ก่อกองฟืนผิงไฟไล่ลมหนาว เล่าเรื่องราวผ่านเพลงบรรเลงหวาน ท่องทำนองโศกเหงาแกมร้าวราน ไหวสะท้านผ่านพรมลมรำเพย ใกล้ยี่เป็งเร่งรอต่อเติมรัก หวั่นใจนักสะทกสั่นอกเอ๋ย ลมหนาวล่องท่องถามตามคุ้นเคย ไม่คิดเลยจะลับกับวันเดือน ปากรำพึงรำพันว่าฝันเฝ้า ใจของเจ้าใหลหลงคงไม่เหมือน ท่ามค่ำคืนดึกดื่นชื่นชมเดือน คงมีเพื่อนเชยชิดสนิทใจ สายลมหวนหอบข่าวร้าวรานบอก ลุ่มเจ้าพระยาเขาหลอกรู้บ้างไหม ยกคำอ้างช่องว่างความห่างไกล แล้วปันใจเป็นอื่นในคืนลวง
เธอให้ฉันเพียงความเจ็บช้ำ ที่ตอกย้ำในใจไม่สุดสิ้น ตลอดมาฉันมีค่าแค่เศษดิน ต้องกลืนกินเพียงคราบหยาดน้ำตา ไม่เหลือแล้วไม่เหลืออะไรเลย จากที่เคยมีรักสมปรารถนา นานนานไปรักชืดจืดเฉยชา มีแต่ความเหว่หว้าเข้าครองใจ
.. ดาวหม่น คนเริ่มเมา เหล้ายังมี ณ คืนนี้ถ้าไม่เมาเราไม่หยุด เหตุด้วยเรื่องเปลืองใจคิด ..จิตมนุษย์ ที่มันสุดลึกล้ำเหลือรำพัน เมื่อรักเขา เขาไม่รักหนักอกเธอ เลยรักเก้อเพ้อพกตกสวรรค์ เศร้าแสนเศร้าเพียงแค่ไหน รู้ใจกัน เธอกับฉันมันเพื่อนเก่า ฉันเข้าใจ ... ดาวก็หม่น คนก็เมา เหล้าเกือบหมด เพื่อนยกซด ราวเป็นน้ำหลามรินไหล รับสภาพ ตราบนี้หนอ ต่อนี้ไป คงสิ้นไร้สุขแล้วในแววตา เมื่อรักเขา เขาไม่รักหนักแดเดียว เปล่าใจเปลี่ยวแสนอนาถวาสนา มองยังเห็นเป็นความรักประจักษ์ตา แต่ไร้ค่าเมื่อสิ้นรักประจักษ์ใจ ... ดาวก็หม่น คนก็เมา เหล้าก็หมด ราดรันทดรดดวงแดแก้หมองไหม้ คนเมาเหล้าคงหลับลงปลงใจไป คนเมาใจยังตาค้างอ้างว้างจินต์ น้ำตาคนแอบรักมันหนักหนา หนักเกินกว่ากำลังใจยกได้สิ้น ..ต้องคอยรับซับน้ำตาที่บ่าริน จากใจวิ่นแหว่งเว้า รักเขาข้างเดียว.. ฉบับนี้ เรียบเรียงเรื่องใหม่ ให้สมบูรณ์กว่าเดิม แต่ไม่รู้ว่า มันเผยตัวมากเกินไปกว่าฉบับก่อน หรือเปล่า จนทำให้วรรคจบอ่อนแรงกว่าฉบับที่แล้ว
เพียงสายลม พรมผ่าน สะท้านร่าง คล้ายเยื่อบาง ในจิต คิดหวั่นไหว เหตุเพราะรัก หมุนเวียน เปลี่ยนทางไป โอ้ดวงใจ บอบช้ำ น้ำตาริน ผ่านร้อนหนาว แดดฝน ทนฟันฝ่า จิตใจกล้า เกิดแกร่ง ดังแท่งหิน แต่วันนี้ เสียหลัก รักโบยบิน มลายสิ้น ผุ...กร่อน อ่อนแอลง ทุกค่ำคืน ขมขื่น สะอื้นให้ ดวงหทัย รานแหลก แตกเป็นผง สัญญาลวง รักนั้น มิมั่นคง อยากปลิดปลง ชีพดับ ลับเลือนลา
ฉันไม่ได้รักเธอหรอกจะบอกให้ น้ำตาไหลเพราะบังเอิญโดนฝุ่นผง ฉันไม่ได้รักเธอหรอกบอกตรงตรง นวลอนงค์เข้าใจผิดคิดอื่นไกล เพราะเธอรักกับฉันแค่เพียงเพื่อน คอยย้ำเตือนตัวเองอย่าหวั่นไหว เพราะแอบดูรู้ว่าเธอรักกับใคร คอยปลอบใจฉันไม่ได้ไปรักเธอ อยากจะบอกความในใจก็ไม่กล้า เกือบเกินกว่าจะหยุดยั้งใจพลั้งเผลอ จนเหินห่างร้างไปไกลจากเธอ เสียงพร่ำเพ้อก้องหัวใจทุกคืนวัน ฉันไม่ได้รักเธอหรอกจะบอกให้ กอบเก็บไว้ในดวงใจแค่ความฝัน ไม่กล้าบอกหลอกตัวเองอยู่ทุกวัน ความจริงนั้น.....ฉันรักเธอเสมอมา.....
