17 เมษายน 2550 14:30 น.
White roses
ขอพิงไหล่..อิงซบ..ความอบอุ่น
ขอรับรัก..อันละมุน..จะได้ไหม
ขอยืนอยู่..คู่เคียงกัน..ตลอดไป
ขอสองใจ..แนบชิด..สนิทกัน
อยากมีรัก..จริงแท้..แน่สักหน
อยากพบคน..จริงใจ..ในความฝัน
อยากมีใคร..มอบรัก..ความผูกพัน
อยากมีใคร..ร่วมสร้างฝัน..อันวิไล
มีความรัก..จริงใจ..ใช่เสแสร้ง
มีภักดิ์ดี..ไม่เปลี่ยนแปลง..แบ่งปันให้
มีความฝัน..ร่วมสร้าง..ไม่ร้างไกล
มีหัวใจเพียง..หนึ่งเดียว..เกี่ยวสัมพัน
เพียงแค่นี้..ก็สุขใจ..หาใดเท่า
เพียงมีเรา..ร่วมทาง..อันสุขสันต์
เพียงเราสอง..มีความรัก..อันนิรันดร์
เพียงแค่นั้น..สุขเหลือล้ำ..ชื่นฉ่ำทรวง.
16 เมษายน 2550 09:21 น.
White roses
ฟ้ากำหนด..หรืออย่างไร..ให้พานพบ
จึงสยบ..ด้วยวลี..ที่หวานฉ่ำ
เธอเรียงร้อย..อรรสรถ..ทุกบทคำ
ช่างสุขล้ำ..หาใดเทียบ..มาเปรียบปาน
นั่งเพ้อฝัน..รำพึง..ถึงที่รัก
สุดจะหัก..ความอาลัย..เกินไขขาน
ไม่พบเธอ..วันใด..ให้ลนลาน
คิดฟุ้งซ่าน..ห่วงหา..ทุกนาที
ใจเจียนขาด..รอนรอน..ขอวอนเถิด
อย่าเตลิด..ลับหาย..คล้ายห่างหนี
ด้วยผูกพัน..โหยหา..ทุกราตรี
ใจดวงนี้..ขอมอบไว้..ให้แด่เธอ
แหงนมองฟ้า..คราใด..ใจเหน็บหนาว
ร้อยเรื่องราว..เรียบเรียงรัก..ฝากเสนอ
ส่งอาทร..ห่วงใย..ไปหาเธอ
หวังเพียงเจอ..สบตา..ให้ตราตรึง
ณ.วันหนึ่ง..วันไหน..ในวันหน้า
ปรารถนา..หลอมดวงใจ..ให้เป็นหนึ่ง
เร่งเวลา..รอคืนวัน..อันสุดซึ้ง
รักฝังตรึง..พิสวาท..มิคลาดครา
โอ้.ฤทธิ์รัก..ช่างยิ่งใหญ่..กระไรนี่
ทุกนาที..เพ้อลำนำ..คร่ำครวญหา
อยากให้รัก..เคียงคู่..อยู่ทุกครา
ตราปชีวา..ขอมอบรัก..ภักดิ์เพียงเธอ.
13 เมษายน 2550 22:27 น.
White roses
หมู่ดารา..กระพริบพร่าง..หว่างฟ้าใส
ดุจอัญมณี..ประดับไว้..ไสวสว่าง
ราตรีนี้..ช่างสดใส..ไร้เมฆบัง
จึงกระจ่าง..ระยิบระยับ..งามจับตา
ทอดสายตา..เหม่อมองไป..ใจเพ้อพร่ำ
หวานน้ำคำ..ใครคนหนึ่ง..ซึ่งห่วงหา
ฝากหัวใจ..ดวงนี้ไว้..กับดารา
หวังไว้ว่า..ใครคนนั้น..หมายมั่นครอง
ช่างเหน็บหนาว..ร้าวฤดี..เป็นที่สุด
มิอาจหยุด..ความอาลัย..ใจหม่นหมอง
ด้วยห่างไกล..สุดปลายฟ้า..เกินใฝ่ปอง
จึงเอ่อนอง..ท่วมท้น..ล้นน้ำตา
จะมีบ้าง..หรือไม่..ในวันนั้น
ที่เธอฉัน..นั้นได้พบ..ประสบหน้า
ได้พบเห็น..จดจ้อง..มองแววตา
สื่อภาษา..ของหัวใจ..ให้กันฟัง
หรือเพียงรอ..วันเวลา..อันว่างเปล่า
เมื่อสองเรา..ต่างแห่งหน..คนละฝั่ง
ความมุ่งหมาย..จึงสะดุด..เกินหยุดยั้ง
สิ่งคาดหวัง..ช่างลางเลือน..เหมือนสายลม
เมื่อมีรัก..แล้วทำไม..ใยต้องทุกข์
เศร้าเร้ารุก..ในหัวใจ..ให้ขื่นขม
ความเงียบเหงา..มาบรรเลง..เพลงโศกตรม
ร้าวอารมณ์..ในวิญญา..หาใดปาน
อุปสรรค..ช่างมากมาย..ในภายหน้า
โชคชะตา..เป็นอย่างไร..ใจเริ่มหวั่น
แม้ดวงจิต..เฝ้ารำพึง..คิดถึงกัน
แต่กายนั้น..แสนเหว่ว้า..ห่วงหาเธอ.
