คงไม่สิ..ไม่ได้ยินเสียงใจฉัน ไม่เห็นค่าความสำคัญก็เท่านั้น คงไม่เห็นแลค่าความสำคัญ มองแค่ฉันตัวตลกที่ผ่านมา ฉันรับรู้หัวใจเธอบอกอะไร เธอรักใคร..ใจรู้เธอปรารถนา คงมีแค่น้ำที่ไหลรินจากตา ไม่มีค่าให้เธอคิดคำนึง มีแต่เสียงหัวใจของฉันเอง ที่บรรเลงเพลงรักเธอไม่ซึ้ง ไม่แลเห็นความรักของคนหนึ่ง ที่ส่งเพลงความคิดถึงฝากลมไป กลับมายืนที่เดิมที่คุ้นเคย หยุดอย่าเผยรักนั้นให้หวั่นไหว กลับมาที่คุ้นชินกับหัวใจ ที่ที่ไม่มีใครให้คุ้นชิน
คิดถึงใคร คนหนึ่ง มากมายนัก คิดถึงคน ที่รัก ไม่ห่างหาย คิดถึงเขา ทุกวัน ไม่ผันกลาย คิดถึงสาย บ่ายค่ำ ย้ำทั้งคืน .. ใครคนหนึ่ง ที่เขา เราเคยคู่ ใครเคยอยู่ คู่กัน ไม่ผันอื่น ใครเคยรัก ประคอง น้องทั้งคืน ใครเคยชื่น แต่สุข แม้ทุกข์มี ... เราเคยผ่าน เรื่องสุข ทุกข์และเศร้า เราเคยผ่าน ความเหงา มาอย่างนี้ เราเคยผ่าน อุปสรรค มามากมี เราเคยผ่าน เดือนปี มาแปดครา ... วันที่เธอ เดินไป ยังจำแม่น เธอปล่อยแขน เคยกอด ไม่กังขา เราสองนั้น จากกัน ด้วยน้ำตา ถึงแม้ว่า ยังรัก แต่จากไกล .... ความเข้าใจ ความรัก ยังมีล้น ใครหลายคน เขาบ่น ยังสงสัย เมื่อยังรัก แล้วจาก กันทำไม ตอบไม่ได้ ได้แต่ คิดถึงเธอ ... ความรักเรา ใช่แค่ เริ่มประเดี๋ยว เผลอแป๊บเดียว แปดปี ที่เสนอ วันรักผ่าน เร็วคล้าย ใจละเมอ แต่วันที่ ขาดเธอ ปีแสนนาน ... สี่ปีแล้ว สิหนา ผ่านมาแล้ว สี่ปีที่ ไร้แวว จะประสาน เป็นสี่ปี ที่แสน จะเนิ่นนาน สี่ปีผ่าน ผ่านไป แบบไร้เธอ ... สิบสองปี ที่เรา ได้รู้จัก อีกแปดปี คู่รัก เธอเสมอ อีกสี่ปี ที่ฉัน ไม่มีเธอ ไม่เคยเจอ ใครที่ ดีเท่าเทียม ... พยายาม หาใคร มาแทนที่ คบคนนั้น โน้นนี้ ไม่มีเขียม ใครที่พบ รู้จัก เหมือนรักเทียม มันไม่เยี่ยม ยอดยิ่ง จริงเหมือนเรา ... ครบสี่ปี เดือนนี้ แล้วสินะ ไม่รู้จะ ทำไง ให้หายเศร้า คิดถึงเธอ ทีไร น้ำตาเรา มันรุมเร้า อยากล้น จากขอบตา ... ไปทางใหน อย่างไร ก็คิดถึง ที่เคยซึ้ง ยังมี ทุ
ขอไม่รับ ได้ไหม คำว่าเพื่อนที่เธอ จะให้ นับจากนี้ ขอบเขตของฉัน ได้แค่เพื่อนกัน คงไม่ดี ไม่อยากรักษา ทุกความผูกพันที่มีระหว่างเรา ดูเธอเห็นแก่ความอาทร จึงอยากคงไว้ เพียงสักบทตอน ของวันเก่า แต่สำหรับฉัน ในวันที่รักมันจางเบา ไม่อยากทนเห็นแม้เพียงภาพเงา ของวานวัน ขอไม่รู้ สึก จะได้ไหม กลัวต่อไป เธอจะยังค้างในใจฉัน กลัวพรุ่งนี้ จะเป็นฝันร้าย ทำลายกัน ที่แม้แต่การเลิกพร่ำรำพัน ฉันยังกลัวต้องต่อสู้กับมัน...จนขาดใจ
