28 มกราคม 2552 19:30 น.
banmoh
จำได้แค่สองบาทสุดท้ายที่ว่า
เฉกพกฤกษ์ดกนกหวัง เวียนสู่ เสมอนา
ปางหมดผลนกพร้อม พรากสิ้นบินหนี
แล้วสองบาทแรก จำไม่ได้ นึกไม่ออกจริงๆ
จึงของความช่วยเหลือมายังท่านมิตรรักนักกลอนทั้งหลาย
โปรดเมตตาด้วยครับ นึกมาแต่เช้า จนหนักสมองไปหมดแล้ว
ยังนึกไม่ออก
1 กุมภาพันธ์ 2551 22:24 น.
banmoh
แม้วันเดือนเคลื่อนไปไม่หวนกลับ
นั่นไม่นับรวมใจที่ใฝ่ถึง
เหมือนจะลาห่างไกลไม่คะนึง
เหมือนโกรธขึ้งเคืองแค้นแสนชิงชัง
แต่ใจจริงห่วงหาอาลัยมาก
ถึงนักกลอนหลายหลากจากหนหลัง
เคยต่อกลอนกันยุ่งแสนนุงนัง
หยอกเย้าบ้างหัวเราะร่าอารมณ์ดี
เดือนนี้เดือนกุมภาเข้ามาแล้ว
ทุกข์จงแคล้วคลาดไป..ภัยหน่ายหนี
จงสมหวังสมรักสมฤดี
วาเลนไทน์ปีนี้โชคดีเทอญ.....สาธุ
8 ธันวาคม 2550 18:19 น.
banmoh
แสนเสียดายคนดีที่ลาจาก
ต้องพลัดพรากจากกันด้วยหวั่นไหว
กับคนที่กวนเว็บน่าเจ็บใจ
มาทำให้เพื่อนนักกลอนต้องร้อนรน
หรือเขามีเบื้องหลังอันฝังจิต
เขาจึงคิดทำลายให้สับสน
ใช้เล่ห์เหลี่ยมหาอุบายทำลายคน
เพื่อให้ตนสะใจให้ประนาม
มีความรู้น่าจะใช้ได้ประโยชน์
ช่วยมาโปรดคนทั่วไปให้ได้ถาม
ช่วยกันปั้นสรรแต่งแปลงให้งาม
ให้คนถามถึงความดีที่ติดตัว
อย่าทะนงว่าความรู้อยู่สูงนั่น
คนที่รู้กว่าท่านมีอยู่ทั่ว
แต่ว่าเขาเหล่านั้นหมั่นเจียมตัว
ไม่เมามัวอวดอ้างทางลืมตน
นานๆเข้ามา เพราะเวลาไม่ค่อยมี มาพบสิ่งที่ไม่ค่อยดี
ก็เตือนกันให้ได้สติ
ต้องการให้บ้านกลอนอยู่กันอย่างพ่ๆน้องๆ ที่เตือนกันได้
ด้วยใจที่บริสุทธิ์
คิดถึงทุกคนครับ
16 พฤศจิกายน 2550 10:12 น.
banmoh
เว็บกลอนไทยใครกันหรือคือเจ้าของ
วางครรลองใจกว้างอย่างสร้างสรร
เป็นที่สร้างฟูมฟักนักประพันธ์
ทั้งใหม่เก่าเข้ากันด้วยบทกลอน
บางคนไม่เข้าใจในการแต่ง
ก็ช่วยแปลงร่วมด้วยช่วยกันสอน
ไม่กี่วันท่านคนนั้นก็เก่งกลอน
เข้ามาอ้อนออเซาะเหมาะคารม
ครูอาจารย์หลายท่านร่วมสรรสร้าง
แบ่งความรู้หลายทางอย่างเหมาะสม
แบ่งน้ำจิตปันน้ำใจให้ชื่นชม
น่านิยมในน้ำใจให้แก่กัน
เจ้าของเว็บเป็นใครใคร่รู้นะ
เหมือนปิดทองหลังพระเจียวนะท่าน
อยากขอบคุณกราบงามงามสักสามวัน
ขอให้ท่านจงมีสุขทุกชาติเอย....
(นิยมชมชื่นด้วยจริงใจ)
14 พฤศจิกายน 2550 23:42 น.
banmoh
เราหัวเราะทั้งโลกก้อหัวร่อให้
มองทางไหนใครใครก้อหัวร่อร่า
มองทางไหนใจสุขทุกเวลา
น่าอิจฉาความสุขทั่วทุกคน
เราร้องไห้ขื่นขมระทมจิต
ทั่วทุกทิศมองทางไหนเขาไม่สน
เราร้องไห้ร้องไปในกมล
ไม่มีคนร้องด้วยช่วยประโลม
คนไม่เคยร้องไห้ย่อมไม่รู้
แสนอดสูดวงใจให้ขื่นขม
โลกทั้งโลกสลบไปไร้ชื่นชม
แต่เราตรมเพียงดายเดียวเปลี่ยวอุรา
หน้าส่วนตัว
1391
