21 กุมภาพันธ์ 2547 01:41 น.
กระบี่รับใช้
หยดน้ำตา หลั่งไหลพราก กว่าสายชล
จิตกังวล วิ่งวกวน ในปัญหา
ทั้งขื่นขม ระทมทุกข์ เหลือคณา
ความเหงาหงอย ย่างกรายมา เมื่อเขาไป
ตราบวันนี้ ทั้งฤดี ยังสับสน
ยังอับจน หนทาง จะแก้ไข
ถนนรัก ที่เคยช้ำ ยังฝังใจ
ยังปวดร้าว แทบอยากตาย อยู่ทุกวัน
ให้รับรู้ เธอมีเพื่อน อยู่ตรงนี้
ตรงจุดที่ เธอได้หยุด ทุกความฝัน
จะร่วมทุกข์ ร่วมสุข ไปด้วยกัน
ตราบนิรันดร์ จะมีฉัน เคียงข้างเธอ
หากวันไหน ที่ดวงใจ เธอเหนื่อยล้า
ฉันจะมา อยู่ข้างข้าง เธอเสมอ
หากวันหนึ่ง ที่น้ำตา ไหลล้นเอ่อ
จะคอยซับ น้ำตาเธอ ให้จางไป
เพียงอยากเห็น เธอร่าเริง ขึ้นอีกครั้ง
อยากจะฟัง เธอเจื้อยแจ้ว ด้วยเสียงใส
อยากจะเห็น เธอมีสุข เกินว่าใคร
เพื่อนคนนี้ ก็หวังไว้ แค่นี้เอง.........
15 กุมภาพันธ์ 2547 22:34 น.
กระบี่รับใช้
เป็นแค่คน ไม่มีพ่อ แต่กำเนิด
มีแต่แม่ ผู้ดีเลิศ เลี้ยงดูฉัน
มีพี่สาว ต่างพ่อ ห่างวัยกัน
ก็สุขสันต์ ไม่ต่าง จากผู้ใด
หญิงคนเดียว ทำหน้าที่ ทั้งพ่อแม่
แต่ไม่เคย คิดว่าแย่ เลยรู้ไหม
ได้ความรัก ความอบอุ่น ไม่แพ้ใคร
ไม่เคยคิด โทษใคร ว่าไม่ดี
อยู่กันมา สิบห้าปี มีเรื่องเศร้า
จนต้องเหงา เปล่าเปลี่ยวใจ จนบัดนี้
ด้วยแม่ถูก มะเร็งร้าย คร่าชีวี
ทิ้งวจี ไม่กี่คำ ก่อนหลับนาน
*เรียนนะลูก , อย่าร้องไห้ , แม่รักลูก*
สามคำนี้ พันผูก จิตใจฉัน
แม่เป็นห่วง ลูกก็รู้ อยู่เหมือนกัน
จะบากบั่น ตั้งตาเรียน สู้หมดใจ
อีกไม่นาน ลูกคนนี้ จะไปหา
ปริญญา หนึ่งใบ จะหาให้
ใส่ชุดครุย ไปกราบแม่ แนบข้างกาย
ขอแม่หลับ ให้สบาย อย่ากังวล......
13 กุมภาพันธ์ 2547 20:20 น.
กระบี่รับใช้
โอ้แฟนจ๋า ฟังฉันหน่อย จะได้ไหม
วาเลนไทน์ จะเป็นไง ฉันไม่สน
จะเลิกรา กันไป ก็ยอมทน
แต่ไม่ยอม เป็นคน ที่ง่ายดาย
อย่าเอาคำ สารพัด มากล่าวอ้าง
อย่ามาขู่ ว่าจะร้าง จะห่างหาย
บริสุทธิ์ จะเก็บไว้ ไม่ห่างกาย
จะไม่ยอม พลีให้ใคร ได้ลิ้มลอง
ด้วยตัวฉัน เปรียบดังใจ ของพ่อแม่
จะไม่ทำ เรื่องแย่แย่ ให้มัวหมอง
ใช้ชีวิต ต้องถูกต้อง ตามครรลอง
เพื่อสนอง พระคุณท่าน ที่เลี้ยงมา
บริสุทธิ์ ถ้าเสียแล้ว หาได้กลับ
เหมือนสายน้ำ ที่ไหลลับ หาย้อนหนา
หากพลาดพลั้ง อาจมีลูก เกิดตามมา
เป็นปัญหา อีกมากมาย ให้เหนื่อยใจ
ถ้าเธอรัก ฉันจริง ให้รอหน่อย
โปรดรอคอย ถึงแต่งงาน จะได้ไหม
ถึงยังไง เราสอง ก็คนไทย
สงวนไว้ ซึ่งวัฒนธรรม อันดีงาม
8 กุมภาพันธ์ 2547 21:06 น.
กระบี่รับใช้
เมื่อความรัก จบลง เธอช่างเศร้า
มองเห็นเงา ของเขา ทุกแห่งหน
เดินหลงทาง ร้องไห้ ผ่านฝูงชน
ความสับสน เหม่อลอย ครอบฤดี
แสนอ้างว้าง ว้าเหว่ ปล่าวเปลี่ยวเหงา
โอ้อกร้าว แสนตรอมตรม จิตใจหมอง
นึกมองภาพ วันเก่า น้ำตานอง
เคยปรองดอง อยู่รวมกัน เมื่อวันวาน
คำปลอบโยน อื่นใด หาดีเท่า
ใจของเรา ปลอบตัวเอง ดีหนักหนา
สองมืออุ่น ที่โอบกอด เขาเรื่อยมา
ลองสักครา กอดใจตน ให้ชื่นทรวง
ช่างมากมาย เหลือคณา ที่เคยให้
กับเขาไป ด้วยใจ เต็มเปี่ยมล้น
ยามผิดหวัง ใครน่ะหรือ จะปลอบโยน
นอกจากคน คนเดียว คือตัวเอง
เพียงขาดเขา ตัวเธอ ต้องอยู่ได้
คงไม่ตาย เพราะขาดรัก หรอกใช่ไหม
ถ้ารักจริง เขาคง ไม่ทิ้งไป
ก้าวต่อไป เพื่อวันหน้า ตามทางตน
เปิดตัวเอง วันนี้ ยังไม่สาย
เปิดหัวใจ ที่เคยเหงา อีกสักหน
เปิดประตู ให้กว้าง รับผู้คน
อย่าปิดตน กับเรื่องเก่า ใช่เรื่องดี
มีแม่สี สามสี แดง - น้ำเงินเหลือง
จับกันเฟื่อง ก่อเกิดสี อีกนับแสน
แต่ถ้าแดง จับแต่เหลือง อย่างแน่นแฟ้น
จะเกิดสี อีกนับแสน ได้อย่างไร
รูปแบบรัก ไม่ได้มี แค่หนึ่งสี
มักเกิดมี สีต่างไป ตามผสม
อย่ายึดติด ปล่อยความรัก ลอยตามลม
ปล่อยอารมณ์ หาสีใหม่ และรวมกัน
มิได้เก่ง อาจหาญกล้า ไปสอนเพื่อน
เพียงอยากเตือน ด้วยหวังดี จิตจริงแท้
ด้วยความคิด ของฉันที่ เคยอ่อนแอ
จากเคยแพ้ แต่ลุกใหม่ เมื่อนานนม
ขออวยพร ให้เพื่อน หายสับสน
ขออวยพร ให้เป็นคน ที่หายเศร้า
ขออวยพร ให้หัวใจ ที่แตกร้าว
ขออวยพร ให้เจอกาว มาต่อใจ
หน้าส่วนตัว
1155
