ้านบานตะไทจนช่ำชองลองขยับเพียงจับเรื่องดังมีเฟืองหมุนนำคำลื่นไหลจึงเขียนเรื่องที่คนเขาสนใจบนบันไดขั้นที่หนึ่งจึงนานนมการศึกษาเป็นทุนช่วยหนุนส่งความมั่นคงอดทนดลประสมความรู้สึกร้อนฉ่าในอารมณ์เป็นดังพรมนุ่มฟูปูรับเท้าพรมนุ่มฟูชูเท้าที่ก้าวรุดไม่สะดุดบันไดที่ไต่เต้าแม้ยกค่อยลอยเลื่อนเหมือนเท้าเบาก้าวยกเข่าผ่านขั้นได้ทันที
นอนแบเบาะป่วยการนานนักหนาแม้บ่อยครั้งถวิลจินตนาไม่ขยับแขนขามาเรียงร้อยให้ความรักอักษรเพียงนอนอ่านจนหนังสือเต็มบ้านวิมานจ้อยตั้งหนังสือเป็นตึกลึกเป็นซอยเบาะน้อยน้อย"บ้านหนอน"นอนยึดครองเล่ห์มารยาสาไถยในมนุษย์เด่นสะดุดตายลจนคับข้องอารมณ์กลอนก้นบึ้งทะลึ่งพองเต็มสี่ห้องหัวใจไหลออกมาอยากถักถ้อยร้อยเรียงเพียงให้สมสาอารมณ์ข้องขุ่นอันอุ่นกล้าลุกขึ้นยืนทันทีไร้ลีลาไม่รู้หลักยันขาถลาไป"ใครคนหนึ่ง"คว้าดึงก่อนถึงพื้นจับให้ยืนสอนสั่งการตั้งไข่บอกวิธีก้าวเท้าก้าวอย่างไรจนเข้าใจน้ำหนักหลักการเดินจึงเดินออกนอกบ้านวิมานน้อยเห็นดาวลอยสกาวกลางหาวเหินโอ้ดารานภาลัยไกลเหลือเกินเพิ่งหัดเดินเกินจะเหาะเกาะกลุ่มดาวคงต้องขึ้นบันไดไปตามขั้นถ้าขยันวันหนึ่งอาจถึงหาวจะอดทนทุกขั้นบันไดยาวแม้ทุกก้าวแข่งขันบนบันไดแม้จะปีนลำบากด้วยขวากหนามพยายามตั้งมั่นไม่หวั่นไหวขึ้นบันไดดาวกวีต้องมีใจพร้อมทุกนัยรสชาติที่อาจเจอบนลานดินหน้าบันได "ใครคนนั้น"คอยปลุกปั้นนักสู้อยู่เสมอด้วยหัวใจ "ทองคำ" วิทย์ล้ำเลอในมือเธออุทิศ "วิทยาทาน"คอยเชื้อเชิญบรรดาเหล่าทารกเพิ่งผงกยกหัวทั่วหย่อมย่านสอนให้คว่ำให้นั่งทั้งให้คลานปูพื้นฐานปลอบปลุกให้ลุกยืนสอนให้ลองยกเท้าก้าวเตาะแตะพอล้มแผละทารกตระหนกตื่น"ทิพยจำนรรจ์" เรียกขวัญคืนประคองยืนประคองลองอีกครั้งสอนตั้งหลักผลักให้ก้าวน้าวให้วิ่งเสริมให้ยิ่งไต่เต้าเร้าให้หวังเป็นแรงเรี่ยวเคี่ยวเข็ญเป็นพลังและอยู่เป็นแนวหลังอยู่ดังเดิมคอยทารกตกฟากมาฝากเลี้ยงไม่เคยเลี่ยงรำคาญกับการเริ่มรอคอยคนยื่นหน้ามาให้เจิมให้เพิ่มเติมจุนเจือเมื่อขาดแคลนแจก "อมตเสบียง"ให้เลี้ยงชีพยามปากกัดตีนถีบบีบรัดแน่นเพื่อผู้เดินทางไกลในดินแดนและผู้แหงนใฝ่ฝันขึ้นบันได
เธอให้ใจฉันแต่ต้นเป็นคนแรกตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มซุ่มรักฉันยังรักยืดรักทนจนปัจจุบันและยังฝันถึงบ้างในบางคราวความรู้สึกของใจใครอาจข่มถ้าช่วยห่มให้ใจเธอไม่หนาวหรือช่วยต่ออายุลุยืนยาวยอมเป็นสาวในฝันอันสุนทรซึ่งเป็นโลกส่วนตัวชั่ววูบแวบที่ทั้งแอบปิดบังทั้งซุกซ่อนแม้มิทำร้ายใจใครเดือดร้อนแต่ต้องซ่อนต้องปิดให้มิดเม้นความรู้สึกซึ่งสงวนไม่ควรเปิดเพราะอาจเกิดปัญหาถ้าพูดเล่นสิ่งที่ผิดโดยนัย ไยประเคนยั่วพระเณรเถรชีไม่ดีนะ
อย่าเสียดายเดือนปีที่พ้นผ่านมองแต่ด้านเดือนปีที่เหลืออยู่ถ้าอยากให้ความหลังได้พรั่งพรูเปิดประตูหัวใจหลั่งไหลมาแม้วันที่เคยสายกลายเป็นดึกความรู้สึกดีดียังมีค่าไม่ขึ้นกับรั้วกั้นวันเวลาเพียงแต่ต้องรักษาค่าให้คงถ้าในวันเดือนปีที่ยังเหลือยังมีค่าน่าเชื่อเมื่อประสงค์ยามคิดถึงทุกครั้งค่าดำรงยังยืนยงคงอยู่ต้องดูแลเพียงมีใจให้กันวันละหน่อยจะค่อยค่อยโยงใยไปจนแก่ห่วงกันนิดคิดถึงหน่อยอย่าลอยแพทุกสิ่งคงจริงแท้...แม้วันตาย
หน้าส่วนตัว
1307
