5 พฤศจิกายน 2554 12:37 น.
Hathaikarn
อาลัยในน้ำ...ช้ำในอก
หลังง้อคอตก...ยกข้าวของ
ตีกุญแจล็อก....ตอกตราจอง
ปิดบ้านร้านช่อง...ล่องเรือพาย
ออกเรือเพื่อย่าง...ทางข้างหน้า
หาปู่คู่ย่า....คือจุดหมาย
กลับนาป่าเขา...เฝ้าวัวควาย
มีตาติดยาย...คล้ายมารอ
อำลาเมืองกรุง...มุ่งกลับบ้าน
พื้นดินถิ่นลาน.....ย่านของพ่อ
แม่ดูข่าวคราว...น้ำตาคลอ
นั่งเหงาจดจ่อ....รอลูกยา
วันเสาร์อาทิตย์...จิตสับสน
เดินทางวกวน..ทนฝันฝ่า
ทุกถนนปิด...ติดน้ำมา
หยดใสในตา...ต่างล่วงริน
เสาร์อาทิตย์นี้..มิได้กลับ
หนทางเลื่อนลับ...ดับทุกถิ่น
น้ำหลากมืดมัว...ทั่วแผ่นดิน
ใจแถบแดดิ้น...สิ้นลมปราณ
เรือน้อยค่อยหัน...พลันทิศเก่า
มองดูน้ำเน่า...เศร้าอยู่บ้าน
ข้าวของเปียกปอน..ไปตามธาร
เหลือเพียงกลอนกานท์...สาส์นน้ำตา
๕ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๔
4 พฤศจิกายน 2554 17:45 น.
Hathaikarn
โลกาภิวัตน์.....ซัดความโศก
จากมนุษย์โลก...วิโยคเปลี่ยน
ขาวเห็นเป็นดำ...คำของเซียน
พลิกหัวคั่วเหรียญ...เวียนกลับกัน
เส้นผมปริ่มไหม...ใช่บังเขา
พ่อแก่แม่เฒ่า....ต่างเล่าฝัน
ในอดีตขีดเรื่อง...เฟื่องโจษจัน
แสนสุขทุกวัน...ฉันและเธอ
วันนี้ที่เห็น..เช่นที่ว่า
ค่ำคืนตื่นมา...น้ำตาเอ่อ
ไหลอาบทาบแก้ม...แซมละเมอ
ความดีที่เพ้อ....เห้อ “อะไร”
หลายสิ่งยิ่งหาย...คล้ายแตกหัก
คลื่นซ้ำกรรมปัก...เสาหลักใหญ่
เรือน้อยลอยลำ....กลางน้ำไกล
เปรียบชั่วมั่วไป....ในทะเล
น้ำซัดพัดเรือ...เชื่อว่าแตก
กราดเกรี้ยวเชี่ยวแหลก...แยกหักเห
นอนบนชลอ่าว...ราวตังเก
หนุ่มสาวสรวลเส...เซลงกอง
ความคิดจิตนี้..ที่แตกต่าง
เรือเดินเพลินทาง...ทะเลสอง
เปรียบชั่วมั่วถึง...ซึ่งน้ำนอง
เป็นบึงเป็นหนอง...คลองกระจาย
เผยแผ่แพร่พันธุ์...นั่นทั่วถิ่น
สัตว์ร้ายคล้ายกิน..หินสลาย
น้ำลดปลาหมด...อดเจียนตาย
น้ำมาปลาหาย...ตามสายธาร
สัตว์เอยที่เผย...เปรยเปรียบว่า
มนุษย์มนา....น่าประหาร
ความเลวผุดผ่อง...ส่องสันดาน
หมดหมึกผลึกจาร...ขานขับคำ
สุดท้ายหมายความ...ตามที่กล่าว
คนหนุ่มกลุ่มสาว...ราวเลื่อนล้ำ
น้ำเฉื่อยเอื่อยไหล...ใครที่นำ
กลับบ้านลานช้ำ...กลืนน้ำตา
ทะเลเปรียบชั่ว....ทั่วไพศาล
เรือน้อยลอยนาน...สาส์นห่วงหา
โลกเปลี่ยนสัตว์เปลี่ยน...เวียนหมุนมา
ความเลวชั่วช้า...ข้าทุกข์ใจ.....
3 พฤศจิกายน 2554 09:21 น.
Hathaikarn
น้ำฝน...
เธอมีสิทธิ์ที่จะหล่นเกลื่อนกล่นพื้น
ที่จะพร่ำชุ่มฉ่ำยามค่ำคืน
ที่จะฟื้นฟูป่าเมื่อลาใบ
ที่จะส่งเสียงร้องทำนองสินธุ์
ที่จะรินโรยร่วงสู่ห้วงไหน
ที่จะตกบกธารพ้นผ่านไป
ที่จะไหลรดหลั่งถึงฝั่งหิน
ที่จะเลี้ยวเคียวคดเพื่อหยดน้ำ
ที่จะร่ำร่ายลงดงกระถิน
ที่จะพราวเม็ดขาวดั่งดาวดิน
ที่จะบินโบกโบยหรือโปรยลง
ที่จะร่างรากฐานของลานป่า
ที่จะรักปักพนาที่พร่าผง
ที่จะสานธารแหลกแรกดำรง
ที่จะคงคลายร้อนเร่าผ่อนเย็น
ที่จะวาดโลกกว้างสร้างทางฝัน
ที่จะสรรค์โลกสวยอำนวยเห็น
ที่จะช่วยโลกฉ่ำยามจำเป็น
ที่จะเซ็นโลกนี้จนคลี่คลาย
เพื่อฟ้าสวยหลังฝนร่วงหล่นซ้ำ
เพื่อคืนค่ำจันทร์ส่องผ่องมิหาย
เพื่อตะวันทอแสงแสดงกาย
เพื่อเช้าสายฟ้างามท่ามประชา
2 พฤศจิกายน 2554 18:38 น.
