ไผ่ลู่ลม ร้อยเรียง สำเนียงอ้อน สื่ออักษร อารมณ์ ผสมศิลป์ จากไพรพง บรรจง ถึงบุรินทร์ ฟ้าสีนิล จารจด บทกวี รังสิมันต์ เลื่อนหลบ สงบแสง ดาราแจ้ง ดื่นดาษ ประกาศศรี วาโยผ่าน พร่างพรม ห่มฤดี ณ ราตรี คิดถึง ซึ่งคนไกล ร้อยกำมือ เม็ดทราย มากมายนัก น้อยกว่ารัก จากดิน ได้ยินไหม ล้านดวงดาว ไม่เท่า ความห่วงใย ของหนึ่งใจ ที่ให้ นิรมล ระหว่างทาง พร่างพราย ประกายฝัน ใต้เงาจันทร์ เยื่อใจ อย่าคลายหม่น ฤดูผ่าน นานไป ให้อดทน คงได้วน มากอด ยอดหทัย ร่ายรำพันธ์ กลั่นฝาก จากห้วงจิต เผยความคิด กลอนกานท์ นำขานไข อยู่ขุนเขา เขตเขื่อง ส่งเมืองใหญ่ ใช่ร่ำไร หมายปอง กรองแก้วตา ปากกาหยด หมดหมึก เกินนึกเขียน คอยแวะเวียน ใจริน ถวิลหา จะหลับตื่น ซึมทราบ คราบน้ำตา มารุตพา รับรู้ สู่คนไกล ไผ่ลู่ลม
หัวใจไม่ยั้งฝังในหัว สุดขั้วมอบรักภักดิ์ที่สุด คุดงอท่อตันพลันรักคุด พลีหลุดสุดถนอมต้องยอมพลี บางใครก้าวมาเราหน้าบาง หนีห่างรีบหลบจบด้วยหนี ทีเขาเราเร้นเป็นถ้อยที ทุกข์เศร้าเหงาลี้เพราะมีทุกข์ ช้ำนักรักขมตรมเจ็บช้ำ สุขปองร้องร่ำเคยนำสุข ยุคเปลี่ยนเวียนวนคนละยุค เพลินเพลิดเกิดทุกข์เพราะสุขเพลิน กล่าวลาอาวรณ์มาอ้อนกล่าว เขินหนักรักร้าวก้าวขัดเขิน เดินห่างร้างเร้นเส้นทางเดิน ใจเจ็บเหน็บเกินจะห้ามใจ พรใดประเสริฐเลิศคำพร ให้ย้อนประสบครบพรให้ ใครหวังดั่งเป็นเช่นบางใคร เคียงใกล้สุขสันติ์สวรรค์เคียง..
ไม่อยากเห็นเธอเศร้าอยู่อย่างนี้ ไม่อยากเห็นเธอคนดีต้องหวั่นไหว ไม่อยากเลยที่เห็นเธอทนทุกข์ใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อช่วยเธอ ฉันได้แต่มองเธอจากตรงนี้ ฉันคงมีแต่ห่วงใยเธอเสมอ ฉันคงทำได้เพียงปลอบโยนเธอ ขอให้เธอได้พบเจอแต่สิ่งดี ไม่เคยหวังหรือตั้งใจให้เธอเศร้า ฉันยอมรับความโง่เขลาไม่ถอยหนี ไม่ควรเลยที่พูดเรื่องไม่ค่อยดี จนทำให้เธอนี้ไม่สบายใจ ฉันจะทำอย่างไรในวันนี้ เพื่อให้เธอคนดีนั้นสดใส นอกจากคอยปลอบโยนเธอด้วยหัวใจ ฉันยังทำอะไรได้ไหมเธอ เป็นเพราะฉันที่รื้อฟื้นเรื่องวันวาน ซึ่งฉันนั้นกล่าวขานไปอย่างพลั้งเผลอ ไม่รู้ว่าจะสร้างทุกข์ให้กับเธอ อยากเสนอคำขอโทษโปรดอภัย เลยอยากบอกเธอเรื่องเดิมเรื่องเก่าเก่า ว่าฉันยังอยู่เป็นเงาไม่ไปไหน ไม่ว่าเธอนั้นมีสุขหรือทุกข์ใด ฉันยังอยู่ที่นี่ไงข้างใจเธอ แค่มองหันกลับมาเรียกหาบ้าง ยามอ้างว้างไม่เหลือใครใคร่เสนอ ว่ายังมีฉันที่คอยคิดถึงเธอ ห่วงเสมอเรื่องพี่ชายที่แสนดี อยากให้ช่วยในสิ่งใดแค่เอ่ยมา จะสรรหาจัดไปให้ไม่หน่ายหนี บอกได้เลยจะรีบทำในทันที สิ่งดีดีพร้อมมอบให้ทุกเวลา เห็นเธอยุ่งอยู่กับงานพาลเป็นห่วง อยากทักท้วงให้เธอพักบ้างเถิดหนา เพียงอยากขอให้เธอดูแลกายา พักสายตานิทราบ้างเพื่อคืนแรง เรื่องเก่าเก่าเฝ้าคิดไปก็เท่านั้น มีแต่บั่นทอนจิตใจให้หน่ายแหนง ฉันจะเป็นกำลังเมื่อเธออ่อนแรง ให้เธอเข้มแข็งขึ้นใหม่ได้ทุกยาม ไม่วาดหวังคิดเป็นอื่นเกินกว่าเดิม ไม่ฮึกเหิ
เสียงสายฝนหล่นฟ้าพาใจอุ่น หอมละมุนกรุ่นไอเย็นกระเซ็นไหว แอบหนาวเหน็บเก็บกลิ่นฝนระคนไอ แม้นหนาวเย็นกายเพียงใดใจชื่นทรวง ฝากสายลมห่มใจบางใครจร ฝากสายฝนระคนวอนอ้อนแดนสรวง ฝากสายน้ำไหลเฉื่อยฉิวริบริ่วรวง ขออย่าลวงอย่ารับไปแล้วหายเลย สายฝนพรำวอนขอนำจากใจนี้ ฝากคนดีที่อยู่ไกลได้ไหมเอ๋ย สายลมพัดดึกสงัดอย่าปัดดั่งเคย ความคิดถึงคนึงเอ่ยนิ่งเฉยไย แม้นสายลมห่มหอบมอบแล้วหนัก วอนสายลมนำห่มรักแอบพักไว้ คลายเหนื่อยหนักพักแล้วเร่งเร็วไว นำคิดถึงและห่วงใยบางใครจร
กับทุกสิ่งที่ฉันทำลงไป... เนิ่นนานแค่ไหนที่ทำให้เธอ อยากรับรู้เรื่องราวของเธอเสมอ คอยแคร์ความรู้สึกของเธอมากกว่าใคร กับข้อความห่วงใย ในจดหมายสั้นสั้น กับของขวัญชิ้นเล็กเล็กในวันปีใหม่ กับการ์ดที่ทำให้ ตอนวาเลนไทน์ และคอยเป็นห่วงเป็นใย เสมอมา เธอไม่เคยรู้บ้างหรือ...ว่าคืออะไร ว่าคือความนัยจากหัวใจที่ส่งมาหา ทุกความรู้สึกที่แสดงออกทั้งหมดในแววตา เธอถามฉันว่า...มันคืออะไร หากจะถามว่าฉันคิดถึงเธอหรือเปล่า เวลาไม่เจอกัน ฉันรู้สึกเหงาบ้างใหม หากจะถาม...ว่าใช่ความรักหรือเปล่า..ที่ฉันทำไป เอียงหูมาสิคนดีจะบอกให้...ได้ยินมั๊ย..ว่า..เออ!
