30 มกราคม 2551 00:21 น.
Salamandre
ตุ๊กตาหมีปุกปุยแสนน่ารัก
น่ากอดรัดฟูมฟักทะนุถนอม
จะร้องเพลงเล่านิทานกล่อมเข้านอน
คอยออดอ้อนเอาใจใคร่เอ็นดู
หากหมีน้อยมีชะตาสัมผัสรัก
คงได้รับอิ่มเอิมรักมิดับสูญ
ความอบอุ่นกรุ่นรักล้วนพอกพูน
แสนจำรูญก้องรักตลอดไป
หากวันไหนสิ้นรักแล้วทิ้งขว้าง
เจ้าหมีหมาน้ำตานองเลื่อนลอยไหล
จำต้องทุกข์จำต้องโศกวิโยคไป
จำรู้ได้เพียงเศษเสี้ยวความทรงจำ
หากเป็นเพียงหุ่นเชิดมิรับรู้
มิรู้สึกรู้สูเพียงขำๆ
แม้ความรักหวานซึ้งหมื่นล้านคำ
มิอาจมั่นสัญญารักจากดวงใจ
ชีวิตคนมิใช่หมีมีชีวิต
ทั้งความคิดวาจาฟังปราศรัย
ถ้าปล่อยทิ้งเฉกตุ๊กตาขนยองใย
ฉะนั้นไซร้เกิดเป็นใครมิต่างกัน
27 มกราคม 2551 21:00 น.
Salamandre
นภากาศจรัสแสงเปล่งความงาม
ประดับดาวจรดฟ้าอ่อนโยนยิ่ง
นั้นเป็นสิ่งสำหรับเธอเพื่อคืนนี้
เพียงมอบฝันงามสุบินอิงจันทรา
สัมผัสรักผ่านฝ่ามือเกี่ยวพันธ์ผูก
ดั่งดรุณแย้มกลีบรุ้งอุ่นคอยหา
แม้วายุโถมโรมรุมเคลื่อนเลื่อนมา
มิหลงทางฝั่งข้างหน้าโปรดเชื่อใจ
มองดูฟ้าฝนดาวตกอยู่เป็นเพื่อน
น้ำค้างเดือนจากเนตรเรืองโรยรินไหล
กุมมือหมั้นเชื่อมั่นรักตลอดไป
มิมลายสิ้นหายรักขอสัญญา
หากโศกเศร้าเกินเอ่ยเอื้อนฝากใจฉัน
ใจยึดมั่นลบความล้าเจือจางหาย
ฝากความหวานซึ้งตราจิตเต็มห้องจาย
เก็บงำเงียบปกปิดไว้รักแท้จริง
ฝนซาแล้วฟากฟ้าเปิดไออุ่นแดด
ขอเพียงแบ่งน้ำตาแก้วละอองใส
นั่งชมฝนมองดาวตกบอกความนัย
ความรักไซร้มิหยัดยืนคู่จันทรา
12 มกราคม 2551 00:23 น.
Salamandre
หนึ่งคนหนึ่งชีวิต
หนึ่งลิขิตหนึ่งความฝัน
หนึ่งใจร่วมฝ่าฟัน
หนึ่งความฝันเพียงมือเรา
หนึ่งโอกาสหนึ่งชีวิต
หนึ่งความคิดมิอับเฉา
หนึ่งฝันสร้างสรรค์เรา
หนึ่งวันเก่าวันใหม่เอย
10 มกราคม 2551 13:25 น.
Salamandre
มองทะเล คลื่นลม ล้วนโหยหา
มองคลื่นสาด ผลัดผ่าน ยังโขดหิน
มองสายฝน ล่วงหล่น กระทบดิน
นางนวลสิ้น ละถิ่น จำจากจร
เกลียวคลื่นสาด ฟาดฝั่ง ละอองฝน
ฟังเสียงลม ตรอมตรม ดุจอักษร
แว่วสายหมอก เคลื่อนย้าย ยังอาวรณ์
นั่งอาทร จ้องมอง กลางผืนทราย
มีคำกล่าว ทะเล มิหลับใหล
คงอาลัย จรไกล หมู่มัจฉา
มองจัทรา ราตรี ประดุจปลา
ค่ำเวหา เวียนว่าย พลัดเปลี่ยนไป
เช้าวันใหม่ สดใส แสงแดดส่อง
น้ำตาผ่อง ค้างนอง นัยน์ตาใส
โบกมือลา ค่ำวาน ล้วนผ่านไป
ทางอีกไกล อย่าหยุดไซร้ ค่ร่ำครวญเอย
10 มกราคม 2551 13:14 น.
Salamandre
อันชายคา นั้นเงียบเหงา เฉกหุบเขา
กระดิ่งเศร้า ไร้เสียงลม ดุจน้ำใส
ฉันนั่งรอ นกนางแอ่น กลางพงไพร
ที่จรไกล มิอาจหวน กลับคืนมา
ช่วงเวลา ถูกกำหนด เอาไว้แล้ว
มิคลาดแคล้ว ดั่งฉากตอน หมดความหมาย
ไม่เหมือนก่อน เมื่อเริ่มรัก มิวางวาย
แล้วเหตุใด ไยเงียบหาย มิหวนคืน
ยังมิลืม ทุกถ้อยคำ ที่กล่าวบอก
ดั่งสายหมอก ที่ซักล้าง ถ้อยคำหาย
ฟังออกไหม เสียงสายลม ฉันถอนใจ
ความห่างไกล มิทำให้ ลืมเลือนเธอ
ฟื้นละเมอ ตื่นห้วงฝัน สุดแสนหวาน
รับรู้ว่า เธอจากลา มิใช่เหรอ
อนาคต ดั่งปีกแมง บอบบางเออ
อย่าละเลย ปล่อยให้ใคร มาทำลาย
ฉันส่งเธอ ห่างไกลกัน เกินพันลี้
ไม่รู้ที่ ไม่บอกกล่าว เกินคำจาก
ยุคที่เงียบ สิ้นสุดเสียง สกุณา
คงมิอาจ จะต้านทาน รักอยู่ไกล
ฉันส่งเธอ ไกลเกินกว่า สุดขอบฟ้า
อยากจะรับ รู้บ้างว่า สบายดีไหม
ฉันได้ยิน แว่วเสียงพิณ ที่ห่างไกล
เป็นอย่างไร มิอาจรู้ คงเพียงรอ
ฟ้าอยู่นอก ขอบเขาไกล ฝนตกพรำ
นั้นคอยย้ำ เตือนให้รู้ ความเหงาหมอง
คงต้องรอ คอยต่อไป มิหยุดตรอง
คอยเฝ้ามอบ อันความรัก บริสุทธิ์ใจ
เธอผ่านมา ก้าวย่าง กลางสายฝน
เปลี่ยนน้ำฝน เปลี่ยนสายลม รุ้งทอใส
กลายเป็นความ ทุกข์ระงม ตลอดไป
ให้ฉันปียก ปอนหยองใย ไร้เรื่องราว
ภาพสะท้อน เงาพื้นน้ำ เห็นดอกบัว
ฉันชักกลัว ผ่านแรมปี มิหวนมา
วันผ่านไป เธอกลับลืม มั่นสัญญา
ดอกไม้บาน แล้วเหตุใด พลันสูญเอย
หน้าส่วนตัว
1538
