19 มีนาคม 2547 11:56 น.
--/--/--
สุขสันต์วันปีใหม่ น้องเค้กที่รัก ลิงตัวโตส่งตุ๊กตาหมีน่าตาน่ารักมาให้
ต๊าย วันนี้น่ะ 14 กุมภาค่ะคุณ ผิดเทศกาลแล้ว แล้วนี้ตุ๊กตาอะไรหน้าตาตลกๆ ฉันหละอดขำกับมุขบ้าๆนี่ไม่ได้ จนลืมโวยเรื่องสรรพนามที่เค้าใช้ไป แต่ก็ไม่ลืมแขวะตุ๊กตานั่นไปนะ ถึงฉันจะชอบมันเอามากๆก็เถอะ
อุ๊ย ถึงหน้าตาตุ๊กตาจะตลก แต่เค้าก็ยังรักของเค้าน้า ลิงบ้าบิ่นกลับมาสิงร่างเค้า ทำให้พี่กรลงมือกอดตุ๊กตาไว้แน่น แล้วหมุนซ้ายขวาไปมา กรี๊ด.....ฉันอยากจะกรี๊ดกับความทะเล้นของพี่ท่านจริงๆ คงนึกว่านั่นนะ น่ารักสุดตัวแล้วมั้ง ทำลงไปได้
เอามาค่ะ จะให้เค้กใช่มั้ย ขืนปล่อยไปอีกเดี๋ยว ตุ๊กตาจะหมอง ฉันชิงตัวประกันจากอ้อมกอดเค้า แล้วก้มลงหอมแก้มตุ๊กตาไปฟอดใหญ่ๆ ก็มันน่ารักมากๆเลยหนิ แต่ไอ้คนข้างตัวกลับปล่อยก๊ากออกมากับท่าทางของฉัน
ขอบใจย่ะ ฉันพูดเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
ฮะ ขอบใจ ไม่เอ้าไม่เอา ให้ทำไม ดวงตาเจ้าเล่ห์ซ่อนไว้ไม่มิดเล้ย
หมายความว่าไงย่ะ แล้วจะเอาอะไร โถ่..คุณ ฉันหละเสียใจไปกับคำพูดนี้ชั่วชีวิตเลย ก็มันดันเปิดทางสว่างจ้าให้เค้าเลยหนิ
เอาเหมือนหมี ว่าแล้วท่านก็ทำแก้มบวมๆใส่หน้าฉันเฉยเลย
ให้ตายเถอะคุณ ใครก็ได้เอาฉันออกไปจากโลกที่มีนายนี่ที่ ไม่ไหวแล้ว...ว..วว แต่ละอย่างที่ทำลงไปเนี่ย คิดหรือยังฮะ คุณว่าไงบ้าง ฉันคนนึงเนี่ยแหละ ที่กำลังอยากตาย โอ๊ย.....ตอนนี้ฉันปวดหัวมากๆเลย ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆถึงมึนขึ้นมาได้ ภาพตรงหน้าก็เริ่มเลือนๆลงไป ฉันนึกอะไรไม่ออกอีกแล้วหละ
เค้ก เค้ก !!! เป็นอะไรไป เค้ก เฮ้ย พี่ล้อเล่น ใครจะเอาเธอลง เค้ก ไม่เล่นโว้ย พี่เป็นห่วง นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันจำได้ มารู้สึกตัวอีกทีก็มีลมหายใจเบาๆมากระทบที่ข้างๆแก้มของฉันเนี่ยหละ
พี่กร !! ฉันตกใจที่เห็นเค้านั่งยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนั้น ส่วนฉัน นอนอยู่บนเตียงห้องพยาบาลหลังคณะ
อ้าว เค้ก ตื่นแล้วเหรอ อะไรกานพูดแค่นี้เอง เป็นลมไปได้ เออ.....หนิ คือคิดๆดูอีกที พี่ว่าพี่ล้อเล่นของล้อเล่นหละ ฮะ ...ล้อเล่นของล้อเล่น ให้ตาย มาอีกแล้วคำศัพท์แปลกๆ คุณหละคะ เข้าใจมั้ย
หมายความว่า พี่อยากได้เหมือนหมีจริงๆน่ะ คนตัวโตพูดแล้วฉีกยิ้มซะกว้างเชียว
แต่คิดๆดูอีกที หา !!!!! มันหมายความว่าไง ไอ้อยากได้เหมือนหมีจริงๆเนี่ย ไม่น้า ไม่น้า พี่กรขา บอกรักกันที่ห้องพยาบาลเนี่ย ความคิดนี้ไม่ไหวนะค่ะ ชีวิตลันทดเอาง่ายๆเลย แล้วหนิ...ฉันคิดอะไรเนี่ย เข้าข้างตัวเองไปหน่อยแล้ว โอ๊ย..ยิ่งปวดหัว เราคิดอะไรกับเค้านะ คนที่กวนเราบ่อยๆเนี่ยนะ เอาจิงเหรอเค้ก
อยากๆที่ลองถามว่าเธอพร้อมร่วมทาง เคียงข้างกันกับคนอย่างฉันหรือเปล่า มันอาจจะเหน็บหนาว ในคืนที่แสงดาวไม่พร่างพราวเหมือนวันก่อน อาจเดือดร้อน ในบางครั้งที่เราต้องลำบาก เธอจะเสียใจบ้างมั้ยในวันที่ทุกข์ยาก อยากถามว่าเธอจะไปกับฉัน....มั้ย
เสียงและสายตาของพี่กร แสดงความรู้สึกที่มีออกมาทั้งหมด คุณว่าไงคะ ได้คำตอบของคุณหรือยัง แต่ฉันว่าฉันได้คำตอบของฉันแล้วนะคะ
ฉันน่ะ........สุดใจให้สุดทีนไปนานแล้วค่ะ
15 มีนาคม 2547 16:58 น.
--/--/--
พี่การ์ดเหรอ....พี่ หิวจางฮะ เสียงโอดครวญของคนป่วยดังอ้างถึงพี่ชายคนโตขึ้นทันทีที่พวกเราก้าวเข้าไปในห้องนอนของลิง บริเวณรอบๆห้องดูเรียบร้อย แสดงให้เห็นว่าได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี
พี่การ์ดของเอ็งยังไม่กลับมาเลย เป็นไงบ้างวะ ดีขึ้นปะ ทำเสียงยังกะอยากตาย พี่ต๊อบตะโกนตอบเพื่อน พลางเดินไปเปิดหน้าต่างที่ถูกปิดอยู่
มาทำไมอีกวะ เออๆ หิวว่ะ พวกแกๆหาข้าวกับยาให้หน่อยดิ แล้วเป็นไงบ้างอ่ะ วันนี้ คนป่วยซุกหน้าไปใต้หมอน ท่าทางเหมือนปวดหัวเต็มที
ก็ดีวะ แต่อาจารย์สอนเนื้อหาซับซ้อนมั๊กม๊าก แกหายป่วยเมื่อไร มีสิทธิตามงานกันอ้วก พี่ต๊อบไม่โวยเปล่า ทำท่าจะอ้วกเอาจริงๆ
ข้าไม่ได้ถามถึงเองวะ ข้าหมายถึงน้องเค้กสุดที่รักข้า โอ๊ย ....ปวดหัว
เท่านั้นแหละค่ะ โลกจะหยุดหมุน ก็ดูคำสรรพนามนั่นสิ ทุกคนในห้องนิ่งเงียบกันโดยไม่ได้นัดหมาย แล้วฉันก็ตัดสินใจทำลายความเงียบนั่นซะ โดยคิดเสียว่าพี่ท่านคงจะล้อเล่น ไม่ก็...เพ้อ!!!
