31 พฤษภาคม 2548 13:47 น.
dokfha
หากฉันเอ่ย แค่ขอบคุณ คงน้อยไป
กับหัวใจ ที่มอบกัน ณ วันนี้
ยื่นโอกาส ร่วมสร้าง ทางอีกที
เอาความดี ลบจุดด้อย เป็นรอยจาง
ไม่สัญญา จะรักกัน ถึงวันไหน
เพียงหัวใจ เราร่วมเรียง คอยเคียงข้าง
เป็นแรงหนุน ถึงจุดหมาย ยังปลายทาง
ไม่อ้างว้าง เดียวดาย แม้กายไกล
ความซื่อสัตย์ คุณมอบไว้ ด้วยใจภักดิ์
เพียงความรัก หนึ่งนั้น มิหวั่นไหว
จะขอรับ จะขอรัก จากหัวใจ
มิแบ่งใส่ หารห้อง สร้างกล่องกล
ต่อไปนี้ จะมีเพียง คุณเท่านั้น
ไม่ขอฝัน ถึงใครใคร ให้หมองหม่น
อดีตผ่าน แค่ความหลัง ฝังกมล
หวังของคน อยู่ข้างหน้า คว้ามาครอง
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ค้างคาว
ถ้าฉันเอ่ย ขอบคุณ คงน้อยนัก
กับใจรัก ที่ให้ ในวันนี้
กับโอกาส ร่วมทาง กันอีกที
ใช้ความดี ลบจุดด้อย เป็นรอยจาง
ไม่สัญญา ว่ารัก จักนานไหม
เพียงหัวใจ ร่วมเรียง คอยเคียงข้าง
เป็นแรงหนุน ถึงฝั่ง ยังปลายทาง
ไม่อ้างว้าง เดียวดาย แม้ไกลกัน
ความซื่อสัตย์ มอบไว้ ด้วยใจภักดิ์
กับความรัก หนึ่งใน หัวใจฉัน
จะขอรับ ขอรัก จากชีวัน
ไม่แบ่งปัน ใจไป เผื่อใครเลย
ขอขอบคุณ ทุนรัก เธอสักนิด
ที่ยังคิด ร่วมทาง ไม่วางเฉย
ให้โอกาส คนนี้ ที่คุ้นเคย
กลับมาเอ่ย คำนี้ ที่ล้นใจ
20 พฤษภาคม 2548 14:36 น.
dokfha
ฉันบอกกับเธอวันนั้นว่า..ฉันรักเธอ
แม้ผ่านมานาน..แต่มันยังจริงเสมอ
อาจมีให้เธอไม่บ่อยแต่รักไม่น้อยลงเลย
เพราะว่าเธอคือคนที่รักฉันจริง..ที่เกิดมาเพื่อฉัน..
เชื่อ.. อีกครั้งให้ใจได้ไถ่ผิด
เชื่อ.. ลิขิตคำว่ารักอีกสักหน
เชื่อ..ในรักว่าฝังไว้ในกมล
เชื่อ..รักตนก่อนหม่นช้ำคำคนลือ
เพราะเธอเท่านั้นอดทนเมื่อฉันลำบาก
แม้บ่นสักคำจากปากไม่มีจากเธอ
อดทนแม้เราไม่ค่อยมี..ชีวิตที่ดีสักเท่าไหร่
ไม่เป็นไรหากหัวใจเรายังสู้
จะทำให้ฝันในใจให้กลายเป็นจริงขึ้นมา
สัญญาว่าฉันจะดี ให้เหมือนเธอดีกับฉัน
อาจมีแค่สองมือแต่จะยึดถือความรักมั่น
แค่มี..เธอเคียงข้างกัน
ฉันนั้น..จะคว้าดาวมาให้เธอ
ใน..ความรักใช่ก่อร่างสร้างเพียงวัน
ใน..ความฝันอาจมีใครมิใช่หรือ?!
ใน..ความจริงใครกันเล่าเฝ้ากุมมือ
ใน..ความดื้อทิฐินักยังภักดี
กายเท่านี้มี กายนี้ฉันมอบให้เธอ
ใจเท่าที่มี ใจนี้จะมีแต่เธอ
เฝ้าคอยท้องฟ้าหลังฝนซา
เมฆร้ายผ่านหลังคาผ่านบ้านเราไป
อดทนไว้ต้องสักวันเป็นวันของเรา
รัก..จงลืมเรื่องร้าวรอนแต่ก่อนเก่า
รัก..ของเราต้องบั่นบากขวากวิถี
รัก..เพียงรักรักด้วยรักเท่าที่มี
รัก..ยอมพลีใจกายให้แก่กัน
...
