30 กรกฎาคม 2545 07:22 น.
monki
ฝากสายลมแรกของวันนี้
ไปบอกเธอคนดี...ว่าคิดถึง
คนทางนี้หลับฝัน...เห็นแต่ภาพเธอในห้วงคำนึง
ลืมตาตื่นก็ยังนึกถึง...อยากรู้ว่าเธอเป็นยังไง
พอดีลมเย็นโชยผ่านมา
เลยวอนฝากให้ลมช่วยพัดพา...ไปได้ไหม
หอบความคิดถึงและสิ่งดีดี...หอบใหญ่
ไปให้คนที่โพ้นทะเลไกลตรงโน้นที
ขอให้ลมพัดพาความสดใส
กลิ่นหอมละมุนละไม...จากทุ่งดอกไม้หลากสี
หอบไอดิน กลิ่นฝน ความอาทรจากผู้คนทางนี้
ไปเติมไออุ่นที่มี...ในวันที่หนาวเกินทน
ฝากเสียงนกร้อง
เป็นทำนองขับกล่อม...ในยามที่เธอสับสน
ฝากความเย็นฉ่ำจากหยดน้ำ...เบื้องบน
ในวันที่ต้องต่อสู้กับผู้คน...และความร้อนรนในใจ
ฝากไอละอองจากหินผา
ทำให้เธอแกร่งกล้า...ในวันที่ล้าไหว
และฝากความสุขที่มีหมดทั้งหัวใจ
ไม่ว่าวันไหน-ไหน...ขอให้เธอยิ้มได้จากใจจริง
29 กรกฎาคม 2545 08:07 น.
monki
ขอบคุณที่ผ่านมาทักกัน
ขอบคุณที่ยังเห็นฉันเป็นคนสำคัญ...เหมือนวันเก่า
แต่รู้ดี...วันนี้ฉันไม่มีอะไรคู่ควรกับคำว่า เรา
ยังคงเป็นคนที่ว่างเปล่า...และติดอยู่กับเงาในใจ
เดินผ่านไปเถอะนะคนดี
เพราะที่ตรงนี้...ยังไม่มี รัก จะให้
มีแต่คนหัวใจด้านชา..ไม่รู้ว่ารักที่แท้จริงคืออะไร
ค้นหาคนนั้นของเธอต่อไป...คนที่เธอจะฝากหัวใจเอาไว้ได้จริง-จริง
28 กรกฎาคม 2545 08:56 น.
monki
มองฟ้าว่างเปล่า..
ผ่านดวงตาเหงา-เหงา...คู่นี้
คิดไปเองใช่ไหม...ว่าฟ้ามืดมัวไม่สดใสเหมือนทุกที
อาจจะเป็นเพราะวันนี้...รักเคยมีได้ลาไกล
สายลมเย็นเยียบ
ก็ไม่เคยเหมือนมีบางเฉียบ...กรีดแทงผิวกายได้ลึกเรียบ...สะท้านไหว
ยกมือกอดตัวเอง...ก็ไม่ช่วยลบเลือนความวังเวงในหัวใจ
เพราะความอบอุ่นที่เคยได้...มันเดินทางจากไปพร้อมกับใครบางคน
27 กรกฎาคม 2545 23:25 น.