ข้าวต้มกุ้งค่ะ กินซะ แล้วจะได้ทานยา ฉันบอกคนไข้บนเตียงที่ตอนนี้ดิ้นไปมาด้วยความหิว พร้อมยื่นชามข้าวต้มที่ตาลไปเทมาเมื่อสักครู่
คนไข้หันควับกลับมาด้วยความเร็ว ๒๐๐ กิโลเมตร/ชม. เห็นจะได้ แล้วก็หยุดชะงักไป
คะ...เค้ก มาได้ไง เสียงนั่นบ่งบอกความงุนงงเต็มประดา ก่อนจะหันไปทำตาเขียวกะเพื่อนๆคนอื่นๆที่ตอนนี้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กันไปเสียหมด
เดินมามั้งคะ ถามแปลกๆ ฉันพูดแล้วเป่าข้าวต้มในช้อน ก่อนจะยัดใส่ปากคนที่ยังอ้าปากค้าง พอลิงเริ่มได้สติ ก็เคี้ยวตุ่ยๆๆ จนหมดชามใหญ่
ทานยาแล้วรีบๆนอนแล้วกันนะค่ะ คุณลิงบ้าบิ่น ฉันยื่นยาในมือกับแก้วน้ำใบยาวให้เค้า ก่อนที่ท้ายประโยคจะกดเสียงให้ต่ำพอที่เค้าจะไม่ได้ยิน
เหลือเชื่อค่ะ ลิงเวลาไม่สบายสามารถลดความไฮเปอร์ลงได้ถึง ๗๐% ทีเดียว พอน้ำอึ่กสุดท้ายเข้าปากปุ๊บ ก็หลับไปปั๊ป พวกเราทุกคนจึงตัดสินใจให้ลิงได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
หนิ ยัยเค้ก เราน่ะชอบไอ้กรมันเหรอ ใครมาเห็นท่าทางเมื่อกี้ของคุณน้องนะ คงได้ตะลึ่งงันกันอย่างที่พวกพี่เป็นแน่ๆเลย พี่ต๊อบพูดขึ้นมาระหว่างทางที่เรากลับบ้านกัน
ถึงกรมันจะบ้าๆบอๆแต่ก็เป็นคนดีนะเค้ก โชเฟอร์อย่างพี่กันต์ออกความเห็น
ไม่หละค่ะ แค่เห็นลิงมันป่วย ก็เลยสงสาร เท่านั้นเอง ฉันตอบในสิ่งที่พร่ำบอกเหตุผลกับตัวเอง แต่ไม่รู้เลือดลมที่ไหนดันพุ่งขึ้นมาหน้ามาได้ ฉันเลยไม่รู้ตัวว่าหน้าแดงแค่ไหนถ้าตาลไม่กระซิบบอก
เค้ก ช่วยอะไรอย่างสิ ....หันซ้ายหน่อย พี่ต๊อบหันมามองหน้าฉัน
คะ ....แล้วไงคะ ฉันถามเพราะความสงสัยก่อนที่จะยอมทำตามอย่างง่ายดาย
ฮิฮิๆ ป่าว ไม่มีอะไรหรอก นั่นไง เผื่อปากจะได้ตรงกับใจ คำตอบจากปากพี่ต๊อบเป็นสิ่งที่ฉันจะไม่มีวันลืม เออ....เอาเข้าไป คิดได้ยังไง
ฉันจึงสะบัดหน้ากลับมาแล้วนั่งเงียบๆไม่ต่อปากต่อคำอะไรอีก แต่ในใจตอนนี้ซิ ที่มันสับสนวุ่นวายไปหมดแล้ว
หวาดดี เพื่อนๆและน้องๆที่เคารพจ๊ะ เสียงลิงเพิ่งหายป่วยดูซ่าส์ขึ้นมาก ดังมากลบเสียงเพลงที่ทางมหาลัยเปิด พร้อมกับจีบเอากางเกงสองข้างออก แล้วถอนสายบัวลงซะอย่างงั้น
เออ ดีจัง แกมาได้ก็บุญข้าแล้ว สา....ธุ ขี้เกียจเลคเชอร์ให้แกเต็มทีน พี่ต๊อบเจ้าเก่าบ่นพร้อมกับโยนสมุดเล่มเล็กให้
ขอบใจว่ะ เผอิญได้พยาบาลสาวสวยมาคอยดูแล ข้าเลยหายไว สงกะสัยว่าสาวสวยนางนั้นคงจะคิดถึงข้าแทบแย่ ขนาดไปหาถึงบ้านเลยนะโว้ย ลิงบ้าบิ่นตัวนั้นเริ่มโม้ ฉันชักอย่างให้ลิงกลับไปป่วยอย่างเดิมแล้วซิ
อ้าว เป็นไรอะ ทำไมทำหน้าเหมือนหมีกินผึ้งเลย พี่กรเอียงหัวซ้ายที ขวาทีเมื่อเห็นว่าฉันไม่ได้โต้ตอบกลับไปอย่างที่ควรจะเป็น
เคยเห็นเหรอ ไอ้หมีกินผึ้งน่ะ พูดออกมาได้ ฉันโวยใส่เค้าก่อนจะก้มลงขีดๆ ชีทที่นั่งอ่านค้างไว้นานโดยที่ก็ยังไม่เข้าใจมันอยู่ดี คนตัวโตก้มลงมามองก่อนจะร่ายต่อ