มิใช่เป็นเดนใครในปฐพี คือศาลานารีวิถีคงคา เมื่อหัวใจรักกันมั่นนักหนา ครองคู่กันจนกว่าโลกทลาย เหมือนแก้วร้าวรานแยกแตกเป็นเสี่ยง เขาเบนเบี่ยงคงมีที่มองหมาย ตรึกตรองแล้วเบื้องหน้าทางสบาย จึงออกลายลาร้างอย่างที่เป็น อย่าไปหวังเยื่อใยอะไรอีก เมื่อเขาปลีกตัวหนีชี้ให้เห็น มัวคิดครุ่นมุ่นหมกให้อกเต้น เข้าทำนองของเล่นค่าเวลา เหลือบสายตาหาใหม่เปิดใจกว้าง เรื่องรักร้างทิ้งไปอย่าใฝ่หา ยังมีคนมองเห็นเน้นคุณค่า ไม่ร้องไห้เสียน้ำตาอีกต่อไป มาสิมายื่นมือให้กันจับ เพื่อกระชับสัมพันธ์ในวันใหม่ เป็นคู่ขวัญตามครรลองฉลองชัย มอบหัวใจถึงใจไว้ด้วยกัน...
ส่องกระจกคราใดให้นึกโกรธ อยากมีบทลงโทษ..คนตรงหน้า บอกไม่เคยจะจำเลยสักครา เป็นคนเจ้าน้ำตา..มาจนชิน เวลาทุ่มรักใครไม่เคยเผื่อ แม้ถูกเถือเลือดเนื้อแทบแดดิ้น ชอบลงทุนพนันรักอาจิณ น้ำตารินหมดใจไม่รู้ฟัง คนนิสัยไม่ดีไม่เคยห่วง ใครจะลวงมาแอบแนบความหวัง ไม่ระแวงแสดงหรือชิงชัง สิ่งที่ยัง คือ รักและภักดี ผลตอบแทนที่รับนับแต่แผล หวังรักแท้เท่าไหร่ใยหลีกหนี บอกให้รักตัวเองนั้นทุกที แต่ไม่มีค่าควร..ชวนเจ็บใจ หรือจะเรียก"สันดาน"จนเข้าเส้น ต่อให้เร้นหลีกลี้หนีไปไหน ค่าของคน.ผลรับหนักเพียงใด ก็เปลี่ยนแปลง"นิสัย"ไม่ได้เลย
แด่คนที่ฉันเคยรัก.... คนที่ฉันจมปลักไม่ไปไหน คนที่ฉันทุ่มเทจนหมดใจ คนที่ฉันมอบให้หัวใจเดียว แด่คนที่ฉันเคยรัก... คนที่ทำอกหักไม่แลเหลียว คนที่ลืมห้องหอเคยกลมเกลียว คนที่ปล่อยฉันโดดเดี่ยวเพียงลำพัง แด่คนที่ฉันเคยรัก... ทำใจฉันเจ็บหนักกับความหลัง ทำทั้งสุขทั้งทุกข์มาประดัง แม้แต่ชื่อเธอยังสะกิดใจ แด่คนที่ฉันเคยรัก... พอแล้วเถอะขอพักเลิกหวั่นไหว หยุดเสียทีเถิดนะ"เจ้าหัวใจ" คนสุดท้ายที่หัวใจ..ยอมให้ทำ MV โดนๆ http://www.youtube.com/watch?v=Wj4SwRdef5o
14 กุมภา แก้วตามาลาจาก น้ำตาพรากเธอมาจากไม่บอกกล่าว ไม่ยอมบอกเหตุผล บอกเรื่องราว คงถึงคราวต้องเศร้าไปอีกนาน อยากจะบอกเธอว่าเสียใจ ฉันผิดอะไรทำไหมไม่บอกฉัน ต้องการจากลาก็บอกกัน ตัวฉันนั้นจะยอมทำใจ.
