27 สิงหาคม 2551 22:01 น.
" I-w-a-ย์-U-o- "
ฉันอาจทำอะไรที่ผิดพลาดไปบ้าง
อาจกำลังเดินหลงทางทำตัวสับสน
อาจทำอะไรที่ไม่ถูกใจใครบางคน
ขอให้เธออดทนอภัยให้ฉันที
ฉันก็แค่มนุษย์คนธรรมดาที่อาจเคยทำผิด
ขอเธออย่าคิดเคืองโกรธหรือโทษฉัน
ผิดไปแล้วขอโอกาสอย่าโทษกัน
ขอแค่นั้นไม่มากไปใช่ไหมเธอ
ก็แค่อยากให้เธอเข้าใจฉันสักนิด
อย่าถือติดชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน
ผิดบ้างถูกบ้างเป็นธรรมดาของผู้คน
ให้โอกาสสักหน...ผิดถูกปะปน
"เพราะฉันก็แค่คนธรรมดา"
26 สิงหาคม 2551 13:41 น.
" I-w-a-ย์-U-o- "
กับคำว่ารักที่เธอมีให้กับฉัน
หากบอกก่อนหน้ากันมันคงมีความหมาย
กับคนที่เฝ้ารอคำว่ารักจากเธอแทบตาย
กลับได้แค่คำบ่ายเบี่ยงอยู่เรี่อยมา
แล้วมาบอกอะไรกับฉันตอนนี้
รู้ไหมเธอทำหัวใจที่มี...มันด้านชาอ่อนไหว
มาบอกตอนนี้..ตอนที่ฉันพร้อมจะลาจากไป
บอกตอนที่หัวใจเสียน้ำตาอ่อนล้า...มันสายเกิน
หากเธอบอกว่ารักฉันเร็วกว่านี้สักนิด
ฉันคงไม่เปลี่ยนความคิดจากลาเธออย่างนี้
คำว่ารักวันนี้มันสายไปคนดี
เพิ่งมาเห็นค่าฉันตอนนี้...ตอนที่รู้สึกที่มี
"ไม่เหลือให้กัน"
24 สิงหาคม 2551 17:09 น.
" I-w-a-ย์-U-o- "
หรือพรหมลิขิตบันดาลขีดฉันไว้
ให้ผิดหวังเรื่องหัวใจ...ทุกครั้งร่ำไปอยู่อย่างนี้
หรือสวรรค์เบื้องบน...ท่านไม่เมตตาปราณี
ขีดชีวิตที่มี...ให้ผิดหวังอย่างนี้ทุกครั้งไป
หากฟ้าได้ยินฉัน...หรือสวรรค์ท่านเปลี่ยนใจ
ขอเถอะขีดชีวิตฉันใหม่...ส่งใครที่จริงจัง
ฉันไม่ฉลาดเรื่องความรัก...จึงรู้จักแต่พลาดพลั้ง
ไม่มีใครเคยคิดจริงจัง...หัวใจจึงเปราะบาง
"บอบช้ำเกินทน"
หากฟ้านั้นบังเอิญเห็น...หากไม่ยากเย็นขอได้ไหม
ใครสักคนที่เขานั้นคิดจริงใจ สักคนมีบ้างไหมไม่ทิ้งกัน
ขอฉันเถอะนะฟ้า...ขอลบเส้นบังตาที่ขีดกั้น
ขอใครสักคนที่รักกัน....ขอฟ้าอนุญาตให้ฉัน
"พบรักจริง"
23 สิงหาคม 2551 19:45 น.
" I-w-a-ย์-U-o- "
ที่ฉันเดินห่างจากเธอมาอย่างนี้
เพราะรู้ถึงความรู้สึกดีดีไม่มีความหมาย
ต่อให้ทำดีกับเธอจนแทบตาย
ทุกอย่างก็กลับกลายสุดท้ายก็เหมือนเดิม
ที่ฉันเดินห่างจากเธอมาแบบนี้
เพราะรู้ว่าเปลี่ยนความรู้สึกให้ดีกว่านี้ไม่ได้
อยู่กับเธอเหมือนอยู่ใกล้แค่เพียงกาย
ฝืนอยู่ต่อรังแต่จะทำร้ายหัวใจกัน
ฉันคงทำได้แค่ยืนมองเธอจากตรงนี้
เมื่อเธอไม่เคยรับความรู้สึกดีดีไม่อยากฝืน
เก็บเศษใจที่ไร้ค่าร่วงหล่นตามทางกลับคืน
หัวใจเจ็บช้ำขมขื่น...ต่อไปจะไม่หยิบยื่น...
"ให้ใครง่ายดาย"
19 สิงหาคม 2551 17:59 น.
" I-w-a-ย์-U-o- "
หากฉันใช้สมองจดจำเรื่องราวระหว่างเราก็คงดี
แต่ฉันใช้หัวใจที่มีกลับจดลงบันทึกไว้
จะลบลืมเรื่องราวภาพความรู้สึกนั้นได้อย่างไร
ในเมื่อหัวใจไม่ยอมลบลืมให้"กลับจดจำ"
หากลืมเธอได้คงไม่จมปลักติดอยู่กับเวลา
หากตัดเธอลงคงไม่ต้องเสียน้ำตาเหว่ว้าอย่างวันนี้
ผิดที่รักมากไปยากจะตัดใจ"ทุกครั้งทุกที"
แม้จะผ่านวันกี่เดือนปี...ภาพความทรงจำที่มี
"ไม่เคยลบเลือน"
แล้วฉันจะทำอย่างไรกับภาพความรู้สึกทรงจำเก่าๆ
ได้แต่หลอกตัวเองว่ายังมี"เรา"ความจริงนั่นเล่า...
"เขาหนีห่างหาย"
สุดท้ายต้องตรมจมกับน้ำตาหัวใจอ่อนล้า...
"เหมือนคนใกล้ตาย"
คำบอกรักว่าไม่มีวันหน่ายวันนี้กลับกลาย..
"เป็นได้แค่คำลวง"
หน้าส่วนตัว
981
