23 กันยายน 2547 16:33 น.
Sun&Moon
มองที่ตาเธอก็เจอความว่างเปล่า
ไหนล่ะเรื่องราวในวันเก่า-เก่าเหล่านั้น
คงลบลืมง่าย...พอ-พอกับที่เธอไม่เหลือความผูกพัน
ไม่เหมือนกับฉัน ที่ยังจดจำมันเหมือนไม่มีวันเลือนราง
เหนื่อยใจใช่ไหม...ที่ต้องอยู่ในสภาพแบบนี้
ช่วยรับรู้เอาไว้ทีว่าฉันคนนี้ก็ไม่ต่าง
ถ้าเธอเดินจากไป..แล้วปล่อยฉันไว้ริมทาง
ขยะในใจที่เธอทิ้งขว้าง...ก็ไม่อยากอยู่ขวางให้รำคาญใจ
เพราะฉันก็เหนื่อยเกินไป..เกินใจจะทน
มันท่วมท้นล้นเอ่อเธอรู้บ้างไหม
ไม่ว่าหรอก...บอกฉันมาว่าเธอจะไป
เพื่อให้เธอได้ภูมิใจ...ว่าครั้งหนึ่งเคยทำให้ใครต้องมีน้ำตา
23 กันยายน 2547 12:41 น.
Sun&Moon
ไม่อ้างฟ้าไม่โทษดาวที่ทำให้เหงาใจ
ไม่โทษเธอไม่โทษใครที่เจ็บปวดใจอย่างในวันนี้
ไม่อะไรที่ยั่งยืนตลอดไป...แม้แต่รักในใจที่เธอมี
บทสรุปฉันรู้ดี ที่ต้องรับหน้าที่เจ็บปวดร่ำไป
ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกรา
ความสุขมักมีระยะเวลาแสนสั้นใช่ไหม
ความรักมีปีกบิน..จึงโผผินจากฉันไป
จะร่ำร้องไปบอกใคร ก็เมื่อใจไม่เจ็บจำ
ไม่มีตอนอวสาน...ที่แสนหวานอย่างในนิยาย
ไม่มีเจ้าหญิง-ไม่มีเจ้าชาย มีแต่หัวใจที่เจ็บช้ำ
ไม่มีฟ้าที่สดใส แต่กลับกลายเป็นมืดดำ
มีเพียงสายฝนพรำ-ความชอกช้ำ-และน้ำตา
15 กันยายน 2547 20:54 น.
Sun&Moon
หากวันนี้เธอไม่มีใคร
คิดถึงกันบ้างก็ได้...ฉันไม่ว่า
อนุญาตให้คิดถึงได้ตลอดเวลา
จะเช้า-สาย-บ่ายกว่าๆ ก็ว่าไป
อาจจะมาวุ่นวายในความฝัน
อภัยด้วยละกันมันช่วยไม่ได้
หรือถ้าเธอมองฟ้าในคราใด
ช่วยส่งใจมาให้กันเท่านั้นพอ
15 กันยายน 2547 20:43 น.
Sun&Moon
ปล่อยมือฉันไปซะเถอะ
กลัวคนของเธอจะทนไม่ได้
กับคนรักเก่า...จะเอาอะไรมากมาย
อย่าทำเหมือนจะตาย...ที่เราพบกัน
ปล่อยมือฉันไปดีกว่า
อย่านำพาอะไรกับใจฉัน
เธอเคยทิ้งฉันไปอย่างในวันนั้น
จะจากกันอีกสักวัน คงไม่ต่างกันเท่าไร
เดี๋ยวนี้ใจฉันมันด้านชา
เพราะมีน้ำตามาแล้วมากมาย
มาถึงวันนี้ ก็พร้อมแล้วที่จะไม่เสียใจ
อย่างเธอก็คงเป็นได้ แค่คนที่ไม่มีความหมายอะไรเลย
หน้าส่วนตัว
1017
