20 กุมภาพันธ์ 2548 12:38 น.
nuclear_life
ณ ตอนนี้ตัวเองมีภาระ
ณตอนนี้มีเรื่องหนักต้องสะสาง
ณตอนนี้ต้องสู้ผจญมาร
ณตอนนี้ต้องห้าวหาญเยี่ยงอย่างชาย
เพราะภาระที่มีนั้นหนักยิ่ง
ต้องอาศัยทุกสิ่งจริงมากหลาย
ต้องพยายามต้องสู้อย่างมากมาย
อาจห่างหายร้างลาอย่างขาจร
แต่ในใจระลึกพึงนึกอยู่
คิดถึงพี่คิดถึงครูที่พร่ำสอน
แต่งกลอนกาพย์ร่ายโคลงมีอาทร
จะไม่จรจากลาให้นานไป
อีกไม่นานจะกลับคืนสู่เย้า
ขอจงเฝ้ารอคอยอย่าไปไหน
ถือเป็นคำร้องขอจากคนไกล
โปรดได้ไหมอย่างทิ้งให้ห่างตา
ตอนนี้ตาลมีสอบไม่ว่างเลย คิดถึงพวกพี่ๆๆมากๆๆ รอตาลหน่อยนะค่ะ
10 กุมภาพันธ์ 2548 22:20 น.
nuclear_life
มิตรภาพตราตรึงลึกสู่จิต
มิตรภาพคำเรียกมิตรสุดห่วงหา
มิตรภาพตราตรึงยามอำลา
มิตรภาพจากฟ้าฉันและเธอ
และแล้วเราทั้งสองต้องไกลห่าง
ระยะทางลอยเลื่อนเหมือนพลั้งเผลอ
ไม่ได้คุยไม่ได้พบไม่ได้เจอ
ฉันกับเธอดูช่างห่างกันแสนไกล
แต่อย่างไรในจิตยังพันผูก
เราเป็นลูกพระบิดาใจไม่หาย
เรามีกันและกันไปจนมลาย
เกียรติก้องกลายทั่วหลาฟ้าเป็นพยาน
10 กุมภาพันธ์ 2548 22:19 น.
nuclear_life
ฉันรักเธอโอ้สาธิตที่ฉันรัก
เป็นที่พักที่พิงมานานเหลือ
ให้วิชาความรู้ช่วยจุนเจือ
ไม่เคยเบื่อเดินรอบขอบรั้วเรา
สาธิตนี้แสนอบอุ่นสุดจะรัก
สาธิตนี้ไม่ทำหนักทำหงอยเหงา
สาธิตนี้ยังตราตรึงในจิตเรา
สาธิตนี้ยังคอยเฝ้าเรากลับมา
อีกทั้งเพื่อนมากมายยังรออยู่
เราก็รู้ไม่เคยลืมเธอหรอกหนา
ไม่มีแล้วที่ไหนจะงามตา
เพริศนภาสีบลูคู่เคียงกัน
มาวันนี้ห่างไกลจากรั้วแก้ว
เรารู้แล้วความรู้สึกที่เปลี่ยนผัน
แต่อย่างไรยังจะรักจะยืนยัน
เรามีกันชั่วฟ้า...ดินมลาย
9 กุมภาพันธ์ 2548 19:15 น.
nuclear_life
ได้พวกพี่เป็นแรงใจให้เติมแต่ง
พี่เป็นแรงให้หนูเติมสีฝัน
พี่ยิบยื่นมิตรภาพอีกร้อยพัน
ทำความฝันของหนูให้เป็นจริง
แค่เพียงคนคนเดียวตั้งใจอ่าน
มีเสียงขานตามมาใจหนุงหนิง
ขอบคุณกับคำชมคำติติง
นั้นคือสิ่งที่กวีนั้นต้องการ
เกิดมาเดินบนโลกบิดบูดเบี้ยว
ตามทางเคี้ยวทางโค้งใจห้าวหาญ
อยากเปลี่ยนจากเด็กน้อยเป็นเชียวชาญ
ยังต้องการพวกพี่ช่วยคอยดูแล
ขอรวมเหมาว่าพี่นั้นรับปาก
ต้องลำบาก พี่แอปเปิ้ล พี่เพ็ญแข
ทั้งพี่กานต์ พิ่ทิกิ ช่วยดูแล
จะไม่แพ้กิเลสยุเย้าใจ
จะมานะพยายามอย่างที่บอก
ไม่ดื้อหรอกพวกพี่พี่อย่าสงสัย
หากตาลดื้อตีได้ไม่ว่าไร
อย่าทิ้งไปให้เหงาไร้คลอเคลีย
6 กุมภาพันธ์ 2548 14:17 น.
nuclear_life
เจ็บระทมปนทุกข์สุดหม่นหมอง
สิ่งหมายปองความสุขอยู่แห่งไหน
ความต้องการปราถนาอยู่แสนไกล
ไร้ฟ้าใสแสงทองส่องทางเรา
จนวันนี้ฟ้ายังไร้อับจนแสง
ไร้พรมแดนความเศร้าแลความเหงา
ในวันนี้ยังเจ็บไม่ทุเลา
ความเจ็บเหงาร่วมประดังยังไม่คลาย
ขอเพียงเห็นแสงทองผ่านลำหมอก
ขอเพียงเห็นแสงลอดความเหงาหาย
ของเพียงมีกำลังใจและแรงกาย
ในตาหายสลาย...หยดน้ำนอง
หน้าส่วนตัว
1019