อาวรณ์รัก หนึ่งนางเดียวเกี่ยวก้อยร้อยสู่ฝัน หนึ่งเธอนั้นพันผูกปลูกสดใส หนึ่งหมายปองครองไว้ในห้วงใจ แสนวาบไหวคลั่งไคล้ให้ลืมตัว จันทร์เอ๋ยเจ้าแสงนวลชวนสวาท งามพิลาสหายไปในแสงสลัว ใยบอบบางเหลือเกินเพลินลืมกลัว ตราบมืดมัวแฝงซ่อนยอกย้อนฤดี ปากกับใจมิตรงส่งมธุรส แล้วแสร้งปดหลอกไว้ให้หมองศรี นี่แหละหนอรักแรกเหมือนแฝกตี ผ่านนวลฉวีชอกช้ำระกำใจ จะรักใครสักคนจนต้องคิด เหมือนหนามปลิดเลือดไว้ไร้สดใส น้ำจากตาหลั่งรินสิ้นห้วงใย เธอฝากไว้เหมือนลมบ่มกายา มองบุปผาเบ่งบานผ่านเศร้าหมอง หยาดละอองสายฝนปนเสน่หา อันความหวานฝากไว้ในรจนา ยากนำพาบั่นทอนห่อนเปรมปรีดิ์ หอมระรวยชวยชื่นคืนแสงสกาว อบอวลพราวระรินจินต์เกษมศรี สู้หมายปองครองไว้ในห้วงชีวี ป่านฉะนี้ความหวังสร้างลางเลือน เปรียบบุปผาแปรเปลี่ยนเยียนนิเวศน์ สู่อาณาเขตแสงสีพลีถูกเฉือน เปลี่ยนเป็นช้ำระกำคล้ำมาเยือน แสนสะเทือนหัวใจใยหวนคืน ผ่านแสงทองผ่องอำไพมลายแล้ว ก่อนเสียงแจ้วหวามเก่าเฝ้าสุดฝืน ฟ้าเปลี่ยนสีพราวไสวคล้ายยั่งยืน เสียงสะอื้นจากห้วงดวงแหลกราญ คราแสงนวลจันทร์ผ่องละอองไสว เหมือนภายในแตกช้ำระกำผ่าน เคยแลปองนวลเจ้าเฝ้านงคราญ สู่ร้าวฉานแยกทรวงห้วงระบม หวนเฝ้ามองรัญจวนคร่ำครวญรัก ดุจหนามปักเลือดหลั่งหลังขื่นขม ปลอบขวัญเจ้าอย่าไหวในสิ่งปม ทิ้งตรอมตรมผ่านไปสร้างใหม่มา ดุจจันทร์เจ้าหายลับยังกลับใหม่ ผ่องอำไพ
เธอกับฉันเรานั้นรักกันนัก เรารู้จักคบกันวันเดียงสา บ้านติดกันวิ่งเล่นเห็นทุกครา เธอแก่กว่าหนึ่งปีใจดีจัง เธอตามใจทุกอย่างน้องนางซึ้ง ไม่เคยขึ้งโกรธใครให้สมหวัง ไม่เคยแตะต้องให้ใจระวัง ดูแลยังกับฉันนั้นเลิศเลอ ยี่สิบปีกว่าที่มีเพื่อนรัก เคยงอนนักเธอง้อขอโทษเสมอ ไม่เคยคิดรักใครได้เท่าเธอ ฝันละเมอแต่งงานมีบ้านงาม แล้ววันหนึ่งถึงคราสารภาพ ใจแปลบปลาบง่อยเปลี้ยละเหี่ยถาม เธอยอมรับรักชายใจหายตาม อึ้งทุกยามที่คิดพิษรักลวง
