ในคืนวันที่ 24 กันยายน 2550

finallove

คุณเคยอยากฝันถึงใครซ้ำๆกันหลายๆวันไหม ? ผมเป็นคนนึงที่อยากจะฝันถึง
คนที่ผมอยากฝันถึง หลายๆวันแต่ มันไม่เคยจะทำได้ 
ยิ่งเราพยายามฝันถึงมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งจะเปลี่ยนเรื่องที่เราฝันไม่รู้ทำไม 
จนมาวันนึง วันที่ผมได้ฝันถึงคนที่ผมรักที่สุด 7 วันติด
นั้นหมายความว่าผมฝันถึงเธอทั้งอาทิตย์  ฟังดูเหมือนผมจะเป็นผู้ชายที่โชคดี ได้ฝันอย่างที่ตัวเองต้องการมาตลอดแต่จริงๆแล้วไม่เลย......
       เมื่อเรื่องราวในอดีตไม่มีความหมายให้คนที่เรารักจดจำ  เมื่อวันที่คำว่า
 "เรา" ไม่ได้มีแค่เรา  มันยังคงเป็นความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในใจ
มาจนทุกวันนี้ สิ่งที่ผมฝันถึงคือเธอผู้เป็นที่รักได้อยู่กับคนที่เธอรัก ซึ่งใครคนนั้น......ไม่ใช่ผม....แต่เป็นคนที่ช่วยเธอสร้างบาดแผลในใจผม
ผมไม่รู้ทำไมมันถึงได้ฝันซ้ำๆกันได้ยาวนานขนาดนั้น แล้วทุกครั้งที่ตื่นมันก็
จะลงเอยด้วยน้ำตา  มันทราน ราวกับว่ามีคนจงใจให้เป็นแบบนั้น
เรื่องมันเริ่มขึ้นในเช้าวันศุกร์ที่15 ธันวาคม 2549 เวลาประมาณ 10 โมงเช้า  
ทำไมผมถึงจำได้งั้นหรอ ลองอ่านต่อแล้วจะเข้าใจ ผมอาบน้ำแต่งตัว
แล้วไปหาเธอที่บ้านของเธอ  เพื่อที่จะไปง้อเธอ เรามีปัญหากันมาเกือบเดือนแต่ผมจำไม่ได้ว่าเรามีปัญหาอะไรกันอาจเพราะปัญหามันไม่สำคัญสำหรับผม 
พอไปถึงผมก็เจอกับน้องสาวเธอ มันมีรางบอกเหตุแล้วว่าต้องมีอะไรแน่ๆ 
จนน้องสาวเธอบอกว่าพี่สาวไม่ได้อยู่คนเดียว ผมเดินขึ้นไปหาเธอพร้อมด้วยเสียหัวใจที่เต้นแรงจนได้ยินชัด ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก ภาพที่เห็นเธอเปิดประตูแล้วมองน่าผมด้วยความเฉยชาผมก้าวขาเข้าไปในห้องแล้วมันก็เหมือนกับในหนัง
เขาแหงนน่ามองผม สิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนั้นคือประคองร่างที่ไม่มีแรงออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด มันราวกับว่าหัวใจโดนฉีกอย่างแรง หายใจไม่ออก 
สมองไม่ทำงาน ผมออกมาไกลสุดได้แค่ชั้นล่างน่าห้องน้ำบ้านเธอ ผมล้มตัวลง
ขาสองข้างเหมือนโดนทุบด้วยค้อนขนาดใหญ่ไม่มีแม้แรงที่จะเดินต่อ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด ทำไม ทำไม ทำไม คำถามเดียวในตอนนั้น
ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้  ผมนั้งอยู่พักใหญ่ๆพยามยามโทรหาทุกคนที่จะช่วยหยุดผมได้ในตอนนั้น หยุดอะไรงั้นหรอ ในตอนนั้นความคิดที่จะ
....ฆ่าตัวตาย....มันเกิดขึ้นง่ายยิ่งกว่าการหายใจซะอีก ทุกสายที่ผมคุยด้วยพยายามบอกให้ผมออกมาจากที่นั้นให้ได้  แต่ก็ไม่สามารถหยุดผมได้
ผมหันไปเห็นน้ำยาล้างห้องน้ำขวดสีชมพูที่เหมือนจะกวักมือเลียกผมให้มา
ลองชิม ผมหยิบขวดมาตั้งข้างหน้า นั้งตัดสินใจอยู่นาน แล้วสิ่งที่หยุดผมก็คือ
เธอ  เธอหยิบมันออกไป ในตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมากอย่างน้อยเธอก็ยังเป็นห่วงผมแต่แล้วคำพูดที่ตามมาจับความหมายได้ว่า ถ้าผมเป็นอะไรไปครอบครัว