แคลคูลัสเหรอ อืมม.....มันเป็นเช่นนั้นเอง I see I see ว่าแล้วคนตัวโตก็ถือวิสาสะนั่งลงข้างฉันพร้อมกับแย่งดินสอในมือไปซะเฉยๆ
ให้ช่วยสอนปะ อยากสอนอะ น้าๆๆๆๆๆฉันเห็นท่าทางของเค้าแล้วไม่อยากให้ช่วยเลย ไม่รู้ว่าจะช่วยให้แย่ลงไปกว่าเดิมหรือเปล่า แต่ไหนๆก็อาสามา เอาวะ ลองดูซักครั้งจะเป็นไรไป
ค่ะ ตามใจฉันตอบแล้วฝืนยิ้มให้เป็นมารยาทนิดๆ ดูเค้าคงแปลกใจอีกครั้งที่วันนี้ฉันยอมอะไรง่ายๆ แต่ก็ทำตาโตขึ้นมาเฉย
ให้สอนจิงอะ จิงนะๆๆๆ
อืมม จะสอนก็รีบๆสอน ก่อนที่จะเปลี่ยนใจ ฉันเริ่มฉุนกับท่าทีกวนๆนั้น
สุดใจให้สุดทีนเลยคับ เค้าตะโกนก่อนจะก้มลงมาอธิบายไอ้แคลคูลัสนั่นยืดยาว
แปลกนะคะ เค้าเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยหละ ทำให้คนไม่มีกึ๋นอย่างฉัน เรียกได้ว่าโปรขึ้นมาทันตาเห็นด้วยเวลาอันน้อยนิด ในใจน่ะ แทบอยากจะก้มกราบท่านซักหนสองหน แต่ก็นะ เรื่องจริง อย่าหวังว่าจะได้จากฉันเลยค่ะ
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
12 มีนาคม 2547 17:22 น.
--/--/--
แก ดูนั่นดิ พี่รหัสเราอ่า ไปหวัดดีพี่เค้าเป็นเพื่อนหน่อยสิ ยัยเค้ก น้าๆๆๆ ขอร้อง เสียงของตาลเริ่มออดอ้อนเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวทำหน้าตาจะปฏิเสธ
เรื่องอะไรหละ พี่รหัสแก ก็ไปหวัดดีเอง ลากเราไปทำไม เค้กทำหน้าตาย พูดกับเพื่อนสาวคนเดียวที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน
หนิ ถามหน่อย แกชอบพี่รหัสแกเหรอไงฮะ เห็นระริกระรี่เหลือเกินเนี่ย เค้กอดถามไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางของเพื่อน
แหม แก อย่างชี้โพรงให้กระรอกสิ บ้า!!! ก็แค่ไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชายอ่า ก็ต้องหาผู้คุ้มกันไว้บ้างดิแก เผื่อว่าไปมีเรื่องมีราวกับใคร จะได้มีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยได้ทัน
โถ่ แม่คุณ มามหาลัยเนี่ย มาเรียนนะย่ะ ไม่ได้มารบ ต้องหาคนคุ้มกัน
เอาน้า เป็นเด็กดีไว้ก็ไม่เสียหายหนิย่ะ
เออๆๆ จะลากก็รีบๆลากไปเลย ขี้เกียจฟังแกบ่นแล้วหละ เค้กพูดอย่างอยากตายเต็มที ที่ต้องยอมเพื่อนอีกแล้ว
จ้า ดีม๊าก ไม่พูดเปล่า ตาลลากเพื่อนไปยังกลุ่มรุ่นพี่ที่นั่งกันอยู่บริเวณลานนั่งเล่นหน้าคณะ พร้อมกับเข้าไปทักทายพี่ๆทุกคนในกลุ่มอย่างเป็นกันเอง ที่เห็นหนิ ก็มีพี่อยู่ ๔ คน ฟังๆได้ความว่า มีชื่อ ต๊อบ กันต์ อั๊พ และนี้เลย ผู้ที่ถูกนำเสนอสุดๆ พี่กรของคุณตาลและหมู่สาวๆในคณะ
หลังจากโม้ไปนาน ตาลก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลากเพื่อนที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนซอมบี้มาด้วย
ยัยเค้ก ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่า เออๆๆ เราขอโทษ ลืมแกไปแป๊ปเดียวเอง อย่างอนดี
ให้ตายเถอะโรบิ้น ๒๐ นาที เนี่ย แป๊ปเดียวแก
