20 มิถุนายน 2547 17:05 น.
for U
อย่าถามเลย ว่าขาดเธอฉันจะอยู่ได้ไหม
เพราะคำตอบที่ได้ ฉันอยู่ได้
แต่อาจจะอยู่แบบไร้หัวใจ
ไม่ต้องห่วงหรอกนะ
ชีวิตฉันก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป
อาจจะไม่มีเธอ แต่ฉันก็ยังคงมีฉัน
ต้องอยู่ได้เพื่อตัวเอง
ฉันรู้แล้ว ไม่มีใครรักฉันจริงเท่ากับตัวฉัน
ฉันต้องรักตัวฉันเองให้มากกว่านี้
อย่าเลย อย่าพยายามเลย อย่าเอาความรักที่มีมอบให้คนอื่นไปหมด
หันมามองดูตัวเองบ้าง รักตัวเองให้มากขึ้น แล้วหัวใจจะเข้มแข็งขึ้น
19 มิถุนายน 2547 00:36 น.
for U
มหัศจรรย์แห่งรัก
B>ไม่ต้องรักเท่าฟ้า แต่ขอให้รักเท่าเดิม
ไม่ต้องมีเพิ่มเติม แต่รักไม่น้อยลงไป
เข้าสู่ยุคนี้ คงหาคู่รักที่จะนำเอาบทเพลงเก่า ๆ อย่างเช่น ความรักเอย เจ้าลอยลมมาหรือไร มาเป็นนิยามของความรักไม่ได้แล้ว เข้าสู่เทศกาลแห่งความรัก ซึ่งเป็นค่านิยมไปแล้วว่า เป็นวันที่ชายและหญิงมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน จะได้มอบกุหลาบแทนใจ และได้มีโอกาสที่จะเอ่ยคำสามคำ (ฉันรักเธอ) ต่อกันได้อย่างไม่เคอะเขิน
ความรัก เป็นสิ่งมหัศจรรย์เมื่อไรที่คุณพบความรัก มันจะทำให้คุณรู้สึกออกจะมีชีวิตที่เป็นอมตะ และคิดว่าความรักจะยินยงไปตลอดกาล แต่เมื่อความมหัศจรรย์หายไป โลกแห่งความเป็นจริงปรากฏขึ้น ชีวิตนั้นก็ไม่อมตะเสียแล้ว
ในแต่ละวันมีคนมากมายต่างค้นหาความรัก เพราะอยากพบความกับความมหัศจรรย์นั้น มีคู่รักนับแสนล้านคู่เริ่มต้นด้วยการแต่งงาน และลงเอยด้วยความเจ็บปวดโดยการแยกทางกัน เมื่อส่วนที่ดีที่สุดของความรักเริ่มจะจางหายไป ปัญหาก็เริ่มเข้ามาแทนที่ ความขัดแย้งเพิ่มมากขึ้น คำหวานที่เคยมีต่อกันลดน้อยลง เนื่องจากเค้าทั้งสอง ไม่ได้เหลือความรักให้กันอีกต่อไปแล้ว มีบ้างหรือไม่ ที่จะสละเวลามาทำความเข้าใจและยอมรับความแตกต่างของแต่ละฝ่าย
น้อยคนนักที่จะสามารถพัฒนาความรักให้เติบโตงอกงามต่อไปได้ แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าจะทำไม่ได้เลย ขอเพียงให้ยอมรับซึ่งกันและกัน ความรัก ก็มีโอกาสที่จะบานสะพรั่ง และงอกงามได้
หากมองย้อนกลับไปสู่วันที่เรามีความรู้สึกดี ๆ ให้แก่กัน อย่างน้อยในช่วงเทศกาลแห่งความรัก ที่บางคนอาจคิดว่าไร้สาระ ก็อาจเป็นช่วงเวลาที่เราจะได้ระลึกถึงความหวานชื่งในอดีตที่มีต่อกัน รักที่มีให้กัน ไม่ต้องมีเพิ่มเติม แต่ไม่น้อยลงไป เหมือนกันเพลงสมัยนี้ที่เค้าร้องกัน
ลองเอ่ยคำสามคำ ที่เคยพูดต่อกันอีกสักครั้ง กับคนใกล้ตัวเรา ผลที่ได้รับมันจะหวาน หรือเลี่ยน ก็ให้มันรู้ไปเลย
16 มิถุนายน 2547 00:03 น.
for U
ความเหงาเอย ทำไมเจ้าช่างต้องมาเป็นเพื่อนฉันด้วย
ฉันไม่อยากมีเพื่อนชื่อ ความเหงา เลย เพราะเจ้ามักจะมากับน้ำตาเสมอ
กี่ครั้งที่ฉันร้องไห้ กี่ครั้งต้องเสียน้ำตาเพราะความเหงา ทำไมนะความรู้สึกนี้มันช่างทรมานนัก
คืนฝนโปรยปราย กับหยาดน้ำตา ที่ชุ่มเปียกหมอน
ซุกตัว อยู่ภายใต้ผ้าห่มอุ่น ที่ตรงนี้เคยมี เธอและฉัน
แต่ตอนนี้ล่ะ เธอจากไป ไกลแสนไกล อีกนานแค่ไหนนะ ที่เธอจะกลับมา แล้วฉันจะได้ไม่ต้องมีเพื่อนชื่อ ความเหงา อีก
ฉันจะรอนะ รอวันที่เธอกลับมา กลับมาเป็นคนเดิมของฉัน
กลับมามีกันและกัน ฉันจะรอวันนั้น ถึงแม้ว่าฉันจะต้องรอไปตลอดชีวิต
แต่ฉันยืนยัน "ฉันจะรอ แม้จะต้องเสียน้ำตาอีกสักกี่ครั้ง"
15 มิถุนายน 2547 23:53 น.
for U
กี่ครั้งแล้ว ที่เธอทำให้ฉันต้องร้องไห้ แต่ทำไมฉันจึงอดทนเธอได้ เป็นเพราะฉันรักเธอมากเกินไปใช่ไหม รู้ทั้งรู้ ว่าเธอไม่เคยลืมคนเก่าของเธอได้ ฉันมาทีหลัง ฉันยอมรับ แต่คนมาทีหลังคนนี้ไม่ใช่เหรอ ที่เธอบอก เธอรักฉันมาก จะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน แล้วตอนนี้คำพูดของเธอ ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปง่ายดาย ไหนล่ะ คำที่เคยบอกรักกัน ฉันหวังว่าสักวันหนึ่ง เธอจะลืมเขาได้ แต่ไม่เลย เธอไม่เคยลืมเขา ตลอดเวลา เธอปิดบังฉันมาตลอด เธอไม่เคยเลิกกับเขา อยู่กับฉัน เธอมีฉัน แต่เวลาที่เธอไม่ได้อยู่กับฉัน เธออยู่กับเขา ฉันโง่เอง โง่ที่เชื่อเธอมาตลอด
เธอบอกว่าฉันดีเกินไป ฉันเกลียดคำ ๆ นี้นัก
ทำไมล่ะ ความดีของฉัน มันไม่เคยเอาชนะเธอได้เลยใช่ไหม
ไปเถอะนะ ไปอยู่กับคนเลวที่เธอรัก
ฉันมาทีหลัง ฉันรู้ดี ฉันไม่เคยแย่งของรักใคร ถึงแม้ว่าสิ่งรักสิ่งนั้น มันจะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ฉันจะยอม ยอมเสียเธอ
อย่ากลับมาหาฉันเลยนะ ฉันไม่อยากเสียน้ำตาให้คนใจร้ายอย่างเธออีก
หน้าส่วนตัว
1052
