3 มีนาคม 2554 20:58 น.
กรวิกสีม่วง
ข้าฯขอประนมหัตถ์
น้อมมนัสและบูชา
พระจอมศาสดา
พระสัมมาพุทธองค์
อีกธรรมสว่างจิต
นบบูชิตเหล่าพระสงฆ์
ไตรรัตน์จรัสยง
เป็นเอกเยี่ยมยากเทียมทัน
นบคุณแห่งองค์เทพ
วรเสพพิสุทธิ์สรรพ์
ปกป้องผองผจัญ
ให้คลาดแคล้วให้คลายคลา
บูชาทุกวาระ
องค์ศิวะอิศราฯ
ด้วยเดชและเมตตา
ด้วยบุญญาและการุญ
บารมีแห่งองค์พ่อ
ได้เกิดก่อและเกื้อหนุน
สืบสร้างเส้นทางบุญ
ให้โดดเด่นเห็นแจ้งจริง
มีทุกข์ได้เปลื้องทุกข์
ได้พบสุขทั้งชายหญิง
เหล่าศิษย์ได้พึ่งพิง
ไม่เลือกชั้นวรรณะใด
ดั่งฝนพิสุทธิ์เสก
เป็นองค์เอกจากสรวงใส
ดั่งสูรย์ส่องแสงไกล
ดั่งจันทราคราค่ำคืน
ดุจเทียนที่ส่องทาง
แจ่มกระจ่างทั้งแผ่นผืน
เยี่ยมยิ่งและยั่งยืน
หาใดเทียบบ่เทียมทัน
สิบนิ้วขอบนบน้อม
ต่อพระจอมไอศวรรย์
โปรดลูกทุกกัปกัลป์
จนถึงแก้วนฤพาน
ด้วยเดชแห่งบุญนี้
ที่ลูกพลีสาธุการ
องค์พ่อโปรดประทาน
ให้อยู่เย็นเป็นสุขใจ
เกริกเกียรติอุดมผล
ลาภยศดลมงคลชัย
ปลอดโรคหายโศกภัย
ปลดเปลื้องกรรมที่ทำมา
ลูกขออธิษฐาน
ได้พบพานทางบุญญา
องค์พ่อขอนำพา
ให้ปวงข้าฯสำเร็จเทอญ
10 พฤษภาคม 2553 00:49 น.
กรวิกสีม่วง
ฟ้าส่งดาวพราวแสงสู่แหล่งโลก
แต่ฟ้านำความโศกสู่แหล้งหล้า
เมื่อฟ้าพรากคนรักของประชา
ผู้นามว่า "ธนดล" คนจดจำ
นามเนสหนุ่มน้อยคอยสร้างสุข
แต่ครานี้เราทุกข์ทุกเช้าค่ำ
เพราะเนสด่วนลาลับด่วนดับนำ-
เสียงโหยร่ำเรียกร้องก้องแผ่นดิน
หลับในครานี้ให้มีสุข
อย่าได้ทุกข์ห่วงหน้าพาถวิล
เสียงใดๆที่เนสเคยได้ยิน
จะก้องถิ่นก้องหล้าว่าไม่ลืม
10 พฤษภาคม 2553 00:30 น.
กรวิกสีม่วง
ความเหงา...
เธอเคยเข้าใจบ้างไหม
เหมือนโลกแสนกว้างเวิ้งว้างไกล
แต่ไม่มีใครอยู่ใกล้ชิด
ความเหงา...
เหมือนเป็นเงาทอดดำสนิท
ไม่มีแม้แสงบอกทางทิศ
ไม่มีแม้ชีวิตที่เคยวับ
ความเหงา...
หากแม้ใครเข้าในเงาดับ
หากใครได้ลิ้มฝืนยิ้มรับ
ก็ยากจะกลับสู่โลกเดิม
9 พฤษภาคม 2552 20:22 น.
กรวิกสีม่วง
สงสารลานพรมหญ้าต้องว้าเหว่
สงสารเสียงฮาเฮจะลับหาย
สงสารพุ่มชมพู่พวงจะล่วงวาย
สงสารสายลมเย้าเมื่อเช้าเย็น
ต่อแต่นี้ไม่มีแล้วเสียงแว่วหวาน
ที่ขับขานกล่อมขวัญฉันเคยเห็น
เคยหยอกล้อต่อเย้าคราวอยู่เป็น
เคยร่วมเล่นร่วมสนุกทุกคราวครา
จะไร้เสียงปลุกเจ้าเมื่อคราวตื่น
จะไร้คืนพูดคุยอยู่ครบหน้า
จะไร้เพื่อนนอนเรียงร่วมเคียงมา
จะไร้เงาเพื่อนข้าเวลาเรียน
หากหยุดวันหยุดเดือนห้ามเลื่อนได้
จะหยุดให้ร่วมอยู่คู่ขีดเขียน
จะไม่ยอมพรากลับกลับหมุนเวียน
จะไม่ยอมแปรเปลี่ยนวันดีดี
จะร้างแล้วแววตา,คำว่าเพื่อน
จะจากแล้วยากจะเหมือนดั่งวันนี้
จะหาแล้วหาไหนคงไม่มี
จะหมดแล้ววันที่เราร่วมกัน
จะใช้ใจต่างสร้อยมาร้อยจิต
จะใช้ภาพมวลมิตรด้วยหมายมั่น
จะจดจำทุกคราเวลาวัน
ขอผูกพันทั้งน้ำตาขอลาเอย
6 พฤษภาคม 2552 12:03 น.
กรวิกสีม่วง
เหมือนสวรรค์พลันสลายไปตรงหน้า
เหมือนเรี่ยวแรงที่กลับมากลับสูญหาย
เหมือนว่าภาพแห่งความหวังพังทลาย
เหมือนว่าตายทั้งเป็นเช่นลงทัณฑ์
หมอนนิ่มนิ่มเคยหนุนอุ่นตักแม่
ช่างยากแท้กว่าได้พบทบโศกศัลย์
น้ำตาที่ไม่เคยหลั่งแทบหลั่งพลัน
เหมือนสวรรค์อยู่ตรงหน้ากลับลาไป
แม่จ๋าแม่แม่รู้ไหมใครเหนื่อยนัก
แม่จ๋าแม่อยากจะพักกว่าสิ่งไหน
แม่จ๋าแม่-อยากกอดแม่-ด้วยแน่ใจ
แม่จ๋าแม่รู้ไหมใครตรอมตรม
จะฝากคำคิดถึงว่ารักหนอ
ไปฝากแม่กับพ่อให้สาสม
อยากจะกลับใจจะขาดค่อนระทม
แต่ด้วยลมหายใจดุจชายชาญ
จะตั้งมั่นฝึกหนักด้วยรักแม่
จะแน่วแน่เพื่อพ่อก่อสืบสาน
จะกลับด้วยความหวังตั้งมานาน
จะขอผ่านอุปสรรคดูสักคราว
จะใช้เหงื่อต่างยศทดแทนแม่
จะใช้เกียรติอันจริงแท้เป็นแรกก้าว
จะใช้แรงทั้งหมดปรากฏพราว
เพื่อจะสอยดวงดาวมาสู่แดน
หน้าส่วนตัว
2115
