ความรัก...ความสมหวัง...ความเสียใจ ทุกอย่างเป็นสิ่งคู่กัน รัก...สมหวัง ก็ทำให้มีความสุข รัก...ผิดหวัง ก็ทำให้เสียใจและมีความทุกข์ สำหรับฉัน... ถ้าต้องผิดหวังกับความรัก แม้มันจะเจ็บปวด แต่..ฉันก็จะพยายามคิดว่า เพราะเราไม่ดีเอง ที่ไม่สามารถดูแล เอาใจใส่ เค้าให้ดีกว่านี้ ผลสุดท้าย.ความรักก็เลยจบลง แต่ มันก็คงยากที่จะลืมนะ... เพราะเป็นรักแรกของฉัน ที่ฉันทุ่มเทมาก แม้ว่าอาจไม่ได้แสดงออกก็ตาม ตอนนี้..สิ่งที่ทำได้คือ.. ดูแลและรักตัวเองให้มากขึ้น.. ให้กำลังใจตัวเองและทำใจให้เข้มแข็งขึ้น..เท่านั้น สำหรับเค้า... ไม่ว่าเหตุผลของการจากลาจะมาจากสาเหตุใดก็ตาม ฉันก็ขอให้เค้าโชคดี มีความสุขกับรักครั้งใหม่ ..ขอให้คนนั้นรักเค้าเท่าที่ฉันรัก ..ขอให้คนนั้นเอาใจ ใส่ใจ และดูแลเธอให้มากกว่าฉัน ..ฉัน ขอไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบบ้างบางครั้ง ..ฉัน ขอคิดถึงเธอด้วยความห่วงใย แค่นี้ก็คงไม่มากเกินไปนะ สำหรับคนที่ชื่อว่า "แฟนเก่า" ความรักของฉัน คือการให้อภัย และ ต้องการให้คนที่เรารักมีความสุข แค่นี้..ก็พอใจแล้ว
ณ ซอกตึกแห่งนี้มีที่ว่าง สำหรับวางหัวใจอันไร้ค่า คนมอซอรอเศษความเมตตา นั่งก้มหน้าคอตกอกขอทาน ความเจ็บปวดรวดร้าวคราวแรกรัก สะท้อนทรวงฮักฮักคอยหักหาญ ดวงฤทัยรักแรกเหลวแหลกลาญ จนพิการเช่นนี้ฤดีตรม จึงกลายเป็นยาจกที่อกหัก ขอเศษรักคนอื่นอย่างขื่นขม พิการใจไร้หญิงอิงแอบชม นั่งซานซมหน้าด้านขอทานรัก ไม่เกินวันพรุ่งนี้หรอกชีวิต คงปลดปลิดลงด้วยใจป่วยหนัก ดุจไร้ญาติขาดหญิงไว้พิงพัก โถ...ใครจักต่อชีพจงรีบไว โปรดให้ทานรักล้นแด่คนยาก ผู้ฝันฝากใฝ่รักเจียนตักษัย มิเคยเกี่ยงเลี่ยงเว้นว่าเป็นใคร ขอเพียงใจมีรักจักสมปอง มัวชักช้าร่ำไรอาจใจร้าว หากได้ข่าวยาจกอกกลัดหนอง สิ้นชีวาตม์ขาดคนมาสนมอง เมื่อนั้นน้องอาจช้ำนอนคร่ำครวญ (ธันวาคม ๒๕๒๘)
ฟ้าฝั่งนี้ มีคนหนึ่ง ซึ่งอ่อนล้า หมดแรงสู้ ดูชะตา น่าอับเฉา ทุกวันนี้ มีเพื่อนแท้ เพียงแค่เงา ที่ปลอบเรา ว่าต้องสู้ อยู่ต่อไป ทำทุกอย่าง สร้างทุกสิ่ง วิ่งกันต่อ ไม่อาจรอ ชะตาฟ้า มาช่วยได้ กายยังไหว ใจยังอึด ฮึดมันไป ถ้ายังไหว ให้มันรู้ ด้วยตัวเรา ฟ้าฝั่งนั้น ฉันอยากรู้ อยู่ดีไหม ถึงอยู่ไกล ใจห่วงหา อาทรณ์เขา ขออย่าเป็น ลำเค็ญ เช่นกับเรา เพียงให้เขา ฝ่าฟัน พ้นมันไป ถ้าสุขดี คนทางนี้ ไม่มีห่วง หวังว่าดวง เขาคงดี รัศมีสดใส คนทางนี้ คงจะมี แค่ห่วงใย ที่ส่งไป ให้อีกฝั่ง ของท้องฟ้า
