30 มกราคม 2548 04:40 น.
EvezY
เรียงความเรื่องอนาคตที่ไร้ความทรงจำ
สำหรับเราอนาคตมันคงเป็นความเพ้อฝัน....จินตนาการ
ที่เรายังไม่รู้เลยว่า จะเป็นจริงขึ้นมาได้รึปล่าว
มันคงออกมาในคอนเซปนั้น
ความฝันของเราหนะเหรอ...
มันก็คือ การที่เราได้ยืนเคียงข้างคนที่เราให้ความสำคัญกับเค้ามากในความเป็นจริง
ไม่ใช่เพียงแค่อุปโลคขึ้นว่า...เราจะยืนอยู่ตรงนี้ที่เดิม
ทั้งๆที่ในความเป็นจริง เราห่างกันไกลแสนไกล เหมือนกับอยู่คนละโลก
กว่าจะถึงวันนั้น วันที่เราได้ยืนข้างกัน
เราต้องทำอะไรบ้างนะ เพื่อวันนั้นมันจะเป็นจริง
แล้วคนอื่นหละ... อนาคตของพวกเค้าคืออะไร
แล้วเมื่อถึงวันนั้นเค้ายังจะจำได้มั้ยนะ ว่า ณ วันนี้
เค้าเหล่านั้นเลยคิดถึงอนาคตไว้ยังไง
แล้วถ้าเกิดเป็นเราเองหละ ที่จำอะไรไม่ได้ สูญเสียความทรงจำ
เราจะต้องทำยังไง???
เมื่อจำไม่ได้แม้กระทั่งความฝันที่อยากจะอยู่ใกล้ๆกัน
มันคงเป็นอะไรที่แย่ที่สุด เท่าที่ความรู้สึกจะสัมผัสได้
ในทางกลับกัน...
ถ้าตัวจำเราไม่ได้ขั้นมาหละ
อย่าว่าแต่จำเราไม่ได้เลย... เราเคยผูกพันกันยังไง...ตัวก็ยังจำไม่ได้
เราจะทรมาน จะอึดอัด จะรู้สึกเศร้าแค่ไหน เรายังนึกไม่ออกเลย
เท่าที่ทำได้...ก็คงต้องไปหาตัว เอารูปถ่ายต่างๆ ไดอารี่ที่มีเรื่องของเรา
พยายามเรียกความทรงจำของตัวกลับคืนมา
พยายามบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ
ว่าเราเคยผูกพัน กันยังไง เราเคยรักกันมากแค่ไหน
เราเป็นห่วงกันและกันมากเท่าไหร่
เวลาเห็นรอยยิ้ม หรือน้ำตาของอีกคน เรารู้สึกยังไง
ยังจำมันได้มั้ย...ที่รัก
เวลาที่เล่าเรื่องราวพวกนี้ให้ตัวฟัง...
เราจะกลั้นน้ำตาเราเอาไว้ได้มั้ยนะ
เราคงอดไม่ได้หรอก...เพราะเรามันขี้แย
แต่ที่แย่กว่านั้นหนะสิ
ถ้ามีใครอีกคนคอยดูแลตัวอยู่ใกล้ๆ...ระหว่างที่เรายังไปไม่ถึง
ตัวคงไม่ต้องการเราแล้วสินะ
เพราะแม้แต่เราเป็นใคร ตัวก็คงจะจำไม่ได้
เรามันคนเอาแต่ใจ พูดคำไหนคำนั้น
เราก็คงต้องสานฝันของเราให้เป็นจริง
เราจะทำให้ตัวจำเราให้ได้ ถึงแม้ว่าใครคนนั้นจะหาว่าเราเห็นแก่ตัวก็เถอะ
แต่ถ้าความสามารถเราไม่มีพอที่จะทำให้ตัวรื้อฟื้นเรื่องราวของเรา 2 คน
อย่างเดียวที่เราทำได้
เราก็คงต้องกลายเป็นคนที่กลืนน้ำลายตัวเอง กลับคำ
เปลี่ยนความฝันที่มี
เป็นแค่เพียงการที่เราได้มองเห็นรอยยิ้มของตัวเมื่ออยู่กับคนๆนั้นจากจุดๆนี้ ที่ตรงนี้
เท่านั้นก็พอ....
