21 มิถุนายน 2545 03:04 น.
mono
ไปเราไป... ไปเที่ยวทะเลกัน
ให้สุขสันต์...ฮาเฮ...หายเหว่ว้า
จะนั่งเศร้าอยู่ทำไมจ๊ะ... น้องยา
ไปทะเลกันดีดีก่า.... พี่พาไป...
---พี่เก๋---
ก็อยากไป แต่ใจยังเหงา
รู้สึกว่างเปล่า จนไม่กล้าจะออกไปไหน
กลัวทะเล จะกล่อมเห่หัวใจ
ให้หม่นไหม้ ไม่สดใสเหมือนน้ำทะเล
---จอยจัง---
ไปเถอะน่า... มามะ เราไปเถอะ
ไปวันนี้เลยเนอะ คนเยอะๆ จะได้หายว้าเหว่
ไปแต่งตัวเร็ว... เด๋วเราจะได้ไปทะเล
ไปกันกะเพ่... ไปฮาเฮ สนุกกัน....
---พี่เก๋---
ถ้าไปทั้งหน้าเศร้า ๆ
จะทำให้เหงาไปด้วยหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้น
แต่รับปากว่า จะเหงาบ้าง..บางวัน
แล้วหลังจากนั้นจะยิ้มทุกวัน...สัญญา
---จอยจัง---
ถ้างั้น... วันนี้เราไปทะเลกัน
ไปดูตะวัน.. เล่นน้ำกัน ให้หายเหว่ว้า
กลางคืนก็ดูดวงจันทร์และนอนนับดารา
แค่คิดก็สนุกแล้วน๊า... จะได้หายเหว่ว้าไง...
---พี่เก๋---
ได้เลยจ้า..ขอเวลาไม่กี่นาที
รออยู่ตรงนี้ อย่าเพิ่งไปไหน
จะเตรียมตัวไปฟังเสียงทะเล กล่อมเห่หัวใจ
ไปนอนมองฟ้า ดวงดาราสดใส กับพี่ชายใจดี...
---จอยจัง---
20 มิถุนายน 2545 02:57 น.
mono
ก็หัวใจมัน..บอบบาง
ถูกกระทบด้วยความรู้สึกบางอย่าง...ก็รับไม่ไหว
คำบางคำไม่แรง..แต่ความหมายมันแฝงให้น้อยใจ
กับคนอ่อนไหว..แค่ได้ยินหัวใจก็สั่นคลอน
ถ้อยคำ..ที่เอ่ยจากใครสักคน
ทำให้รู้สึกได้ทั้งสุขล้น...และเหนื่อยอ่อน
ใจบางใจ..อาจไม่ใช่แค่หวั่นไหว..แต่ร้าวรอน
ช่วยทบทวนสักนิดก่อน..เพระมีคนบางคน..ร้อนใจ
หัวใจบาง..บาง
เอื้ออาทรเมื่อต้องไกลห่าง..ดูแลความรู้สึกกันบ้าง..แค่นี้หัวใจอ้างว้างก็สดใส
ทุกครั้งเมื่อได้มองตา..แล้วไม่รู้สึกว่าเปล่าว่าง..จนร้างหัวใจ
ไม่ต้องมากมาย..แค่นี้ใจบาง..บางใจ..ก็อบอุ่นอ่อนไหวเกินพอ
18 มิถุนายน 2545 19:04 น.
mono
จากมา...อย่างไม่เข้าใจ
สุดท้ายต้องยอมจำนนกับความใกล้..ที่หวั่นไหวจนเหินห่าง
เพราะไม่มีวิธีใด...จะทำให้เธอใช้หัวใจเพื่อเดินร่วมทาง
เยื่อใยที่เหลือเบาบาง..ค่อย ๆ เลือนลาง..จนจากลา
ทำหมดแล้ว...ทุกทาง
อดทนอยู่กับการไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง...จนล้า
เธอเคยไหม..ทำอย่างไร..ไม่ให้รักเราต้องเลิกลา
นอกจากทำให้ฉันเหนื่อย..กับความรู้สึกที่ว่า..รักเธอ
ไม่รู้..จะอยู่ไปเพื่ออะไร
ยิ่งทนยิ่งหม่นไหม้..ยิ่งช้ำในหัวใจจนเพ้อ
รักมากมายที่ให้..ก็ตอบแทนด้วยการทำร้ายใจ..อย่างไม่เคยพบเจอ
ทุกเหตุผลที่ได้จากเธอ..ไม่เคยทำให้ฉันค้นเจอ..คำว่าเข้าใจ
ความรัก..อดทน..อภัย..ให้หมดแล้วทุกอย่าง
แต่หัวใจรักของเธอแตกต่าง..ไร้ร้าง..จนเกินรับไหว
เสียงหัวใจยังก้องไปด้วยคำว่ารอ..ขณะที่ส่วนลึกร้องขอให้เดินจากไป
คอยบอกฉันว่า..ต่อให้ยอมทรมาน..กับการรักเธอไปอีกสักเท่าไหร่...
...คำตอบเดียวที่ฉันจะได้..คือเธอไม่เคยรักใครนอกจาก...ตัวเอง
17 มิถุนายน 2545 01:34 น.
mono
คืนนี้..ดูว่างเปล่ากว่าทุกคืน
เสียงฝน..ไม่มีสักนิดที่จะกลบกลืน..ความเหงา
สายลมพัดเอื่อยเข้ามา...กระทบม่านสีชา..ไหวเบา ๆ
เพลงช้าเพลงเก่า...ที่ฟังดูเศร้ากว่าทุกคืน
อยู่ในห้องเงียบ ๆ...คนเดียว
ส่วนลึกของหัวใจบางเสี้ยว...กำลังรื้น
เรื่องราวเดิม ๆ ของคนอ่อนไหว...ค่อย ๆ ปลุกหัวใจให้ตื่น
เอนกายข่มใจฝืน...ความรู้สึกที่จะทำให้น้ำรื้นดวงตา
ร้องเพลงรัก..ให้ดังก้องในหัวใจ
บดบังความรู้สึกใด ๆ..ที่จะทำให้เหว่ว้า
บอกตัวเองว่า..วันนี้บรรยากาศทำให้เหงาใจ..ไม่แปลกอะไรเรื่องธรรมดา
แค่คืนนี้ฝนพรำเต็มฟ้า...ฉันก็เลยรู้สึกไปว่า..เหงากว่าทุกคืน
15 มิถุนายน 2545 23:50 น.
mono
ไม่มีเหตุผลกับการร้องไห้
คงแค่บางส่วนของหัวใจ...มีบาดแผล
ไม่ถึงกับแย่เจียนตาย...แค่อ่อนไหวจนพ่ายแพ้
ไม่สามารถจะหาคำจำกัดความใดมาแปร..ให้เธอเข้าใจ
หากการร้องไห้..ต้องมีเหตุผล
โลกของฉันคงสับสน..วุ่นวนจนไม่อาจจะยืนอยู่ได้
เพราะความรู้สึกมันถูกกระทบจนอ่อนแอ..แย่เกินทำใจ
สายตาของคนที่ร้องไห้..กำลังถูกตีค่าว่าเป็นแค่อะไร..ธรรมดา
ฉันรู้แค่ว่า...น้ำตามีความรู้สึก
อย่างน้อยก็เป็นส่วนลึกที่ตกผลึก...จากความห่วงหา
แต่มันคงสวนทางกับบางหัวใจ..และบางความอ่อนไหวในสายตา
ที่มักมองว่า..น้ำตา..คือเครื่องประดับไร้ค่าของคนอ่อนแอ
หน้าส่วนตัว
2741
