ย้อนเรื่องราวข่าวร้ายแพร่หลายทั่ว ถึงความชั่วของคนเกินทนไหว เปิบพิดารฝานกะโหลกวิโยคใจ เพียงเพื่อได้ลิ้มลองสนองอารมณ์ เพราะสันดานมัวเมาเข้าใจผิด วิกลจริตจิตหื่นน่าขื่นขม โดนเหยียบย่ำร่ำไห้ใจระทม เจ้าลิงล้มร่างทรุดสะดุดกลัว แสนสงสารเจ้าลิงน้ำตาตก ตัวสั่นงกหนังถลอกเลือดออกหัว เขาง้างปืนลั่นเปรี้ยงเสียงระรัว ทั้งหวาดกลัวลนลานสะท้านใจ ร่างบาดเจ็บฝืนสู้ความรู้สึก ปวดร้าวลึกในอุราน้ำตาไหล คิดถึงเจ้าลูกน้อยพลอยอาลัย ต้องเดียวดายอ้างว้างกลางพนา โอ้..มนุษย์นี่หรือคือสัตว์ประเสริฐ แสนล้ำเลิศเปิดสมองต้องตัณหา จิตตกต่ำมัวหมองครองปัญญา แสนชั่วช้าน่าชังดั่งอาจม เทียนหยด
เที่ยนหยด 27 มิ.ย. 2552 12:52 น. - ID 127156 
1588
7
0
27 มิถุนายน 2552 13:42 น. - comment id 1006128
กำๆๆๆๆๆ สมองลิงอาหย่อยนะ แต่งกลอนมีสาระดีครับ
27 มิถุนายน 2552 16:03 น. - comment id 1006276
ยิ้มทักทายนะคะ .....
27 มิถุนายน 2552 16:19 น. - comment id 1006299
จ้า...หวัดดี เช่นกัน กวีเจ้าสำราญ และฉางน้อย น่ารักจริงๆ มาเยี่ยมเยียนกันทุกครั้ง
27 มิถุนายน 2552 19:03 น. - comment id 1006527
บาปกรรม จริง ๆ สงสารลิง
27 มิถุนายน 2552 20:08 น. - comment id 1006562
หน้าส่วนตัว
จากหนังสือ เขาก็หนึ่ง เราก็หนึ่ง....ซึ่งชีวิต
เสียงร้องขอชีวิตจิตหวาดหวั่น
เสียงห้ำหั่นเข่นฆ่าน่าสยอง
เสียงซวบซาบคมดาบเชือดเลือดไหลนอง
เสียงกรีดร้องสะท้านจิตสะกิดใจ
เสียงสัพเพสัตตาพาให้คิด
ว่าชีวิตนี้มีค่ากว่าสิ่งไหน
อเวราอย่ามีเวรอย่ามีภัย
ชีวิตใครใครก็หวงอย่าล่วงเกิน
ท่องสัพเพสัตตามาแต่ไหน
ยังเข้าใจเนื้อแท้แค่ผิวเผิน
ยังฆ่าบ้างกินบ้างอย่างเพลิดเพลิน
ยังใช้เงินซื้อชีวิตอนิจจา
สัตว์เกิดกายมาใช้กรรมที่ทำไว้
เป็นเป็ดไก่กุ้งปูเป็นหมูหมา
ตามเหตุต้นผลกรรมที่ทำมา
มิใช้ฟ้าประทานไว้ให้คนกิน
ปีปัญญาแต่ไหนจึงไม่คิด
มองชีวิตกลับเห็นเป็นทรัพย์สิน
เสียงกรีดร้องก่อนตายใครได้ยิน
น้ำตารินเมื่อถูกเชือดเลือดกระเซ็น
พูดว่าเขาเกิดมาเป็นอาหาร
เขาลนลานหนีตายมีใครเห็น
เขาจนใจสู้ไม่ได้เถียงไม่เป็น
ช่างเลือดเย็นเข่นฆ่าไม่ปรานี
มีพืชผักมากมายนับไม่หมด
