1 พฤศจิกายน 2554 18:25 น.
Hathaikarn
แสงสีเหลืองเรืองรอง...ของอรุณ
ตะวันออกแดดอุ่น...ละมุนหวาน
กาสะลองบิดพลิ้ว...ปลิวร่วงบาน
ดอกสีขาวพราวจาร...ผ่านตามลม
สายลมเอื้อยเฉื่อยเย็น....เด่นพิสุทธิ์
ดอกปีบโปรยประดุจ...ดาวผสม
ผลิร่วงบานลานดิน...สินธุ์น่าชม
ฤดูหนาวน่าภิรมย์...กมลจินต์
ความทรงจำจิตนี้...ที่แห่งหนึ่ง
ริมแม่ปิงอิงแอบซึ้ง...คะนึงถิ่น
ดอกปีบโปรยโรยร่วง...พ่วงระริน
ลงในห้วงธาราสินธุ์....บินโบกลง
ความคิดถึงจึงจด...บทกลอนกานท์
ฝากปีบแย้มแซมบาน...สื่อสารส่ง
ช่อดอกไม้ไพรงาม...นามยืนยง
“กาสะลอง”ปลิวเยี่ยงหงส์...ตรงข้างเธอ
ทุกฤดูรู้เวียน...หมุนเปลี่ยนผ่าน
ตามเวลาห้วงกาล...ขานเสนอ
กาสะลองพฤศจิกา....คราพบเจอ
จึงโรยร่วงห่วงละเมอ...เพ้อถึงกัน
๑ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๔
1 พฤศจิกายน 2554 13:30 น.
Hathaikarn
ยินเพลง “ครวญ”คะนึง....นึกถึงฝั่ง
ริมสายชลเฉกหวัง...ตะวันส่อง
สาดกระทบกลบน้ำ....ฉ่ำเรืองรอง
กำมะหยี่ลิบหรี่ผ่อง....ผุดกลางชล
หลังตะวันชิงพลบ...สงบแสง
ฟ้าสีส้มอมแดง....แจ้งห้วงหน
เรือลำน้อยคอยนาน..ธารวกวน
จนฟ้ามืดจืดหม่น...คนเฝ้ารอ
แสงลิบหรี่ที่ดาว...พราวกระพริบ
เปรียบความฝันฝั่งไกลลิบ...ลับแล้วหนอ
กับความหวังดั่งดาวน้อย...น้ำตาคลอ
ห้วงฟากฟ้านภาขอ...” ครวญ”กลับมา
ร่ำร้อง “ครวญ” คะนึง...ถึงเสมอ
ว่ายังรอรับเธอ...ละเมอหา
ริมท่าน้ำฝั่งชล....จนตรึงตรา
ถึงคนดีที่จากลา...ว่าฉันรอ
๓๑ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๔
หน้าส่วนตัว
1505