ยังคงรักเธอเสมอ แม้ไม่อาจพบเจอ..อยู่ใกล้ เธอยังคงเป็นหนึ่งในดวงใจ เธอคือใครคนนั้นที่ฉันรอ เธอจะรับรู้บ้างได้ไหม ว่ามีใครที่รักเธออยู่ตรงนี้ ใครที่คอยเธอมารับความรู้สึกดีดี ที่มีให้เธอเสมอมา.. แค่อยากให้เธอรับไว้ ไม่รักไม่เป็นไร ฉันไม่ว่า แค่ขอให้รู้ว่ามีคนห่วงใยตลอดมา คนคนนั้นคือคนไร้ค่าที่รักเธอ
ณ ซอกตึกแห่งนี้มีที่ว่าง สำหรับวางหัวใจอันไร้ค่า คนมอซอรอเศษความเมตตา นั่งก้มหน้าคอตกอกขอทาน ความเจ็บปวดรวดร้าวคราวแรกรัก สะท้อนทรวงฮักฮักคอยหักหาญ ดวงฤทัยรักแรกเหลวแหลกลาญ จนพิการเช่นนี้ฤดีตรม จึงกลายเป็นยาจกที่อกหัก ขอเศษรักคนอื่นอย่างขื่นขม พิการใจไร้หญิงอิงแอบชม นั่งซานซมหน้าด้านขอทานรัก ไม่เกินวันพรุ่งนี้หรอกชีวิต คงปลดปลิดลงด้วยใจป่วยหนัก ดุจไร้ญาติขาดหญิงไว้พิงพัก โถ...ใครจักต่อชีพจงรีบไว โปรดให้ทานรักล้นแด่คนยาก ผู้ฝันฝากใฝ่รักเจียนตักษัย มิเคยเกี่ยงเลี่ยงเว้นว่าเป็นใคร ขอเพียงใจมีรักจักสมปอง มัวชักช้าร่ำไรอาจใจร้าว หากได้ข่าวยาจกอกกลัดหนอง สิ้นชีวาตม์ขาดคนมาสนมอง เมื่อนั้นน้องอาจช้ำนอนคร่ำครวญ (ธันวาคม ๒๕๒๘)
เครดิตภาพจาก : http://greenmindbook.com ภพชาตินี้คงเคียงแต่เพียงฝัน แอบผูกพันข้างเดียวทนเปลี่ยวเหงา เขามองผ่านเลยไปไม่เห็นเงา ทุกข์ทนเศร้า...เจ็บปวดร้าวรวดใจ... มีสิทธิ์เพียงวาดภาพจนตราบสิ้น เฝ้าถวิล...หนึ่งนั้นข่มหวั่นไหว ขอได้มองห่วงหวงและห่วงใย อยู่ไกลไกลตรงนี้ที่โค้งฟ้า... คอยหวังดีมอบให้ด้วยใจภักดิ์ ด้วยประจักษ์สองเราเกินเข้าหา อยู่ห่างเกินฟ้าปลายไกลสายตา หวังเพียงว่าแอบฝันถึงวันเคียง... ปรารถนาดีแด่พี่...ตรงที่เก่า จักคอยเฝ้าห่วงใยอย่างไร้เสียง ในปางพ์นี้บุญน้อยเกินร้อยเรียง อยู่ร่วมเตียงเคียงเขนยลงเอยกัน...อิอิ
เธอทำให้คนอย่างฉันนั้นมีค่า ใช้เวลาเพาะบ่มข่มนิสัย จากขี้อ้อนงอนเก่งไม่เกรงใคร กลับเปลี่ยนไปทันทีที่มีเธอ ขอบคุณนะคนดีที่รักฉัน ขอบคุณนะทุกวันสม่ำเสมอ ขอบคุณนะวันนี้ที่มีเธอ ขอบคุณนะที่ได้เจอคนดีดี เธอคือคนที่ฉันรอมาตลอด ขออ้อมกอดเล็กเล็กของฉันนี้ แทนรู้สึกขอบคุณแทนความดี แทนสิ่งที่คุณให้ไม่ร้างลา ต่อไปนี้ขอทำทุกทุกอย่าง เพื่อคุณบ้างได้ไหมคงไม่ว่า จะขอทำด้วยรักและศรัทธา ด้วยสายตาห่วงใยไม่ทิ้งกัน
๐ ยินเพรงกาล..หวานล้ำ..ในคำพจน์ เพียงมธุรส..ปลอบใจ..ที่ไหวอ่อน ปลอบขวัญห้วง-อุรา-คราร้าวรอน และลดทอน..ความเศร้า..ให้เบาบาง ๐ ความรวดร้าว..คราวจาก..ก็พรากสิ้น รอยถวิล..ตรึงอยู่..มิรู้สร่าง ที่ลำบาก..ยากเข็ญ..พอเห็นทาง ประกายแห่ง..แสงสว่าง..นำทางเดิน ๐ จากที่เคย..ท้อแท้..กลับแน่แน่ว เสียงกระซิบ..วิบแว่ว..เพียงแผ่วเผิน ก็เพียงพอ..ชักนำ..ให้ดำเนิน แม้เผชิญ..