1 เมษายน 2546 19:15 น.

-+-ปรุงรัก ปรุงชีวิต-+-

ฉันเคยคิดว่าใครๆก็ทำอาหารได้ ซึ่งทำให้ฉันไม่เห็นความสำคัญของการปรุงอาหาร ครั้งหนึ่งเมื่อแม่ฉันได้ป่วยหนัก ท่านแทบไม่รับประทานอะไรเลย แม้ว่าฉันกับพ่อจะพยายามสรรหาอาหารรสเลิศมาให้ ขณะที่กำลังอับจนหนทาง พ่อแนะนำว่า ฉันน่าจะลองทำอาหารให้แม่บ้าง

ฉันทำข้าวต้มโดยใส่ผักที่แม่ชอบลงไปด้วย แม่ชอบแครอทกับมันฝรั่งมาก ฉันหั่นผักสองชนิดนี้เป็นรูปลูกเต๋าเล็กๆลวกให้สุก แล้วใส่ในข้าวต้มที่ปรุงเสร็จแล้ว แม่เป็นคนรักสวยรักงาม ฉันจึงหาดอกไม้ที่แม่ชอบมาประดับจาน เสิร์ฟถึงเตียงแม่ แม่จ้องข้าวต้มอยู่นาน ก่อนยอมให้ฉันป้อนทีละช้อนจนเกือบหมดชาม หลังจากที่แม่ได้หายป่วย ฉันหันมาสนใจการทำอาหารมากขึ้น

แล้วฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญทุกครั้งที่สวมผ้ากันเปื้อน เดินเข้าครัวพร้อมด้วยรอยยิ้มอาทร ปรุงอาหารด้วยสองมือแห่งความรัก

พ่อชอบโอ่กับเพื่อนๆว่าลูกสาวทำอาหารอร่อยมาก แววตาท่านทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิง

แม่ตั้งชื่อข้าวต้มใส่แครอทกับมันฝรั่งว่าข้าวต้มเอาใจแม่ แล้วเที่ยวคุยฟุ้งว่าหายป่วยเพราะเสน่ห์ปลายจวักของลูกสาว

คนรักบอกว่าฉันทำให้เขาไม่อยากรับประทานอาหารที่ไหนอีก ฉันยังเห็นถ้อยคำอื่นในดวงตา คุรคือคนพิเศษสุดสำหรับผม

ทั้งหมดไม่ใช่เพราะฉันเป็นแม่ครัวฝีมือเยี่ยม ตรงกันข้าม ฉันเป็นเพียงผู้หญิงที่เข้าครัวเพื่อปรุงอาหารง่ายๆสำหรับคนใกล้ชิด แต่เพราะความรักที่มีต่อพวกเขา ฉันจึงเอาใจใส่ว่า เขาและเธอชอบอะไร แบบไหน

ความพิเศษของอาหารจึงอยู่ที่เขาและเธอ ตระหนักว่า ฉันบรรจงปรุงอาหารอย่างสุดฝีมือ เพื่อเขาและเธอ โดยเฉพาะ ยามได้เห็นสีหน้าท่าทางของพวกเขาขณะรับประทาน ฉันกลายเป็นคนตัวเล็กที่ยิ่งใหญ่

แต่ฉันไม่เคยลืมว่าสองมือของฉันทำอาหารได้ อาหารง่ายๆ ที่ทำให้เห็นรอยยิ้มของแม่ ทำให้พ่ออิ่มท้องอิ่มใจ ทำให้เพื่อนเติมข้าวจานที่สาม ทำให้เขาคนนั้นบอกรักฉัน อีกครั้ง

หลังอ่อนล้าจากการแย่งพื้นที่เพื่อที่จะเป็นคนบางคนในโลกใบใหญ่ ฉันมักให้โอกาสตัวเองได้ภาคภูมิใจกับการเป็นคนสำคัญในบ้านหลังเล็ก ด้วยการปรุงอาหาร