อ่ะจิงดิ โทษน้าๆๆๆ เออ พี่ๆค่ะ นี่ยัยเค้ก เพื่อนตาลค่ะ คนที่บอกเคยเล่าให้ฟังตอนรับน้องไงคะ
อ๋อ เพื่อนที่น้องตาลบอกว่าแก่นๆไม่ยอมใครน่ะเหรอครับ เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น อีตาพี่กร ตั้งแต่คราวแรกก็ทำประทับใจเลยนะ เนี่ยเหรอ ที่ว่าน่ารักนักน่ารักหนา เอาเข้าจิงก็งั้นๆแหละว้า
อุ๊ย พี่กรขา จุ๊ๆค่ะ มันไม่เกรงใจใครเท่าไรนะค่ะ ตาลทำเป็นกระซิบ เพราะรู้ว่าถึงเพื่อนเธอจะไม่เข้าใครออกใคร แต่ก็รู้จักกาลเทศะพอที่จะไม่ลืมเคารพผู้ที่อาวุโสกว่า จะว่าไปก็มีแต่คนรักและเอ็นดูเค้กนะ ถ้าไม่รวมเพื่อนผู้ชายที่เคยมาทำหน้าตาทะลึ่งใส่ แต่แล้วก็กลับไปด้วยหน้าตาคล้ายตูด เมื่อเจอปากร้ายๆของเค้กเข้าให้
เฮอะๆ ขอบคุณค่ะ ที่สอนให้รู้ว่า การแขวะรุ่นน้องเป็นสิ่งที่ดีเมื่อต้องการทักทาย ไปนะคะ เค้กยกมือไหว้แล้วผละออกจาโต๊ะนั่นไม่รอกระทั่ง คนผมซอยสั้นที่วิ่งเยาะๆตามมาจนทัน สร้างเสียงหัวเราะร่าให้กร พร้อมส่ายหัวหน่อยๆ เด็กนี้กล้าดีเนอะ
เอาน้าเค้ก พี่กรเค้าล้อเล่นหรอกนะ
เล่นกับเธอไปสิ มาอะไรกับฉันไม่ทราบ แล้วคุณน่ะเจ้าค่ะ ไปพูดอะไรไว้ อย่าให้รู้เองนะ มีเฮย่ะ
ตาลหัวเราะไปกับคำขู่ของเพื่อน แล้วก็ทำหน้าเป็นต่อ ก่อนจะพากันพักศึกเล็กๆไปยังห้องเรียนที่หากันอยู่ประมาณ ๑๐ ชาติเห็นจะได้
เป็นไงครับ สำหรับวันแรก เสียงที่ว่าคุ้นๆ ดังมาพร้อมกับเจ้าของเสียงนัยน์ตาบ้าบิ่นคู่นั้น อุตส่าห์คิดว่าจะได้ทานข้าวกลางวันอย่างสงบซะอีก
แฮะๆ ก็ดีค่ะ แต่ว่าอาจารย์ท่านดุเหมือนกันนะคะ ตาลตอบด้วยอารมณ์ร่าเริงเหมือนเจอทองในมหาลัยงั้นแหละ
แล้วคุณน้องหละครับ ไม่ทราบว่ารู้สึกไงบ้าง อีตาพี่บ้าทำเสียงดัดๆ พร้อมกำมือเป็นไมค์จำเป็นมายังบริเวณปากเรียวบาง
ก็ไม่เป็นอย่างไงหละค่ะ ก็รู้สึกดีกับทุกๆอย่างในมหาลัยนี้ ยกเว้นอยู่อย่างเดียว มีอีตารุ่นพี่บ้าๆมาทำทะเล้นใส่น่ะคะ มันน่าชกให้ได้รสเลือดบ้าง ว่ามั้ยคะ คุณพ่อนักข่าว เค้กชักเริ่มอยากเล่นด้วยแล้วสิ อยากรู้เหมือนกันว่าจะทนแกล้งเธอไปได้นานแค่ไหน ....มาเลยๆ แล้วจะได้เห็นกัน
แหนะ...เออ ยัยเค้กคนนี้มีสวนกลับเว้ย น่าลองๆ มาดูสิว่าจะแน่แค่ไหน สาวน้อยเอ๋ย
"พักยกก่อนหละกันน้าค้า คือกินข้าวดีกว่าค่ะ พี่กรกับเพื่อนๆจะมานั่งด้วยกันมั้ยคะ ตาลเอ่ยพร้อมความหวังอันแรงกล้า
แฮะ .. ไม่ต้องชวนก็จะนั่งแล้วหละครับ ไม่ทันขาดคำ เพื่อนๆที่ตามมาสมทบก็ส่งชามก๋วยเตี๋ยวให้พี่กร แล้วก็ไปนั่งอีกฝั่ง ส่วนข้างๆฉันเนี่ย นายตัวใหญ่ท่านนั่งลงไวยังกะปรอทเลยหละ
เค้กได้แต่นั่งทานข้าวอย่างซังกะตาย กินไปได้นิดเดียวด้วยซ้ำไป ก็เอาแต่เขี่ยๆอยู่นั้นน่ะ จะให้กินลงได้ไงเจ้าพระคู้น คุณตัวโตๆเนี่ย เห็นแล้วมันขัดอกขัดใจไงพิกล แถมพ่อคุณก็กินก๋วยเตี๋ยวไม่ได้รักษาภาพพจน์หล่อๆไว้เล้ย ซัดเอาๆ เห็นแล้วมันน่ามั้ย...โอ๊ย !! ไม่ได้สำนึกอะไรเลย
