6 พฤษภาคม 2550 17:17 น.
lalar
ได้ยินเค้าว่ากันว่า ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต คำ2คำนี้ไว้กำหนดช่วงเวลาเท่านั้น
อดีตคือปัจจุบันที่ผ่านมาแล้ว เราพูดถึงอดีตโดยอาศัย ความทรงจำ
แล้วถ้าเราไม่มีความทรงจำล่ะ เราจะมีอดีตมั้ย
อดีตมาจากความจำ อนาคตมาจากความคิดของเรา คิดว่าจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ คาดหวังไว้ว่าจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
แต่จะเป็นจริงหรือเปล่า เราไม่อาจคาดเดาได้ จะรู้ได้ก็ต่อเมื่อเวลานั้นมาถึง
อดีตของเราเราจำได้หมดรึเปล่า ใช่ ความสามารถของเราไม่สามารถจำได้หมดแน่ เราคงเลือกจำเฉพาะส่วนที่สำคัญเท่านั้น
แล้วอะไรคือส่วนที่สำคัญล่ะ ใช้อะไรเป็นตัวกำหนด สำคัญนี่สำคัญสำหรับใครหรืออะไร
คือส่วนที่ก่อให้เกิดความพลิกผันในชีวิตหรอ หรือเป็นเพียงส่วนที่อยากจะจำ
แล้วทำไมบางเรื่องไม่ใช่เรื่องที่อยากจำแต่บางคนกลับลืมไม่ลงล่ะ
ทำไมเรื่องเล็กๆที่ไม่น่าจดจำอะไรกลับฝังแน่นในความทรงจำของคนบางคนล่ะ
แล้วทำไมเหตุการณ์บางเหตุการณ์ คนที่ประสบด้วยกันคนนึงจดจำ แต่คนนึงเลือกที่จะไม่จดจำล่ะ
ความทรงจำนี่ช่างซับซ้อนซะจริง
เคยอยากรู้อดีตของคนอื่นมั้ย?
รู้ไปทำไม นั่นสิ รู้ไปทำไม
ไม่เถียงว่าอดีตนั้นส่งผลถึงปัจจุบัน บางอย่างนั้นควรรู้ แล้วอะไรล่ะที่ควรรู้---อีกนั่นแหละ ใช้อะไรวัด
แล้วส่วนไหนของอดีตของคนอื่นล่ะที่เราอยากรู้ บางที สิ่งที่เราอยากรู้อาจจะไม่ได้อยู่ในความทรงจำของคนนั้นก็ได้
สิ่งที่เราเห็นว่าสำคัญ อาจจะไม่สำคัญสำหรับเค้าก็เป็นได้
แล้วเราจะรู้ไปทำไม
18 พฤษภาคม 2547 23:14 น.
lalar
ไม่ใช่ฉัน นั่น ไม่ใช่ฉัน
ที่เธอเห็นนั้นไม่ใช่ตัวจริง
สิ่งที่ทำที่พูดทุกทุกสิ่ง
แท้ที่จริงทำเพื่อหนีใจที่มี
เธออาจคิดว่าฉันนั้นเจ้าชู้
แต่เช้าตรู่ยันเย็นค่ำเฝ้านั่งหลี
ที่จริงแล้วแค่ชอบมองคนหน้าตาดี
ได้แต่มองเท่านี้ไม่คิดไกล
เธออาจมองว่าฉันไม่เรียบร้อย
เอาแต่คอยพูดชมคนหน้าใส
พูดว่าชอบคนนู้นคนนี้อยู่เรื่อยไป
ทั้งทั้งที่ใจไม่ได้คิดอะไรเลย
เธออาจเชื่อฉันไม่ใช่คนจริงจัง
เพราะฉันยังทำไม่ได้ดั่งเคยเอ่ย
แต่เรื่องไม่จริงใจไม่ใช่เลย
ถ้าไม่เคยมองเห็นก็อย่าเดา
ที่ฉันเป็น คือ ที่ฉันเป็น
อาจไม่ดีไม่เด่นอย่างใครเขา
ที่เราเป็นนี่แหละคือตัวเรา
แกอย่าเอาแบบมาวางให้เราเป็น
7 เมษายน 2547 01:08 น.
lalar
เมษายน ปีนี้ร้อนแสนร้อน
จะยืนเดินนั่งนอนก็เหงื่อไหล
หายใจถี่เส้นเลือดขยายใจเต้นไว
อาบน้ำมาไม่ทันไรเหงื่อเต็มตัว
คิดจะพักอยู่กับบ้านไม่ไปไหน
ฟังเพลงไปเล่นเกมไปให้สุดขั้ว
เล่นเน็ตแล้วแดนซ์ให้ใจเต้นรัว
แต่ต้องยัวะ ไฟฟ้าดับครึ่งค่อนวัน
เลยต้องออกมารับลมที่ระเบียง
เมียงมองฟ้ามองน้ำแต่ใจหวั่น
ถ้ามืดค่ำไฟไม่มาจะทำอย่างไรกัน
ช่างมัน! ตอนนี้ร้อนถึงตับไต
ในที่สุดไฟก็มาตอนหกโมง
ตาเบิกโพลงกระโดดเต้นบ้านสั่นไหว
หากคุณได้อ่านบทกลอนนี้เมื่อไร
ระลึกไว้โชคดีแล้วไฟฟ้ามี
18 มีนาคม 2547 00:29 น.
lalar
ถึงเพื่อนรักเธอเป็นอย่างไรบ้าง
ทุกทุกอย่างสมดังหวังไว้ไหม
อยากให้รู้ถึงแม้เธอจะอยู่ไกล
เพื่อนคนนี้ยังห่วงใยเธอเรื่อยมา
เพื่อนจ๋าหากว่าเธอท้อแท้
อย่ายอมแพ้ใช้ใจสู้กับปัญหา
ทุ่มสุดแรงกายใจใช้วิชา
ทางข้างหน้าย่อมสดใสในสักวัน
หน้าส่วนตัว
1291