สายลมร้อนพัดไหวใจยิ่งห่วง ใครคนหนึ่งลาล่วงห่วงฉันไหม ปล่อยให้เหงาเศร้าซึมฤา!อย่างไร หรือมีใครเคียงข้าง..ทางร้าวราน อยากให้อยู่ทั้งคืนได้หรือเปล่า เหมือนที่เราเคยพลอดหยอดรักหวาน ยิ้มอิ่มรสวจีที่เจือจาน รัตติกาลผ่านซึ้งถึงมิคลาย แต่คืนนี้มันเงียบเปรียบป่าช้า คอยแต่พร่ำโหยหาน่าใจหาย เวลาเคลื่อนเดือนผ่านฟ้าพร่างพราย ไร้จุดหมายมองเหม่อเพ้อคนเดียว อยากให้รักเหมือนทุกคืนตื่นมีเธอ แต่มันเผลอคิดจริง.ยิ่งเปล่าเปลี่ยว วางวงล้อชีวิตคิดกลมเกลียว แต่ไม่เลี้ยวมาใกล้..ใจอีกเลย เอาหัวใจวางไว้ใต้หมอนหนุน มันว้าวุ่นทรมานนานเหลือเอ่ย หรือต้องคอยอย่างนี้จนคุ้นเคย วางใจเฉยคืนเหงา...ร้าวให้ชิน
หากเราสองต้องพรากกันไกลห่าง มีบางอย่างอยากขอจะได้ไหม เพื่อระลึกนึกถึงเมื่อครั้งใด ซาบซึ้งใจอย่างนั้นตลอดกาล เป็นคำขอสุดท้ายที่อยากขอ หวังเพียงต่อเวลามาสมาน บาดแผลลึกเจ็บนั้นทรมาน เพียงต้องการยืดระยะให้ออกไป กอดฉันเถิดคนดีอย่าหนีก่อน จะไม่ย้อนคำถามยังรับไหว เพียงต้องการสิ่งนั้นชโลมใจ กอดเอาไว้นานนานอย่าค้านเลย แม้ทั้งรู้ว่ารักต้องขาดลอย เกินเอื้อมสอยคืนมาอย่างเปิดเผย อยากจะเก็บรู้สึกที่เคยเคย ไว้เขนยกอดนอนทุกวันคืน ก่อนอำลากันไปนานแสนนาน กอดประสานไออุ่นไร้ขัดขืน คงจะช่วยให้ฉันได้หยัดยืน หลังจากตื่นไร้เงาที่แล้วมา การร่ำลากันไว้ในคืนนี้ คงจะดีช่วยกอดเช่นปรารถนา ลดความแรงเสียใจก่อนร้างลา ที่แล้วมาด้วยผิดฉันเสียใจ กอดฉันเถิดที่รักโปรดปราณี ก่อนจะหนีกันห่างหายไปไหน หวังใช้กอดยอดรักดวงฤทัย เก็บไว้ในรู้สึกตลอดกาล 31 มกราคม 2556
ยังไม่เข็ดหรอกนะกับความรัก ก็แค่คนอกหัก..แต่ไม่นานก็หาย เก็บไว้เป็นบทเรียน..จะได้จำไว้จนตาย ว่าที่เคยเจ็บแบบที่เรียกว่าใจสลาย..สุดท้ายก็อยู่ได้ด้วยตัวเอง ก็ยังคงมองหาใหม่กับความรัก ยังอยากรู้จักมากขึ้นอีกกว่านี้ ยังหวังที่จะมีคนรักที่ดีดี สุดท้ายนี้....ขออวยพรทุกคนที่มีรักดีในใจ
เสียงเพลงรักมาหยุดสะดุดกึก