ของผมจะต้องโทษเธอ สิ่งที่เธอห่วงไม่ใช่ผม  ไม่ใช่ผมเลย ในวันนั้นผมอยากจะให้เธอเอามีดมาปักที่อกข้างซ้ายของผมเลยด้วยซ้ำ เพราะผลของมันไม่ได้ต่างจากสิ่งที่เธอทำอยู่ มันก็เหมือนผมตายทั้งเป็นอยู่แล้ว  ถ้าเหตุการแบบนี้เกิดกับเธอ เธอคงจะรับรู้ถึงความปวดร้าวที่ผมเจอได้เป็นอย่างดี  แต่ก็ช่างมันเถิด 
สุดท้ายผมก็ยังอยู่ ผมผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความเจ็บปวดมันจะลดลง มันกับทำให้ผมทรมานมากขึ้น ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิติต่อ  นี่เองที่เขาเรียกกันว่า" อกหัก " ความรู้สึกมันยากที่จะบรรยาย รองไม่ได้เจอกับตัวไม่มีทางได้รู้ว่ามันถึงขั้นที่เรียกได้ว่า ปางตาย ผมให้เวลารักษาแผลที่เธอทำขึ้นในใจผม นานพอดูมันผ่านมา 283 วันแล้ว แต่ความเจ็บไม่เคยจางหายเลย ตลอดระยะ
เวลาที่ผ่านมาผมพยายามทำทุกวิถีทางที่จะให้เธอกลับมา เพราะผมรู้ว่าผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอแต่ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วจริงๆ ทุกวันนี้ได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมผมถึงปล่อยให้เหตุการหล่าวนั้นมันเกิดขึ้น อาจเป็นเพราะผมรักเธอไม่มากพอหรืออาจเป็นเพราะ เราไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน แต่อะไรหละที่ทำให้ผม
เสียใจได้มากขนาดนี้ ผมไม่เคยลืมรอยยิ้มของเธอ อ้อมกอดของเธอ มือของเธอ
กลิ่นเส้นผมของเธอ ทุกๆอย่างที่เป็นเธอยังคงกัดกินก้อนเนื้อเล็กๆที่เรียกว่า
หัวใจของผมอยู่ตลอดเวลา ผมคิดถึงเธอมากๆ มากเหลือเกิน จริงๆแล้วผมอยากเจอเธอมากๆอยากโทรไปหาเธอ อยากได้ยินเสียงเธอ แต่ก็ต้องห้ามใจเพียงเพราะไม่อยากให้เธอและเขามีปัญหากัน  ผมไม่รู้จะอยู่ในฐานะอะไรดี เพราะกลัวจะกายเป็น" มือที่สาม " ทำให้เขาแตกแยก ฟังดูแล้วมันน่าหัวเราะ  มือที่สาม ผมต่าง
หากที่มาก่อน เคยมีคนบอกกับผมว่าถ้าเรารักเขาจริงๆก็ต้องปล่อยให้เขาไปมี
ความสุข ผมได้แต่ถามตัวเองว่า......ถ้าผมเห็นเขามีความสุขผมน่าจะมีความสุขไม่ใช่หรอ......แล้วทำไมมันถึงยังเจ็บอยู่อย่างนี้ ทุกวันนี้ผมทำได้แค่เพียงแอบ
ส่งอีเมลให้เธอ ขอร้องให้เธอกลับคืนมา...... แต่ที่ผ่านมาก็ได้รู้ว่าเมลของผมมันก็ไม่ได้ต่างจากเมลขยะทั่วๆไปที่คอยสร้างความรำคาญใจให้เธอ จนมาถึงวันนี้ 
ในคืนวันที่ 24 กันยายน2550 ผมบอกกับตัวเองว่า ผมจะลืมเธอให้ได้เพราะ ผมเหนื่อยกับการที่จะต้องแอบร้องไห้ในโรงหนัง ในร้านอาหาร บนรถโดยสารและในทุกๆที่ ที่ผมคิดถึงเธอ เหนื่อยกับการที่จะต้องเปิดเพลงเสียงดังในห้องนอนเพื่อที่จะกบเสียงร้องไห้ของตัวเองไม่ให้คนอื่นได้ยิน เหนื่อยกับสิ่งที่เป็นอยู่ สิ่งที่ทำอยู่ สิ่งที่ไม่มีวันเป็นไปได้ มันน่าจะพอได้แล้วกับสิ่งที่เขาไม่เคยรับรู้เลย ความรักที่เต็มไปด้วยน้ำตามันจะมีค่าอะไร ผมจะต้องหยุดมันแต่ผมจะทำได้จริงหรอ เพราะในขณะที่เขียนนี้น้ำในตามันก็ยังไม่หยุดไหล ผมต้องใช้เวลานานแค่ไหนกันที่
จะหยุดฝันถึงเธอ............ผมรักเธอมากจริงๆ    

....ลาก่อนผู้หญิงที่ผมรักที่สุด....