14 กรกฎาคม 2549 21:47 น.
กรวสุภิญโญ
๐๐๐กลับมาแล้วแก้วตาที่ผ่าแตก
อันรอยแยกแตกกลับชิดพิสมัย
แม้รักเจ้าเศร้าโศกวิโยคไป
กลับมาหารักเก่าได้ไม่ลืมเลือน
ต่อจากนี้ขอให้เจ้าจงเหมือนเก่า
คิดว่าเรานั้นต้องเป็นมากกว่าเพื่อน
อันรักแท้แค่มีได้ไม่แชเชือน
แม้ฝางเขื่อนมิอากกั้นปันหัวใจ
เมื่อกลับมาลืมทุกโศกวิโยคสิ้น
เมื่อกลับข้ามิพรากรักเดียวดาย
แม้ชีพหายวายวางมิจางไป...
14 กรกฎาคม 2549 21:44 น.
กรวสุภิญโญ
เมื่อวันนี้ที่ต้องเปลี่ยนเป็นเพื่อนเกลอ
เจ้าคงเจอใครดีที่ใหม่กว่า
ลืมหมดแล้วซึ่งวันปันเวลา
โอ้แก้วตาหล่นแยกแตกบาดใจ
อันความรักรักจริงอย่าวิ่งหา
ปล่อยเวลาพากันนั่นไฉน
แม้รักแท้แต่แพ้รักมักอาลัย
ชีพวางวายก็เพราะรักยากจักเยียว
อยากจะลืมใจที่ปลื้มมิลืมได้
รักจางหายมีใครเล่าแลเหลียว
ต้องลาจากพรากไกลใจดายเดียว
มิอาจเลี้ยวกลับเกลียวกลมสมดังใจ...
26 มิถุนายน 2549 20:57 น.
กรวสุภิญโญ
๐๐๐ถึงวันเศร้าเราต้องพรากจากกันแล้ว
ดั่งดวงแก้วหล่นลงแตกแยกออกสิ้น
ดวงแก้วเปรียบ-เทียบได้-ดั่งชีวิน
เมื่อแก้วสิ้นชีวินอยู่อย่างไร
เมื่อเธอไป ไปดี ยินดีด้วย
แต่ไม่ช่วยให้น้ำตาข้าหยุดไหล
เสมือนจากพรากรักเร็วเกินไป
ร่ำพิไลรัญจวนหวนคำนึง
ย้อนกลับไปเมื่อในครั้งอดีต
ว่าชีวิตให้ได้ไม่นึกถึง
ความรักงอมหอมหวานปานรำพึง
แล้วอนึ่งเธอมาจากพรากดวงมาลย์
เธอทำเจ็บเก็บใจฉันไปทิ้ง
เหมือนทุกสิ่งที่มีถูกเผาผลาญ
ก่อนนั้นเคยให้ฟ้าเห็นเป็นพยาน
แต่ใยกาลเวลามาเปลี่ยนเธอ
ได้แต่นั่งหมองเศร้าเข้าสถิต
พี่จะปลิด-ลิดชีพน้องแล้วหรือ
พี่จากอกน้องยาไม่หารือ
พี่เปรียบคือหมู่มารผลาญหัวใจ
พี่ทำให้น้องรักจนหมดสิ้น
พี่ทำให้น้องรินหลั่งน้ำตาไหล
พี่จากทำให้น้องพรากอยากอาลัย
เหตุไฉนพี่ทำกันได้ลง
น้องยกย่องพี่นี้คือสุดใจ
น้องยกย่องพี่ชายให้สูงส่ง
น้องนั้นยอมให้พี่มาเหยียบลง
น้องต้องตรมตรอมชีวีเพราะพี่ชาย
น้องไม่เคยคิดพาลจะผลาญพี่
น้องคิดดีด้วยเสมอมิห่างหาย
น้องรักพี่แม้ชีวีจะวางวาย
น้องยอมตายเพราะรักพี่ที่เว้าวอน
ถ้าจะรักใครสักคนรักให้ดี
คำคำนี้ที่พี่นั้นพร่ำสอน
แต่ทำไมวันนี้พี่บั่นทอน
ใจขาดรอนแหลกซ้ำพี่ทำกัน
รักของพี่น้องนี้จะเก็บไว้
รักจางหายน้องจะคิดว่าเหมือนฝัน
แม้รักนี้จะไม่ได้ไปด้วยกัน
จะขอมั่นรักพี่นิรันดร๐๐๐
25 มิถุนายน 2549 13:00 น.
กรวสุภิญโญ
๐๐๐ตะวันลับขอบฟ้านภากาศ
พิไลลาศเลิศลักษณ์ประจักษ์เห็น
ขอบฟ้าทองรองอร่ามเหลืองยามเย็น
แสนลำเค็ญไม่เห็นเธอเพ้อรำพัน
ยอดยาใจหายไปไหนหรือนี่
ลืมน้องนี้แล้วหรือฤาแกล้งฉัน
เฝ้าคอยหวงห่วงเจ้าเท่าชีวัน
ใจโศกศัลย์มั่นรักเธอชะเง้อคอย
อฐิษฐานฟ้าช่วยด้วยอีกครั้ง
ถ้าเธอยังรักมั่นมิหวั่นถอย
ปล่อยใจนี้ที่มีให้หลุดลอย
แล้วค่อยๆกระชิบเธออย่างแผ่วเบา
และแล้วเธอ-ก็มา-ดั่งปาฏิหาริย์
ด้วยแสงจันทร์สาดส่องต้องคลายเหงา
เธอบอกว่าถ้าวันนี้ไม่มีเรา
ใจคงเศร้าโศกศัลย์จนวันวาย
ยินเสียงแผ่วแว่วมาพาให้คิด
น้ำตาปลิดหล่นล่วงห้วงใจไหว
ฟังก็รู้ดูเธอนั้นเผลอใจ
ฉันขอให้สัญญาจะรักเธอ
ต่อจากนี้จะมีเราเพียงเท่านั้น
แม้ห่างกันหวั่นไหวใจพลั้งเผลอ
ใต้แสงจันทร์วันนี้ฉันมีเธอ
รักเสมอคือเธอตลอดไป๐๐๐
23 มิถุนายน 2549 20:52 น.
กรวสุภิญโญ
ด้วยรักและศรัทธา
จึงได้ปะเดชะบุญ
หน้าส่วนตัว
1011