คำสั้นๆที่เรียกว่า "รัก"
มันไม่ได้แปลว่าการครอบครอง หรือการอยู่ร่วมกัน ใกล้ชิดกัน
แต่มันหมายถึง
การที่เราปรารถนาให้คนที่เรารักมีความสุขต่างหากหล่ะ
.......................................................................................................................................
เราอยากเก็บเรียงความชิ้นนี้ไว้
เพื่อเป็นการบอกว่าสำหรับเราแล้ว ตัวคือคนสำคัญ
คือคนที่เราให้ความรักทั้งใจ ไปจนถึงลมหายใจสุดท้ายของชีวิต
ถึงแม้เหตุการณ์เวอร์ๆที่เราจินตนาการมันจะไม่กลายมาเป็นความจริงก็เถอะ
ตัวก็ยังคงเป็นคนสำคัญของชีวิตเราไปตราบนานเท่านาน
THXZ :
ที่รัก ที่ทำให้เค้าดึงฟีลออกมาเขียนเรียงความชิ้นนี้ได้
ที่สะกิดแล้วก็เชียร์เค้าให้เขียนเรียงความชิ้นนี้
ถึงแม้มันอาจจะไม่เกี่ยวกับอนาคตอย่างที่ครูเค้ากำหนดมาก็เถอะ
แต่เค้าก็ดีใจที่เค้าได้เขียนมัน
เพราะเรียงความชิ้นนี้
เค้าทำเพื่อตัว
23 มกราคม 2548 21:44 น.
EvezY
ต้องเรียงความเรื่องอนาคต
อนาคตก็คงเป็นความเพ้อฝัน(สำหรับเรานะ คนอื่นไม่เกี่ยว) จินตนาการ........มันคงออกมาในคอนเซปนั้น
แต่พอถึงวันนั้นจริงๆ เค้าเหล่านั้นจะยังจำได้มั้ยนะ ว่า ณ วันนี้ เค้าได้จินตนาการอะไรไว้บ้าง มันจะกลายเป็นจริงมั้ย
แต่สำหรับเรา เราคิดว่า ถ้าเกิดอุบัติเหตกลางคัน
ทำให้เราสูญเสียความทรงจำไป เราจะสานต่อสิ่งที่เราฝัน สิ่งที่เราจินตนาการไว้ได้รึปล่าว
อย่าว่าแต่สานเถอะ เราจะจำได้รึปล่าว ก็ยังไม่รู้เลย
แล้วถ้าคนที่สูญเสียความทรงจำกลายเป็นคนที่เราให้ความสำคัญ คนที่เรารัก เราจะทำยังไงถ้าเค้าจำเราไม่ได้.....
เศร้านะ
ที่เราทำได้
ก็คงเก็บเรียงความที่จะส่งครูชิ้นนี้ไว้
ตราบนานเท่านาน เพื่อที่เค้าจะได้รู้ว่า
วันนึง เค้าและเราเคยผูกพันกันยังไง
เพื่อให้เค้านึกถึงเราให้ได้ แต่ถ้ามันไม่เป็นผล เราก็จะขอเก็บมันไว้อย่างนี้ต่อไป
เพื่อเป็นสิ่งเตือนเราเอาไว้ว่า
วันนึง เค้าเคยสำคัญกับเราแค่ไหน
เค้าก็ยังจะสำคัญกับเราอย่างนั้น เหมือนเคย....
หรือแม้แต่เหตุการณ์ที่เราจินตนาการเอาเวอร์ๆ
เพราะความน่าจะเป็นน้อยมาก
แต่มันก็เหตุผลเดิมแหละ
เค้าจะยังคงเป็นคนที่เราให้ความสำคัญ
ตราบนานเท่านาน........
21 มกราคม 2548 22:42 น.
EvezY
เอ่อ... ตอนนี้ผมไม่ว่าง... ผมบอกคุณแล้วไง ผมลา 7 วัน มีปัญหาโทรโคงานกับผมได้ แต่ผมไม่เข้าบริษัท
น้ำเสียงหนักแน่นของ Senior Engineer... ไม่เปิดโอกาสให้ปลายสายตอบกลับ เอ็กซ์ก็ตัดสายทิ้งไปซะแล้ว
.... ไม่เคยแคร์ใคร นั่นคือสิ่งหนึ่งที่เพื่อนร่วมงานทุกๆคนได้รู้จักเอ็กซ์.....
