22 เมษายน 2545 11:02 น.
m_mozart
หยิบจดหมายเก่าๆขึ้นมาอ่าน
รื้อวันวานที่มีเธอเป็นเพื่อนยามเหงา
ที่เคยหยอกล้อตามง้อเป็นเงา
เดี๋ยวนี้ภาพเก่าๆ ไปนั่งเหงาอยู่ที่ใด
ไม่อาจสัมผัสถึงความผูกพัน
ที่ต่างคนต่างหลงลืมมันทิ้งไว้
มีเพียงภาพลางๆ ที่ห่างออกไป
เพราะต่างคนก็อาจมีใคร ที่เข้ามาแทน
22 เมษายน 2545 10:48 น.
m_mozart
... ก็เป็นเพียงคนดี ...
ที่เธอปล่อยทิ้งไม่มาเอาใจใส่
ถ้าเป็นคนดีแล้วฉันต้องเสียใจ
ขอเป็นคนไม่ดีได้ไหม เธอจะได้มาเอาใจ ดูแล..
.. จะเป็นเด็กไม่รู้จักโต ..
เธอจะต้องมาโอ๋ มาเอาใจเราแน่ๆ
จะร้องไห้ดังๆ ให้คนใจร้ายมาสงสารคนขี้แย
จะขี้โรคอ่อนแอ เธอจะได้มาดูแล คอยป้อนยา
20 เมษายน 2545 16:19 น.
m_mozart
ร้องไห้คนเดียว ... เงียบๆ
ปล่อยน้ำตาเย็นเฉียบ เต็มหน้า
ทุกคำที่เธอบอกลา ....
ยังดังทั้งหูซ้ายหูขวา ไม่บรรเทา
ไม่กลับคืนมาอีกแล้ว
ไม่มีวี่แววของวันเก่าๆ
เธอกับความรักจากไปไม่เหลือแม้เงา
น้ำตาแห่งความเหงา ... รำพึง
20 เมษายน 2545 16:04 น.
m_mozart
ทุกครั้งที่เจอหน้า
ฉันต้องหลบตา ทำเป็นไม่เห็น
ข่มความปวดร้าว ให้เยือกเย็น
ให้สมกับที่เป็น คนแยกทาง
ในเมื่อไม่มีคำว่ารัก
ก็จะต้องมีคำว่าไกลห่าง
อย่าแปลกใจถ้าเห็นฉันเดินสวนไป คนละทาง
เพราะว่าฉัน ไม่ต้องการ
... ให้เยื่อใยบางๆ หวนหาเธอ ....
20 เมษายน 2545 16:04 น.
m_mozart
จะทำยังไงดี .....
เมื่อเพื่อนรักวันนี้มาหักหลัง
ใครเตือนไม่เชื่อ ..ไม่ยอมฟัง
ถูกเพื่อนรักหักหลัง .. เอาเธอไป
เจ็บนี้มันคูณด้วยสอง ...
จะไปเรียกร้องอะไร กับใครได้
เสียแฟนยังพอทน .. แต่ที่ไม่อาจทนต่อไป
คือต้องเสียเพื่อนที่รู้ใจ ...ที่หักหลังกัน
หน้าส่วนตัว
776