ฉันกำลังอกหัก เพราะเลือกที่จะรักผิดที่ ผิดเวลา ชั่วโมง นาที สิ่งที่คิดตอนนี้ เราไม่น่าเจอกัน อยากกลับไปเริ่มต้นใหม่ วันที่อะไรๆมันไม่ผกผัน คุณอยู่ส่วนคุณ เราไม่ข้องแวะกัน ไม่ต้องมาเชื่อมสัมพันธ์อันใด คุณกำลังทำฉันเจ็บ และฉันก็เลือกที่จะไม่ยอมเก็บอาการเอาไว้ โวยวายดื้อรั้นไม่ยอมให้คุณจากไป คุณคงไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันเป็น เพียงอยากให้คุณอยู่ต่อ อย่าทำให้ชีวิตฉันทดท้อกว่านี้จะได้ไหม อย่าทำให้ฉันร้องไห้ในวันที่ไม่เหลือใคร คุณเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ฉันคว้ามือ
ประโยชน์อัน ใดหนา สัญญาไว้ ในเมื่อใจ ต่อกัน นั้นหมดแล้ว ในเมื่อเธอ เปลี่ยนไป ไร้วี่แวว เมื่อไม่รัก กันแล้ว ก็ต้องไป ประโยชน์อัน ใดหนา สัญญารัก ไม่รู้จัก รักษา หัวใจไว้ เมื่อสัญญา แล้วผัน พลันเปลี่ยนใจ จะยึดถือ ทำไม คำสัญญา ประโยชน์อัน ไดหนา สัญญาร้าง เมื่อใจห่าง จากใจ ไปไกลหนา เพียงแค่จำ ถ้อยคำ ที่สัญญา คงไร้ค่า หากว่า ไร้จริงใจ ประโยชน์อัน ใดหนา สัญญานั้น ไม่รักกัน อยู่ต่อ ก็ไม่ไหว คนรักกัน ห่างกัน คงหวั่นไจ แต่คนใกล้ ไม่รัก มันหนักทรวง ประโยชน์อัน ใดหนา สัญญานี้ เมื่อไม่มี เหลือใจ อย่าได้ห่วง อยู่กันไป เหมือนใจ โดนหลอกลวง อย่าได้ห่วง แค่คำ ว่า”สัญญา” ...15/11/55...มวลภมร on facebook
เธอเป็นซากซากหนึ่งซึ่งเดินได้ มีหัวใจจมปลักกับรักขม ยอมให้ความหม่นหมองครองอารมณ์ อยู่กับปมชีวิตที่บิดเบือน จะรักเก่ารักใหม่เธอไม่รู้ เพราะจมอยู่กับฝันอันลอยเลื่อน คืนวันผันผ่านคล้อยเป็นร้อยเดือน ยังขาดเพื่อนขาดมิตรคู่ชิดใจ หากทะเลน้ำตามันว้าเหว่ จะร่อนเร่ชีวิตทิศทางไหน ยอมให้รักร้าวรานประจานใจ ซมอยู่ในช่องว่างที่กว้างเกิน เห็นเธอหม่นก่นเศร้าฉันเฝ้าคิด ดวงชีวิต...เวียนวก...ระหกระเหิน ฉันอยากฉุดเธอลากกระชากเดิน เธอกลับเมินเหินห่างก่อนร้างไป เพราะช่องว่างกว้างไกลไร้ขอบเขต คือมูลเหตุทุกข์ตรมระทมไหม้ ช่องที่ว่าง...กั้นกลาง...หว่างสองใจ แยกเราให้เหินห่างอย่างที่เป็น เมื่อทะเลน้ำตามากางกั้น หวิวหวาดหวั่นร้างราอย่างที่เห็น ทั้งหนาวเหน็บเจ็บแปลบแสบลำเค็ญ ไร้ประเด็นเว้นว่างเหมือนอย่างเคย หากรักกันไม่ได้ไม่ต้องรัก จำต้องหักใจเดินเหมือนเมินเฉย เสียเวลาปลอบร่ำพร่ำภิเปรย แล้วก็เลยจากกันนิรันดร์กาล