พลัดพราก..วิบากกรรม ๐ หากบุญญา..พารัก..สลักให้ สมดั่งใจ..ใฝ่เฝ้า..ในเช้าค่ำ ความรวดร้าว..คราวเจ็บ..เคยเก็บ-จำ ที่ครอบงำ..กลางมาน..ก็รานไป ๐ หมายนวลเรียง..เคียงขวัญ..ประหวั่นจิต ด้วยรู้แจ้ง..แห่งฤทธิ์..พิสมัย ยามรักจาก..พรากพลัด..ยากตัดใจ ต้องคร่ำครวญ..หวลไห้..อาลัยนุช ๐ เพราะเพรงกาล..ขานสู่..จึงรู้ว่า ปรารถนา..ในจินต์..มิสิ้นสุด ยังหมายปอง..สองมือ..ยังยื้อยุด หมายรั้งฉุด..รักไว้..มิให้กลาย ๐ คำกรองมอบ..ปลอบขวัญ..ในวันนี้ ทุกทุกถ้อย..ร้อยวลี..มีความหมาย ปลุกปลอบห้วง..ดวงฤดี..ของพี่ชาย ผ่อนความเศร้า.เหงากาย.ให้คลายลง (อักษรารำพัน) ๐ หากเป็นเพราะเพรงกรรมชักนำให้ สองดวงใจเวียนวัฏฏ์..กายพลัดหลง หวังสายใยหวานล้ำผูกจำนง ให้รักคงมั่นอยู่อย่ารู้คลาย ๐ แม้เนิ่นนานเพียงไหนขอใจชิด ทุกขณะแห่งจิตนิมิตหมาย ขอมีน้องแนบในห้วงใจชาย ผูกเป็นสายใยฝันสู่วันครอง ๐ สุดแผ่นหล้าฟ้าห่างอยู่ต่างถิ่น ฝากถวิลผ่อนปรนความหม่นหมอง ปัดเป่าความเงียบงัน..สู่ครรลอง ที่
ห้าเจ้าจอมรวมกันเมื่อวันก่อน คิดเขียนกลอนเรื่องใดอะไรหนอ งั้นเอางานด้านที่ฝีมือพอ เรื่องถักทอฉันนั้นชำนาญการ จับไหมพรมเข็มควักถักเส้นไหม โยงสายใยสัมพันธ์มั่นประสาน ประดิดประดอยด้วยมือสื่อผลงาน แทนถ้อยขานผ่านใจไปถึงเธอ ร้อยห่วงโซ่แทนห่วงใยไปทุกช่วง ทุกทุกห่วงแทนจิตคิดถึงเสมอ ปรารถนาดีหมายประสบให้พบเจอ หวังปรนเปรอความสุขทุกช่วงวัน เกิดผลงานแทนใจให้มิ่งมิตร ที่สนิทชิดใกล้ดวงใจฉัน ตุ๊กตาเจ้าสาวพริ้งพราวพรรณ ความหมายนั่นให้เธอเจอคู่ดี ส่วนทิชชูแทนใจนัยภาษา หากน้ำตาเธอท้นจนล้นปรี พร้อมจะซับน้ำตาทุกนาที เพื่อนคนนี้..เคียงข้างมิร้างลา.. ใครได้รับของขวัญนั้นพิเศษ จำนงเจตน์หมายมาดปรารถนา แทนไมตรีมิตรภาพที่ทาบทา เสมือนว่าได้ใจไปทั้งดวง อิอิ
หากเธอคิดฉันไกลปันใจห่าง ฉันรักเธอเสียอย่างอย่าสงสัย เถิดที่รักโปรดอย่าหมองเศร้าไป จะห่างเธออย่างไรให้ไกลกัน หากเธอนั้นชี้นกฉันว่านก อย่าตระหนกรักแน่มิแปรผัน หากเหน็บหนาวหัวใจอย่างไรกัน จะมีฉันเคียงข้างไม่ห่างไกล บนหนทางหวังไว้ดั่งใจฝัน จงเชื่อมั่นหนักแน่นอย่าหวั่นไหว หากเธอล้มพลาดพลั้งในครั้งใด กลับมาหาฉันได้ในทันที หรือพลัดหลงเผลอไผลในบางครา ฉันจะออกตามหาเธอทุกที่ หากชอกช้ำปวดร้าวล้นฤดี ฉันจะอยู่ตรงนี้ซับน้ำตา ไม่มีหรอกวันใดปันใจห่าง รู้เสียบ้างฉันรักเธอยิ่งกว่า จะโอบกอดเธอไว้ทุกเวลา คอยห่วงใยห่วงหาทุกคราไป
