29 กุมภาพันธ์ 2547 23:37 น.
**ipereen**
ฉันเคยเห็นต้นไม้
และเห็นใบไม้เริงร่าอย่างไร้จุดหมาย
ปลิวร่อนลมโอนอ่อนอย่างง่ายดาย
เริงระบำพลีกายไร้แรงต้านทาน
ฉันเคยเห็นผู้ชายที่โชคร้าย
ถูกฆ่าตายอย่างไม่สะทกสะท้าน
ถูกทำร้ายร่างกายทุกวันวาน
ทั้งหมดนั่น คือ ความต้องการของเพื่อนสนิทเขาเอง
ฉันเคยเห็นช้างป่า
ฉันอยากจะบอกว่า
ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้แล้วเหรอที่เธอเคยเห็น
อย่างกำแพงเมืองจีนที่สร้างขึ้นมาอย่างยากเย็น
กำแพงที่เป็นสัญลักษณ์แห่งความยิ่งใหญ่
ถ้าจะพูดถึงกำแพงที่มหัศจรรย์
ไม่ว่ากำแพงนั้นหรือกำแพงไหน
ก็ดูเหมือนจะยอดเยี่ยมทุกอันไป
หากสร้างได้แล้วไม่พังลงมา
แล้วใครกันล่ะที่เธอจะแต่งงานด้วย
ใครกันจะมาช่วย..ใครกันที่เธอตามหา
โธ่..เรื่องแค่นี้ ฉันอยากจะบอกว่า
เรื่องบ้าบ้า ฉันไม่เห็นจะแคร์
เธอยังไม่เคยเห็นน้ำตกไนแองการา
ไม่เคยเห็นน้ำตานางเงือกของแท้
พูดจริงจริง..ฉันเบื่อน้ำจะแย่
มันก็แค่น้ำ..ก็คือน้ำ..ก็เท่านั้น
แล้วหอไอเฟลอันงามสง่า
หรือว่า..ตึก Empire State ที่นั่น
ไม่รู้หรือ..วันที่หัวใจฉันเต้นแรงสุดก็คือวัน..
วันนั้นที่เราอยู่กันลำพังสองคน
ฉันเคยเห็นมาหมดทุกอย่าง
ไม่ว่าความสว่างหรือความมืดหม่น
ซ่อนอยู่ภายใต้ประกายไฟที่เวียนวน
หรือไม่ว่าความจนภายใต้ความมั่งมี
ฉันเคยเห็นสิ่งที่ฉันเป็น
และรู้เห็นอะไรอะไรในทุกทุกที่
ก็คงจะพอแล้วใช่ไหม..เพียงเท่านี้
ไม่มีอะไรมากกว่านี้ที่จะน่าดู
เธอเคยเห็นมาหมดทุกอย่าง
ไม่ว่าความสว่างหรือทุกสิ่งในที่ที่เธออยู่
สิ่งที่ใหญ่สุดหรือเล็กสุดก็ยังไม่น่าดู
เท่ากับรู้ในใจว่าไม่มีอะไรอีกที่เธอต้องการ
6 มกราคม 2547 19:22 น.
**ipereen**
ทุกทุกคราวที่เธอมาหา
เธอฉุดคร่าวิญญาณฉัน
เธอเอาความสุขมาแบ่งปัน
เธอเอาอารมณ์ขันมาล้อมตัว
เธอทำให้ฉันมือสั่น
แล้วหย่อนสุขนั้นให้ฉันเกลือกกลั้ว
เธอทำให้ฉันมึนงงพร้อมพร้อมกับเมามัว
เธอฉุดดึงความกลัวออกไปจากจิตใจ
เธอทำให้ฉันหายใจไม่ออก
จะพูดจะบอกอะไรก็ไม่ได้
แม้ว่าฉันจะสำลักความดีของเธอออกไป
แต่เธอจะใส่คืนเข้ามาสองเท่าทุกที
เธอหว่านล้อมให้ฉันหลงกล
ทำให้สับสน..แล้วมัดด้วยหัวใจล้นปรี่
เสร็จแล้วปลอบโยนฉันด้วยความดี
ในที่สุด..ฉันก็ยอมเธอคนนี้ตลอดกาล
4 มกราคม 2547 21:59 น.
**ipereen**
ไม่เข้าใจเลย
ฉันก็อยู่เฉยเฉยของฉันอย่างนี้
แล้วเธอมาได้ยังไงน่ะ..คนดี
แล้วดูซี..อยู่อยู่ก็โดดเข้าไปในหัวใจ
ฉันแปลกใจนะ
ก็นักรักอย่างเธอตัวออกจะใหญ่
ฉันไม่ได้แง้ม..ไม่ได้เปิดหัวใจ
แล้วเธอเล็ดลอดเข้ามาได้ไง--ไม่รู้ตัว
เธอเข้าไปวิ่งวุ่นวุ่นอยู่ในนั้น
ทำให้ใจฉันสับสนมั่วซั่ว
กระโดดดึ๋งดั๋งให้หัวใจฉันเต้นรัว
ฉันล่ะกลัว..หัวใจฉันจะรั่วสักวัน
ระวังนะ..ฉันน่ะคนใจแคบ
เดี๋ยวจะแอบบีบให้หัวใจเล็กกว่านั้น
ถ้าตัวติด--ออกไม่ได้ก็อย่าบ่นละกัน
จะแกล้งขังอยู่อย่างนั้น..ไม่ให้คลาดสายตา
28 ธันวาคม 2546 16:10 น.