9 พฤษภาคม 2548 13:22 น.
dokfha
ร้างลมหนาว
ดั่งลมหนาวต้องเนื้อตัวเนื้อสั่น ดั่งใจฉันจากเธอให้ถวิล
โอ้ลมหนาวพรากเธอจากชีวิน ให้หมองสิ้นเยื่อใยจากใจเธอ
เพียงชั่วคืนเธอได้เสพได้รู้สม เธอได้ชมชื่นใจไปเป็นอื่น
ใจฉันรับใจฉันรู้ใจสะอื้น ใจขมขื่นใจมัวหมองต้องมลทิน
ถึงเวลาลาแล้วต้องจรจาก ถึงเวลาต้องพลัดพรากจากเธอไม่ติฉิน
ถึงเวลาที่ฉันต้องโผบิน ถึงเวลาฉันต้องสิ้นจากใจเธอ
ขอพรพรหมพรใดอันศักดิ์สิทธิ์ เนรมิตรชีวิตเธอให้สมหวัง
ของพรพรหมพรนั้นจงจีรัง ช่วยสร้างฝันเธอสมหวังฉันสมใจ
คำที่เก็บไว้
หากไม่คิดถึงคงไม่ตามหา หากไม่สบตาคงไม่รู้ใจ
ฉันมีสิ่งหนึ่งที่เฝ้าเก็บไว้ หากไม่ใส่ใจคงไม่เก็บมัน
มีคำคำหนึ่งอยากให้เธอรู้ หากได้เอ่ยดูคงรู้ใจฉัน
แม้เคยฟังกี่หมื่นกี่แสนคำ ไม่เท่าคำฉัน ที่เอ่ย เพียงคำเดียว
ฉันมีสัมผัสแห่งความรู้สึก และมีสำนึกแห่งความโหยหา
ฉันมีจิตใจแห่งความศรัทธา และมีเมตาในความห่วงใย
ยังจำกลิ่นไอแห่งความอบอุ่น ยามรุ่งอรุณเพียงมีเราสอง
ฉันเก็บกลิ่นกายของเธอมาครอง ฉันเฝ้าฉนอมครองความทรงจำ
จะเขียนบทกลอนที่สุดแสนหวาน สร้างเป็นนิทานที่ชวนเธอฝัน
ให้เธอลิ้มรสบทกลอนทุกวัน กล่อมเธอหลับฝันในคืนจันทร์เพ็ญ
อดทนแค่ไหนยังเฝ้ารออยู่ เผื่อเธอหันดูคนอยู่ข้างหลัง
หากเธอมองฉันชัดชัดซักวัน วันหนึ่งวันนั้นคำฉันบอกเธอ
30 มีนาคม 2548 10:20 น.
dokfha
เจ็บและช้ำมากี่ครั้ง พลาดและพลั้งมากี่หน
หากจะเป็นเธออีกสักคนมันก็คงไม่ต่างกันเท่าไร
หากเธอคิดทำอย่างนั้น หากจะทิ้งกันก็คงตามใจ
เจ็บยังไงคงไม่ตาย เพราะฉันต้องอยู่อีกนาน
หากจะตายก็ตายไปแล้ว เจ็บอีกทีจะซักเท่าไร
ใจมันเจ็บมาแล้วกี่ครั้งจะช้ำแค่ไหนไม่เห็นมันตายซักที
..
อีกกี่น้ำไหลพรากจากตาช้ำ
อีกกี่คำพร่ำเพรียกเสียงเรียกขวัญ
อีกกี่เจ็บกี่เหน็บหนาวต้องฟ่าฟัน
อีกกี่วันความเจ็บนั้นจะบรรเทา
กี่ครั้งครายอมให้ย่ำย้ำเย้ยเหยียด
กี่คราวเฉียดช้ำโชกโชนโดนสวมเขา
กี่ทุกข์ทนทับท่วมท้นล้นใจเรา
กี่ครั้งเล่าที่คุณเฝ้าทำร้ายใจ
..
..ผิดไหม?ที่ไม่ไปพบเธอ ไม่ต้องการพบเจอ ไม่ต้องการเจอะหน้าใคร
..ผิดไหม? ที่ไม่ยอมเข้าใจ ไม่อยากฟังเรื่องราวที่เธออยากอธิบาย
..ผิดเร๊อะ? ที่เป็นคนรักจริง ที่เป็นคนฝังใจ รักแล้วยากจะลบเลือน
..ผิดเร๊อะ? ที่อ่อนแอเหลือเกิน เกินจะยอมรับรู้การลาจาก รับรู้ว่าเธออยากจากฉันไป
..
11 มีนาคม 2548 16:57 น.
dokfha
..
คุณรู้ไหมว่ามีใครอีกคนหนึ่ง
ที่ติดตรึงภาพฝันวันเคียงคู่
ใจยังเจ็บปวดปร่าทั้งที่รู้
คืนก่อนคู่คืนนี้พรากจำจากลา
เฝ้าครวญคร่ำร่ำร้องฟ้องต่อฟ้า
ขีดชะตาให้วกวนทนก้มหน้า
เคยเวียนว่ายได้หลุดพ้นจนจากมา
กลับต้องฝ่าไปที่เก่าเราเคยทำ
หรือว่าเป็นของขวัญอันล้ำค่า
ที่สรรหาให้ฉันได้เจ็บช้ำ
พรสวรรค์? พรแสวง? ที่กระทำ
ที่ตอกย้ำซ้ำซากไม่จากจาง
..
หน้าส่วนตัว
999
