20 สิงหาคม 2551 14:54 น.
White roses
ยลยินคำ..พี่ชาย..ใจระทึก
ให้สะอึก..ในอก..สะทกไหว
น้ำตาเอ่อ..ล้นนอง..ท่วมห้องใจ
จะโศกเศร้า..ไปใย.." เข้าใจดี "
พี่มีเขา..เคียงข้าง..ร่วมทางฝัน
ยังมาห่วง..ผูกพัน..ถึงเพียงนี้
สายสัมพัน..ขาดวิ่น..สิ้นใยดี
อย่าเลยพี่..อย่ามาห่วง..ทวงรัก..ลา
ไม่อยากเป็น..มือที่สาม..คนหยามเหยียด
มันไร้เกียรติ..เพราะคำหมิ่น..สิ้นคุณค่า
ลูกผู้หญิง..อาจเสียหาย..ไร้ราคา
โปรดเถิดหนา..อย่าอาวรณ์..จนร้อนรน
เขาคนนั้น..รักและหวง..ห่วงใยพี่
อย่าห่างหนี..ทิ้งไกล..ให้สับสน
รักถนอม..สัตย์ซื่อ..กันสองคน
คงสุขล้น..ด้วยรัก..ที่ภักดิ์ดี...
7 สิงหาคม 2551 14:16 น.
White roses
ธารไทรโยค..กระเซ็นซัด..สาดโขดหิน
ดุจเพชรนิล..ยามละออง..ต้องแสงสูรย์
มองสายน้ำ..รี่ไหล..ใจอาดูร
ทุกข์เพิ่มพูน..จำใจร้าง..ห่างถิ่นไพร
ความทรงจำ..เยาว์วัย..ฉายปรากฏ
ยิ่งรันทด..หม่นหมอง..นั่งร้องไห้
สายตาพ่อ..คล้ายพร่ำวอน..ก่อนสิ้นใจ
ยินเสียงสั่ง..สุดท้าย..ไม่กี่คำ
สำเนียงพร่า..เตือนย้ำ..คำว่ารัก
สองมือขวัก..ไขว่คว้า..น้ำตาฉ่ำ
สะอื้นพลาง..โอบกอด..พลอดน้ำคำ
ยังจดจำ..ก่อนร่างทรุด.."หยุดหายใจ"
ธารไทรโยค..ไหลไป..ไม่ไหลกลับ
ดั่งร่างลับ.."ของพ่อ"..หนอใจหาย
ท่ามขุนเขา..ไพรป่า..ร่ำอาลัย
คือเสียงสั่ง..ครั้งสุดท้าย..จำใจลา
ธรรมชาติ..น้ำใส..ให้รื่นร่ม
เหลือเพียงรอย..ระทม..ตรมเหว่ว้า
หนาวเหลือเกิน..โดดเดี่ยว..เปลี่ยวเอกา
"โอ้..พ่อจ๋า"..อยู่แห่งไหน..ลูกใจลอย
ค่ำคืนนี้..ไร้แสงดาว..สกาวส่อง
ใจเราหมอง..หรือโลกเศร้า..จึงเหงาหงอย
เสียงหริ่งหรีด..กรีดย้ำ..ดุจซ้ำรอย
ร่วงหยดผลอย..เอ่อล้น..ท้นน้ำตา
เหม่อมองฟ้า..แลหา..แววตาพ่อ
เพียงอยากขอ..คำวิงวอน..ยามอ่อนล้า
เหนื่อยเหลือเกิน..แสนทดท้อ..ต่อชะตา
ไร้คนมา..ปลอบขวัญ..เช่นวันวาน....
18 กรกฎาคม 2551 14:51 น.
