5 ธันวาคม 2546 01:59 น.
Sydney
แค่เพียงเธอบอกว่าจะจากไป..
ฉันทำได้...เพียงยอมรับอย่างเงียบเฉย
พูดไม่ออก...และไม่อาจบอกถึงความรู้สึก..ได้เลย
มันเจ็บจนเกินจะเอ่ย...ออกมา
ฉันรู้...ว่าเราต้องอยู่กับความจริง
ถึงแม้บางสิ่ง ที่รออยู่เบื้องหน้า
แต่ละวัน...อาจผ่านพ้นไปด้วยน้ำตา
ฉันยังสุขใจว่า...ได้ทำให้เธอ สมหวัง ดั่งใจ
ฉันเป็นผู้หญิงเข้มแข็ง...หากเธอคิดอย่างนั้น
ก็จะเป็นต่อไปอีกนาน...เท่าที่ทำได้
จะยอมเป็นคนที่เธอไม่ห่วงใย
เป็นอะไรก็ได้...ที่เธอไม่ต้องการ
ไม่กล้าแม้แต่..จะร้องไห้
เพราะไม่อยากให้ใครใคร มาคอยสงสาร
แต่บางครั้ง..ที่เราบังเอิญได้พบกัน
ก็อยากให้เธอได้มองเห็นหัวใจฉัน..ว่ามันอ่อนไหว
ไม่ใช่ด้วยคำพูด..แต่อยู่ในสายตา
ที่ฉันจงใจให้เธอรู้ว่า...ไม่เคยลืมได้
รับรู้ไว้บ้างนะ...ว่าในทีท่าเหมือนไม่มีใจ
ส่วนลึกแล้วเธอก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่...ไม่ใช่เลย
4 พฤศจิกายน 2546 00:59 น.
Sydney
เราเอ่ยคำร่ำลากันแล้ว..ฉันจำได้
หนึ่งคืนผ่านไป..กับน้ำตาเปียกหมอน
หนึ่งเดือนผ่านไป...ฉันยังแอบร้องไห้ก่อนนอน
หนึ่งปีผ่านไป..หัวใจยังไหวอ่อน...ไม่คลอนคลาย
ฉันยังจำสัมผัสที่แสนอบอุ่น...
มองเห็นภาพที่เคยคุ้น...ใกล้ใกล้
ได้ยินคำว่ารักเบาเบา...จากที่แสนไกล
ยังพบเธออยู่ตรงกลางใจ...ทุกวัน
กี่นาที กี่เดือนปี ผ่านไป
อีกนานแค่ไหนที่ใจฉัน
จะไม่เหลือความรู้สึกใดให้ผูกพัน
หรือว่าวันนั้น..จะไม่มีวันผ่านมา
เธอจะรู้ใหม...คนเคยรัก
ว่าการลืมเธอมันยาก...นักหนา
ความรักไม่อาจลบได้ด้วยน้ำตา
ฉันจึงปล่อยใจให้คิดถึงเธอตลอดมา..และอาจจะ..ตลอดไป
3 ตุลาคม 2546 03:41 น.
Sydney
ฉันเป็นแค่คนผิดหวัง
คนที่พบกับความอ้างว้างมานานเกิน
เจ็บจนชิน..กับความห่างเหิน
จนไม่อาจกลับมาเดินในทางสายเก่า
ไม่ว่าเธอจะรู้ตัวหรือไม่
เธอคือต้นเหตุที่ทำให้ใจเปลี่ยวเหงา
ฉันร้องไห้กับตัวเองเบาเบา
โบกมือลาความรู้สึกเก่าเก่าที่ผ่านไป
ฉันจากไปแล้วในวันเวลา
ขออย่าได้ถามหา...ว่าจากไปไหน
ก็แค่คนคนหนึ่งซึ่งเธอไม่ห่วงใย
จะอยู่ที่นี่หรือจากไป...ไม่มีสิ่งใด...ต่างกัน
16 กันยายน 2546 05:48 น.
Sydney
เคยสักครั้งใหม ที่เธออาจยิ้มทั้งน้ำตา
ในวันที่รู้สึกว่า..ทำไมโลกเหงาอย่างนี้
แม้รอบกายจะมีใครก็ตามที
ไม่เคยช่วยให้ความรู้สึกนี้ดีขึ้นเลย
เธอรู้ใหม...คนบางคนแทนด้วยใครไม่ได้
เพราะความรู้สึกตอบรับในใจคงนิ่งเฉย
นับจากวันที่ฉันอยู่กับโลกที่ไม่คุ้นเคย
หัวใจไม่เคยมีวินาทีไหนเลยที่ขาดเธอ
คิดถึง...โหยหา...เวลาเหล่านั้น
ฉันแอบคิดถึงคืนวันที่มีเธอเสมอ
ในความเงียบงัน...ที่สุดของความต้องการคือเธอ
อยากพบ อยากเจอ...อยากบอกคำว่ารักให้เธอได้รับฟัง
เคยมีสักครั้งใหมในยามที่มองฟ้า
เธอจะจำได้ว่า...เคยมีวันคืนดีดีในความหลัง
เคยมีสักครั้งใหม ในวันที่อยู่กับตัวเองเพียงลำพัง
จะคิดถึงใครคนหนึ่งทางนี้บ้าง...คนที่เป็นได้แค่ความหลังสำหรับเธอ
16 กันยายน 2546 01:38 น.
Sydney
เมื่อเสียงดนตรีเริ่มบรรเลง
บทเพลงแห่งรักกังวานหวาน
เจ้าหญิงองค์น้อยในชุดสีดอกไม้บาน
เต้นรำอยู่บนลานฝันสะอาดตา
เบื้องบนคือแผ่นฟ้าประดับดาว
รอบกายคือเมฆขาวโรยเกลี่ยฟ้า
เบื้องหน้าคือไออุ่นจากสองตา
ของเจ้าชายผู้เดินทางมาจากแสนไกล
ฉันคือเจ้าหญิง...ฉันคือเจ้าหญิง
ผู้ครอบครองทุกสิ่งดั่งใจหมาย
แม้แต่ความรักจากคนไกล
ก็เอื้อมคว้าเธอมาไว้ให้ใกล้กัน
และแล้วเสียงเพลงจบลงไป
ทุกสิ่งเลือนหายเหลือแค่ฝัน
เป็นเพียงตุ๊กตาไร้วิญญาณ
ยืนนิ่งอยู่บนลานฝันอันเดียวดาย
หน้าส่วนตัว
727