หัวใจไม่ยั้งฝังในหัว สุดขั้วมอบรักภักดิ์ที่สุด คุดงอท่อตันพลันรักคุด พลีหลุดสุดถนอมต้องยอมพลี บางใครก้าวมาเราหน้าบาง หนีห่างรีบหลบจบด้วยหนี ทีเขาเราเร้นเป็นถ้อยที ทุกข์เศร้าเหงาลี้เพราะมีทุกข์ ช้ำนักรักขมตรมเจ็บช้ำ สุขปองร้องร่ำเคยนำสุข ยุคเปลี่ยนเวียนวนคนละยุค เพลินเพลิดเกิดทุกข์เพราะสุขเพลิน กล่าวลาอาวรณ์มาอ้อนกล่าว เขินหนักรักร้าวก้าวขัดเขิน เดินห่างร้างเร้นเส้นทางเดิน ใจเจ็บเหน็บเกินจะห้ามใจ พรใดประเสริฐเลิศคำพร ให้ย้อนประสบครบพรให้ ใครหวังดั่งเป็นเช่นบางใคร เคียงใกล้สุขสันติ์สวรรค์เคียง..
ห้าเจ้าจอมรวมกันเมื่อวันก่อน คิดเขียนกลอนเรื่องใดอะไรหนอ งั้นเอางานด้านที่ฝีมือพอ เรื่องถักทอฉันนั้นชำนาญการ จับไหมพรมเข็มควักถักเส้นไหม โยงสายใยสัมพันธ์มั่นประสาน ประดิดประดอยด้วยมือสื่อผลงาน แทนถ้อยขานผ่านใจไปถึงเธอ ร้อยห่วงโซ่แทนห่วงใยไปทุกช่วง ทุกทุกห่วงแทนจิตคิดถึงเสมอ ปรารถนาดีหมายประสบให้พบเจอ หวังปรนเปรอความสุขทุกช่วงวัน เกิดผลงานแทนใจให้มิ่งมิตร ที่สนิทชิดใกล้ดวงใจฉัน ตุ๊กตาเจ้าสาวพริ้งพราวพรรณ ความหมายนั่นให้เธอเจอคู่ดี ส่วนทิชชูแทนใจนัยภาษา หากน้ำตาเธอท้นจนล้นปรี พร้อมจะซับน้ำตาทุกนาที เพื่อนคนนี้..เคียงข้างมิร้างลา.. ใครได้รับของขวัญนั้นพิเศษ จำนงเจตน์หมายมาดปรารถนา แทนไมตรีมิตรภาพที่ทาบทา เสมือนว่าได้ใจไปทั้งดวง อิอิ
ห่วงคนไกล เสียงฟ้าร้องก้องฟ้าเวลานี้ ห่วงคนดีคนไกลทำไรหนอ ราตรีมืดคงเหงานั่งเฝ้ารอ ระทดท้อจ้องฟ้าน้ำตาริน ฝนเริ่มพรำร่ำไห้ใจสะท้าน หนาวเหน็บนานกาลล่วงห่วงถวิล เหงาแสนเหงาบอกเล่าให้ได้ยิน มีปีกบินจะถลาฝ่าฝนลม มาอยู่ใกล้กอดใจให้อบอุ่น ลิ้มละมุนเนื้อนุ่มร่วมอุ้มสม ปลดความเศร้าผ่อนคลายหายตรอมตรม ทุกข์ระทมร้ายร้ายให้กลายดี ฝนสร่างฟ้านภาแจ่มกระจ่างฟ้า โปรดรู้ว่าพี่ชายไม่หน่ายหนี ห่วงแสนห่วงห่วงมากนะคนดี จะต้องมีฤดีพร้อมหลอมรวมเรา ทร...