White roses
หวนคำนึง..ถึงความหลัง..ครั้งก่อนเก่า
ครั้งสองเรา..ใกล้ชิด..สนิทสนม
หวานน้ำคำ..หลายหลาก..มากคำคม
ยังรื่นรมณ์..แว่วอยู่..มิรู้คลาย
แววตาเธอ..ดุจคมมีด..กรีดใจฉัน
แม้นานวัน..มิอาจลบ..เลือนสลาย
ความพันผูก..ลึกซึ้ง..ตรึงทรวงใน
ยากเอ่ยคำ..บรรยาย..ให้ใครฟัง
แต่แล้วใย..สวรรค์..พลันกลั่นแกล้ง
ความรุนแรง..ภาคใต้.." ใครกันสั่ง "
วางระเบิด..ประกบยิง..ดั่งชิงชัง
เธอพลาดพลั้ง..ต้องดับดิ้น..สิ้นชีวี
หัวใจเจียน..จะขาด..พินาจสิ้น
น้ำตาริน..หลั่งไหล..ใจเต้นถี่
มัจจุราช..พรากเธอไป..ไร้ปราณี
ต่อแต่นี้..จะอยู่ไป..เพื่อใครกัน
คล้ายวิญญาณ..เลือนหาย..ไปจากร่าง
ความอ้างว้าง..เปลี่ยวเหงา..เข้ามาหยัน
จบแล้วหรือ..ความรัก..ความผูกพัน
ไม่มีวัน..ยื้อยุ๊ด..ฉุดเธอคืน
หากภพหน้า..มีจริง..ทุกสิ่งไซร้
สองเราได้..เคียงอยู่..เป็นคู่ชื่น
เปี่ยมด้วยรัก..สุขสันต์..ทุกวันคืน
สุขไหนอื่น..คงเทียบเท่า..เราไม่มี
ขอวิญญาณ..เธอสู่ห้วง..สรวงสวรรค์
บุญบันดาล..ให้ประสบ..พบสุขศรี
อย่าห่วงหน้า..พะวงหลัง..เลยคนดี
ชั่วชีวี..ขอมอบรัก.." ภักดิ์เพียงเธอ "
28 พฤษภาคม 2551 22:27 น.
White roses
ถูกความเหงา..เร้ารุม..กลุ้มใจนัก
ด้วยคนรัก..ถูกพรากไป..เกินไหวหวั่น
อยู่คนเดียว..เหว่ว้า..มาเนิ่นนาน
ผ่านคืนวัน..ยิ่งอ่อนแอ..แพ้ใจตน
เคยวาดหวัง..เอาไว้..ขอไร้คู่
แต่จู่จู่..เจ้าหัวใจ..คล้ายสับสน
พูดไม่ออก..บอกไม่ถูก..ให้พิกล
หลงวังวน..แห่งความเหงา..ราวขาดใจ
นอนไม่หลับ..กระสับกระส่าย..ใช่แกล้งเอ่ย
ใจเจ้าเอย..อยากมีคู่..อยู่ชิดใกล้
ช่วยขจัด..ปัดเป่า.."เหงาตัวร้าย"
ให้หลุดพ้น..จากหัวใจ..ไปเสียที
เห็นคนอื่น..ชื่นชู้..ดูจี๋จ๋า
"แต่เราล่ะ"..ยังไร้คู่..มาจู๋จี๋
อยากออดอ้อน..เอื้อนเอ่ย..เผยวจี
ถ้อยพาที..หวานซึ้ง..ติดตรึงใจ
มีบ้างไหม..ใครเล่า..เขาสงสาร
ไม่ต้องกลัว.."งบประมาณ"..ตกลงได้
เรื่องหนี้สิน..ผูกมัด..ให้ขัดใจ
ไม่เคยสร้าง..เอาไว้..หรอกคนดี
หากรักจริง..หวังแต่ง..ไม่แกล้งหยอก
อย่าลวงหลอก..รักเล่น..แล้วเผ่นหนี
มาสู่ขอ..น้องยังรอ..ต่อไมตรี
พร้อมมอบใจ..ดวงนี้..ให้พี่ครอง...
12 พฤษภาคม 2551 20:02 น.
White roses
แสนเจ็บปวด..รวดร้าว..เศร้าดวงจิต
ตราปชีวิต..ขอจดจำ..ความช้ำหม่น
เบื่อคำลวง..คนเสเพล..ร้อยเล่ห์กล
กี่คราหน..ทนสะอื้น..กลืนน้ำตา
ไม่มีแล้ว..สัญญาใจ..ในอดีต
ถึงสุดขีด..จนเกินทน..เลิกค้นหา
คำพล่อยพล่อย..เอื้อนเอ่ย..เผยออกมา
ทุกอักษรา..ล้วนเฉือนเชือด..อย่างเลือดเย็น
ความสดใส..วัยและวัน..ผ่านจนท้อ
ร้อยคำรอ..หมื่นคำรัก..ไม่อยากเห็น
ล้านคำลวง..จากปากชาย"ตายทั้งเป็น"
หมายฆ่าเข่น..ผลาญชีวิต..อิสตรี
ความผิดหวัง..ฝังสนิท..ดั่งพิษร้าย
ลามหัวใจ..จนกระอัก..ยากหลบหนี
นี่หรือสิ่ง..ตอบแทนรัก..และภักดี
ทุกนาที..เธอรู้ไหม..ใครทรมาน
จบเหมือนตาย..จากกัน..เสียวันนี้
รักที่มี..ต่อกัน..สิ้นวันหวาน
เหลือเพียงรอย..สังเวชใจ..ในวันวาน
ปล่อยเลยผ่าน..พลิ้วสลาย..กับสายลม...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
2715