ไม่ทานเหรอครับ เจ้าหญิง มิน่าๆ ถึงได้ไม่โต เอิ้กๆๆๆๆ พี่กรหัวเราะร่าเมื่อเห็นหน้าตาเจ้าหญิงที่ว่า
คุณคิดเอาเองเถอะ ว่าตอนนั้นฉันรู้สึกยังไง พี่กรที่ใครๆเค้าว่าดูดี เรียนเก่ง เป็นนักกีฬา อะไรๆในตัวก็เยี่ยมgood ขนาดนั้น ดูๆๆ .....เกิดมาบ้าอะไรใส่ฉัน...น..น เก๊กๆหนิไม่ได้มีเล้ย แถมยังบ้าๆบอๆซะมากกว่า แต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่ได้ถึงกับกวนทีนน่ะ
มือไวเท่าความคิดก็ซัดโป๊กไปที่หลังเค้าเข้าให้ ทำเอาตาลกับพวกพี่ๆนั่งค้างกันทั้งๆที่ข้าวในจานก็ยังไม่หมด แต่ดีนะ อย่างน้อย ไอ้ความบ้าบิ่นของคนข้างๆดูจะน้อยลงไปได้ อย่างน้อยก็ชั่วคราวหละน้า เพราะเจ้าตัวนั่งกินก๋วยเตี๋ยวเงียบๆต่อไป ด้วยใบหน้าที่เคยหล่อเหล่า กลับเหมือนลิงโดนเชือดไปซะอย่างนั้น
เค้กๆ เค้กว่าพี่อั๊พเป็นไงอ่า ตาลถามขึ้นมาขณะอยู่ในห้องสมุด หลังจากที่ได้เจอพวกลิงฝูงนั้นบ่อยครั้ง จะว่าไปก็เกือบทุกมื้อกลางวัน จนเธอเริ่มจะชินไปแล้ว
อืมม... ก็ดีนะ เราว่าพี่เค้าเป็นผู้เป็นคนมากที่สุดในหมู่บรรดาลิงๆน่ะ เป็นสุภาพบุรุษ น่ารัก แล้วก็รู้จักให้เกียรติคนอื่นด้วย เออ.....ถามทำไมหละ หรือว่า ไม่....ไม่ อย่าบอกนะ ว่าเธอ... เค้กพล่ามสรรพคุณพี่อั๊พไปเรื่อยจนนึกหาเหตุผลที่เพื่อนมาถาม
ก็ยังไม่ได้รักอะไรหรอก มันก็แค่ชอบๆ อ่า อึ๋ย... อย่าถามตรงๆสิ เค้าเขินน้า ตาลยกนิ้วชี้สองข้างมาจิ้มๆกัน ให้ตายเธอคุณ....เพื่อนฉันน่ะ กลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกาน
อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ดว่ะเพื่อนๆ น้องๆคุณมาห้องสมุดวะเสียงพี่ต๊อบดังมาก่อนตัวเลย ตายยากจริงๆไม่โผล่มาตัวเดียวดั่งคาด ตามกันมาด้วยลิงตัวโตๆ ๒ ตัว ขาดหายไปก็แต่ลิงบ้าบิ่นตัวนั้น
เพื่อนเธอตอนนี้ก็ดูจะส่งสายตาพราวระยับให้กับพี่อั๊พแกตลอด ไม่ได้สนใจอะไรเลย แต่จะว่าไป พี่อั๊พก็ดูจะชอบๆมันอยู่เหมือนกัน ดูจากสายตาเอ็นดูตาลเป็นพิเศษคู่นั้น น่าอิจฉาโว้ย...อ่ะๆหวานกันเข้าไปเลยนะ
อืมม....แล้วพี่อีกตัว เอ้ย..อีกคนไม่มาเหรอคะ ฉันถามไปตามมารยาทที่ดี แค่มารยาทจริงๆนะ
คิดถึงกรมันหละสิ แหนะๆๆ คือ นายนั่นมันไม่สา..บายฮะ เป็นเอาหนักเหมือนกัน พี่ๆไปเยี่ยมมันมาเมื่อเช้าหละ ก็ไข้สูงประมาณ ๓๙ องศาได้มั้ง มันอยากมาใจจะขาด แต่พี่ๆยั้งไว้อ่ะ ไม่งั้นจะได้เห็นเพื่อนตายคาห้องเรียนเอา พี่ต๊อบตอบยิ้มๆในตอกแรก ก่อนจะเครียดไปเมื่อนึกถึงอาการสาหัสของเพื่อน
จากหน้าตาจริงจังของพี่ต๊อบ (ซึ่งหาได้ยากมาจากหน้าตาขี้เล่นนั่น) ทำให้ในใจก็อดเป็นห่วงลิงบ้าบิ่นขึ้นมาไม่ได้ ไม่รู้ว่าเวลาลิงไม่สบายเนี่ย จะซ่าส์ออกหรือเปล่าน้า
เย็นนี้พวกพี่ก็จะไปหามันอีกที จะไปด้วยกันมั้ยหละครับ ตาลไปด้วยกันนะ พี่อั๊พพูดขึ้นมา
เอาสิค่ะ ตาลไปด้วย ไปน้าๆๆๆๆเค้ก ไปด้วยกันดิ ตาลเขย่าแขนเพื่อน(อย่างแรง....)
