22 พฤศจิกายน 2548 21:11 น.
Silky
วันฝนตก.....กับความทรงจำ สองด้าน
( เพียงสายลม )
ในวัยเด็กวันฝนตกของฉันสวยงาม สดใสร่าเริง ช่างเป็นธรรมชาติมอบให้เหมือนความฝัน แต่ตอนนี้ฉันเริ่มมองเห็นเด็กหลายคนในวันฝนตกคือวันที่ชีวิตเขาอาจหม่นมัว
ในยามเย็นวันหนึ่งฝนตกโหมกระหน่ำผู้คนอัดเบียดเสียดกันหนาแน่นใต้ป้ายหลังคารอรถเมล์ ฉันเบียดตัวอยู่ในนั้นเป็นเวลานานสองนาน รถมากมายหลายสีสันวิ่งกันมากมายบนท้องถนน มีเด็กผู้ชายแทรกตัวเข้ามาภายใต้ป้ายรถเมล์ที่ฉันยืนอยู่ เขาตัวเล็กผ่ายผอมมอมแมม เสื้อผ้าเก่าๆที่สวมใส่เปียกโชก มีถุงพลาสติกครอบหัวเอาไว้ เด็กชายคนนั้นนั่งลงโคนเสา เริ่มมีน้ำตาไหลรินแข่งกับสายฝนพร้อมเสียงสะอื้นเบาร้องคลอเคลียแข่งกับสายฝนแล้วผล็อยหลับไปในที่สุด
ฝนตกทุกครั้งฉันคิดถึงวัยเด็กผ่านเข้ามาในความทรงจำเสมอฉันมักแอบแม่ไปเล่นน้ำฝนข้างนอก ทั้งที่รู้ว่าโดนดุแน่แต่นั่นแหละอย่างว่าเด็กยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ฉันเป็นน้องสาวคนเล็กพี่ชายทุกคนย่อมตามใจ พวกเราพี่น้องมักชวนกันวิ่งฝ่าสายฝนใครเปียกน้อยที่สุดจะเป็นผู้ชนะแน่นอนฉันเป็นผู้ชนะทุกครั้งจะด้วยไม่ว่าเหตุผลใดก็ตาม
ถ้าฝนเริ่มซาเม็ด เราพี่น้องจะเขย่งตัวเด็ดใบไม้แล้ววิ่งไปในแอ่งน้ำใหญ่
ที่มีน้ำขังมากพอให้เรือใบไม้ของเราเล่นได้ เรือของฉันสวยกว่าใครเพราะชบาสีอมพูอมแดงที่นำมาประดับเรือ เรือใบไม้ของเราจะชนกันโคลงเคลง พร้อมเสียงหัวเราะของเราพี่น้องเป็นระยะและฉันจะนอนหลับฝันดีในคืนฝนตกทุกครั้ง
ฉันเหลียวมองเด็กชายคนนั้น ฟ้าร้องดังเปรี้ยง เขาสะดุ้งตื่น สองมือกอดกระชอบร่างกายหนาวสั่น ทำให้ฉันคิดถึงวันฝนตกกับความทรงจำของฉันอีกด้านช่างเหมือนเด็กชายคนนี้ช่างเป็นภาพซ้อนทับมาในมโนภาพและความรู้สึกเสียงฝนตก ฟ้าร้องดังเปรี้ยงมีเสียงฟ้าผ่าตามมา ภาพตรงหน้าคือชายคนที่ฉันรักนอนสิ้นลมท่ามกลางสายฝน ร่างกายฉันหนาวสั่นเหมือนเด็กชายตอนนี้เพียงแต่ว่าใจฉันแตกสลาย หยาดน้ำตารินไหลเป็นทางพร้อมสายฝน เสียงสะอื้น
ของฉันแข่งกับเสียงฟ้าร้อง
ฉันเริ่มคิด ความทรงจำของเด็กๆเกี่ยวกับฝนเป็นอย่างไรกัน บางคนอาจมี
บ้าน มีพ่อแม่รออยู่ บางคนอาจกำพร้า บางคนอาจเร่ร่อน ไม่มีใครสามรถให้คำตอบฉันได้
เหมือนชีวิตของเด็กชายที่ฉันมองดูด้วยความเวทนา เหมือนกับคนอีกหลายคนที่ได้แต่มองดูโดยไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรเขาได้
หลังฝนตกชโลมโลกความทรงจำหลังม่านฝนคงมีทั้งเรื่องที่น่าจดจำแสนหวานและความเจ็บปวดจนอยากจะลืมเลือน
หน้าส่วนตัว
1090
