11 มิถุนายน 2546 13:37 น.
kp1
ที่นี่ ฟ้าสีใส ต้นไม้มีสวย
มีเธอด้วย...เดินร่วมทาง
เขื่อนกว้างใหญ่..แผ่นน้ำดูอ้างว้าง
เพราะมีเธอเคัยงข้าง..โลกกว้างเลยแคบลง
ยามเช้ามีสายใยหมอกบาง
ช่วยอำพรางความอ้างว้าง..หงอยเหงา
โชคดีที่ตรงนี้..ยังมีแสงเงา
ช่วยนำเรา..นำทาง
4 มิถุนายน 2546 14:41 น.
kp1
หยุดบอกว่ารักซักทีได้ไหม
ถ้าไม่ได้หมายความอย่างที่พูดมา
อย่าใช้ถ้อยคำที่แสดงความห่วงหา
อย่าทำว่าฉันไม่มีค่า..ถ้าเธอไม่มีใจ
คนฟังรู้สึกดีก็จริง
ต่อมาทิ้งกันฉันคงทนไม่ไหว
เปลี่ยนเป็นไม่บอกรักไม่ห่วงใย
แล้วไปจากกันไกลๆคงจะดี
4 มิถุนายน 2546 14:35 น.
kp1
เกลียดนักกับความหวันไหว
แต่เกลียดใจตัวเองมากกว่า
เผลอไผลไปกับเธอได้ทุกๆครา
เมื่อเวลา..ได้ใกล้กัน
อยากห่างจากเธอมากกว่านี้
พอ พอ พอกันที่ความอ่อนไหว
เบื่อกับการวกวนเรื่องหัวใจ
ขอหลบไป...ล้างเธอจากใจซะที
4 มิถุนายน 2546 14:16 น.
kp1
ภูเขา ดอกหญ้าพาสายลมมาเป็นเพื่อน
ช่วยลบเลือนความเหงาในบางครา
หนีผู้คน ความวุ่นวาย มาใช้เวลา
แอบมาซับน้ำตาให้ตัวเอง
ที่นี่ป่าสวย ฟ้าใส ไร้คลื่น
ช่วยหยิบยื่นกำลังใจที่มีค่า
ทำให้ชีวิตช่วงหนึ่งไร้น้ำตา
ทำให้เลิกห่วงหาใครบางคน
13 พฤษภาคม 2546 11:25 น.
kp1
จากกระดาษขาวใสไร้ตำหนิ
ตั้งสมาธิตั้งจิตใจตั้งใจเขียน
บรรยายเรื่องราวของบทเรียน
บรรยายเรื่องเพี้ยนๆของตัวเรา
จากกระดาษเป็นหน้าจอ
ยังจดจ่อเฝ้าบันทึกผลงานเขียน
แต่เรื่องราวที่บันทึกไม่ใช่แค่บทเรียน
กลับแปรเปลี่ยนเป็นเรื่องราวของหัวใจ
จากคนแกร่ง คล่องกล้าในทุกสิ่ง
กลับมาพบความจริงในขณะนี้
ฉันกลับมาพบว่าความกล้าที่เคยมี
กลับไม่มีแม้นิดเดียวเมื่อเจอเธอ
ใช้ความเป็นเพื่อนเป็นเส้นขีดแบ่งกั้น
ฉันไม่อยากให้มันเกินไปกว่านี้
แต่กลับสงสารใจเราหล่ะซิ
ทำไงดี..แค่เพื่อนสำหรับเค้าก็มากมาย
ถ้าบอกไปจะเป็นไงน้อ
แต่เราคงไม่กล้าพอใช่ไหม
ถามตัวเองอย่างนี้อยู่เรื่อยไป
แล้วเมื่อไหร่เราน่ะ ..จะกล้าพอ
หน้าส่วนตัว
929
