22 มกราคม 2545 14:24 น.
J&J
นับจากวันที่เราจำพราก
ฉันก็คิดถึงเธอมากรู้บ้างไหม
ไม่อยากจะคิดว่าเธอจากไป
เพราะในหัวใจยังคงมีแต่เธอ
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้หรือว่าวันไหนๆ
จะมีใครผ่านเข้ามาพาใจเผลอ
แต่รู้มั้ยทุกครั้งที่หลงละเมอ
ก็ยังคงมีแต่เธอเธอคนเดียว
หรือเพราะรักของเราคือรักแรก
คงไม่แปลกหากจดจำกันและกันเสมอ
นานเท่าไหร่ก็ไม่อาจจะลืมเธอ
แม้นไม่เจอก็ยังจำมิลืมเลือน
20 มกราคม 2545 21:50 น.
J&J
อาจจะดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร
ใครจะเป็นยังไงฉันก็ยังเฉยๆ
อาจจะดูเข้มแข็งในสายตาของคนอื่น
แต่จะมีใครซักกี่คนที่รู้
ว่าคนๆนี้ก็มีความรู้สึกเหมือนกัน
เหนื่อย อ่อนแอ ท้อแท้เป็นเหมือนคนอื่น
ฉันให้กำลังใจคนอื่นได้
รับฟังปัญหาของคนอื่นได้
แต่มีใครที่รับฟังปัยหาของฉันบ้าง
ฉันไม่ต้องการอะไรมากมายหรอก
ขอเพียงความเข้าใจ
และอย่าฝืนใจฉันเท่านั้นพอ...
20 มกราคม 2545 21:50 น.
J&J
อยู่คนเดียว...ก้ไม่รู้จะทำอะไร
มองออกไปข้างนอกหน้าต่าง
มืดมิดเพราะความมืดแห่งราตรี
ท้องฟ้าไร้ดาว...พระจันทร์ขาดเพื่อน
คงเหมือนตัวฉัน...
ที่ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง
แม้วันนี้ฟ้าจะไม่มีดาว
แต่วันพรุ่งนี้ดาวก็คงจะมาอยู่เป็นเพื่อนพระจันทร์
แต่ตัวฉัน...
ไม่ว่าพรุ่งนี้หรือว่าวันไหนๆ
ก็ยังไม่มีใครอยู่เคียงข้างอยู่ดี
คงโดดเดียวอย่างนี้ตลอดไป...
20 มกราคม 2545 21:36 น.
J&J
จริงๆแล้วคนเราต้องอยู่อย่างเดียวดายเสมอ
ด้วยไม่เคยพบเจอใครที่เหมือนเราไปทุกสิ่ง
ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเราอย่างแท้จริง
ไม่มีใครหยุดนิ่งอยู่กับเราได้ตลอดกาล
บางคราอยากมีใครห่วงใยเราบ้างสักหน
บางหนอยากมีคนร่วมนับเวลาที่ผันผ่าน
บางครั้งอยากระบายความว้าวุ่นทรมาน
บางทีเมื่อต้องการอาจไม่พบพานผู้ใด
เพียงเพื่อจะหลบหนีความเดียวดาย
อาจกลับกลายเป็นการเอาแต่ใจไปได้
ให้เวลาทั้งหมดแก่เราคงไม่มีใครจะเศร้า
ถึงแม้จะเหงาอย่างไรก็คงต้องปลอบใจตนเอง
20 มกราคม 2545 21:36 น.
J&J
ล้มลงแล้วจงลุกด้วยใจมั่น
ไม่หวาดหวั่นฟันฝ่าไปให้ได้
เมื่อสู้ก็สู้จนขาดใจ
เพียงแค่ใจเรานั้นตั้งมั่นพอ
..........................................
ปัญหามีต้องขจัดให้หมดไป
ต้องเตรียมใจให้มั่นคงเสมอ
ฟันฝ่าอุปสรรคที่พบเจอ
ขอให้เธอก้าวสู่หวังดังตั้งใจ
หน้าส่วนตัว
615