ผลสุดท้ายคล้ายว่าเป็นยาพิษ ขอรับผิดรับผลฉันคนเขียน จักเผาไหม้ตัวเองเปล่งแสงเทียน ส่องบทเรียน สู่ตระหนัก เพื่อนนักกลอน เจตนาหรือไม่ ใช่ข้ออ้าง เป็นผู้สร้าง ขอรับผิด รับพิษก่อน นับแต่นี้ต่อไปไม่เขียนกลอน จะจากจร เจ็บกลืน กลับคืนรัง (เพลงเริ่มต้น-"เธออยู่ไหน") เธออยู่ไหน,ใครคนนั้น,ฉันอยู่นี่ เป็นวลี ที่รำพัน กันลับหลัง เนิ่นนานปี ไม่มีใคร เคยได้ฟัง เพียงลำพัง รับรู้กัน กับจันทรา ฝากบอกใครคนนั้นนะจันทร์ไสว เธออยู่ไหนใช่ถามเพื่อตามหา ฉันอยู่นี่ก็ใช่อยากให้มา คล้ายเป็นคำอำลาด้วยอาวรณ์ คงจะไม่มีวันพบกันแล้ว ขอบคุณแวว ความห่วงใย ในวันก่อน เธออยู่ไหนไม่สำคัญนิรันดร เพราะทับซ้อนฉันอยู่นี่อยู่ที่เดิม เพลง "เธออยู่ไหน" ต้นฉบับ
อันความรักของพี่มีคิดถึง รักสุดซึ้งสดใสใจแอบเผลอ พูดถึงรักทีไรใจละเมอ บอกกับเธอว่าพี่นี้ต้องการ โอ้ความรักของพี่มีเพียงเจ้า พี่คอยเฝ้าจดจ้องมองประสาน แสนเป็นสุขยิ่งนักรักเบิกบาน สุขสำราญหวานเย็นเป็นบทกลอน รักเนื้อเย็นเอ็นดูอยู่เคียงข้าง ความอ้างว้างหายไปไม่สังหรณ์ มีรักจริงอิงแอบแนบหนุนนอน พี่จึงอ้อนเธอจ๋าน่ารักจัง ด้วยความรักห่วงใยมีให้น้อง มิหม่นหมองของดีมิผิดหวัง พี่รักจริงน้องจ๋าอย่าเสียงดัง โปรดระวังเบาหน่อยค่อยค่อยทำ
สวัสดียิ้มแย้มแซมอักษร ทักทายกันทุกตอนตามนับได้ พี่กุ้งหญิงหนามแดงแฝงนามนัย เรื่องฝีมีอย่าสงสัยไม่อยากยอ ทุกเรื่องเล่าลำดับจับประเด็น ตามกระแสใดเด่นเล่นเติมต่อ สอดแทรกความตามด้วยมุขสนุกรอ สาระก็มีแน่แหมเผลอชม น้องร่วมเรือนกลอนไทยใช่กวี เหงาอย่างนั้นเศร้าอย่างนี้มีสุขสม แต่งต่อคำคัดเขียนเกรียนอารมณ์ กุ้งยังแวะเวียนชมผสมทักทาย ความห่วงใยมีมอบให้เสมอ ครั้งหนึ่งเธอถามไถ่ด้วยใจหมาย ห่วงอารมณ์ห่มเศร้าของน้องชาย มาคอมเมนท์ปิดป้ายหวังหายดี บท "กวีนิพนธฺ์เล่มเก่า" ตัวอักษรนอนเหงาเสียทุกที่ ราวกุ้งหญิงรับรู้เรื่องที่มี ยามกะวีปะกลอนในตอนนั้น "บุคคลภายนอกห้ามเศร้า" เล่นเอาความเหงาเงียบสนั่น แย้มรอยยิ้มพิมพ์คำออกรำพัน ผู้ร่วมเรือนเดียวกันในบ้านกลอน ขอมิตรภาพนั้นยืนยงอยู่ แม้ไม่รู้เห็นหน้าเพียงอักษร กว่าเป็นคำเป็นความเป็นบทตอน ล้วนต้องผ่านใจก่อนร้อยกรองคำ บนบรรทัดห้าเส้นเล่นเป็นเสียง บนสี่วรรคเรียบเรียงสูงกลางต่ำ บนบ้านกลอนมีผลงานเธอประจำ นามกุ้ง-หนำ-แดงใช่มีไมตรี
