7 มิถุนายน 2545 19:49 น.
mono
ฉันมีแค่...คำหนึ่งคำ
เก็บไว้จนช้ำ...ไม่อาจทำให้รู้ว่า..
ฉันรู้สึกอะไร...ภายใต้ความเฉยชา
รู้สึกมากเหลือเกินว่า...ปวดปร่า
แม้เห็นเพียง...หนึ่งหยดน้ำตาของเธอ
แต่เพราะเป็นแค่...คนหนึ่งคน
ไม่อาจซึมซับความหมองหม่น...ที่ท้นเอ่อ
ไม่อาจเทียบค่ากับบางสิ่งในใจ...ที่เธอพบเจอ
ไม่อาจเข้าไปเช็ดน้ำตาที่กำลังล้นเอ่อ...ออกมา
ได้แต่...ปล่อยให้ใจหนึ่งใจ
แอบแบ่งเบาความรู้สึกใดๆ..ที่เธอเจ็บล้า
ให้หัวใจเข้าใกล้..เช็ดหยดน้ำใสที่ปลายตา
แม้จะแผ่วเบา..เลือนล้า..แต่ก็ด้วยความรู้สึกที่เรียกว่า..ความรัก
color>
3 มิถุนายน 2545 20:50 น.
mono
...ฉันก้าวออกมา ทีละก้าว
บางครั้งปวดร้าว...บางครั้งร้องไห้
หลายครั้งทดท้อ...เดินต่อไม่ไหว
อ่อนแอเหลือเกินหัวใจ...ขณะที่ไม่มีใครสักคน
...ฝืนใจ ลุกขึ้นยืน
ปลุกตัวเองให้ตื่น..จากความสับสน
เส้นทางยังอีกไกล..และฉันต้องเดินออกไปให้พ้น
จนวันหนึ่งฉันได้พบว่า..มีคนหนึ่งคน..ยืนรอ
...เราเดินไปด้วยกันได้ไหม
ถ้อยคำอุ่นละไม...ที่เธอเอ่ยขอ
เธอเห็นฉันเดินอยู่ไกล ๆ..หัวใจทดท้อ
อยากหยุดรอ..แล้วค่อยเดินต่อไปด้วยกัน
...ฉันเดินออกมาไกลแล้ว
แต่ยังมีเสียงเรียกดังแว่ว..จากเส้นทางเก่าเส้นนั้น
หันมองดูคนเคียงข้าง...ที่เดินออกมาด้วยกัน
กับรอยยิ้มเบาบางอย่างนั้น...ฉันเข้าใจ
...กระชับมือเธอเอาไว้นิ่ง ๆ
สายตาของฉันกำลังบอกเล่าบางสิ่ง..ที่เธอเข้าใจได้
เราจะเดินไปด้วยกัน...และฉันมั่นใจ
แม้เส้นทางจะอีกยาวไกล...แต่จะเป็นเส้นทางสู่หัวใจ..ของเราสองคน
หน้าส่วนตัว
1007