สองขาพาเค้าเดินเล่นตามชายหาดไปเรื่อย.... ในหัวก็คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
ถามว่าเจ็บมั้ย.... ดีใจกับเค้ามากกว่า.... เราคงดีไม่พอ.... ขอให้เธอผู้นั้นมีความสุขบนเส้นทางชีวิตที่เธอได้เลือกแล้วก็แล้วกัน...........
สายลมที่พัดเบาๆ กลิ่นไอทะเลในยามค่ำคืน มันเงียบและมืดสนิทจนน่ากลัว
แต่ถ้าคิดในทางกลับกัน.... มันเป็นบรรยากาศ ที่มีแต่กลิ่นไอของธรรมชาติ
ปราศจากผู้คน สับสนวุ่นวาย.... แทบจะไม่อยากไปไหน ธรรมชาติมีแรงดึงดูดจริงจริง
...
เอ็กซ์นั่งลงบนโขดหินเล็กๆ นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตามแบบฉบับของผู้ชายที่มองสังคมและสิ่งรอบข้างอย่างละเอียดรอบคอบ
21 มกราคม 2548 22:34 น.
EvezY
เกาะเสม็ดนี่สวยเนอะ ชลหันกลับไปคุยกับกิ่งเพื่อนที่แนะนำให้เธอมาเที่ยวที่นี่ ... เสม็ด
ก็บอกแล้วว่าถ้าเธอมาที่นี่ รับรองเด็กทะเลอย่างเธอต้องติดใจแน่
ขอบใจนะกิ่ง ส่งแค่นี้ก็พอแล้วแล้วแหละ Thankกิ้ว! ขอบคุณเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าสดใส....
ชล... หญิงสาวที่ชอบทะเลเป็นชีวิตจิตใจ
เดินตามริมหาดเพื่อที่จะไปรีสอร์ทที่ติดต่อไว้ ในใจก็คิด... ถ้ากิ่งอยู่ด้วยคงดี แต่ดันติดงานซะนี่ เลยแค่มาส่งและแนะนำเท่านั้น
...................................
ชลธารค่ะ จองไว้เรียบร้อยแล้ว
สักครู่นะคะ ............ คุณชลธาร OKค่ะ ห้อง 218 พนักงานต้อนรับชี้แจงพร้อมกับยื่นกุญแจให้เธอ
ขอบคุณค่ะ
......................................
หลังจากที่เปิดประตูได้ ชลก็กระโดดขึ้นเตียงทันที เพราะยังไม่ได้พักเลย
ถึงดอนเมือง กิ่งก็ไปรีบแล้วตรงมาที่นี่เลย ไหนจะต้องนั่งเรือต่อมาเสม็ดอีก ครบถ้วน สมบูรณ์แบบของการเดินทาง
ญี่ปุ่น ไทย ทางอากาศ
กท ระยอง ทางบก
ท่าเรือระยอง เสม็ด ทางน้ำ
เหลือก็แค่ดำดิน - -" ยัยชลเอ้ย... อึดจริงเลยนะเธอ... ได้แต่บนกับตัวเอง อีกใจก็อยากจะออกไปเดินเล่น แต่เหนื่อยเหลือเกิน T_T มะหวา..า..า..ย
พักสายตา นอนเอาแรง แล้วเย็นนี้ค่อยไปเดินเล่นดีกว่า.....
...................................
20 ธันวาคม 2546 23:20 น.