11 เมษายน 2550 19:07 น.
White roses
อันความรัก..ความปรารถนา..แห่งชีวิต
ฟ้าท่านได้..ลิขิต..ขีดเส้นไว้
ให้เราเดิน..ก้าวข้าม..นิยามไป
แล้วแต่ใคร..จะประสบ..พบร้ายดี
ชีวิตน้อง..หมองหม่น..ทนเปลี่ยวเหงา
มีแต่ความ..ว่างเปล่า..เศร้าโศกศรี
ดั่งตกหลุม..ท่ามกลาง..อเวจี
สุดเหลือที่..จักเอ่ยคำ..พร่ำวาจา
ทั้งพ่อแม่..ปู่ย่า..และตายาย
ท่านจากไป..สู่สรวง..บนห้วงฟ้า
เหลือเพียงน้อง..ผู้เดียว..เปลี่ยวเอกา
เหลียวมองหา..ผู้ใด..ล้วนไม่มี
ซ้ำยังถูก..รักลวง..ด้วยบ่วงเล่ห์
ทั้งทุ่มเท..ทุกอย่าง..ไม่ห่างหนี
มอบหัวใจ..มอบทุกสิ่ง..ที่หญิงมี
กลับถูกตี..ราคา..ค่าไม่พอ
จึงซมซาน..หักเห..ด้วยเล่ห์รัก
มากมายนัก..ทุกข์รุมเร้า..ที่เขาก่อ
เพราะใจชาย..หลายใจ..ไม่เคยพอ
หญิงต้องคลอ..น้ำตา..ทุกคราคืน
ซุกหน้าลง..กับหมอน..นอนร้องไห้
รักสลาย..จากไป..ใจฝืดฝืน
ขังตัวเอง..สะอื้นร่ำ..ทุกค่ำคืน
หมอนเปียกชื้น..โชกฉ่ำ..ด้วยน้ำตา
แหงนมองฟ้า..คราใด..ให้สะท้อน
คุกเข่าวอน..ขอพรชัย..ให้หาญกล้า
ให้พ้นจาก..ทุกข์โศกเศร้า..ทรมา
ก้าวข้ามมา..ผ่านนิยาม..ความทุกข์ทน
เจ็บเหลือเกิน..เจ็บนัก..ยามพลัดพราก
หลายเรื่องหลาก..มาประดัง..ดั่งห่าฝน
โถมเข้ามา..ย้ำหัวใจ..สุดทานทน
ฟ้าเบื้องบน..โปรดลูกด้วย..ช่วยเมตตา
อยากพบพาน..ความสุขใส..ในโลกกว้าง
ใครคนหนึ่ง..เดินร่วมทาง..ไปข้างหน้า
รักห่วงใย..คอยดูแล..ซับน้ำตา
ก่อนวิญญา..ดับสลาย..กายฝังดิน..
8 เมษายน 2550 13:48 น.
White roses
เมื่อไหร่ฟ้า..บรรเจิด..เปิดทางให้
สองหัวใจ..ได้เคียงอยู่..เป็นคู่ขวัญ
แหงนมองฟ้า..คราใด..ชะงักงัน
ทั้งเมฆหมอก..มาขวางกั้น..จนมืดมน
ใจที่เจ็บ..ยังคงเจ็บ..ยังเหน็บหนาว
ต่อเรื่องราว..อันโหดร้าย..จนใจหม่น
ทุกคืนวัน..ทรหด..จำอดทน
ช้ำเสียจน..หม่นหมอง..นองน้ำตา
แสนหวั่นไหว..จำใจฝืน..ยืนอีกครั้ง
สิ่งมุ่งหวัง..คล้ายลางเลือน..ไปต่อหน้า
จึงพ่ายแพ้..ต่อชีวิต..จิตโรยรา
กาลเวลา..มิอาจลบ..ประสบการณ์
อยากมีใคร..สักคนหนึ่ง..ซึ่งเห็นค่า
เช็ดน้ำตา..แห่งฝันร้าย..ประหัดประหาร
เข้าใจกัน..ดูแลกัน..นานแสนนาน
คอยสมาน..แผลหัวใจ..ให้เลือนลาง
ได้แต่รอ..อยู่อย่างนั้น..ฝันและเพ้อ
เมื่อไหร่เจอ..ใครคนนั้น..หันมาบ้าง
มอบความรัก..ความห่วงใย..ไม่จืดจาง
ลบอ้างว้าง..เดียวดาย..หายโศกตรม
จะขอเป็น..ทาสชีวิต..ไม่คิดหนี
แด่เธอซื่ง..เอื้ออารีย์..อย่างสาสม
เป็นทาสรัก..ตลอดไป..หมายชื่นชม
ตราปสิ้นลม..เฮือกสุดท้าย..หยุดหายใจ...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1853