**ipereen**
นานมาแล้วที่ฉันจมอยู่กับความรู้สึกนี้
นั่งอยู่กับที่--ไม่มีใครสุงสิง
หัวใจหยุดเต้น ไม่ไหวติง
เหลือทุกสิ่งอยู่ในห้องแคบขาว
มีเพียงเธอที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน
ทุกทุกวัน ฉันแอบมองเธอด้วยความเศร้า
เธอยังคงหมกมุ่นอยู่กับสิ่งเก่าเก่า
ไม่รับรู้เรื่องราวที่ผ่านมาและผ่านไป
บางครั้งฉันอยากเกิดเป็นมนุษย์
ที่ที่จุดหนึ่งนั้นฉันจะทำได้
แต่ตอนนี้..ได้แต่ร้องไห้..ได้แต่พูดในใจ
แม้แต่การเคลื่อนไหวก็ลำบากเหลือเกิน
นับวันความหวังก็ยิ่งเลือนลาง
ทุกทุกอย่างเหมือนกับย้ำความห่างเหิน
ยิ่งนานเธอก็ยิ่งเหนื่อย---เหนื่อยเกิน
เกินพอแล้วที่เธอทำให้ฉัน
พอเถอะ..พอเถอะนะ
ลืมมันซะ.. แล้วทิ้งฉันไว้อย่างนั้น
อย่าลำบากอีกเลย เธอเหนื่อยพอแล้วกับมัน
เธอก็รู้ว่าสักวันฉันจะต้องจาก
ทำลายฉันเสียเถิด
แล้วก่อเกิดสิ่งใหม่..ใจอยากฝาก
ฉันเป็นเพียงกองเหล็กที่เหลือแต่เศษซาก
เป็นแค่กากตะกอน..ไม่มีค่าอะไร
ฉันคงมีชีวิตได้เท่านี้
ยอมรับสิ..คนดี จริงใช่ไหม
เธอจะปิดกั้นความจริงอยู่ทำไม
หากจากไป เรื่องทุกอย่างจะจบลง
แค่เพียงฉันได้เกิดมาด้วยมือเธอ
ได้พบเจอ ได้รัก ได้ใหลหลง
หากว่าชีวิตของฉันจะต้องปลดปลง
ฉันก็คงสุขใจแล้วเพียงเท่านี้
นับจากนี้ต่อไปจงเข้มแข็ง
สู้ต่อไปด้วยเรี่ยวแรง..จงอย่าหนี
แล้วเก็บฉันไว้ในความทรงจำนะ..คนดี
คงจะมีอีกครั้งหนึ่งให้เราได้พบกัน
25 ธันวาคม 2546 19:08 น.
**ipereen**
ไม่รู้ทำไมฉันถึงชอบส้มตำ
เคยได้ยินว่าเธอทำทุกวันเลยแหล่ะ
เธอบอกเมื่อก่อนชอบฝีมือตำของคุณแม่
หรือแม่ค้าที่ตลาดก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
ตอนนี้ฉันมีส้มตำไทยวางอยู่ตรงหน้า
ไม่ใส่ปลาร้า--
ใส่พริกกับถั่วแค่นิดเดียวเท่านั้น
ก็ฉันไม่ชอบเผ็ดมากนี่
แล้วฉันก็เกลียดกลิ่นของถั่วลิสงมากเลย
ฉันละเลียดเส้นฝอยของมะละกอ
น้ำลายเริ่มสอแล้วดูดเส้นพลุบเข้าไปในปาก
ก็ฉันรักส้มตำนี่
ก่อนกลืน..ฉันใช้ฟันเคี้ยวและใช้ลิ้นรับรส
ไม่ทันที่ฉันจะหายใจครั้งที่หนึ่งร้อยสิบ
ส้มตำก็กลายเป็นวิญญาณวับวิบอยู่ตรงหน้า
ฉันเริ่มสงสัยว่าแม่ค้าต้องให้จานเล็กเล็กมา
หรือว่า..หรือว่า..
ฉันกินหมดเร็วก็ไม่รู้
ฉันมองไปที่จานว่างเปล่าจานที่ว่า
อยากจะให้ตำปลาร้ามาปรากฏตอนที่ฉันจ้องอยู่
แต่ก็ไม่...ฉันเลยนึกถึงตอนที่คุณกุดจี่เข้ามาดู
กุดจี่คนที่บอกว่า....
ตำนานปลาดาวกับตำลาวปลาร้าไม่เหมือนกัน
ฉันเริ่มเห็นด้วยกับคุณกุดจี่
ทำไมนะ..ฉันถึงไม่เคยคิดที่จะสร้างสัจธรรมอย่างนั้น
ฉันจะสร้างสัจธรรมแล้ววว..
แต่ไม่รู้จะใช้เวลากี่วัน
รู้แล้ว!!..สัจรรมของฉัน
คือส้มตำต้องใส่พริกกับถั่วแค่นิดเดียว..
หน้าส่วนตัว
737