EvezY
"ปาล์มคือใครอะอีฟ"
โน้ตตัดสินใจถามอีฟอีกรอบ
"ก็ปาล์มที่ทำฉากไง ตอนแสดงละครกันอะ"
"ก็ปาล์มที่ทำฉากไง ตอนแสดงละครกันอะ"
"อ๋อ แล้วอยู่ๆเค้าเอาดอกไม้มาให้อีฟได้ไง"
"อีฟก็ไม่รู้เหมือนกัน เค้าเอามาให้ละบอกว่าชอบ"
"แล้วอีฟก็รับ.... อีฟชอบเค้าเหรอ รับทำไม"
โน้ตไม่รอฟังอะไรทั้งนั้น ยิงคำถามทันที ก็คนมันฉุนอะ
"จะให้อีฟบอกว่าไม่เอา อีฟไม่ชอบงั้นเหรอ
รักษาน้ำใจเค้าหน่อยสิ อีฟบอกไปแล้วด้วยว่าคงไม่เหมาะ
แต่เค้าก็คะยั้นคะยอให้อีฟรับ อีฟอายคนเหมือนกันนะ
ถ้าอีฟไม่รับ เค้าก็คงจะตื้ออยู่นั่นแหละ
ก็รับๆไปไม่เห็นเป็นไรหนิ"
"โน้ตไม่ชอบ โน้ตไม่อยากให้อีฟให้อะไรใคร
แล้วก็ไม่อยากให้รับอะไรจากใครด้วย"
"แล้วจะให้อีฟทำยังไงอะโน้ต ให้อีฟเอาไปคืนเค้าเลยมั้ย"
อีฟเริ่มหัวเสียเหมือนกัน เรื่องแค่นี้โน้ตทำให้เป็นเรื่องใหญ่
"อีฟไม่ต้องประชดโน้ตหรอก จะทำอะไรก็ตามใจอีฟเถอะ
ไม่ต้องแคร์ความรู้สึกโน้ตหรอก"
โน้ตทั้งอารมณ์เสีย แล้วก็น้อยใจอีฟด้วย
ไม่รู้รึไงว่ารักว่าหวง คนบ้าที่ไหนอยากให้คนที่ตัวเองรักรับของจากคนอื่น
ฝ่านอีฟก็หัวเสียเหมือนกัน ในสมองก็มีแต่คำว่าทำไม
แต่ก็ได้แค่เงียบ เพราะถ้ายิ่งพูด ยิ่งอธิบาย
โน้ตก็จะรั้นมากขึ้น ไม่ยอมฟังอยู่ดี
รอให้โน้ตอารมณืดีกว่านี้หน่อยละกัน ค่อยพูดอีกที
แต่ดูเหมือนโน้ตจะไม่ยอมให้บรรยากาศมันเงียบหนะสิ
ก็อยากจะเชื่อที่อีฟพูดเหมือนกัน
แต่มันรู้สึกตะหงิดตะหงิดยังไงบอกไม่ถูก
นี่เพราะเรางี่เง่าเกินไปรึเปล่า ไม่ไว้ใจอีฟเลย
ไม่ให้เกียรติ ไม่เชื่อใจ
ดูเหมือนเราเอาแต่ใจตัวเองรึเปล่านะทำไงได้หละ
ก็คนมันรัก......
แล้วจะปล่อยให้มันเงียบต่อไปแบบนี้เหรอ
ไม่มีทาง
"อีฟไม่ได้คิดอะไรกับปาล์มใช่มั้ย"
โน้ตถามเบาๆน้ำเสียงอ่อยๆ เพราะรู้สึกผิด
แต่อีฟกลับไม่ได้โกรธอะไรโน้ตเลย
ที่ทำตัวเป็นด็ก แถมยังยิ้มให้โน้ตเหมือนเดิม
"ก็รักลูกสมุนแล้วหนิ จะให้คิดอะไรกับใครได้อีกหละ"
พระเจ้าช่วย!!! อีฟเป็นอะไรไปเนี่ย
ทำไมน่ารักแบบนี้ ยิ่งทำให้โน้ตรักอีฟมากขึ้นอีก
ทั้งคู่กำลังยิ้มมองตาหวานเฉิ่มอยู่เลย
พนักงานก็เอาไอศกรีมมาเสริ์ฟ
โฟล์ทนี่แหละที่แม่คุณเค้าชอบหละ
ส่วนของโน้ตเองก็ชอคโกแลตธรรมดา
"สั่งได้ถูกใจเลยแฮะ" อีฟยิ้มเล็กๆ
แล้วทำหน้าทะเล้นใส่ เพราะกลบเกลื่อน
ก็นะ...มันเขินนี่นา
หน้าส่วนตัว
1824
