14 มกราคม 2556 10:43 น.
punjin
น้ำใจไฉนถั่ง...โถมนัก
พร้อมพรักสรรพยุทธ...เหยียบย่าง
เรือใบที่เล่ห์ไว้...รายทาง
ไม่ระคายเสน่ห์นาง...สักน้อย
กำแพงเพชรเก็จแก้ว...กางกั้น
เพียงสบตาก็สะบั้น ...เปนผุยผง
ยกพลขึ้นใจข้า...อย่างอ่าองค์
ประจงสักเลกใช้...ด้วยช่ำชอง
บริหารบ้อยบ่อย...สินะเสน่ห์
คนเท้เท่เยี่ยงข้า...ยังพ่าย
เก่งจากไหนก็แพ้ยิ้ม...ที่พริ้มพราย
ละลายด้วยรักแล้ว...แม่เอย.
............................................
ปล.
...พิศวงหน้า....หากท้าไฟ่ว์
เธอคงมั่นมายด์...หนักหนา
ขอนะอย่ามัดรวม...กันมา
แค่นี้ใจก็ล้า...นักแล้ว.
28 สิงหาคม 2555 16:17 น.
punjin
นมัสการครับ Sonkula…
อกผมคร่ำครวญครางหง่างเหง่ง
ดังระฆังวังเวงเมื่อเพรงค่ำ
วอนท่านลืมบทวัตรเย็นเช่นเคยทำ
ช่วยบริกรรมกุศลามาเบาเบา
สวดให้ผมสักครั้งอย่าให้ใคร
ฟังสบายๆพอคลายเหงา
สวดให้รักเจ็ดปีที่มัวเมา
ส่งให้ "เรา" รักกันใหม่ได้ใหมเอย
24 สิงหาคม 2555 10:38 น.
punjin
“รัก” ก็เป็นเช่นนี้แหละที่รัก
ชอบทำความรู้จักกับ “รักใหม่”
เพราะความเหงา มักเข้า มากล้ำกราย
และโยกไหวใจภักดีที่มีมา
ใช่ความผิดของใครคนใดคนหนึ่ง
เมื่อรักซึ้งกลับกลายเป็นรักขม
หากหมดรักบอกเถิดหนาข้ายอมตรม
จะไม่ข่มเขาโคขืนให้กลืนกัน…จะเลิกฝันถึงวันหวานหว่างสองเรา...จะไม่เฝ้าฝันหาตุนาหงัน...จะไม่จินต์หน้าเธอนั้นบนจันทรา...จะไม่กินมาม่าครั้งสองห่อ...จะไม่แต่งหน้าหล่อรอเธอเที่ยว จะแว้นซ์มอไซด์เซี้ยวเพียงลำพัง จะนั่งรถไฟเที่ยวเพียงเดียวดาย...จะจะจะ จะจะจะ จะร้องให้...ก็แค่นั้น จริงๆ
4 มิถุนายน 2554 23:58 น.
punjin
...ระลึกรอยรักแหว่งแห่งอดีต
ปานมีดกรีดฝานใจให้เป็นเสี่ยง
เสียดายวันเวลาที่ข้าเพียง
ใช้แต่เสียงหัวใจเพ้อเธอไยยิน
จะใช้ปากถากถางเป็นทางรัก
ก็สมัครพูดบ้าบ้างข้างโขดหิน
จะใช้หน้าตาหล่อ (ก็) ไม่พอกิน
ถึงด้านดิ้นแบบสุดๆก็หลุดลอย
จีบคงเก่งนักแล้วแกล้วกว่ากล้า
ไม่ต่างหมาหมายจันทร์อันสุดสอย
กระโดดเหยงเคว้งเพียงวิ...ชิ๊! คงลอย
ไอ้หมาน้อยหล่นตุ้บจุ๊บจูบดิน...
1 มิถุนายน 2554 13:44 น.
punjin
คงมีวัน ถึงจุด หยุดทึกทัก
ว่าความรัก จะเยียวยา ทุกห่าแผล
เพราะรักคง เป็นแค่ สาบเสือแคร์
จะดูแลแผลคมขวานคงหาญเกิน
...ยิ่งเผชิญแผลสันดานอย่าหาญเลย...อย่า...หาญ...เลย
หน้าส่วนตัว
1114
