2 สิงหาคม 2551 22:50 น.
60 up
โอ้สวรรค์เมืองฟ้าใครว่าสวย
คนจน-รวย ล้วนแก่งแย่งแลแข่งขัน
ยากยิ่งนักหาน้ำใจจักแบ่งปัน
คิดถึงสวรรค์แห่งบ้านนาที่ลาไกล
คงมีวันได้กลับไปซบไออุ่น
หอมละมุลกลิ่นดินฟางไม่จางหาย
จำใจลาจากท้องนามาเพียงกาย
แต่หัวใจฝังฝากไว้ในบ้านเรา
อยู่แห่งใดหัวใจยังรักถิ่น
มาจากดินโบยบินไกลให้ห่วงหา
อยู่เมืองใหญ่ศิวิไลซ์ไกลลับตา
แต่ไร้ค่าเมื่อหัวใจไม่ผูกพัน
28 กรกฎาคม 2551 21:28 น.
60 up
โปรดเถอะ...อย่ารักฉันได้ไหม
หนึ่งคำขอจากใจใครคนนี้
ขอบคุณนะกับความรู้สึกที่เธอมี
แต่ขอหยุดตรงนี้คงที่ไว้แค่รู้จักกัน
โปรดเถอะ...อย่ารักฉันเลย
จบไว้แค่เคย ผ่านพบเท่านั้น
ระหว่างเราคงไม่มีคำว่า กันและกัน
ความสัมพันธ์มิอาจเลื่อนขั้น เป็นคนสำคัญของใจ
แค่อยากบอกให้เธอรู้ไว้
เธอคงดีเกินไปสำหรับฉัน
คนไร้ค่า อย่าเสียเวลามาผูกพันธ์
ความรู้สึกแบบนั้นฉันคงไม่มีวันเข้าใจ
ใช่ว่าฉันชอบคนเลวหรือแข็งกร้าว
เพียงแค่ใจมันร้าวเกินรักษา
ปล่อยหัวใจให้ผุพังตามกาลเวลา
ปล่อยฉันไปเถอะนะ...อย่าเสียเวลาอีกเลย...
23 กรกฎาคม 2551 21:42 น.
60 up
ยังจำได้เสมอ
ถึงเธอผู้แสนดี
เพียงแต่...แค่เคยมี
เธอคนนี้ เคียงข้างใจ
ยังจำได้เสมอ
ว่าเธอดีแค่ไหน
เพียงแต่...แค่ช้าไป
รู้สึกได้...แค่เคยมี
20 กรกฎาคม 2551 22:18 น.
60 up
เคยรู้สึกบ้างไหม ว่าบางครั้งการที่เราได้ใช้เวลาอยู่กับใครบางคน
ทำให้เรารู้สึกดี รู้สึกสบายใจ รู้สึกชอบที่จะอยู่ใกล้ๆ แต่ในขณะที่เราใช้เวลาอยู่กับคนคนนั้น เรากลับรู้สึกว่า มันยังไม่ใช่ตัวจริงของกันและกัน เพราะฉะนั้น
ความสุขที่เกิดขึ้นขณะนั้นมันก็ยังไม่ใช่ความจริง
ในชีวิตหนึ่งเราผ่านพบผู้คนมากมาย บางคนที่เราได้ใช้เวลาผูกพัน ได้ใช้เวลาชิดใกล้ บางคนอาจเป็นแค่ช่วงสั้นๆแต่ก็อยู่ในความทรงจำเสมอ
ในบางครั้ง คนที่เราได้ผูกพันอาจทำให้เรารู้สึกชอบมากเป็นพิเศษ แต่เมื่อมองในความเป็นจริง เขายังไม่ใช่สำหรับเรา คำว่าไม่ใช่ ไม่ได้หมายความว่าไม่ดีพอ แต่ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมถึงไม่ใช่
ในบางครั้งคนบางคนที่เราได้พบกลับทำให้เรารู้สึกว่า เขาคือคนที่ใช่ แต่...ทุกอย่างกลับไม่ได้จบแบบลงตัว คนที่คิดว่าใช่ เขาไม่ได้คิดอย่างที่เราอยากให้เป็น บางครั้งที่คิดว่าใช่ แต่ตัวของเราเองกลับไม่ชอบ
แล้วเมื่อไหร่นะที่ความชอบกับคำว่าใช่จะอยู่ในคนคนเดียวกัน???
19 กรกฎาคม 2551 19:48 น.
60 up
เกิดจากดินกลิ่นสาบนาตราตรึงจิต
ไม่เคยคิดลืมตัวมั่วแสงสี
ดินก้อนน้อยจากบ้านมานานับปี
สู่เมืองศิวิไลซ์ไกลบ้านเรา
ป่าคอนกรีตเมืองใหญ่ใจเหน็บหนาว
ไม่อบอุ่นเหมือนบ้านเราเฝ้าคิดถึง
ใต้ผืนฟ้าเดียวกันเฝ้าคำนึง
แต่ไร้ซึ่งหมู่ดาวเจ้านำทาง
หน้าส่วนตัว
1077