อยู่อย่างนั้นเหมือนดังครั้งเก่าก่อน จะทุกข์ร้อนอย่างไรไม่แปรผัน บางทรงจำอาจเลือนลับกับคืนวัน แต่ตัวฉันยังเป็นเช่นทุกวัน ไม่คิดโกรธโทษเธอที่เผลอไผล มาเปลี่ยนไปห่างหายคลายจากฉัน รู้ตัวดีไม่ตามติดคิดผูกพัน ให้เลิกแล้วต่อกันสัมพันธ์ใจ อยู่อย่างนั้นเหมือนครั้งยังมีเธอ ฉันยังคงละเมอเพ้อหวั่นไหว หากเป็นคนชาด้านกร้านหัวใจ ก็คงไร้ฉันคนนี้ที่ระทม อยู่อย่างนั้นได้อย่างไรหากใครถาม อยู่กับความเงียบเหงาเศร้าขื่นขม อดีตกาลวานวันอันโศกตรม ปล่อยตัวจมลงปรักซากรักพัง ตอบออกไปใจฉันมั่นคงรัก แม้ประจักษ์ดวงจิตต้องผิดหวัง อยู่อย่างนั้นกับรักที่หักพัง ชีวิตสิ้นดินกลบฝังยังรักเธอ ฯ
ความรู้สึก: ในความนึกคิดของฉัน เจ้ากำลังบอกว่านั่นคือความไม่แน่นหนัก ความรัก: ก็เธอไม่เชื่อใจในความรัก ทั้งที่ไม่รู้จักว่ารักเป็นอย่างไร ความรู้สึก: ฉันเข้าใจดี ว่ารักที่มีคือการให้ ความรัก: แต่เธอก็ไม่เคยรับไว้ กับบางหัวใจที่เขามอบไว้ให้เธอ ความรัก: นั่นหรือคือความรัก ที่เธอนึกตระหนักอยู่เสมอ คือทอดทิ้งความห่วงใยที่บางใครมอบให้เธอ แล้วเอารักไปปรนเปรอให้กับคนที่เธอต้องการ ความรู้สึก: ก็ฉันรัก... ความรัก: แต่ก็ไม่รู้จักที่จะสงสาร ความรู้สึก: ก็ใจฉันทรมาน... ความรัก: หรือจะให้อีกคนร้าวรานกับการเสียใจ ความรัก: คนที่รักเธอยังพอมี เขาก็ดูดีและพร้อมจะมอบชีวีให้ ความรู้สึก: แล้วถ้าเขาทิ้งเราไป ความรัก: คงไม่เป็นอะไร ก็แค่กลับไป(ไม่มีใคร)เหมือนเดิม
บอกมาเลยสักคำจะจำจด อย่าโป้ปดหลอกกันมันหม่นหมอง สิ่งเคยดีเคยฝากอยากครอบครอง เหลือแต่น้ำตานอง..ตรอมทรวงใน คงเหมือนกับใบไม้ที่ร่วงหล่น ปลิวไปกับลมฝนจนสั่นไหว นับจากนี้คงไม่เหลือแม้เยื่อใย เพราะมีใครบางคน..มาทดแทน มองสิห้องว่างเปล่าร้าวใจหนัก กอดเข่ามองความรักที่หวงแหน บนที่นอนไร้ร่างขานเรียกแฟน ไม่เหลือเลยอ้อมแขนของแฟนเรา ใจแปรผันตัดขาดอนาถสิ้น หายลยินเสียงเสียงร้องของคนเศร้า นี่หรือคนเคยบอกว่ารักเรา คำพูดเขาเหมือนลมเพ..แล้วเรรวน รักถูกลืมเติมต่อขอทิ้งสิทธิ์ คงไม่คิดรักหนอขอคืนหวน อาจเสียใจเพราะช้ำจำคร่ำครวญ อาจจะป่วนหัวใจไปอีกนาน