เออ ...ไปก็ไปสิ มาทำร้ายร่างกายเราทำไม แต่ว่าจะกลับยังไงหละ เค้กยอมง่ายๆ
เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งเองครับ พี่กันต์คนพูดน้อยของเราบอก เธอถึงได้โล่งอก จะได้ไม่ต้องหอบสังขารกลับบ้านเอง นึกถึงหน้าคนจะไปหาก็เหนื่อยอยู่แล้ว
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
1 ตุลาคม 2546 13:01 น.
--/--/--
เมย์ดูฉันออก จากนั้นมาฉันก็เล่าให้เมย์ฟังเรื่องพี่เค้าที่ฉันรู้มาตลอด และฉันกับพี่พัดก็มีโอกาสได้พูดคุยกันมากขึ้น เราสนิทกันในเวลาไม่นาน เพราะว่าเรามีอะไรคล้ายๆกันหลายอย่าง แต่ทุกครั้งที่อยู่กับพี่พัด ฉันก็มีเมย์อยู่ข้างๆเสมอ พี่พัดเริ่มเข้ามาทักพวกเราบ่อยขึ้น ฉันรู้สึกว่าเค้าน่ารักขึ้นทุกวันและตอนนี้ก็กล้าที่จะใช้คำว่ารักกับเค้าแล้ว แต่ฉันก็ไม่กล้าบอกเค้าไปหรอก ฉันว่าพีพัดควรจะมีคนที่ดีกว่าฉันมากกว่า
ต่อมาฉันเริ่มสัมผัสได้ว่า พี่พัดเข้ามาคุยกับฉันก็เพราะเค้าเอ็นดูฉันเหมือนน้อง แต่กับเมย์ฉันว่ามันอาจจะมากกว่านั้นนะ ดูพี่พัดห่วงใยเมย์จัง แล้ววันนั้นก็มาถึง พี่พัดบอกรักเมย์ ฉันได้ยินมันเต็มสองหู เพราะพี่พัดก็พูดในขณะที่ฉันนั่งอยู่ด้วย ถึงจะอยากร้องไห้มากแค่ไหน แต่ก็ .......ทำไม่ได้ เมย์บอกพี่พัดว่าคิดกับพี่พัดแค่พี่ชาย พี่พัดหน้าซีด แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
" แก้ว พี่รักเมย์ พี่รักเค้าจริงๆนะ"
เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นน้ำตาพี่พัด มันเกือบจะทำให้ฉันร้องไห้อีกครั้ง พี่พัดขอให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเค้า เรานั่งกันอยู่ในโรงยิมสองคน พี่พัดเข้าใจและยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น ถึงยังไง น้ำตาเค้าก็ยังไหลไม่ยอมหยุด ฉันไม่ได้ปลอบอะไรพี่เค้ามาก เพียงแต่นั่งฟังอยู่นิ่งๆ เพราะข้างในฉันเจ็บยิ่งกว่าที่พี่พัดเจ็บ
" ขอบใจนะแก้ว ที่เป็นเพื่อนพี่ และก็เป็นน้องสาวที่ดีเสมอมา"
ฉันคงต้องเป็นฝ่ายยอมรับกับคำนี้บ้างแล้วหละ ยังไงก็ตามพี่พัดในความรู้สึกของฉัน เค้ายังมีความหมายเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง เราทั้งสามคนยังคบกันอย่างสนิทสนมเหมือนเดิม พี่พัดเองก็ไม่เคยเปลี่ยนไป เค้ายังดูแลเอาใจใส่เมย์เหมือนที่เคยทำ รู้สึกเหมือนที่เคยรู้สึก
โลกของฉัน คือการได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆพี่พัด ฉันมีความสุขมาก ไม่ว่าเค้าจะรู้สึกยังไง ทุกวันนี้พี่พัดยังไม่มีโอกาสได้รู้ความรู้สึกของฉัน แต่มันก็เพียงพอในโลกใบเล็กๆใบนี้
โลกของนาย คือการได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆเมย์ พี่พัดมีความสุขมาก ไม่ว่าเมย์จะรู้สึกยังไง ทุกวันนี้พี่พัดยังรักเมย์เหมือนที่เคยมา
โลกของเรา คือการได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆกัน มีฉัน เมย์ และก็พี่พัด พวกเรามีความสุข ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ทุกวันนี้เรายังเป็นเพื่อน เป็นพี่น้องที่มีความรู้สึกดีๆต่อกันเสมอและตลอดไป ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยจริงๆ.....
