12 มิถุนายน 2550 01:09 น.
White roses
หยาดฝนโปรย..ลงมา..คราฟ้าฉ่ำ
ยินน้ำคำ..ของพี่..นี้ร่ำไห้
จึงหนาวเหน็บ..เจ็บปวด..รวดร้าวใจ
อยากชิดใกล้..ปลอบขวัญ..ทุกวันวาน
เสียงฟ้าครวญ..สะอื้นร่ำ..ช้ำดวงจิต
ราวชีวิต..แทบจะแยก..แตกสลาย
ความคิดถึง..ตรึงกมล..จนเดียวดาย
เธออยู่ไกล..เกินไขว่คว้า..มาแนบครอง
เสียงฟ้าครวญ..หวนไห้..ใจแทบขาด
แต่มิอาจ..มีสิทธิ์..คิดร่ำร้อง
สองข้างตา..หยดน้ำใส..ไหลเอ่อนอง
รักเราต้อง..สะดุด..หยุดกลางคัน
ค่ำคืนนี้..เหงาสุดทน..จนหม่นหมอง
ฟ้าคะนอง..กัมปนาท..ยิ่งหวาดหวั่น
ฝนโปรยปราย..ปนน้ำตา..แสนจาบัลย์
เพ้อรำพัน..โดดเดี่ยว..อยู่เดียวดาย
ฟ้าลิขิต..สองดวงใจ..ให้พานพบ
ได้ประสบ..ถึงความรัก..อันยิ่งใหญ่
รักเปี่ยมล้น..ผูกสมัคร..จากสองใจ
มอบความหมาย..ซึ้งคุณค่า..ว่ารักกัน
แต่นิจจา..กลชะตา..พาใจหวาด
เธอมิอาจ..ตัดสินใจ..จึงไหวหวั่น
อุปสรรค..หนักกมล..สุดทนทาน
เธอเท่านั้น..รู้แก่ใจ..ใช่ไหมเธอ
ได้แต่รอ..ฟ้าหลังฝน..อย่างหม่นหมอง
น้ำตานอง..ไหลท่วมท้น..จนล้นเอ่อ
รักเลือนลาง..ใกล้สลาย..ใจละเมอ
มีเพียงเธอ..ต้องคลี่คลาย..ให้จงดี
จะรอเธอ..ทุกนาที..นะที่รัก
ขอฟูมฟัก..มอบรักให้..ไม่หน่ายหนี
รอแสงทอง..ของตะวัน..ส่องฤดี
รอวันที่..ปัญหาคลาย..หายกังวล...
8 มิถุนายน 2550 15:10 น.
White roses
สุนทรภู่ครูกลอนสอนโวหาร
ยี่สิบหก"มิถุนาจันทร์"เริ่มชันษา
ปีสองสามสองเก้าเข้าตำรา
ท่านอำลาละโลกไปไม่กลับมา
สองร้อยปีล่วงเวลามานานเนิ่น
ยังสรรเสริญบทกวีอันมีค่า
ทั้งกานท์กลอนนิราศดื่นดาษตา
อีกเสภาครบรสบทกวี
ท่านนั้นเป็นกวีสี่กษัตริย์
สมัยรัตนโกสินทร์รุ่งเรืองศรี
จากวันนั้นถึงวันนี้สองร้อยปี
ละครมีทุกบทถ้อยร้อยเรื่องจริง
ชีวิตท่านนั้นอยู่คู่ธรรมะ
เห็นสัจจะจริงแท้แน่ทุกสิ่ง
คติชีวิตกานท์กลอน"สอนเรื่องจริง"
ลูกผู้หญิง"ชื่อกุหลาบ"ขอกราบกราน..
"ขอให้ดวงวิญญาณของท่านจงมีแต่ความสงบสุข ตลอดกาล..."
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1615