บอกไม่ได้หรอก ว่าเจ็บแค่ไหน รู้แต่เพียงหัวใจมันอ่อนล้า สิ่งที่บอกเธอได้คงเป็นน้ำตา ที่ไหลออกมาซะมากมาย ขอโทษนะที่ต้องเป็นอย่างนี้ ก็ไม่ได้อยากมีน้ำตาเป็นสาย บังคับใจแล้วแต่มันดื้อไม่หาย และฉันก็อายที่ร้องไห้ให้เธอเห็น เธอไม่ผิดหรอกกับการจากลา แต่ถ้าไม่ให้เจ็บคงทำได้ยากเย็น ขอโทษที่ทำให้เธอต้องมาเห็น ไม่ต้องกลัวพรุ่งนี้จะเป็นคนใหม่ที่ไม่มีน้ำตา และจะบอกลาให้เธออย่างดีใจ
ขอไม่รับ ได้ไหม คำว่าเพื่อนที่เธอ จะให้ นับจากนี้ ขอบเขตของฉัน ได้แค่เพื่อนกัน คงไม่ดี ไม่อยากรักษา ทุกความผูกพันที่มีระหว่างเรา ดูเธอเห็นแก่ความอาทร จึงอยากคงไว้ เพียงสักบทตอน ของวันเก่า แต่สำหรับฉัน ในวันที่รักมันจางเบา ไม่อยากทนเห็นแม้เพียงภาพเงา ของวานวัน ขอไม่รู้ สึก จะได้ไหม กลัวต่อไป เธอจะยังค้างในใจฉัน กลัวพรุ่งนี้ จะเป็นฝันร้าย ทำลายกัน ที่แม้แต่การเลิกพร่ำรำพัน ฉันยังกลัวต้องต่อสู้กับมัน...จนขาดใจ
จากวันนั้น ถึงวันนี้ หลายปีพ้น ดวงกมล สู้ข่ม ความขมขื่น เพราะฤทัย ใสพิสุทธิ์ มีจุดยืน แม้กล้ำกลืน ทุกข์ตรม ก็ข่มเอา เพราะความหลัง ฝังใจ มิวายคิด เหมือนสถิตย์ อยู่ท่าม กลางความศร้า ทุกข์หรือสุข อยู่เคียง เพียงสองเรา บางครั้งหนัก บ้างเบา ก็เข้าใจ ณ.วันนี้ พี่อยู่ คู่กับเจ็บ แม้หนาวเหน็บ ทนอยู่ เธอรู้ไหม ต้องโดดเดี่ยว เอกา สุดอาลัย ด้วยเธอไป ไกลลับ มิกลับคืน เมื่อวันนี้ ปีเก่า เรามีสุข คอยปลอบปลุก แรงใจ ให้สดชื่น แต่วันนี้ พี่ซ้ำ สุดกล้ำกลืน วันสดขื่น ครั้งหลัง ยังฝังจำ หนาวลมเหนือ เมื่อสาง ช่างสับสน เคยกังวล ห่วงเจ้า เฝ้าพูดพร่ำ สิ่งใดถูก ใดดี ช่วยชี้นำ ทุกถ้อยคำ ย้ำอย่าง ผู้หวังดี ไม่กังวล ไม่ห่วงใย ไม่ไต่ถาม เหลือเพียงความ หงอยเหงา เศร้าสุดที่ กับคิดถึง สุขเก่า เราเคยมี อีกกี่ปี จะคลาย หายอาดูร
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