1 ตุลาคม 2546 13:01 น.
--/--/--
ถึงเวลาแล้วหละ ที่ฉันจะได้รู้ว่า มันจะเป็นยังไงต่อ ความหมายของมัน
โลกของฉัน โลกของนายและโลกของเรา
ความรู้สึกของฉัน : ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งบนโลกใบใหญ่ใบนี้ ไม่เคยได้รับรู้อะไรมากมาย จนวันนึงที่พี่พัดเดินเข้ามาในชีวิต เค้าทำให้อะไรๆเปลี่ยนไป ทั้งตัวฉันและก็ใจของฉันด้วย พี่พัดสอนให้ฉันรูจักคำว่า "คิดถึง" แล้วที่สำคัญ ฉันรักคนอื่นเป็น ในชีวิตของฉัน พี่พัดจึงมีความหมายมาก....
ความรู้สึกของนาย : ผมเป็นแค่ผู้ชายคนนึงและเคยผ่านเรื่องราวมากมาย แต่ว่าวันนี้ผมได้พบเธอแล้ว คนที่ทำให้ผมรู้สึกดีและมีความหมายมากขึ้นทุกลมหายใจ ผมกำลังจะบอกเธอ บอกความรู้สึกของผม....
คุณเคยรู้สึกดีๆกับใครสักคนมั้ย ฉันว่ามันเป็นสิ่งที่ดีนะ การที่เราได้ยิ้มเมื่อเห็นใครสักคนมีความสุข การที่เราอยากจะร้องไห้ เมื่อเห็นเค้าคนนั้นมีความทุกข์ มันเเหมือนว่าเรามีเพื่อนตลอดเวลา ไม่ว่าเค้าจะเห็นเราเป็นเพื่อนเค้าหรือเปล่าก็ตาม อย่างน้อย เราก็ได้คิดถึง คิดถึง แล้วก็คิดถึง แม้ว่าเค้าจะไม่รับรู้หรือว่าไม่อยากรับรู้ก็เหอะ ชีวิตคนเรามันไม่ได้สมหวังไปซะทุกเรื่องหนิน่า แค่เราเกิดมาได้รู้จักรักใครสักคนเป็นแล้ว มันก็คุ้มไม่ใช่เหรอ ถึงแม้ว่าเวลาเจ็บเราจะเจ็บมากกว่าคนอื่น อย่าลืมคิดสิ เวลาที่เรามีความสุข ก็สุขมากกว่าคนอื่นเค้าเหมือนกัน เอาเป็นว่าแฟร์ จริงๆแล้ว อย่าปฏิเสธเลยว่าคุณเองนั่นแหละที่เป็นคนเลือกที่จะรักเค้าเอง คุณอยู่ได้โดยไม่ต้องมีเค้าคนนั้นหรอก ฉันรู้ แต่คุณก็เลือกที่จะมีเค้าใช่มั้ยหละ
เรื่องที่เขียนมาอันหลัง มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องราวของแก้วหรอกค่ะ แต่ว่าเป็นเรื่องราวจริงๆที่ฉันเชื่อว่าต้องเกิดกับคุณหรือคนใกล้ตัวคุณซักคนแหละ ถ้าคุณไม่ได้หลอกตัวเองนะ.......
หน้าส่วนตัว
542
