21 พฤศจิกายน 2549 23:33 น.
Sirin
แสนเวิ้งว้าง ว่างเปล่า และเหงาหงอย
ใจเลื่อนลอย เคลิ้มฝัน ในวันเศร้า
ม่านเมฆหมอก มืดครึ้ม ปกคลุมเรา
ฟ้าสีเทา เพลงเศร้า เป็นเพื่อนใจ
ความคิดถึง โหมมา พาสะอื้น
ดาราดื่น ดาษดา วันฟ้าใส
เราเคยมอง จ้องจันทร์ ผ่องอำไพ
สองหทัย ผูกกัน เมื่อวันวาน
แสนหนาวเหน็บ เจ็บช้ำ ในสำนึก
เจ็บปวดลึก ร้าวรอน อ้อนสงสาร
ด้วยความรัก ห่างเหิน มาเนิ่นนาน
ช่างร้าวราน เธอร้าง ทิ้งห่างไกล
ความฝันคง ยังเป็นฝัน ในวันนี้
ดั่งวารี ชื่นฉ่ำ สายน้ำไหล
รินรินหลั่ง เรื่อยเรื่อย เป็นเกลียวไป
เหมือนกับใคร คนนั้น ในวันลา
ฟ้ามืดทึบ เหงาหงอย คอยพรุ่งนี้
อาจจะมี แสงสว่าง บ้างสักครา
และความฝัน มากมาย ใต้นภา
ให้ไขว่คว้า เอามา ซบแนบกาย
21 พฤศจิกายน 2549 22:38 น.
Sirin
ยามแดดสาย ทายทัก มวลดอกไม้
บานไสว แก่วงไกว ในทุ่งหญ้า
ทั้งสายหมอก ยามเช้า เริ่มบางตา
เมื่อขอบฟ้า อาบแสง แห่งตะวัน
เพลงลมหนาว กล่อมมา จากฟ้ากว้าง
ไออุ่นจาง ห่างหาย ไกลจากฉัน
ผีเสื้อสวย กรีดกราย ใกล้ใกล้กัน
เหมือนเธอฉัน อิงกัน ไม่ห่างกาย
16 พฤศจิกายน 2549 23:51 น.
Sirin
ภาพรางเลือน ไหวไหว ใกล้ขอบฟ้า
เราสองคน โบกมือลา นภาสวย
เก็บดอกไม้ เป่าเกสร อ่อนระรวย
ระยับด้วย แสงสาดส่อง เมื่อต้องลม
ผีเสื้อกราย สยายปีก หลีกรำฟ้อน
หมู่ภมร เริงร่า พาสุขสม
วูบวูบไหว บินไป ได้ชื่นชม
โลกใบกลม ใบนี้ ตระการตา
ไม่อาจลืม คืนวัน เช่นนั้นได้
ชื่นหัวใจ ชื่นรัก เป็นหนักหนา
ครั้นเมื่อยาม สิ้นแสง แห่งศรัทธา
นองน้ำตา ....ปิ่มว่า....จะขาดใจ........
ใจขาด....***....แทบขาดใจ
16 พฤศจิกายน 2549 23:28 น.
Sirin
เมื่อตะวันอาบแสงแห่งอาทิตย์
ทุกชีวิตตื่นมายามฟ้าใส
เสียงนกร้องกู้ก้องทั่วพฤกษ์ไพร
ดอกไม้ไหวแกว่งไกวยามต้องลม
16 พฤศจิกายน 2549 00:42 น.
Sirin
ยามลมหนาว พัดมา จากฟ้ากว้าง
แสงเลือนราง พร่างตา พาเศร้าสร้อย
น้ำค้างแห้ง เหือดหาย ทีละน้อย
ใบไม้พลอย ทิ้งร่าง ลงกลางดิน
กลางเมฆหมอก ขุนเขา ในราวป่า
สุริยา ส่องกระจ่าง สว่างสิ้น
นกน้อยน้อย โผมา ออกหากิน
โบกโบยบิน แถวถิ่น ผินจากจร
สงัดเงียบ เหว่ว้า และสิ้นหวัง
หมดพลัง สู่สิ่งใด ใจหลอกหลอน
ลึกลงไป ในสำนึก ที่ทึบซ้อน
เอ่ยคำวอน กลอนกล่าว ด้วยร้าวใจ
คิดคำนึง ถึงคราว ครั้งหนาวเหน็บ
ยังคงเจ็บ ปวดร้าว คราวร่ำไห้
ในยามนี้ ไม่มีบ้าง หรืออย่างไร
ความอุ่นใจ หายหนาว ......เราจะรอ
หนาวแย้ววววววววววววว
ใครจะรอ.........ใคร............บอกเขาไปนะ.............
หน้าส่วนตัว
1945