ทุกกลิ่นรสสดใสหลากหลายสี
ธรรมชาติจัดวางอย่างดิบดี
สัตว์วิ่งหนีพืชเต็มใจให้กินมัน
เพราะเรากินเขาจึงฆ่าเอามาขาย
เราสบายแต่สัตว์โลกต้องโศกศัลย์
ท่องสัพเพสัตตามาทุกวัน
เมตตากันโปรดอย่าฆ่าและอย่ากิน
เสียงกรีดร้องก้องไกลจากในหู
เสียงก้องกู่ขู่ฆ่ามาจากฝัน
เสียงเชือดเนื้อเถือหนังเลือดหลั่งพลัน
เสียงเสียงนั้น..เสียงสัตว์สิ้น...ไร้วิญญาณ
แหล่งโปรตีนจากอาหารคือเนื้อสัตว์
ใช้ฟันกัดขยี้เนื้อเพื่อสังขาร
ก่อนขยี้...สัตว์ขยาดอนาถนาน
ทรมาน ทรกรรม เลือดช้ำทรวง
ภาพลิงน้อยถูกเถือเพื่อสมอง
จิตมนุษย์แสนสยองล่องลงสรวง
พิสดาร พิษสันดาน ด้าน ด่างดวง
อย่าหลอกลวงตัวตนลองค้นตรอง
เราก็มีความรู้สึกเหมือนกับสัตว์
ลองกรีดเนื้อให้มันกัดเหมือนสัตว์ผอง
ลองตัดขา ตัดแขน ...สัตว์แหงนมอง
ลองควักไส้มาดองให้สัตว์ดล
คำตอบคือใจเขาเช่นใจเรา
จงรีบเอาสมองไตร่ให้เป็นผล
ท่องสัพเพสัตตา ทิวาวน
หยุดกินฆ่าล่าขน...ผลนิพพาน
27 มิถุนายน 2552 21:41 น. - comment id 1006686
ความเชื่องมงายมากๆบาปกรรมจริงๆ เหมือนเขาจับงูมาห้อยกรีดท้องเอาดีงูมากินสดเช่นกัน
28 มิถุนายน 2552 12:04 น. - comment id 1006921
คนลางคน ใจหยาบ บาปหนักหนา ทำตัวเป็น เทวดา ซ่อนหน้าผี แท้แล้วคือ ซาตาน มารตัวดี รีดภาษี ไพร่ฟ้า ประชาชน ก่อหนี้สิน มูลค่า มหาศาล ให้ลูกหลาน ย่ำแย่ ตั้งแต่ต้น สมองลิง ไม่น่ากิน เท่าสินบน กินกันจน อิ่มเอม เปรมปรีดา คนกินลิง บาปมหันต์ นั่นเรื่องจ้อย แต่คนถ่อย ก่อกรรม ทำบาปหนา กินสมอง ของคน ปล้นพารา เขาเรียกคน สมองหมา..ปัญญาควาย
28 มิถุนายน 2552 12:42 น. - comment id 1006946
คุณ กวี ซีม่า.... แต่งกลอนได้สละสลวย ทั้งความหมายดีมากครับ คำหลายคำ จะจดจำไว้ คำที่ผม ไม่เคยใช้ และไม่ค่อยได้ยิน ผมก็อยากแต่งกลอน เก่งๆ อย่างนี้เหมือนกัน คงอีกนาน
28 มิถุนายน 2552 17:25 น. - comment id 1007085
พูดได้ถึงใจจริงค่ะคุณเทียนหยดถูกทุกประการ ภัทราภาเองก็เป็นคนหนึ่งที่คิดเหมือนกันและจริงจังกับเรื่องนี้มาก กะว่าจะเรียนต่อด้านอนุรักษ์ สัตว์ป่าด้วย เป็นกำลังใจให้คนมีจิตสำนึกเดียวกัน
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