ความรู้สึกน้ำตาแทบบ่าไหล
อารมณ์รักเรียกร้องของหัวใจ
วอนเธอให้บรรเลงบทเพลงเดิม
เคยกล่อมดาวกล่อมเดือนเลือนรานร้าว
ให้เดินก้าวสะพานเธอสานเสริม
เสียงไพเราะเนิบเนิบเคยเคลิบเคลิ้ม
จะซ้ำเติมใจนี้อีกกี่ครั้ง
เธอจะเป็นเช่นน้ำยามโหยอ่อน
เหมือนมนต์พรเพลงทิพย์กระซิบสั่ง
บนทางเดินขวากหนามข้ามระวัง
ภาพความหลังอันหวานผ่านคืนวัน
ด้วยมือเธอที่ก่อถักทอรัก
จึงรู้จักหนแห่งแหล่งสวรรค์
มิได้อยู่ฟ้าไกลเข้าใจกัน
แต่อยู่นั่นที่เธออยู่ผู้บันดาล
เรามาปันสุขกันฉันคนรัก
เพื่อรู้จักชื่นมื่นวันคืนหวาน
ใจจริงจังหวังให้ได้พบพาน
สู่วิมานสวรรค์อันอำไพ
เมื่อจบการบรรเลงบทเพลงรัก
สุดจะหักห้ามตรมข่มไม่ไหว
แม้เพลงรักเคยหลงจบลงไป
ความรักไม่จบลงคงนิรันดร์
เคยคาดหวังมากมายที่รายล้อม แต่ต้องยอมแพ้พ่ายความผิดหวัง จะไขว่คว้าอันใดไม่จีรัง สุดจะหยั่งยากถึงจึงต้องตรม ห้วงคำนึงโดดเดี่ยวเหนี่ยวโน้มจิต เหมือนลิขิตชีวิตให้ขื่นขม ปราถนาสิ่งใดไม่ภิรมย์ มันถาโถมย่อยยับจับทั้งใจ เรียกตัวช่วยที่ไหนไว้ปรึกษา เห็นมีแต่น้ำตาที่รินไหล จะกู่ก้องร้องเรียกกับผู้ใด นอกจากใจตัวเอง.เพียงเดียวดาย ดูเหมือนว่าครายิ้มทิ่มหัวอก น้ำตาตกข้างในใจสลาย หากวันนี้พรุ่งนี้คือวันตาย ยอมแพ้พ่ายลับลา. ..พาลบเลือน กอดตัวเองเอาไว้ให้แน่นหนัก หากความรัก-ความจริงไม่แม้นเหมือน ทุกสิ่งอย่างนำพามาบิดเบือน แล้วซ่อนเงื่อนรอยกรรม..ช้ำชีวี
บอกไม่ได้หรอก ว่าเจ็บแค่ไหน รู้แต่เพียงหัวใจมันอ่อนล้า สิ่งที่บอกเธอได้คงเป็นน้ำตา ที่ไหลออกมาซะมากมาย ขอโทษนะที่ต้องเป็นอย่างนี้ ก็ไม่ได้อยากมีน้ำตาเป็นสาย บังคับใจแล้วแต่มันดื้อไม่หาย และฉันก็อายที่ร้องไห้ให้เธอเห็น เธอไม่ผิดหรอกกับการจากลา แต่ถ้าไม่ให้เจ็บคงทำได้ยากเย็น ขอโทษที่ทำให้เธอต้องมาเห็น ไม่ต้องกลัวพรุ่งนี้จะเป็นคนใหม่ที่ไม่มีน้ำตา และจะบอกลาให้เธออย่างดีใจ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