You can win life by all means if you.... "Simply avoid two things in your life Comparing with others & Expecting from other" You can win ได้ยินแล้ว ต้องทำได้ กำลังใจ เพิ่มขึ้น หายขื่นขม ยังมีคน ห่วงใย คลายระทม ความรื่นรมย์ กลับสู่ ประตูใจ Compare life กับใคร ในโลกนี้ จะรู้ว่า ชีวี ยังสดใส หลายล้านคน บนโลก โศกฤทัย จงรู้ไว้ ว่าเรานี้ ช่างดีจริง Don't expect ผู้อื่น ตามใจตัว อย่าเกรงกลัว มากมาย ในทุกสิ่ง ต่างคนต่าง แสวงหา ที่พักพิง โลกความจริง อย่าคาดหวัง ยังผู้ใด Sms จากคนดี พี่คนหนึ่ง อยู่ไกลถึง อินเดีย เฮียส่งให้ หวังให้น้อง คลายเหงา และเศร้าใจ คงห่วงใย หนูหิ่ง ฯ ด้วยเอ็นดู ^__^
คงได้ยินเรื่องราวเธอที่รัก ยังชื่นสุขทุกข์หนักรับรู้เสมอ กับรักใหม่ไม่นานที่พบพบเจอ เฝ้ายินดีกับเธอทุกคืนวัน เมื่อได้พานได้พบคนที่ใช่ เขาที่มอบสิ่งใดได้ดั่งฝัน ชายคนนี้มีเพียงรักให้กัน เพราะรักนั้นใช่ทุกสิ่งฉันเข้าใจ ที่รัก อย่าคิดหนักเรื่องเราดีกว่าไหม พบเจอกันทักทายบ้างเป็นไร สองเรานั้นห่างไกลเพียงสัมพันธ์ ส่วนตัวฉันตอนนี้ดีเหมือนเดิม อาจมีเพิ่มความเหงาเข้าข่มขวัญ กว่าผ่านพ้นคืนว้างอย่างบางวัน ดุจดังฉันดั่งดาวหนาวค่ำคืน ขอยอมรับตามตรงว่าคิดถึง ความคำนึงมีให้ไม่อาจฝืน มอบยิ้มให้แต่ใจน้ำตารื้น บ่อน้ำตาตันตื้นแต้มทรวงใน เพราะเธอคือคนที่ใช่สำหรับฉัน เพราะเธอคือคนปลอบขวัญวันอ่อนไหว เพราะเธอคือความคิดถึงยามห่างไกล เพราะเธอคือความห่วงใยในทุกยาม แล้วคำเธอที่บอกล้วนเป็นจริง รักไม่ใช่ทุกสิ่งที่ไถ่ถาม ไม่ใช่เธอ ไม่ใช่ฉัน ทุกผู้นาม รักไม่ใช่ทุกความนามารมณ์ รักของฉัน ของเธอ ไม่เหมือนกัน เราต่างคนต่างปั้นตามใจสม สร้างสรรค์รักสวยงามแล้วชื่นชม แต่งเติมตามความนิยมในยามนั้น จนถึงวันที่เธอจากฉันไป น้ำตานองร้องไห้หัวใจสั่น ด้วยยอมรับและเข้าใจไม่โกรธกัน รักไม่ใช่ เธอ-ฉัน ไม่ยั่งยืน ยังรับรู้เรื่องราวข่าวของเธอ สุขและทุกข์ที่เจอปลุกเราตื่น รักไม่ใช่ความฝันยามค่ำคืน รักอาจเป็นเพียงฟืนช่วยเติมใจ
เหมันต์หวนครวญหาคนน่ารัก ได้รู้จักแล้วจากเพียงฝากฝัน ลมหนาวโหมโถมมายิ่งจาบัลย์ ความโศกศัลย์ระคนปนหนาวใจ เก็บเอาความอาภัพไว้คับอก ถึงเข็นครกขึ้นเขาเรายังไหว สุดยากเย็นเข็นรักหนักทรวงใน เข็นเท่าไหร่ไม่พ้นวังวนลวง เสียดายความรู้สึกที่นึกรัก เสียดายที่สมัครปักใจหวง สงสารความจริงแท้ในแดดวง ที่เซ่นสรวงให้แด่ความแปรปรวน พบกับความผิดหวังครั้งที่ร้อย คิดแล้วน้อยใจช้ำสุดกำสรวล เหมันตกาลผ่านผันยิ่งรัญจวน ได้แต่ครวญเพลงเศร้าเคล้าสายลม นี่ก็อีกราตรีที่หนาวเหน็บ ทนปวดเจ็บอีกคราให้สาสม เป็นทาสรักปักจิตคิดระทม ร้าวระบมไร้คู่อดสูใจ เหมันต์หวนครวญหาสุดว้าวุ่น ได้พบคุณเพียงฝันยิ่งหวั่นไหว หนาวลมโชยโหยหาห่วงอาลัย ป่านนี้ใครเค้าหนอเคลียคลอคุณ (เหมันตฤดู ๒๕๓๕)
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