ทุกคำที่บ่นว่า ด้วยเมตตาศิษย์ทั้งหลาย เหน็ดหนื่อยก็ไม่หน่าย ห่วงใยศิษย์ทุกทุกคน สั่งสอนคอยชี้แนะ แนวทางแก้เพื่อหวังผล ให้ศิษย์ทุกทุกคน ประพฤติตนเป็นคนดี ทุกคำที่บ่นว่า คือปรารถนาและปราณี ให้ศิษย์ของครูนี้ มีชีวีที่ก้าวไกล ทนทุ่มเทเพื่อศิษย์ ด้วยดวงจิตที่ห่วงใย เหนื่อยกายและเหนื่อยใจ ยังภูมิใจทุกนาที ทุกคำที่บ่นว่า เรื่อยเรื่อยมาทุกทุกปี สำนึกในหน้าที่ ปูชนียบุคคล **************** ความภูมิใจของครู วันที่รู้ศิษย์ทุกคน ได้ดีมีสุขล้น ในกลุ่มชนของสังคม ทุกทุกคนคือศิษย์ ตลอดชีวิตที่อบรม ถ้อยคำหรือคารม ไม่ต้องชมครูก็ได้ ต้องรู้ถูกรู้ผิด มีชีวิตที่ก้าวไกล สื่งนั้นครูฝันใฝ่ เพื่อเป็นแรงใจให้ครู ****************** รู้ถูก รู้ผิด มีชีวิตที่ก้าวไกล เป็นคนที่ดีให้ได้ นั่นคือ "รางวัลให้ครู" อรุโณทัย ๑๒ มิถุนายน ๒๕๕๕
ชื่อใครว่าหาสำคัญนั้นไม่ใช่ ชื่อบางใครได้ฟังยังคิดถึง เกิดเป็นภาพพจน์พาใจตราตรึง บางคราถึงเพ้อพร่ำเป็นคำกลอน ร่ายรินถ้อยร้อยหามาเรียงร่าย พร่ำบรรยายถ่ายใจใส่อักษร จินตนาท่าทางอย่างอาวรณ์ พอได้ผ่อนคลายคนึงซึ่งประดัง เพียงบางเอ่ยเผยมาว่าไม่ชอบ ในกลอนมอบหมายให้ฤทัยหวัง ใช่เพราะอยากก้าวล่วงห่วงจริงจัง จึงได้ตั้งใจเขียนเฝ้าเจียรนัย เพราะเห็นชื่อชวนฝันอันสดสวย ดื่มด่ำด้วยดลฤดีกวีไหว มิเคยหวังคุกคามหยาบหยามใจ ขออภัยใจขวัญเหตุวันวาน เมื่อนวลเห็นเป็นการรุกรานจิต คุกคามสิทธิ์พิศไปตามนัยสาร จึงรีบลบถ้อยพจน์ที่จรดจาร กลัวรำคาญพาลพาใจพร่ามัว จึงหวังกล่าวเล่าต่อย้ำขอโทษ หายขึ้งโกรธเถิดหนาหาใช่ยั่ว ยังตระหนกอกสั่นขวัญระรัว ด้วยแสนกลัวตัวเจ้าจะเศร้าจินต์ ขอส่งสารผ่านกลอนเว้า-วอนบอก ใช่ย้อนยอกหลอกตามความถวิล สำรวจทุกถ้อยคำย้ำยุพิน เมื่อได้ยินจงอภัยในคำกรอง ถ้าถือสาจะยอมแล้วจอมขวัญ เพราะใจนั้นหวังดีไม่มีสอง เพราะด้วยนามงามขำก่อทำนอง จึงได้ลองร่ายกานท์ส่งผ่านมา ชื่อใครว่าหาสำคัญนั้นไม่ใช่ ชื่อบางใครได้ฟังยังห่วงหา เกิดเป็นความคำนึงจนตรึงตรา เป็นมายาภาพฝันจนหวั่นใจ ...............