monki
ในฉากชีวิตของเธอกับเขา
ฉันเป็นเพียงเงาที่เข้ามาแอบแฝง
ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวผูกพัน...ไม่ใช่ตัวละครสำคัญในการแสดง
มีเพียงบทบาทสำคัญที่ต้องเสแสร้ง...คือเก็บงำสายตาแห่งความไร้แล้งตอนเธอมองมา
ฉันเองก็ไม่รู้จักคนนั้น
แต่รู้ว่าเขาคงเป็นคนสำคัญ...คนที่เธอผูกพัน ห่วงหา
มองเธอกี่ครั้ง...ก็ยังเห็นภาพของเขาฝังอยู่ในแววตา
ฉันเลยจำต้องเดินจากมา...เพื่อรักษาความปวดปร่าในใจ
แต่แล้ววันนี้...เรื่องราวกลับไม่จบดีอย่างที่หวัง
ระหว่างเธอกับเขาก็พัง...ไม่มีทางกลับเป็นอย่างเดิมได้
เธอก็มีบาดแผล...ส่วนเขาก็บอบช้ำย่ำแย่เจ็บร้าวในใจ
แล้วต่างคนก็ต่างไป...ทิ้งเอาไว้เพียงฉากความหลังที่ร้าวราน
วันหนึ่งเขาเดินผ่านมา
ความบังเอิญทำให้ฉันรู้ว่า...เขาคือคนนั้น
ได้ฟังเรื่องเล่าความเจ็บร้าวของเขาในวันวาน
ความผูกพันยาวนาน...กับความรักที่เคยผ่านของคนสองคน
ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
ข้างในตัวฉันมันคงวุ่นวายสับสน
เอาความเศร้าของเขา...กับความรู้สึกรอนร้าวของตัวเองมาปะปน
เลยเข้าใจความรู้สึกหมองหม่นที่เขาได้รับจนจับใจ
แต่ฉันเองก็เป็นแค่เงา
ล่องลอยอยู่ในความบางเบา..คงบรรเทาความเหงาเศร้าให้ใครไม่ได้
มีเพียงเศษเสี้ยวของอารมณ์...และส่วนร่วมของความขื่นขมในใจ
กับอีกหนึ่งเยื่อใยที่ให้...เมื่อรู้ว่าเขาคือใครอีกคนที่รักเธอ
22 กรกฎาคม 2545 22:54 น.
monki
คงเป็นเพราะ...ใจฉันมันช่างฝัน
เวลาทุกคืนวัน...ก็ถูกใช้ไปกับการมองดวงตะวันที่เฉิดฉาย
อยู่ในโลกแห่งความฝัน...ทั้งที่เขาคนนั้นไม่เคยเข้ามาเฉียดกราย
อยู่ทั้งที่รู้ว่าซักวันมันจะทำร้าย...ทำลายโลกแห่งความจริงที่มี
แล้ววันหนึ่งเธอก็ก้าวเข้ามาในชีวิต
ฉันก็เคยคิด...จะฝากทั้งหมดของหัวใจไว้ที่ใครคนนี้
ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะความเหงา ความเศร้า ความเจ็บร้าว หรือความดี
ฉันจึงตัดสินใจทิ้งฝันที่มี..เพื่อจะเดินจูงมือกับคนนี้...ตลอดไป
ระหว่างทางที่เราเดิน
เหมือนทุกย่างก้าวจะพาให้ฉันห่างเหิน...จากความเจ็บร้าว...หม่นไหม้
แต่ความเป็นจริง...ความฝันก็ยังไม่แน่นิ่งในหัวใจ
แค่เพียงลมพัดไกว...หัวใจที่อ่อนไหวก็พร้อมจะโลเล
ถามใจตัวเองไม่รู้กี่ครั้ง
แต่ทุกคำตอบที่ฟัง...ก็ยิ่งทำให้ใจเขว
อึดอัด อ่อนใจ กับความสั่นไหว รวนเร
กับหัวใจที่มันอยากจะร่อนเร่...เดินตามความฝันกลับไป
ในที่สุดฉันก็ทำตามใจตัวเอง
ฉันเดินกลับไปหาความคว้างเคว้ง...วังเวง...ว่างไร้
เพราะฉันไม่อาจคิดถึงคนในฝัน...และเดินจับมือกับเธอไปพร้อม-พร้อม กันได้
ฉันจึงต้องปล่อยมือเธอไป...พร้อมกับปลดปล่อยให้ใจที่สั่นไหว...โบยบิน
ก็ไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจทั้งหมดนี้
แต่อยากบอกความรู้สึกที่มี...ในใจให้หมดสิ้น
เผื่อว่าวันไหน...มีใครถามถึงเรื่องระหว่างเราให้ได้ยิน
ก็บอกเค้าไป..ว่ามันเป็นความผิดของคนที่เคยชิน...กับการทำอะไรตามใจตัวเอง
หน้าส่วนตัว
1411