Hathaikarn
กรีนแมมบ้า มากับน้ำ
สัตวแพทย์ย้ำ นำประกาศ
พิษภัยมันร้าย หมายอาฆาต
เลื่อยอาละวาด อาจฆ่าเรา
มีสิบห้าตัว ครอบครัวยก
พร้อมสู้รู้ฉก ชอกช้ำเศร้า
ไหนน้ำไหนงู โปรดดูเอา
มันมายกเล้า เฝ้าจับตา
ในย่านปากเกร็ด เด็ดเมืองนนท์
งูเขียวซุกซน ปนน้ำหนา
ถ้าถูกมันกัด รัดชีวา
ตายในเวลา เสี้ยวนาที
ใครพบตบตี ขยี้ฆ่า
ให้มันมรณา อย่างเร็วรี่
รวมลูกรวมแม่ แย่สิ้นดี
สุดท้ายหมายนี้ มีเพื่อเตือน
12.18น.@js100radio ทีมสัตวแพทย์แจ้งเมื่อคืนนี้ (2พ.ย.)งูพิษนำเข้าGreen Mamba มีพิษร้ายแรง 15ตัวหลุดจากบ้านถูกน้ำท่วมย่านปากเกร็ด อาจหลบตามต้นไม้ หากพบเห็นงูสีเขียว(ตัวพ่อ-แม่)ขนาดเท่างูจงอางยาว2ม.และลูก 13 ตัวยาว 1ม.ให้กำจัด แต่ให้ระวังถูกฉกเพราะดุร้าย มีพิษถึงตายได้สัตวแพทย์เตือนให้ระวัง !! พบเห็นงูGreen mamba โทรฯ 1362 หรือ จส.100 ที่สายด่วน 02-711916
2 พฤศจิกายน 2554 14:06 น.
Hathaikarn
เขียนจากสายฝน...ที่หล่นซ้ำ
เขียนจากวิบัติกรรม...กระหน่ำข้า
เขียนจากพลังหวัง...ทั้งน้ำตา
เขียนจากจิตศรัทธา...ที่พร่าเลือน
เขียนจากมนุษย์...มุ่งจุดหมาย
เขียนจากความตาย...ต่างย้ายเคลื่อน
เขียนจากชีวิตจริง...จึงทิ้งเรือน
เขียนจากภาพของเพื่อน...พร่ำเตือนเรา
เขียนจากเต็นท์ข้างถนน...ของคนโศก
เขียนจากความวิปโยค...ย้ำโลกเศร้า
เขียนจากคุ้งน้ำวน...จนว่างเปล่า
เขียนจากความหงอยเหงา...เงียบยาวนาน
เขียนจากห้วงนที...ที่ยังฝัน
เขียนจากสายธารนั้น...มันพลัดบ้าน
เขียนจากเรื่องของคน...มิทนทาน
เขียนจากความหยาบกร้าน...เกินค้านขัด
เขียนจากฟ้าลงโทษ...พิโรธดิน
เขียนจากศาสตร์ร่ายริน...ศิลป์กวัด
เขียนจากตัวอักษร....ก่อนถูกซัด
เขียนจากความโกรธจัด..พลัดเจียนตาย
เขียนจากจิตมนุษย์...ที่ผุดหวัง
เขียนจากแรงพลัง...มิยั้งหาย
เขียนจากวินาที...ที่อันตราย
เขียนจากห้วงธารสาย...ที่ว่ายวน
เขียนจากกำลังใจ...ไม่ทอดทิ้ง
เขียนจากของทุกสิ่ง....ยิ่งก่อผล
เขียนจากช่วงชีวิต...ของจิตตน
เขียนจากเพียงหนึ่งคน...จนปวดใจ
เขียนจากความหมองหม่น...ของชนทั่ว
เขียนจากความมืดมั่ว...มันรั่วไหล
เขียนจากน้ำมากหลาก....ที่พรากไกล
เขียนจากเสี้ยวฤทัย...ที่ไหวหวั่น
เขียนจากห้วงความทุกข์...สุขที่เห็น
เขียนจากน้ำกระเซ็น...เช่นภาพฝัน
เขียนจากมิตรน้ำใจ...ไม่ทิ้งกัน
เขียนจากความตื้นตัน...ลั่นกมล
เขียนจากเรื่องวันนี้...ที่เล่าผ่าน
เขียนจากบทบาทกานท์...สาส์นน้ำล้น
เขียนจากน้ำเอ่อท่วม..อ่วมทุกคน
เขียนจากประชาชน...บนน้ำนอง
๒ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๔
หน้าส่วนตัว
1130