หวังว่าความคิดถึงจักสอนให้เหี้ยมหาญ จะรู้จักเก็บไว้ดังใจหมาย แม้ความรักหักห่างร้างแรมไกล แต่ในความห่วงใยยังไม่คลาย หวังว่าหวังที่หวัง จะยังไหว หวังหัวใจ ยังเข้าใจในความหมาย หวังรู้สึก จะรู้สึก ไม่นึกคลาย หวังจะได้พบกันวันฟ้างาม เมื่อยังมีหวัง ก็มีหวัง การรอคอยเหมือนพลังเฝ้ารอถาม ข้ามเส้นโค้งขอบฟ้าที่งดงาม หรือว่าความ รักแท้ ไม่แม้มี ฤา เป็นเพียงสิ่งสมมุติที่หยุดทัก เหมือนผีเสื้อบินทักหลงแสงสี ทุกๆห้วงช่วงเสี้ยวเศษนาที มิอาจหยุดสักนาที ที่รักเธอ หวังจักสอนหัวใจให้เหี้ยมหาญ ตั้งเป็นแน่วแน่ปฎิธานกังวานไหว ว่าจะรัก จะรอ เช่นนี้ เสมอไป จนลมหายใจสุดท้าย...รอเธอทั้งน้ำตา
เดือนสิบเอ็ด ย่างกราย ปลายหน้าฝน สายลมวน พัดล่อง ลงต้องผิว มองข้าวกอ ช่อไสว เอนใบปลิว แลลิบลิ่ว เขียวขจี ที่ปลายนา หนาวลมเหนือ เมื่อก่อน ตอนปีเก่า เคยนั่งเศร้า สิ้นสุข ทุกข์นักหนา ทั้งหนาวนอก เหน็บใน ใจวิญญา วันนี้มา บรรจบ พบอีกคราว คนมีคู่ เคียงกัน มิหวั่นไหว แต่ฉันไร้ เราจึง ถึงทนหนาว อยู่คนเดียว อ้างว้าง อย่างยืนยาว เจ็บปวดร้าว กมล จนชาชิน พอหนาวกาย คลายด้วย ผ้าผวยห่ม เมื่อหนาวลม ฝากั้น มันก็สิ้น แต่หนาวใจ รักเลาะ มาเกาะกิน จะหันหิน หน้าไป พึ่งใครเอย จะแก้หนาว ให้อุ่น ต้องหนุนแขน มีสาวแทน ต่างหมอน นอนเขนย แอบอกอุ่น เนื้ออ่อน นอนเสบย ก็มิเคย คิดไว้ เมื่อไรกัน นั่งเขียนกลอน ตอนดึก รู้สึกเหงา คิดถึงเขา อยากรู้จัก เพื่อนนักฝัน หนาวจะเยือน เดือนนี้ ไม่กี่วัน สาวคนนั้น ฉันห่วงใย รู้ไหมเธอ ผอ. สมพิศ พระนครศรีอยุธยา
ใจสั่นเทาเสียงรอสายปลายทางมีคนรับ ฮัลโหล!!..สวัสดีครับ หลับหรือยัง จำผมได้ไหม รบกวนรึเปล่า แค่คิดถึง ไม่คิดทบทวนเรื่องราวหัวใจ โทรหาบ้างได้ไหมบอกคนใกล้ๆแค่คนยังห่วงใยโทรมา ใจมันหายไปลับตาที่ต้องใช้คำว่าเราโดยลำพัง ห่วงใยเธอจัง สบายดีหรือเปล่า กับเขายังดีอยู่ไหม ฝากขอโทษคนของเธอ กับการที่ฉันไม่อาจหักห้ามใจ ยังไม่ชินกับการไม่มีใครโปรดอภัยถ้าโทรไปรบกวน หัวใจคล้องโซ่มัดตรวนเดินผ่านมุมเดิมมุมเก่า ภาพของเรามันรุมเร้าทำเหงาใจต้องโทรหา บอกคนใกล้ๆเธอ แค่คนเคยรักที่ยังผูกพันโทรมา ไม่คิดจะย้อนเวลา แค่ห่วงใยจึงโทรหา อย่าว่ากัน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
