30 กันยายน 2547 12:29 น.
Sun&Moon
ไม่มีความผูกพันใด-ใด...ในคำว่า คนรู้จัก
ทั้งที่เราเคยเรียกกันว่า คนรัก มาก่อนใช่ไหม
เธอใช้เรียกแทนกัน เมื่อแนะนำฉันกับใครต่อใคร
ราวกับเราไม่ใช่....คนเคยมีใจให้กัน
เจียมตัวซะบ้าง ว่าเราต่างเลิกรา
อย่ามาเรียกร้องโหยหาอะไรทั้งนั้น
เราต่างคนต่างไป...ไม่เกี่ยวข้องกัน
ทุกถ้อยคำเหล่านั้น...ออกมาจากปากคนที่ฉันเคยรักหมดใจ
แค่คนรู้จัก...
ไม่ใช่แม้คนรักเก่า ...ที่เขาเคยเคียงใกล้
เป็นแค่คนหนึ่ง ...ที่เธอไม่เคยลึกซึ้ง...ห่วงใย
ส่วนเกินของหัวใจ ที่เธอพร้อมจะทิ้งไป...เมื่อไม่ต้องการ
...................................................
28 กันยายน 2547 12:35 น.
Sun&Moon
อย่าทำเหมือนฉันไม่มีวันเข้าใจ
ด้วยการทำสีหน้าลำบากใจแบบนั้น
ฉันอาจไม่ค่อยฉลาด อย่างน้อยก็พลาดที่มีเธอมาเกี่ยวพัน
กับท่าทีอย่างนั้น ไม่บอกก็รู้ทันว่าเธอปันใจ
อย่าทำหน้าเหมือนกับว่าเธอสำนึกผิด
มันไม่ใช่เลยสักนิด เธอก็รู้ใช่ไหม
ขอบคุณนะ ที่อุตสาห์ทำท่าว่าเสียใจ
เพราะมันคงช่วยทำให้ ฉันรู้สึกโล่งใจที่ไปจากเธอ
28 กันยายน 2547 12:34 น.
Sun&Moon
ฉันอาจไม่ได้ดีพร้อม
หรือยอมตามเธอไปทุกอย่าง
เธอยังยินดีหรือไม่...ที่จะใช้ชีวิตเพื่อเดินร่วมทาง
กับผู้หญิงที่ไม่ได้เป็นอย่าง....ในนิยาย
แม้ว่าวันนี้....เรายังมีกันและกัน
แต่ชีวิตจริงไม่ใช่ความฝัน....เธอรู้ใช่ไหม
ไม่มีอะไรดีไปทุกอย่าง...เหมือนที่ตั้งใจ
ระหว่างเราอาจเปลี่ยนแปลงได้....ในสักวัน
ถ้าเธอยังยืนยัน...ว่าฉันคือคนที่ใช่
และจับมือฉันไว้อย่างในวันนั้น
ก็พร้อมที่จะเดินบนเส้นทางใจ...ไปด้วยกัน
แม้วันหน้าจะเปลี่ยนผัน...ก็ไม่เสียใจที่ฉัน....ได้รักเธอ
28 กันยายน 2547 12:33 น.
Sun&Moon
เธอรักเขา...แต่เธอเลือกฉัน...
สายตาเธอก็บอกกันว่าเธอหวั่นไหว
มองเขาด้วยสายตาที่บอกว่าห่วงใย
แล้วมือที่กุมฉันไว้...หมายความว่ายังไง..ช่วยบอกที
หากเธอจะมีหัวใจให้ใครสักคน
อย่าว่างมันลงตรงความสับสนเหมือนเช่นวันนี้
ใจเธอมีไว้เพื่อใคร...ตอบให้ตรงกับใจเธอสักที
ทุกคำตอบที่เธอมี...ฉันพร้อมแล้วที่จะรับมันด้วยใจ
24 กันยายน 2547 12:50 น.
Sun&Moon
กอดตัวเองในมุมเงียบงัน
ห้องสีขาว...แต่ใจฉันมันไม่ใช่
มีรอยช้ำด่างดวงในห้วงใจ
มันเจ็บร้าวข้างในใจบางบาง
อยากจะหยุดน้ำตาไม่พร่าไหล
ยังซับซึมลงในใจไมไกลห่าง
อยากจะลบรอยช้ำใจให้เลือนลาง
จะมีทางบ้างไหม..ใจเจ้าเอย
หน้าส่วนตัว
1915
